Share

4. เปลสนาม

last update Last Updated: 2025-12-16 20:40:02

"แขนขวากระดูกร้าว แขนซ้ายหัก ขาทั้งสองข้างหัก ด้านหลังมีรอยดาบลากยาวต้องรีบเย็บ อกด้านขวาก็ต้องรีบเย็บเหมือนกัน มิเช่นนั้นเจ้าคงได้ตายก่อนเลือดหมดตัว เฮ้ออออ......ข้าอยากจะรู้เสียจริง เจ้าไปขวางทางผู้ใหญ่ที่ใดเข้า พวกเขาถึงช่างโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้ ดูท่าเจ้าคงสู้พวกเขาไม่ได้เพราะถูกพิษ...?

"พวกเขาคงอิจฉาใบหน้าของข้า....?

*.....*

หรงหรงถึงกับพูดไม่ออก เมื่อได้ยินเช่นนั้น...

"หึ...เจ้าช่างหลงตัวเองเสียจริง.." หรงหรงเบะปากมองบน

"งั้นก็เป็นโชคดีของแม่นาง....?

"ปากเจ้านี้ไม่น่ารอดมาได้ น่าจะโดนฟันทิ้งเสีย....? หรงหรงเผลอยิ้มอย่างหมั่นไส้ออกมา

"ข้าชอบเวลาแม่นางยิ้ม....?

หรงหรงรีบหุบยิ้มลงทันทีเมื่อได้ยิน

"เจ้านี้นะ อย่าได้คิดจะยั่วยวนข้าเชียว...รอข้าอยู่ตรงนี้ ประเดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา"

"แต่ว่า...? บุรุษตรงหน้าเหมือนลังเลที่จะพูด

"ข้าไม่หนีไปก่อนหรอกน่า ข้าแค่จะรีบไปตัดไม้ไผ่ ร่างกายบอบบางเช่นข้า คงไม่มีแรงแบกเจ้าลงเขาไปหรอก..."

"เช่นนั้นแม่นาง...ระวังตัวด้วย"

"อืม..." หรงหรงยกยิ้มที่มุมปาก แทนที่เขาจะห่วงตัวเอง แต่กลับทำเป็นมาห่วงนาง

เพียงเวลาไม่นาน หรงหรงเดินกลับมาพร้อมกับไม้ไผ่สองลำ นางนั่งลงผ่าออก ก่อนจะค่อยสานสลับกันไปมาคล้ายเปลสนามอย่างชำนาญ

หรงหรงรีบวิ่งไปหอบเอาใบไม้ใบใหญ่มาหลายใบ นางนำมาวางเรียงกันหลายๆชั้น เวลาวางผู้ป่วยลง จะได้ไม่กระทบกระเทือนต่อบาดแผลของเขามากจนเกินไป

"เรียบร้อย...ไปกัน" หรงหรงปาดเหงื่อบนใบหน้าตนเองออกอย่างภาคภูมิใจ

บุรุษปริศนามองดูนางทุกการกระทำอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ไปไหน...?

"กลับบ้านไง..." หรงหรงตอบกลับเขาทันที

"กลับบ้านรึ...?

"ใช่ หากไม่กลับบ้านจะให้ข้าไปที่ใด...? หรงหรงมองมาที่บุรุษตรงหน้าอย่างสงสัย

"ข้า....จะทำให้แม่นางเดือดร้อนหรือไม่...?

"นอกจากไปกับข้า..เจ้าจะยังมีที่ใดให้ไปได้อีก.....? หรงหรงมองไปที่บุรุษตรงหน้า นางได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา เขาพึ่งจะคิดได้ตอนนี้เนี่ยน่ะ

"ข้า..ไม่มีที่ไป..แต่ถ้าคนในหมู่บ้านถาม...?

"ข้า..ก็แค่บอกว่าเจ้าเป็นสามีของข้าก็พอ"

"แม่นาง..ไม่กลัวเสื่อมเสียชื่อเสียง...?

"ข้ายังมีสิ่งใดให้ต้องกลัว เจ้าบอกข้าเองมิใช่รึ ชีวิตนี้...เจ้าเป็นของข้า แล้วข้ายังจะกลัวสิ่งใดอีก หรือว่าเจ้ากลัว....?

"ข้าไม่มีสิ่งใดให้ต้องกลัวเช่นกัน"

"ว่าแต่.....เจ้ามีนามว่ากระไร...ข้าชื่อหรงหรง.."

