ตอนที่ 5. ข้ามภพ

มองออกไปที่ทิวทัศน์รอบสวนหย่อมได้ในตอนกลางวัน ตอนนี้ด้านนอกมืด แสงไฟจากบันไดตึกสาดส่องสว่างสีขาวนวล ทำให้สีฝุ่นเห็นเงาสะท้อนตัวเองได้ชัดเจนขึ้นไปอีก เออวะ สภาพแบบนี้ไง เขาถึงไม่เคยเหลียวแล ผมหน้าม้าเหมือนเด็กประถม หน้ากลมเหมือนหมู สมอย่างที่เขาว่าจริงๆ

            เสียงจากงานเลี้ยงดังมาจากด้านล่าง หญิงสาวถอนหายใจ รู้สึกอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานาน รู้สึกว่าตัวเองอยู่ไม่ถูกที่ถูกทาง รู้สึกสิ้นหวัง ไร้ค่า ที่ผ่านมาเธอพยายามพิสูจน์ตัวเองด้วยผลงานมาตลอด เธอเฝ้าแต่คิดว่า แม้จะไม่สวย หากเป็นคนดีมีความสามารถ ในที่สุดก็จะเป็นที่ยอมรับจากทุกคนได้ คนอื่นๆจะเห็นคุณค่าของตัวเธอที่ข้างใน มากกว่าแค่ภายนอก แต่เรื่องในวันนี้กลับยืนยันกับเธอว่า มันไม่เคยเป็นอย่างนั้น

            จู่ๆไฟส่องสว่างก็กระตุกวูบดับลงไปครู่หนึ่ง เสียงวี้ดว้ายของสาวๆดังขึ้นมาจากข้างล่าง สีฝุ่นรีบคว้าราวบันไดยึดไว้แน่นในความมืด เมื่อแสงสว่างกลับมา แสงสว่างทำให้ต้องหยีตา สีฝุ่นเบิกตามองภาพที่เห็นตรงหน้า ตะลึงตะลาน กระจกตรงบันไดที่เคยสะท้อนภาพหญิงสาวร่างอวบเศร้าสร้อยเมื่อครู่

            กลับปรากฏภาพหญิงสาวงดงามพิลาศพิไลราวกับออกมาจากภาพเขียน นุ่งผ้านุ่งสีเขียวใบไม้กับผ้าคาดอกเนื้อบางเบาสีกลีบบัว สวมกำไลทองที่ข้อมือ ข้อเท้าและต้นแขน ใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราราวกับวาด ขนตางอนหนา ผิวเนื้อขาวผุดผ่องสว่างไสว เธอคนนั้นก็กำลังยืนเกาะราวบันได ทำสีหน้าท่าทางตื่นตะลึงค้างนิ่งเหมือนกันกับสีฝุ่นไม่มีผิดเพี้ยน

            “อะ...อะไรกันวะน่ะ” ความตกตะลึงสับสนมีมากเกินกว่าจะไพล่ไปคิดเรื่องผีสางนางไม้ โดยเฉพาะภาพนางตรงหน้างามราวกับนางสวรรค์  กลิ่นหอมอ่อนหวานเหมือนดอกไม้นานาชนิดฟุ้งตลบไปทั่วบริเวณ

            หญิงสาวค่อยขยับตัวยืนตรงและเดินเข้าไปใกล้ นางในกระจกกิริยาอาการเดียวกันก็เดินใกล้เข้ามา ยื่นมือขวามาที่แผ่นกระจกเรียบเงาเย็นเฉียบ ปลายนิ้วสัมผัสเข้าแวบหนึ่ง สีฝุ่นก็รู้สึกเหมือนกระแสไฟฟ้าวิ่งเข้าร่างกาย สะดุ้งจนหงายหลังล้มลงกับพื้น เธอตั้งสติอยู่พักหนึ่ง ภาพหลอน ประสาทหลอน หรืออะไรกันแน่ ทั้งปีกพี่นภที่งอกออกมาตอนจะเข้าลิฟต์ทั้งภาพเมื่อกี้ ไหนจะไฟดูดนั่นอีก คิดไปคิดมาสีฝุ่นเริ่มกลัวจนไม่อยากอยู่ตรงนี้ต่อไปแล้ว จึงรีบวิ่งลงบันไดไปที่ชั้นสองเข้าห้องจัดเลี้ยงทันที

