ตอนที่ 1 : ลิขิต [3]

ตอนที่ 1 : ลิขิต [3]

ในที่สุดก็มีคนถามออกมา “พี่ชาย คนเยอะเช่นนี้พวกท่านจะทำอะไรกัน มิใช่ว่าพวกเราต้องเดินทางไปส่งสินค้าที่เมืองอื่นๆ รึ”

หัวหน้าพ่อค้าเดินถือชะแลงมายังกลุ่มที่เซียวม่านหลิวยืนอยู่ เขาจึงเป็นคนไขความกระจ่างแจ้งเสียเอง “ก่อนจะไปส่งสินค้า ต้องมีสินค้าก่อนจึงจะส่งได้”

“สินค้าหรือนายท่าน สินค้าอะไร”

“มารับของไปแล้วฟังคำสั่งของหัวหน้าที่ดูแลพวกเจ้าให้ดี สินค้าครั้งนี้มูลค่ามหาศาล หากขนส่งสำเร็จ ผลตอบแทนจะกลับไปสู่พวกเจ้าจนใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด”

คนงานที่รับมาใหม่แต่ละคนขานรับด้วยความคึกคัก เรื่องผลตอบแทนอันล่อตาล่อใจเช่นนี้น้อยคนนักจะไม่หวั่นไหว แม้แต่นางเองที่เติบโตมาโดยไม่ขัดสนก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ชักแน่ใจแล้วว่า 'สินค้า' ที่จะขนไปต้องเป็นของที่อยู่ในสุสานราชวงศ์อย่างแน่นอน

เส้นทางที่กำลังเดินไปก็ช่วยยืนยันความคิดของนางได้อย่างแม่นยำ พวกเขากำลังช่วยกันขุดเนินดินทางทิศตะวันตกที่เป็นจุดซึ่งเชื่อมโยงกับพื้นที่บางส่วนของสุสานแห่งนี้โดยมีนักพรตเฒ่าใช้เข็มทิศปากว้า[1] เพื่อระบุตำแหน่ง

“พี่ชาย ระดมคนมาขุดดินตั้งมากมายเช่นนี้จะมากเกินสินค้าหรือไม่” ใครคนหนึ่งถามขึ้น เมื่อมองอย่างไรเนินดินนี้ก็คงไม่อาจฝังสิ่งของได้มากมายมหาศาลเท่าใดนัก กลับเป็นเซียวม่านหลิวที่กลืนน้ำลายอย่างเงียบงัน

โทษของการขุดสุสานราชวงศ์ประหารเก้าชั่วโคตรก็ไม่พอใช้คืน อีกทั้งคนพวกนี้ยังถูกหลอกให้มาทำงานผิดกฎหมายโดยไม่รู้ตัวอีกด้วย

ทันใดนั้นก็ได้ยินคำพูดที่ทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบ “หึๆ ไม่ต้องห่วง เกรงว่าคนที่ออกไปจะไม่เท่าจำนวนที่เข้ามาน่ะสิ”

เป็นพี่ชายหน้าแหลมที่อยู่บนรถคันเดียวกับนางพูดขึ้น ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ตื่นเต้นหรือละโมบโลภมากแม้สักนิด นางรู้จักสีหน้าแบบนี้ดี

ชินชา…

บิดาของนางบอกว่าสุสานของราชวงศ์ในแถบนี้กินอาณาบริเวณกว้างเป็นอย่างมาก แต่ละสุสานจะมีการออกแบบกลไกข้างในและตำแหน่งทิศทางไม่เหมือนกัน สุสานบางแห่งถึงกับมีสิ่งลี้ลับที่มองไม่เห็นเร้นกายอยู่ กล่าวกันว่าผู้ขุดของคนตายขึ้นมากินมาใช้ย่อมไม่ได้ตายดีสักราย เมื่อคิดถึงตรงนี้ถุงน้ำดีก็พลันหดเล็กเท่าเม็ดถั่ว

“บังอาจ! มันผู้ใดเป็นสตรีปลอมตัวมา!”

จู่ๆ นักพรตผู้นั้นก็ตวาดก้อง ทำเอาคนที่กำลังขุดดินอยู่หยุดชะงัก ดวงตาคมกริบของนักพรตผู้นั้นกวาดมองกลุ่มคนงานใหม่ ปากก็กล่าววาจาร้ายกาจออกมา

“สตรีเหยียบสุสานจะทำให้อาคมที่สะกดภูตผีในสุสานเสื่อม พวกมันจะออกอาละวาด รีบแสดงตัวออกมาก่อนจะเกิดเหตุอาเพศ!”