"ข้ามีนามว่า..โม่เฉิน"

"อ่อ...งั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า..อาเฉินก็แล้วกัน ฟังดูสนิทสนมดี...เจ้าก็เรียกข้าว่า..หรงหรงนั้นแหละ"

"หรงหรง..เป็นชื่อที่ไพเราะเสียจริง แต่ข้าขอเรียกแม่นางว่า..หรงเอ๋อร์..ได้หรือไม่....?

"ตามใจ...อยากจะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ" สตรีร่างบางหันไปคลี่ยิ้มให้บุรุษตรงหน้าทันที

"ที่ทำอยู่นั้น.....เรียกว่าสิ่งใด....?

"มันเรียกว่าเปลสนามฉุกเฉิน.....คล้ายกับเตียงนอนนี้แหละ แต่มีไว้สำหรับผู้ป่วยที่เคลื่อนไหวตัวลำบาก หรือช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เช่นท่านในตอนนี้อย่างไรเล่า"

"เปลสนามฉุกเฉิน...ชื่อแปลกจริง.."

"ประเดี่ยวข้าจะลากท่านขึ้นบนเปลสนามอันนี้ ท่านจะรู้สึกเจ็บตอนข้าลาก ท่านอดทนได้หรือไม่....?

"อืม..ข้าทนได้... "โม่เฉินพยักหน้าให้สตรีตรงหน้า

หรงหรงลากโม่เฉินมายังเปลที่นางเตรียมไว้ ร่างกายของเขารู้สึกชาจนไม่รู้สึกเจ็บ แต่ยังคงรับรู้ถึงเเรงสั่นสะเทือน

"ท่านนี้ก็ตัวหนักเหมือนกันนะ แต่ไม่เป็นไร หนักกว่านี้ข้าก็แบกมาแล้ว ตอนนี้เรารีบกลับบ้านกันเถอะ.." หรงหรงหันข้างกลับไปบอกโม่เฉินที่กำลังนอนอยู่บนเปล นางถูกฝึกมาในกองทัพหนักกว่านี้เป็นร้อยเท่า แค่นี้ถือเป็นเรื่องจิบจ่อยสำหรับนาง

"อืม..." ในใจโม่เฉินพลันคิด เขาไม่คาดคิดว่าตัวเองจะต้องมาได้รับการช่วยเหลือจากสตรีบอบบางในเวลาเฉียดตาย นี้คงเป็นวาสนาของเขา ที่ได้มาพบเจอแม่นางคนนี้เข้าแล้วกระมั้ง ถึงนางจะตัวเล็กแต่มีความรู้รอบด้าน นางทำให้เขาได้มองโลกในมุมใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง

หรงหรงค่อยๆ หอบหายใจขึ้นมาเป็นครั้งคราวด้วยความเหนื่อยล้า นางยังไม่ค่อยชินกับร่างที่อ่อนแอ เหงื่อเม็ดเล็กๆค่อยๆผุดขึ้นมาไหลอาบแก้มเนียน นางหยุดชะงักเป็นครั้งคราว ก่อนจะเอามือปาดเหงื่อที่ไหล จากนั้นก็ลากเปลต่อไปจนถึงหมู่บ้านในเวลาไม่นาน

ยามนี้เป็นยามซวี (19.00-21.00)...

โชคดีที่ตอนนี้คนในหมู่บ้านทยอยเข้าเรือนกันหมดแล้ว หรงหรงจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีผู้ใดมาเห็นนางเข้ากับบุรุษแปลกหน้า หรือต่อให้เห็น นางก็ไม่สนใจอยู่ดี ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิม นางเดินเลี้ยวขวาไปข้างหน้าก็น่าจะถึงเรือนนางแล้ว หรงหรงยังคงลากเปลต่อไปจนมาหยุดที่หน้าเรือนเก่าๆหลังหนึ่ง เพราะความทรงจำของนางมาหยุดอยู่ที่เรือนไม้หลังนี้

"อืม...น่าจะเป็นเรือนหลังนี้แหละมั้ง...." หรงหรงบ่นพึมพำเสียงเบากับตัวเอง

"ว่ากระไรนะ....?

"เปล่าๆ ไม่มีอะไร ถึงแล้วนี้แหละเรือนของข้า" หรงหรงก็ไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ นางยังมีท่าทางที่ไม่ค่อยคุ้นชินนัก

เมื่อใช้สายตามองเข้าไปผ่านรั้วบ้าน เห็นเพียงเรือนไม้หลังเล็กเก่าๆมุงด้วยฟางข้าว ดีที่มีรั้วล้อมรอบบ้าน ทำให้ไม่มีผู้ใดมองเห็นด้านใน

หรงหรงค่อยๆเปิดประตูเข้าไปภายในเรือนอย่างเบามือ แต่เพราะประตูไม้เก่ามาก ถึงจะเปิดเบาเพียงใด ก็ยังได้ยินเสียงเปิดประตูไม้อยู่ดี

"แอ้ดดด!!!"

"แค้ก...แค้ก หรงเอ๋อร์ ลูกกลับมาแล้วรึ...? เสียงหญิงชราเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

"เอ่อ....เจ้าคะ..."

เมื่อได้ยินเสียงบุตรสาวตอบกลับ นางเมิงก็เบาใจหายกังวล เพราะบุตรสาวมักจะกลับเรือนมาในยามนี้เสมอ นางเมิงจึงไม่ผิดสังเกตุอันใด

"หรงเอ๋อร์ วันนี้เจ้าเหนื่อยมาทั้งวัน รีบไปอาบน้ำกินข้าว แล้วเข้านอนเสียเถิด แม่ก็จะนอนแล้วเช่นกัน...แค่ก...แค่ก"

"เจ้าคะ ท่านแม่นอนก่อนได้เลย ข้าขอไปอาบน้ำก่อน"

หรงหรงรีบวิ่งออกไปอุ้มโม่เฉินเข้ามาภายในลานบ้าน นางรีบวิ่งไปเอาเข็มกับด้าย ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ ว่าในครัวยังมีเหล้าเก็บเอาไว้ไหเล็กอยู่หนึ่งไห

สตรีร่างเล็กรีบวิ่งเยาะๆเสียงเบา ย้อนกลับไปเอาเหล้า พอได้ของที่ต้องการใช้ครบแล้ว นางก็มานั่งลงตรงหน้าโม่เฉินในทันที

"อาเฉิน....อาจจะเจ็บสักหน่อย แต่ตอนนี้ข้าต้องรีบเย็บแผลสด เพื่อห้ามเลือดไว้ให้ท่านอย่างเร่งด่วน"

"ได้..." โม่เฉินพยักหน้า

สตรีร่างเล็กค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกให้เขาอย่างเบามือ

กล้ามแน่นๆเผยให้เห็นเป็นมัดๆ หรงหรงแอบรอบกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะสลัดความคิดโสมมทิ้งไป นางรีบเทเหล้าฆ่าเชื้อใส่แผ่นหลังให้บุรุษตรงหน้าทันที

"อึก...." โม่เฉินกัดฟันอดทนอย่างเด็ดเดี่ยว แต่ภายในใจกลับรู้สึกด้านชาไปตั้งนานแล้ว

ตอนนี้บุรุษตรงหน้าอดทนได้เป็นอย่างดี ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของเขาแม้แต่น้อย บุรุษผู้นี้ช่างมีความอดทนสูงเอามากๆ หรงหรงครุ่นคิด

"ถ้าเจ็บ ก็เปล่งเสียงร้องออกมาเถิด เวลานี้ข้าหายาชาไม่ได้ จำเป็นต้องเย็บแผลสด เจ้าอดทนเพียงไม่นาน ข้าจะรีบเย็บแผลให้เจ้าอย่างรวดเร็ว "

หรงหรงเตรียมจะเริ่มเย็บแผล นางสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่อยู่ในแขนเสื้อ ก่อนจะหยิบออกมาดูอย่างเร็วพลัน

"นี้มัน.....?

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ลิขิตรักหมอหญิงข้ามภพ: ขอเลือกสามีที่รักข้าเพียงผู้เดียว   20. จ้างวานสำเร็จ