            ในงานเลี้ยงขอบคุณซัพพลายเออร์ ก็เหมือนกับงานเลี้ยงบริษัททั่วๆไป ทุกงานในสายตาเธอ สีฝุ่นหามุมเงียบๆนั่งคนเดียว สักพักแตงกวาก็เดินเข้ามาหา ถือจานขนมหวานกับไก่ทอดมาด้วย

            “ไปไหนมาวะฝุ่น นึกว่าชิ่งกลับบ้านไปแล้ว เอ้า กินไก่ดิ ของชอบแกนี่ มุมโน้นมีพิซซ่าด้วย วันนี้เจ้านายเราใจป้ำนะเว้ย ดูโน่น มีบาร์ค็อกเทล แถมมีบาร์เทนเดอร์มาชงเหล้าด้วย” เพื่อนสาวชะโงกหน้ามาพูดกับเธอแข่งกับเสียงเพลงที่ดังอยู่บนเวที

            แตงกวาว่าแล้วก็หันไปสบตา ขยิบตาให้ชายหนุ่มมาดเข้มท่าทางขี้เล่นสองคนที่กำลังชงเหล้าให้สาวๆที่มาออกันเต็มหน้าบาร์  “แก กินไก่รองท้องก่อนเร็ว ฉันอยากกินเหล้าปั่น คิวยาวด้วย”

            สีฝุ่นส่ายหน้า ทั้งที่ท้องกำลังร้องโครกคราก แต่คลิปหมูสาวจอมตะกละคลิกกล่องป็อกกี้เพราะนึกว่าเป็นเมาส์เมื่อตอนเย็นทำให้เธอหวาดกลัวสายตาของคนที่นี่ รู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องมอง เหมือนใครหลายคนกำลังรอดูการแสดงหมูสวาปามขนมอย่างใจจดใจจ่อ

            “เออ งั้น ฉันไปเข้าคิวเหล้าก่อนนะแก” แตงกวาว่าแล้วก็แวบหายไปทางบาร์เหล้า

            หญิงสาวร่างอวบกำลังคิดว่าจะหาทางเลี่ยงงานเลี้ยงกลับบ้านยังไงดี ก็หันไปเห็นพี่ทศนั่งชะเง้อชะแง้ยิ้มหวานมาทางเธอจากโต๊ะด้านหน้า ทำท่าเหมือนจะลุกมาหา แต่พอดีใครคนหนึ่งเรียกให้คุยด้วยจึงนั่งต่อ

            เธอใจหายวูบ โอย โจทย์มีเยอะเหลือเกิน รีบลุกขึ้นเดินเลี่ยงจะไปหาแตงกวา แต่แล้วก็มีชายหนุ่มคนหนึ่ง ยื่นแก้วเครื่องดื่มมาตรงหน้า

            เครื่องดื่มนั้นบรรจุมาในแก้วใสขนาดเล็กบอบบางคล้ายหลอดทดลองวิทยาศาสตร์ ของเหลวในนั้นเป็นสีแดงสดจากด้านล่างไล่โทนไปจนขาวสว่างที่ขอบแก้ว ปั่นเป็นเกล็ดน้ำแข็งเนื้อละเอียด ประดับด้วยดอกไม้เล็กสีน้ำเงินสดสวยแปลกตา

            บาร์เทนเดอร์หนุ่มหน้าคมเข้มหนึ่งในสองคนนั้นยังถือแก้วยื่นค้าง “ไฟน้ำค้างครับ รับไปสิครับ นี่น่าจะเหมาะกับคุณ” เขาอมยิ้ม

            สีฝุ่นมองหน้าเขา สบตาให้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่การล้อเลียนจึงเอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยไว้ใจ “สารรูปอย่างฉันเนี่ยนะคะ เหมาะกับเครื่องดื่มชื่อไฟน้ำค้าง ไม่ใช่ว่าใครสั่งแล้วทำผิดเลยเอามาให้ฉันแน่นะคะ”

            เขาหัวเราะ “คุณเป็นสาวฮอตนะ ไม่รู้ตัวเองต่างหาก”

            เธอยื่นมือรับแก้วมาแล้วกระดกลงคอรวดเดียวก่อนยื่นแก้วคืนให้อย่างรวดเร็ว ช่างมันเหอะวะ จะล้อเลียน จะแกล้งหรืออะไรกันอีกก็เอาเลย เอาให้สุด กลิ่นเครื่องดื่มหวานหอมคล้ายกลิ่นหอมประหลาดที่เธอได้กลิ่นตอนเห็นภาพหลอนที่บันได ความร้อนผ่าวแผ่ซ่านไปตั้งแต่ลำคอลงไปถึงในท้อง ก่อนวูบวาบทั่วร่าง ทั้งที่เป็นเกล็ดน้ำแข็งเย็นฉ่ำ

