LOGINShare
ตอนที่4/1
Last Updated:
2025-05-22 18:11:31ฉันยอมรับความจริงตรงหน้าและใช้ชีวิตในร่างหลี่เหมยซินสตรีที่ผู้คนรังเกียจมานานนับปีก็คือตัวฉันในอดีตชาติ ฉันสร้างเรื่องขึ้นมาให้ทุกคนเข้าใจว่าฉันสูญเสียความทรงจำ แต่ในความจริงแล้วความทรงจำของฉันยุ่งเหยิงมากจนจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก เพื่อช่วยเหลือครอบครัวที่ยังมีอยู่ตอนนี้ ฉันจึงเลือกวิธีนี้ จะได้ไม่มีใครสงสัยกับนิสัยที่เปลี่ยนไปบางอย่างราวกับเป็นคนละคน แต่เดี๋ยวพวกเขาก็ชินเอง เพราะแค่ลดความร้ายกาจลงเฉย ๆ
ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ฉันพยายามปรับตัวให้ชินอย่างการใช้ชีวิตให้เข้ากับยุคสมัยและในจวนตระกูลหลี่บ้านใหม่ของชาตินี้บ้านเก่าในอดีตชาติ ฉันคิดแผนการนำพาครอบครัวออกจากการเป็นหมากในกระดานของคนชั่ว ถอยห่างจากราชสำนักให้มากที่สุดหนีความวุ่นวายแล้วหันไปใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุขกับครอบครัวจะดีกว่า
สตรีร่างบางชุดสีแดงเข้มไร้ลวดลาย รวบผมสีดำเงาขึ้นมัดเป็นหางม้ายาวสลวย บนศีรษะมีผ้าขาวพันล้อมรอบ ใบหน้างามไร้เครื่องประทิมโฉมงดงามตามวัย นางนั่งรับลมอ่อน ๆ ในศาลาใต้ต้นไม้ใหญ่
“อาอิงช่วงนี้มีข่าวลือเรื่องใดเป็นที่จับตามองในเมืองหลวงบ้างรึ เรื่องที่ข้าควรรู้น่ะ” เสียงใสกังวานถามสาวใช้ข้างกาย ฉันไม่ได้ออกจากจวนเป็นเดือนแล้วหลังหายป่วยก็นั่งคิดแผนคนเดียวในเรือนของตนตลอด อย่างน้อยก็ควรรู้ สถานการณ์ข้างนอกบ้าง
อาอิงมีสีหน้าลำบากใจที่จะตอบคำถามของคุณหนู “มีเจ้าค่ะ ตั้งแต่คุณหนูตกน้ำพร้อมคุณหนูหม่าวันนั้นก็มีข่าวลือของคุณหนูเสีย ๆ หายๆ บางคนก็ว่าคุณหนูแกล้งตกน้ำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากองค์ชายสาม บ้างก็ว่าคุณหนูของบ่าวเป็นคนผลักคุณหนูหม่าตกน้ำด้วย ยังมีเรื่องที่องค์ชายสามทรงไปเยี่ยมแต่คุณหนูหม่าตลอดทั้งเดือนแต่กลับคุณหนูเป็นถึงว่าที่คู่หมั้นคู่หมาย..”
“เดี๋ยว! ว่าที่คู่หมั้นแสดงว่ายังไม่ได้หมั้นหน่ะสิ” เท่าที่ฟังอาอิงเล่าไม่มีตรงไหนที่ทำให้ฉันชะงักเท่ากับรู้ว่า สถานะของตัวเองตอนนี้เป็นแค่ ‘ว่าที่คู่หมั้น’ มุมปากคล้ายจะปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทว่ายังไม่ทันดีใจอย่างเต็มที่ ดวงตาประกายระยิบระยับก็หายไปเพราะสิ่งที่อาอิงกล่าวเสริมเป็นดั่งสายฟ้าผ่าลงกลางหัวฉันอย่างจัง
“ใช่เจ้าค่ะเพราะคุณหนูเกิดอุบัติเหตุจมน้ำพิธีหมั้นอย่างเป็นทางการจึงถูกเลื่อน ได้ยินว่าฮองเฮาทรงได้ฤกษ์ใหม่เร็วกว่าเดิมแล้วด้วยเจ้าค่ะ”
“ห้ะ!!” เสียงใสตะโกนดังลั่นศาลาขนาดนกบนต้นไม้ที่ร้องจิบ ๆ เมื่อครู่ยังบินหนีกระจาย
ไม่ได้! จะหมั้นกับเขาไม่ได้เด็ดขาด ต้องหาวิธีหลุดพ้นจากสถานะแสนอันตรายนี้ให้จงได้ “ฤกษ์ใหม่เมื่อใด?”