    " ขอเพียงท่านลุงตกลงปลูกเรือนให้ข้า หากท่านลุงต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม ท่านลุงบอกข้ามาได้เลยเจ้าคะ ข้ายินดีพร้อมใจสุดกำลัง..." "ได้...ช่วงนี้ลุงว่างพอดีเลย ตอนนี้ยังไม่ได้รับงานที่ไหน ถ้าเช่นนั้น...อีกสักสองสามวัน หลังจากที่ลุงทำเก้าอี้ให้เจ้าเสร็จเรียบร้อย ลุงจะพาผู้ช่วยไปตรวจวัดพื้นที่ที่เรือนให้ก่อนก็แล้วกัน..." ช่างไม้ฉู่รีบตกปากรับคำทันที "ได้เจ้าคะ เรื่องอาหารการกิน ข้าจะรับผิดชอบวันละสามเวลาเจ้าคะ ส่วนค่าแรง ข้าจะจ่ายให้ท่านลุงทุกวันหลังจบงาน คนละสิบอิแปะ ท่านลุงคิดเห็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ...? หรงหรงมองไปที่ช่างไม้ฉู่อย่างชั่งใจ สิบอิแปะต่อวัน ถือว่าเป็นค่าแรงที่หาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว เพราะปกติค่าแรงรายวัน ได้เพียงเเค่ห้าอิแปะต่อวันเท่านั้น มีหรือช่างไม้ฉู่จะไม่รีบตอบตกลง เทียบกับชาวบ้านธรรมดาในหมู่บ้าน ยังได้ค่าแรงวันล่ะ 5 -6 อิแปะต่อวัน สตรีคนนี้ช่างใจปล้ำยิ่งนัก ช่างไม้ฉู่พลันนึกคิดภายในใจ มีลาภลอยมาให้ถึงที่ เหตุใดเขาจะต้องปล่อยให้หลุดมือไปด้วยเล่า "ได้ตกลงตามนี้" "ตกลงตามนี้เจ้าคะท่านลุง" เมื่อตกลงจ้างวานสำเร็จ หรงหรงจึงให้ช่างไม้ฉู่ติดต่อสั่งซื้อกระเบื้อง อิ

  • ลิขิตรักหมอหญิงข้ามภพ: ขอเลือกสามีที่รักข้าเพียงผู้เดียว   19. จ้างวาน

    ท่านลุงฉู่....ถือเป็นช่างไม้ฝีมือดีอันดับหนึ่งอีกหนึ่งคนของหมู่บ้าน เขาสามารถสร้างผลงานการออกแบบ รวมถึงการต่อเติมเรือนที่แข็งแรงและยังทนทาน ขนาดช่างฝีมือในระแวกใกล้เคียง ยังต้องมาขอเรียนรู้งานเพิ่มเติมจากช่างไม้ฉู่อยู่เป็นประจำ เรียกได้ว่าแถบจะทุกครัวเรือน ล้วนเป็นฝีมือของช่างไม้ฉู่ หากเอ่ยถึงช่างไม้ฝีมือดี คงไม่มีใครที่จะไม่รู้จักช่างไม้ฉู่.... คำเล่าลือถึงความสามารถของช่างไม้ฉู่ ไม่ใช่เฉพาะแต่การสร้างบ้านหรือต่อเติมบ้านเป็นเท่านี้ เขายังสามารถสร้างโต้ะกินข้าว เก้าอี้ โต้ะเครื่องแป้ง และอุปกรณ์ที่ทำจากไม้อีกหลายอย่าง ขึ้นอยู่กับผู้จ้างวาน ขอเพียงมีแบบร่าง ช่างไม้ฉู่ก็สามารถทำออกมาได้ทั้งนั้น "อ้าว...นางหนู ลมอะไรหอบมา วันนี้ถึงได้มาหาลุงตั้งแต่เช้าเช่นนี้.....? ช่างไม้ฉู่กำลังนั่งลงประกอบโต้ะไม้ เขาพลันเหลือบไปเห็นหรงหรงเดินมาแต่ไกล ก่อนจะรีบเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะตั้งแต่มารดานางป่วย เขาก็ไม่ค่อยเห็นหน้าเด็กสาวคนนี้เลยสักครั้ง "สวัสดีตอนเช้าเจ้าคะ.... พอดีว่าข้าจะมาขอจ้างวานท่านลุง พอจะมีเวลาว่างให้ข้าสักประเดี๋ยว ได้หรือไม่เจ้าคะ.....? หรงเอ๋อร์รีบเข้าประเด็นทันที "ได้