            คงเพราะกินเหล้าหวานๆตอนท้องว่างน่ะแหละ เธอคิด และแปลกใจที่หน้าเริ่มตึงๆ พื้นโคลงเคลงไปมา นี่มันเหล้าอะไรกันแน่วะเนี่ย

            รีบกลับดีกว่า เธอคิด หญิงสาวผมหน้าม้ารีบสอดส่ายสายตามองหาเจ้านายใหญ่ เมื่อเจอนั่งอยู่ที่โต๊ะหนึ่งก็หาเรื่องเดินเฉียดๆชำเลืองๆ กะว่าเจ้านายเห็นปรากฏตัวในงานแล้วก็ถือว่ารอดตัว จะได้รีบแวบกลับบ้านได้สักที แต่อารามรีบ บวกกับอาการมึนงง ก็ทำเอาสะดุดเข้ากับขาเก้าอี้เจ้านายจนเซถลาชนเก้าอี้เปล่าอีกตัวล้มลง มือเธอคว้าผ้าปูโต๊ะเลื่อนลงมาทำให้แก้วเบียร์ริมโต๊ะหกลงมาราดกระเป๋า คุณเปี๊ยกหันมาคว้าแขนเธอไว้ทันก่อนลงพื้นพอดี

            “โอ๊ย แม่คนนี้ แขนแทบหัก” เขาว่าแล้วรีบปล่อยเธอเมื่อเห็นเธอทรงตัวยืนได้ตามปกติ แต่คนที่นั่งร่วมโต๊ะก็พากันหัวเราะครืน

            “ขอโทษค่ะ” สีฝุ่นละล่ำละลัก แล้วก็ใจหายวาบอีกรอบเมื่อนึกได้ว่า หนังสือสุดหวงของเจ้านายอยู่ในกระเป๋า เธอรีบเดินห่างออกมาจากโต๊ะ รีบหามุมปลอดคน เปิดดูหนังสือด้านใน เป็นอย่างที่คิด โชคไม่เข้าข้างเธอ เบียร์ซึมเข้าเนื้อผ้าเลอะข้าวของในกระเป๋า รวมถึงหนังสือกากีของเจ้านายด้วย

            “โอย...แย่ละ” หญิงสาวยกหนังสือที่มุมหนึ่งเปียกเบียร์จนชุ่มขึ้นมาดูอย่างสยดสยอง “ตายแน่ทีนี้”

            แต่ทันใดนั้น เสียงเพลงหยุดลง ทุกคนหันไปบนเวที เธอเห็นคุณเปี๊ยกเดินขึ้นไปบนเวทีกับพี่นภกล่าวขอบคุณเพื่อนพนักงานและซัพพลายเออร์ รู้สึกเหมือนหูดับไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะได้ยินชัดเต็มสองหูว่า วันนี้มีข่าวดีของลูกน้องคนโปรดฝ่ายสำนักพิมพ์กับฝ่ายการตลาด นั่นคือ นภกับจูนจะแต่งงานกันในสิ้นปีนี้

            สีฝุ่นเหมือนถูกตบหน้าแรงๆติดกันหลายครั้งจนทุกอย่างพร่าเลือน เบลอไปหมด ในอกในใจว่างโหวง หญิงสาวรีบมองหาประตูออกจากห้องจัดเลี้ยง โผเข้าไปหา แล้วรีบเลี่ยงไปหาอากาศบริสุทธิ์ที่ระเบียงลานจอดรถ เธอหายใจเข้าออกถี่หอบเหนื่อย น่าจะทั้งด้วยฤทธิ์เหล้าและข่าวร้าย รู้สึกเหมือนสะอื้นในอก อยากจะร้องไห้แต่น้ำตาก็ไม่ไหล สมน้ำหน้าตัวเองนัก ไม่รู้จักเจียม มิน่าเมื่อกี้ถึงเห็นภาพหลอนเป็นมนุษย์นก คนมันกำลังจะนกนี่เอง!

            แล้วเธอก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น “ฝุ่น ฝุ่น เป็นอะไรหรือเปล่า”

            พี่ทศวิ่งตามออกมา และประคองแขนไว้เมื่อเห็นเธอเริ่มเซ “ดื่มมากไปเหรอ ไหวไหมเนี่ย”