โทสะของนักพรตจี้มีอำนาจเหนือสติสัมปชัญญะทั้งมวล ในที่สุดเขาก็หลุดออกมาแล้วว่าสิ่งที่กระทำอยู่ก็คือการลอบขุดสุสาน เซียวม่านหลิวแม้จะตระหนกอยู่บ้าง แต่หากนางไม่แสดงพิรุธ นางเชื่อว่าตนเองจะรอดพ้นเรื่องนี้ไปได้

“เกิดอะไรขึ้นนักพรตจี้” หัวหน้าโจรในคราบพ่อค้าผละจากหลุมที่ขุดอีกแห่งเข้ามาถามด้วยสีหน้าเครียดขมึง

“เรียนท่านหัวหน้า จานแปดทิศของข้ากำลังร้องเตือนว่ามีสตรีปลอมตัวเป็นบุรุษปะปนมาในหมู่พวกเราขอรับ” นักพรตจี้ตอบ ก่อนจะหันมาตวาดกลุ่มคนงานใหม่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน “ใครเป็นผู้รับผิดชอบหาคนงาน ข้าบอกแล้วว่าสุสานนี้ห้ามนำสตรีเข้ามา เหตุใดจึงไม่ตรวจสอบคนทั้งหมดให้ละเอียดก่อน!”

เซียวม่านหลิวนิ่วหน้า ก็เขานั่นแหละที่รับนางเข้ามา

ทันใดนั้นพื้นดินที่ยืนอยู่ก็พลันอ่อนยวบ ดูดร่างของนางลงไปเบื้องล่างในทันที ก่อนที่จะนางกระแทกพื้นจนหมดสติยังได้ยินเสียงแว่วเข้ามาในโสตประสาท

“เป็นนาง! รีบฆ่านางก่อนที่จะเกิดเรื่องร้ายแรง รีบลงไปฆ่านาง!”

ในนิทานที่นางเคยอ่าน เมื่อหญิงสาวได้รับอันตรายก็สมควรที่จะมีชายหนุ่มมาช่วยเหลือได้อย่างทันท่วงที ทว่านิทานไร้สาระเหล่านั้นกลับใช้ไม่ได้เมื่อนางกำลังตกลงมาในสุสาน

สวรรค์!

นางตกลงมาในห้องโล่งๆ ห้องหนึ่ง กลิ่นอับเหม็นหืนคละคลุ้งจนหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่มีชายหนุ่ม ไม่มีจอมยุทธ์ กระทั่งฟางสักกองรองรับยังไม่มี ครั้นเงยหน้ามองไปด้านบนก็พลันรู้สึกเย็นวาบ แต่เดิมควรจะมีรูที่นางตกลงมา กลับพบว่าเป็นหินทึบประดับด้วยมุกราตรีเม็ดใหญ่ ภายในสุสานแม้ไม่มืดสนิท กระนั้นก็บอกได้ยากว่าสว่างไสว ไข่มุกราตรีที่ถูกฝังอยู่กลางเพดานหินสกัดเป็นเพียงต้นกำเนิดความสว่างเดียวในที่แห่งนี้

เซียวม่านหลิวมองรอบตัว สายตาเริ่มคุ้นชินกับความมืดมิดทีละน้อย พลันมองเห็นห้องขนาดใหญ่ ตามผนังสลักลวดลายนูนต่ำคล้ายกับบอกเล่าเรื่องราวในอดีตของเจ้าของสุสาน ด้านหนึ่งของห้องมีประตูบานใหญ่ตั้งตระหง่าน หน้าประตูคือรูปสลักหินของมนุษย์สูงใหญ่ราวสิบฉือ[2] ดวงตากลมรีขนาดเท่าไข่ห่านคล้ายกับจ้องมองนางตลอดเวลา ทั้งยังแผ่กลิ่นอายอันน่ากลัวบางอย่างออกมาจนชวนให้ขนลุกชูชัน

เซียวม่านหลิวเผลอลูบผิวกายของตนเพื่อระงับความกลัว มือทั้งสองข้างพลันเจ็บแสบปวดร้าวจนน้ำตาเล็ด เมื่อส่องดูกับแสงสว่างจากไข่มุกราตรีก็ต้องเบิกตากว้าง บนมือปรากฏบาดแผลอันเกิดจากการตะกายดินตามสัญชาตญาณทำให้เลือดไหลซึม ซ้ำร้ายบาดแผลยังเต็มไปด้วยเศษดินจำนวนไม่น้อย

โบราณว่ายามเป็นแผล ไม่เห็นไม่รู้สึก ทว่าครั้นเห็นแผลเป็นบนมือของตน ก็ทั้งเจ็บทั้งปวดจนแทบจะร่ำไห้ หากเป็นยามปกติที่อยู่เฉินตู หลังจากได้รับแผลเช่นนี้ ท่านยายของนางจะต้องบ่นสักคำสองคำ ก่อนจะพาไปล้างมือแล้วค่อยๆ ใช้ผ้าเช็ดเศษหินเศษดินออกไปทีละน้อยแล้วทำแผลอย่างเบามือ พอคิดถึงท่านยายขึ้นมา นางก็น้ำตาซึม แต่แม้ว่านางจะอยากร้องไห้สักเพียงไหน ตอนนี้ก็มิใช่เวลาอันสมควรนัก

[1]สัญลักษณ์ทั้งแปดในคัมภีร์อี้จิง

[2]เชียะ เท่ากับ ฟุต