  • ลิขิตรักหมอหญิงข้ามภพ: ขอเลือกสามีที่รักข้าเพียงผู้เดียว   18. ฝังเข็ม

    "ข้าจะยอมบอกท่านก็ได้ ในอดีต...ข้าเคยมีคนรักและเพื่อนสนิทที่รักมากอยู่คนหนึ่ง แต่ถูกพวกเขาสองคนสวมเขาให้ข้า ข้าจึงยังไม่อยากเปิดใจคบกับใครอีกแล้ว....ท่านเลิกคิดเรื่องนี้ไปได้เลย..." หรงหรงพูดมาถึงตรงนี้ นางพลันมีสีหน้าที่เศร้าหมอง "หากข้าเป็นบุรุษผู้นั้น ข้าจักต้องดีต่อเจ้าอย่างแน่นอน ทุกคำที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง หรงเอ๋อร์...เจ้าจะให้โอกาสกับข้าได้หรือไม่...? สายตาที่โม่เฉินส่งออกไป ดูจริงจังกว่าทุกครั้ง "ไม่เอาหรอก มีท่านเป็นสามี ข้าคงได้อกแตกตายกันพอดี ข้ามิอยากจะไปสู้รบกับสตรีคนอื่นๆ เพียงเพราะใบหน้าที่งดงามของท่านหรอกนะ" "หน้าตาข้า...ดูคล้ายกับบุรุษมักมายพวกนั้นหรือกระไร....? "ไหน....ขอข้ามองดูแววตาท่านให้ชัดๆหน่อยสิ ว่าท่านกำลังพูดความจริง หรือว่าท่านกำลังโกหกข้าอยู่..." หัวคิ้วของหรงหรงขมวดเข้าหากัน นางขยับตัวลงไปนั่งใกล้ๆโม่เฉิน พลันคิดถึงเรื่องการรักษาเกี่ยวกับขาของโม่เฉินขึ้นมาอย่างกระทันหัน จึงทำให้นางหยุดนิ่งอยู่สักพัก "หรงเอ๋อร์ ว่าอย่างไร ดูพอหรือยัง......? โม่เฉินเรียกนางอยู่นาน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับใดๆ ราวกับว่าเขากำลังคุยอยู่คนเดียว "หือ.....? หรงห

  • ลิขิตรักหมอหญิงข้ามภพ: ขอเลือกสามีที่รักข้าเพียงผู้เดียว   17. ความจริงในอดีต

    "เรื่องนี้รู้ไปถึงหูของท่านตา ทำให้ท่านตาขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก ส่วนท่านยาย พอได้ทราบถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น นางถึงกับเป็นลมหมดสติไปหลายวัน ด้วยเกรงว่าตระกูลถังจะเสื่อมเสียชื่อเสียง ท่านตาจึงรีบปิดข่าว เพื่อไม่ให้คนภายนอกได้ล่วงรู้ และให้พ่อกับแม่แต่งงานกันโดยไม่ต้องจัดพิธีรีตอง แต่ท่านตายังถือว่ามีเมตตา ได้แบ่งทรัพย์สินเพื่อเป็นสินเดิมให้แม่ เอาไว้ใช้ในยามจำป็น แต่คนในตระกูลถังไม่ยินยอมให้แม่ใช้ชื่อแซ่เดิม น้ำเสียงส่วนใหญ่เห็นต่างไปจากท่านตา ท่านตาเองก็ทำอะไรมากไม่ได้ จึงได้ตัดสินใจ คัดชื่อแม่ออกจากรายชื่อวงศ์ตระกลู นับแต่นั้นเป็นต้นมา" "ปัดโธ้....คนในตระกลูช่างไม่ยุติธรรมกับท่านแม่เลยนะเจ้าค่ะ...? หรงหรงเมื่อได้ฟังดังนั้น นางก็เริ่มโมโหขึ้นมา "หรงเอ๋อร์ พ่อเจ้าดีกับแม่เป็นอย่างมาก เขาได้เปลี่ยนชื่อแซ่ให้แม่ในภายหลัง แต่หลังจากแม่ย้ายออกมาอยู่กับพ่อเจ้าได้ไม่นาน แม่เฒ่าอิ๋นก็เริ่มใช้สินเดิมของแม่ไปจนหมดสิ้นอย่างไม่เกรงใจ พ่อเจ้าจึงทนดูไม่ได้ เลยขอแยกเรือนออกมาใช้ชีวิตตามลำพังสองผัวเมีย ท่านปู่เจ้า..เห็นว่าแม่เฒ่าอิ๋นใช้สินเดิมแม่ไปจนหมดสิ้น จึงได้แอบยกเงินส่วนตัวจำนวนก้อนหนึ่ง เ