“ไม่ทราบเจ้าค่ะ” นางตอบพลางส่ายหัวจนปัญญา
อ้าว ฉันนั่งคิดใคร่ครวญไม่นานก็เอ่ยถามเสียงนิ่งเรียบว่า “แต่ท่านแม่รู้เรื่องนี้ใช่หรือไม่”
“เจ้าค่ะ”
อาหารเย็นมื้อนี้เป็นดั่งเช่นทุกวันมีฉันท่านแม่ท่านพ่อร่วมโต๊ะรับประทาน แต่ที่เพิ่มมาก็คือบุรุษตรงหน้าฉัน องค์ชายสาม ‘เว่ยเหยียนเฟิ่ง’ เขามาเป็นครั้งที่สองซึ่งครั้งแรกที่เจอกันก็ตอนฉันฟื้นขึ้นมาในร่างนี้วันแรกและก็เป็นคนอุ้มฉันเข้าเรือนตอนสลบไม่ได้สติด้วย พอดีอาอิงนางบอกเล่าให้ฟังน่ะ แล้ววันนี้เขาจะมาอีกทำไมเนี่ย?
ฉันว่าจะใช้โอกาสตอนกินข้าวมื้อนี้ปรึกษากับท่านพ่อท่านแม่เรื่องการยกเลิกพิธีหมั้นเสียหน่อย แต่ในเมื่อเขาอยู่นี้ด้วยคงต้องเก็บงำไว้ก่อน
“คุณหนูหลี่จ้องกันขนาดนี้มีเรื่องอันใดจะกล่าวกับข้าหรือ” เสียงทุ้มต่ำนิ่งเรียบเหมาะกับใบหน้าแสนเย็นชาของเขาเหลือเกิน ฉันเก็บสายตาสงสัยปนระแวงหันมาสนใจของกินพลางตอบกลับ
“หม่อมฉันไม่มีเรื่องใดจะพูดกับพระองค์เพคะ” แค่ระแวงว่าเขาจะมาไม้ไหนอีกก็เท่านั้น ที่จู่ ๆ เขาดันมากินข้าวร่วมโต๊ะกับฉันได้โดยไม่รังเกียจกัน ฉันก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมรับมือกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปข้ามวันข้ามคืนของเขาให้พร้อมสิ
“ท่านแม่หลังอาหารซินเอ๋อร์มีเรื่องหนึ่งอยากปรึกษาท่านแม่เจ้าค่ะ” ฉันส่งสายตาให้ท่านแม่ ลอบมององค์ชายสามเป็นระยะเพื่อให้ท่านแม่เข้าใจว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเขา สองแม่ลูกสื่อสารกันผ่านสายตาเข้าใจกระจ่าง ท่านแม่ตอบรับบอกว่าหากมีเรื่องไม่สบายใจก็ให้ไปพูดคุยกันที่เรือนยามว่างได้เสมอ
หลี่เหมยซินอารมณ์ดีขึ้นหลายส่วนนางเลิกสนใจแขกอย่าง องค์ชายสามทำเหมือนกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ รีบลงมือกินข้าวจะได้รีบกลับเรือนตน ทว่าอาหารมื้อนี้มันไม่ง่ายเลยที่จะได้กินอย่างสบายใจ
เพราะเว่ยเหยียนเฟิ่งเอาแต่คีบอาหารตามฉันติด ๆ ทีแรกก็คิดว่าบังเอิญ แต่ฉันตักอะไรเขาก็ตักตาม กินอะไรเขาก็กินตาม ไม่มีความบังเอิญแล้วมั้ง เขาจงใจทำชัวร์จากสีหน้าท่าทางมองจากดาวอังคารยังรู้เลย ไอ้หมอนี่อยากมีปัญหากับฉันรึไง
Latest chapter
ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย ตอนที่41/3 (จบ)
“องครักษ์เฟิงข้ามีภารกิจที่ต้องให้ท่านทำร่วมกับข้า” ดวงตากระจ่างใสใต้แสงจันทร์มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ขัดกับคราบน้ำตาบนแก้มนวลอาเฟิงองครักษ์หนุ่มเบิกตากว้างเมื่อถูกสตรีผู้เป็นนายจับท้ายทอยดึงลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มของนาง ครั้งจะผลักผู้เป็นนายสาวออกก็สลัดไม่หลุด จะออกแรงมากขึ้นก็กลัวทำคนตัวเล็กเจ็บ อีกทั้งนางยังกอดรั้งเข้าแน่นอย่างกะอะไรดี ผลสุดท้ายแล้วรสจุมพิตหวานจากนางก็เริ่มมอมเมาทำให้เขาเอนอ่อนตอบรับอย่างเชื่อฟังหลี่เหมยซินดูดดื่มเรียวปากหยักได้รูปของอีกฝ่ายอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาแดงกล่ำคลอน้ำใสปรือขึ้นช้าๆ มองเขากระทำจุมพิตโต้ตอบนางอย่างโหยหาไม่ต่างกัน ไม่นานองครักษ์เฟิงหนุ่มก็กลายเป็นฝ่ายนำ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าโพรงปากเล็กคว้านหาความหวานข้างในอย่างชำนาญ จนหลี่เหมยซินอ่อนละทวยเหลวเป็นน้ำแทบทรงตัวไม่อยู่ ดีที่มีแขนแกร่งของเขาเกี่ยวรัดเอวนางไว้จนตัวนางลอยเหนือพื้นหลี่เหมยซินสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ แต่เขายังคงอ่อนโยนจนสมองนางว่างเปล่างคิดสิ่งใดไม่ออกนอกจากคล้อยตามเขาไป“ชะ..ช้าก่อน” นางพึ่งรู้ตัวว่าถนนที่ผู้คนพลุกพล่านร่ายล้อมด้
ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย ตอนที่41/2
“เดี๋ยวๆ.. หยุดก่อน.. ท่าน.. ได้ยินข้าไหม.. อย่าพึ่งไป.. นี่ เหยียนเฟิ่ง!” หลี่เหมยซินเดินแทรกเข้าไปในกลุ่มผู้คนมากมายเพื่อตามบุรุษผู้นั้น เขากำลังเดินไปที่สะพานโดยไม่หันมาตามเสียงเรียกของนาง หลี่เหมยซินรู้สึกหวั่นใจที่บุรุษผู้นั้นไม่ใช่เขา เพราะตะโกนชื่อเขาตั้งหลายรอบก็ไม่มีทางทีจะใช่เขาเลยเพราะมัวแต่ชะเง้อคอมองหาบุรุษผู้นั้นจนตอนนี้ผู้คนเยอะขึ้นเดินเบียดกันทำให้นางทรงตัวไม่อยู่ชนคนนั้นคนนี้ที่เริ่มเมาหัว หาทางออกไม่เจอ แต่จู่ๆ ก็มีมือหนึ่งจับข้อมือนางไว้แล้วดึงตัวนางออกจากฝูงชนจำนวนมากหลี่เหมยซินรู้สึกเย็นๆ ที่ข้อมือนางแต่นางยังมึนๆ หน้ามืดอยู่เลยไม่ได้เงยหน้ามองผู้ที่ช่วยนางออกจากกลุ่มฝูงชนเมื่อครู่ ใช้มืออีกข้างเคาะหัวตัวเองเบาๆ แล้วหลับตาปี๋เพื่อให้หายหน้ามืด ดวงตาประกายแสงจากโคมไฟลืมตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลามาดเข้มจมูกโด่งได้รูปดวงตาดำสนิทแฝงความดุดันแต่กลับอ่อนโยนกำลังจ้องมอง นางนิ่งเดาอารมณ์และความคิดของเขาไม่ถูก แววตาเยือกเย็นดั่งธาราน้ำแข็งหายไปชั่วพริบตาเหลือไว้ให้เห็นแต่ความอบอุ่นที่ซ้อนอยู่นัยน์ตาดำคู่นั้นเหยียนเฟิ่ง
ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย ตอนที่41/1
ในเมืองซวงโจวผู้คนเดินพลุกพล่านไปมาจับจ่ายซื้อของตามร้านค้าอย่างครึกครื้น สตรีร่างบางสวมอาภรณ์สีขาวลวดลายดอกเหมยสีชาด เรียวขายาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งบนถนนมากผู้คน ดวงตางดงามคู่นั้นกระจ่างใสทอประกายแวววาวแห่งความสุขทอดมองไปยังเบื้องหน้า นางหันซ้ายทีขวาทีท่าทางตื่นเต้นมองหาบางสิ่งบางอย่างบนท้องถนนในเมืองมากผู้คน‘บุรุษผู้นั้นถูกพิษน้ำค้างแข็ง วันนั้นที่เขาหายตัวไปข้าพบเขาตอนที่ร่างกายกำลังถูกแช่แข็ง อวัยวะภายในเสียหายอย่างหนักรวมถึงบาดแผลที่ถูกแทงจากการต่อสู้กับนักฆ่ายิ่งทำให้เขาอ่อนแอลง ยามนั้นข้าไม่มีทางเลือกนอกจากผนึกร่างเขาไว้แล้วใช้พลังปราณรักษาเขา แต่ว่าสุดท้ายก็ฝืนลิขิตฟ้าไม่ได้..’