  • ลิขิตรักหมอหญิงข้ามภพ: ขอเลือกสามีที่รักข้าเพียงผู้เดียว   16. เรื่องราวในอดีต

    ยามโหย่ว(17.00-19.00)....... หรงหรงแบกของพะรุงพะรังกลับมาถึงก็เป็นเวลาพลบค่ำ ร่างบางไม่รอช้า รีบนำสมุนไพรที่เก็บได้ออกมาวางอย่างเป็นระเบียบ พร้อมทั้งจัดการแยกโสมภูเขาล้ำค่า และจัดแจงสมุนไพรอื่นอีกมากมาย แยกออกเป็นสัดเป็นส่วน กระต่ายน้อยอ้วนพี ถูกจัดการชำแหละเนื้อออกอย่างรวดเร็ว "กลับมาแล้วรึ รีบไปอาบน้ำเถอะ.." นางเมิงมองเห็นบุตรสาวที่เนื้อตัวม่อมแมม ใบหน้าชุ้มไปด้วยเหงื่อ จึงรีบเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง "ลูกจวญจะเสร็จแล้วเจ้าค่ะ ..." หรงหรงมองไปที่หญิงชรา แล้วจึงส่งยิ้มให้ "วางมือลงเถอะ ให้แม่ทำเอง เนื้อตัวสกปรกเยี่ยงนั้น ต้องรีบไปอาบน้ำจะได้สบายตัวขึ้น.....? "ไหนๆมือลูกก็เปื้อนไปแล้ว ให้ลูกทำให้เสร็จเถอะเจ้าคะ ท่านแม่แค่รอนำเนื้อกระต่ายลงไปผัด และต้มน้ำแกงก็พอ..." หรงหรงจัดแจงบอกมารดาอย่างละเอียด "ได้ๆๆ....ส่วนที่เหลือแม่จักทำเอง .." "เรียบร้อย....ประเดี๋ยวลูกจะรีบกลับมาช่วยท่านแม่อีกแรงนะเจ้าคะ..." "ไม่ต้องแล้ว ลูกแค่เตรียมท้องรอก็พอ..." หลังจากหรงหรงอาบน้ำเสร็จ นางรีบแวะไปหาโม่เฉินก่อน เพื่อตรวจเช็คดูความคืบหน้าของผลงาน "กลับมาแล้วหรือ...? เสียงทุ่มเอ่ยถาม

  • ลิขิตรักหมอหญิงข้ามภพ: ขอเลือกสามีที่รักข้าเพียงผู้เดียว   15. โสมภูเขา

    บรรยากาศยามรุ่งสาง..... หรงหรงตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก นางรีบอาบน้ำแต่งตัวออกเดินทางขึ้นเขาไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ในระหว่างการเดินทาง เมื่อนึกถึงคำพูดของโม่เฉินตลอดทั้งคืน ยิ่งทำให้นางนอนไม่หลับ นางนอนพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน จนเผยให้เห็นรอยคล้ำที่ใต้ตาอย่างเด่ดชัด "ผู้ชายก็เป็นเหมือนกันหมด ยามแรกรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน เขาช่างดื้อดึงเสียจริงๆ" จู่จู่หรงหรงก็นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่แสนเจ็บปวดขึ้นมาในโสตปราสาท นางเคยมีเพื่อนสนิทที่รักมากอยู่คนหนึ่ง เพราะความไว้เนื้อเชื่อใจ จึงทำให้ถููกเพื่อนสนิทคนนั้นแอบแทงข้างหลัง และได้ถูกสวมเขามาเป็นเวลานาน หากว่าเรื่องไม่แดงขึ้นมาเสียก่อน หรงหรงคงกลายเป็นคงโง่งมอยู่เช่นนั้น ก่อนจะข้ามภพมา หรงหรงตั้งใจว่าจะไปเซอร์ไพรเพื่อนสนิท โดยไม่บอกล่วงหน้า นางจึงได้แอบไปหาเพื่อนสนิทที่ห้องพักอย่างลับๆ และบังเอิญได้ยินเพื่อนสนิทกำลังคุยโทรศัพท์ว่ากำลังตั้งครรภ์ขึ้นมา และพ่อของเด็ก ก็คือแฟนหนุ่มของหรงหรง หรงหรงเหมือนโดนมีดกรีดลงกลางใจ ซึ่งเรื่องนี้ได้สร้างบาดแผลทางใจให้กับหรงหรงอย่างไม่มีวันลืมเลือน.... เมื่อได้สติขึ้นมา หรงหรงรีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดทิ้งไ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status