สตรีนางนั้นหยุดฝีท้าวลงกระทันหัน นางเหนื่อยหอบลมหายใจเข้าออกรัวๆ เหงื่อเริ่มไหลทั่วใบหน้า นางหยุดพักเอาแรงพยายามปรับลมหายใจให้คงที่ ช้อนตาขึ้นมองผู้คนรอบด้านบนท้องถนนอีกครั้งอย่างไม่ลดละความตั้งใจ‘เกิดอะไรขึ้นกับเขาเจ้าคะ’‘เขาตายแล้ว’ฝีท้าวเริ่มก้าวเดินอย่างเชื่องช้าทีละก้าวด้วยความอ่อนแรง ใบหน้าสง่างามของสตรีวัยยี่สิบกว่ามีดวงตาเจือความเจ็บปวดรวดร้าวเมื่อรู้จุดจบของบ
ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย ตอนที่40/2
“พลังวิญญาณที่บุรุษผู้นั้นคืนให้สำคัญต่อข้ามาก ส่วนหนึ่งของพลังข้าใส่ไว้ในกำไลที่เจ้าสวมอยู่ช่วยให้ห่อหุ้มดวงจิตเปราะบางที่พึ่งข้ามภพข้ามชาติอย่างเจ้าให้มีชีวิตรอดต่อไป พลังนี้ยังช่วยพยุงลมหายใจของเจ้าตลอดหนึ่งปีที่เจ้ายังไม่ฟื้น หลังผ่านความเป็นตายสายเลือดนักเวทย์ในอดีตชาติก็ถูกปลุกทำให้ร่างกายเจ้าแข็งแรงสมบูรณ์มากกว่าคนทั่วไป”“กำไลไม้มีพลังวิญญาณแถมยัง.. ปลุกสายเลือดนักเวทย์ พี่สะใภ้เรื่องมันชักจะวุ่นวายไปหน่อยหรือไม่ นักเวทย์เชียวนะเจ้าคะข้าไม่ชอบความวุ่นวายท่าน.. ท่านเอามันออกไปได้หรือไม่” ฉันกลายเป็นคนมีของดีโดยไม่รู้ตัวเลยต้องมีค่ายิ่งกว่าเงินทอง แต่ว่าชีวิตที่สงบสุขหลายปีมานี้จะหายไปเพราะมันหรือไม่ หากมีคนรู้จักเกิดสิ่งใดขึ้น คงหาว่านางเป็นปีศาจแล้วจับเผาหรืออยากจับไปเป็นหนูทดลอง“วางใจเถิดหากเจ้าไม่รู้วิธีนำออกมาใช้ ยังไงสุดท้ายก็มีชีวิตเหมือนมนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีสายเลือดนักเวทย์ การไม่ได้รับการฝึกฝนมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากสายเลือดนักเวทย์ทำให้ร่างกายเจ้าแข็งแรงและมีกำลังมากกว่าคนทั่วไปเท่านั้นเฉยๆ”“ค่อยยังชั่วเจ้าค่ะ”“หนึ่งสิทธิ์ต่อหนึ่งชีว
ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย ตอนที่40/1
3 ปีผ่านไป บนยอดภูเขาสูงเขียวขจีป่าไม้ร่มรื่นเสียงนกน้อยบินล่องบนท้องนภาเป็นฝูง แสงพระอาทิตย์อ่อนๆ ส่องสว่างทั่วผืนป่าในยามเย็น หลี่เหมยซินนั่งสูดอากาศบริสุทธิ์นี้ด้วยรอยยิ้มสดชื่น ดวงหน้างามเปล่งปลั่งดูสดใสแววตาไม่มีความทุกข์ความกังวลใจเหมือนดั่งเช่นอดีตฉันยิ้มรับสายลมอ่อนๆ พัดผ่าน เพราะชีวิตเป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรแน่นอนนางจึงพยายามหาความสุขให้กับตัวเอง ไม่อยากให้ชีวิตจมปลักอยู่กับความทุกข์ในอดีต ใช้เวลาที่มีอยู่ทำเรื่องที่อยากทำแล้วไม่เสียใจภายหลัง ชีวิตของฉันในเมืองซวงโจวก็ไม่มีอะไรมากเป็นชีวิตเรียบๆ สบายๆ ปัญหาก็มีเข้ามาบ้างเพิ่มสีสันให้ชีวิตไม่น่าเบื่อเกินไป แต่ละวันจะหานู่นหานี่ทำไม่ยอมให้ตัวเองว่างเพราะว่างทีไรคิดถึงใครบางคนทุกที“ว้าย!” หลี่เหมยซินอุทานเสียงดังเกือบหงายหลังตกใจ นั่งอยู่คนเดียวตรงนี้เป็นชั่วยามจู่ๆ ก็มีคนโผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ฉันสะดุ้งตัวโยนเกือบตกหน้าผา“ทำหน้าอย่างกับเห็นผี” หลันเซ่อหรือหนิงเทียนนั่งลงข้างๆ ขณะฉันยังคงลูบอกปลอบขวัญตัวเองพลางมองคนต้นเหตุทำขวัญตนหาย นอกจากโผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัวแล้วจากข่าวที่ได้ยินเหล่าบุปผาราตรีกลับฉางอั
ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย ตอนที่39/4
“ได้เบาะแสเขาบ้างหรือไม่” พอเห็นหน้าฮ่าวหรานประโยคแรกที่พูดกับเขาทุกวันนี้คือถามความคืบหน้าการตามหาเว่ยเหยียนเฟิ่ง ฮ่าวหรานก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบเดิมทุกครั้ง“เหมยซินปล่อยวางเถิดพวกเราหาเขาทุกที่แล้วนะ” พลิกแผ่นดินหาเป็นปีกว่าแล้วยังไม่พบเจออะไรเกี่ยวกับบุรุษที่หายไปกลางอากาศ หากยังมีชีวิตอยู่ก็น่าจะเจออะไรบ้าง“ถ้าท่านเหนื่อย ช่วยตามหาไม่ไหวก็ไม่ต้องทำแล้ว” น้ำเสียงนุ่มไม่มีแววโกรธหรือน้อยใจของคนตรงหน้า แต่อารมณ์หลี่เหมยซินกำลังดิ่งจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ฉันเชื่อว่าเขายังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่นอนแต่ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน“ข้าไม่ได้เหนื่อยอะไร แต่เจ้าต่างหากทำตัวปกติทั้งที่ข้างในใจคิดถึงแต่เขาตลอด ข้าห่วงสุขภาพจิตเจ้านะหลี่เหมยซิน” เขาเห็นแววตาประกายความหวังของนางทุกครั้งที่ถามถึงเรื่องเว่ยเหยียนเฟิ่ง ดวงตาคู่นั้นผิดหวังและเศร้าหมองลงเมื่อได้รับคำตอบ“ฮ่าวหรานข้าดูแย่ขนาดนั้นเชียวรึ” ที่ผ่านมาฉันก็ทำตัวยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดไม่ได้แสดงความทุกข์ใจต่อหน้าใครทั้งสิ้น“รอยยิ้มของเจ้าไม่ถึงตาด้วยซ้ำ”ฉันสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดแล้วถอนหายใจยาว “เพราะชี
You may also like
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
หิมะที่ปลิดปลิว65.8K viewsย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์81.1K viewsพระชายาสุดหวงของท่านอ๋องคลั่งรัก
ชาไทยเย็น37.1K viewsสามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง
ป่าดอกท้อ22.9K viewsวาสนานี้เป็นของข้า
วอลจู2.5K viewsภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น
Tuk Kung5.6K viewsลมหายใจมังกร
เพลงมีนา1.5K viewsแพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค
เทียนสื่อ4.6K views
