9. สำนึกผิด

ทางด้านฝั่งอี้ฟู........

อี้ฟูและลูกสมุนยังคงนอนติดเตียงไม่ได้สติอยู่หลายวัน ทุกคนต่างมีบาดแผลฟกช้ำเต็มตัว คล้ายกับถูกรุมประชาทัณฑ์ด้วยคนจำนวนมาก เพราะสภาพร่างกายแต่ละคน กระดูกแขนขาล้วนแตกหัก เนื้อตัวสะบักสะบอมใบหน้าบูดเบี้ยว โดยเฉพาะอี้ฟู ที่มีอาการบาดเจ็บสาหัสรุนแรงกว่าทุกคน

หลังจากหมดสติไปหลายชั่วยาม ชาวบ้านที่เข้าไปหาของป่าได้พบพวกเขาเข้าโดยบังเอิญ พวกเขาทุกคนจึงได้ถูกชาวบ้านกลุ่มนั้น พาตัวกลับมารักษาในเวลาต่อมา

บิดาอี้ฟู เมื่อได้รู้ว่าบุตรชายของตัวเองถูกทำร้ายจนอาการสาหัสปางตาย ใบหน้าเปลี่ยนสีด้วยความโกรธแค้น เขาบันดาลโทสะกับข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านเป็นจำนวนมาก แล้วยังสั่งลูกน้องให้รีบไปเชิญหมอจ้าวในหมู่บ้าน เพื่อมารักษาอาการบุตรชายเป็นการเร่งด่วน

หมอจ้าวเรียกได้ว่าเป็นหมอหน้าเลือดคนหนึ่งในหมู่บ้าน เขาชอบฉวยโอกาสขึ้นราคารักษาตามอำเภอใจ เเต่ชาวบ้านในหมู่บ้านก็ต้องยอมจ่าย เพราะมีหมอจ้าวที่เป็นหมอเพียงคนเดียวในหมู่บ้าน

หมอจ้าวแค่รักษาไปตามอาการเบื้องต้น เพราะไม่ได้ร่ำเรียนวิชาแพทย์มาโดยตรง เพียงแค่ครูพักลักจำ รู้เพียงวิธีรักษาขั้นพื้นฐานเท่านั้น ทำตนว่าเป็นคนใจบุญชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ลับหลังกลับฉกฉวยผลประโยชน์ใส่ตน เขาเริ่มหารายได้จากการโก่งราคาค่ารักษา ส่วนมากจะวินัยฉัยโรคไปในอาการที่คล้ายคลึงกัน คือเป็นไข้หวัดธรรมดา ไม่ก็ป่วยด้วยโรคที่รักษาไม่หาย จ่ายยาไปส่งๆ

แต่ถึงอย่างนั้น ชาวบ้านก็ต้องจำยอม เพราะไม่อยากเสียค่ารักษาที่แสนแพงเพื่อเข้าไปรักษาในตัวเมือง ไหนจะค่าเกวียนไปกลับอีกหลายกิโล จึงไม่มีหนทางอื่น

"ท่านหมอจ้าว ลูกชายข้าเป็นอย่างไรบ้าง...? มารดาอี้ฟูรีบซักถามอาการอย่างกังวล

"กระดูกหักไปหลายส่วน อวัยวะภายในร่างกายบอบช้ำจนเกินเยียวยา.....เอ่อ..แล้วก็..." หมอจ้าวส่ายหัวพูดจาตะกุกตะกัก

"แล้วอะไร....ลูกชายข้าเป็นอะไรอีกท่านหมอ...? บิดาอี้ฟูกล่าวเสริมอย่างร้อนใจ

"เห็นทีชาตินี้ลูกชายของเจ้า คงไม่สามารถมีทายาทสืบสกุลได้อีกแล้ว ถ้าจะให้ข้ารักษา พวกเจ้าต้องจ่ายเพิ่มอีกหลายเท่า แต่ข้าไม่อาจรับปาก ว่าเขาจะกลับมาเป็นปกติได้เช่นเดิมอีกหรือเปล่านี้สิ.."

"ห้ะ...ท่านว่าอย่างไรนะ...? มารดาอี้ฟูแทบจะเป็นลมล้มลงไป หากไม่มีทายาทสืบสกุล ก็เท่ากับว่าบุตรชายของตนกลายเป็นคนที่ไร้ประโยชน์เข้าแล้ว

"มันผู้ใด...บังอาจกล้าทำร้ายลูกชายข้าได้ถึงเพียงนี้...? บิดาอี้ฟูกล่าวขึ้นมาด้วยความโมโห

"ท่านพี่อย่าได้โมโหไปเลยเจ้าคะ รอเสี่ยวฟูฟื้นขึ้นมาก่อน เราค่อยซักถามเรื่องราวจะดีกว่า ข้าเองก็ร้อนใจพอๆกับท่านพี่" มารดาอี้ฟูพอได้สติขึ้นมา จึงรีบเอ่ยปรามสามีออกไป ก่อนจะหันไปมองดูบุตรชายเพียงคนเดียวที่กำลังนอนไม่ได้สติ

"ข้าจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่...คอยดูสิ ลูกชายข้าบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ ข้าจะต้องหาคนผิดมารับผิดชอบเรื่องนี้ให้จงได้..." บิดาของอี้ฟูหันไปมองภรรยาด้วยใบหน้าที่ดุดัน

พ่อเป็นอย่างไร ลูกก็เป็นอย่างนั้น ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น นิสัยอันธพาลของสองพ่อลูกช่างเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน บิดาอี้ฟูยังคงโวยวายอยู่เช่นนั้น เขาจะต้องตามหาคนผิดมาลงโทษให้จงได้ แววตาที่แสดงออกมา ทำให้คนมองถึงกลับขนหัวลุกขึ้นมา

"ข้าก็ไม่ยอมเช่นกันเจ้าคะท่านพี่" มารดาอี้ฟูเอ่ยสมทบด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว

...............................

"ฮัดชิ้ว...." หรงหรงจามออกมา ราวกับว่ามีคนกำลังนินทานาง แต่ก็ไม่ได้สนใจ นางเดินขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรต่ออย่างอารมณ์ดี เดินสำรวจไปซ้ายทีขวาที ก็ได้เก็บสมุนไพรมาจำนวนไม่น้อย

ในกล่องยามีแต่ยาสมัยใหม่ ไม่มียาสมุนไพรต้มกินเพื่อขับพิษภายในร่างกาย นางได้แต่ต้องขึ้นเขาไปหาสมุนไพรที่สามารถนำมาต้มล้างพิษจากภายในขับออก จึงจะสามาถเริ่มขั้นตอนการรักษาอื่นต่อได้....

โชคดีโลกที่นางจากมา นางได้ร่ำเรียนวิชาการแพทย์เกี่ยวกับยาสมุนไพรจีนโบราณ หรงหรงจึงรู้จักสมุนไพรแทบจะทุกชนิด ตามที่นางได้ศึกษามาในตำรา

"นั้นมันกำเช่า...สามารถดูดซับสารพิษ และขับสารพิษออกทางตับ อีกทั้งยังสามารถถอนพิษได้อีกด้วย เหมาะกับอาเฉินและท่านแม่ยิ่งนัก ส่วนนี้ก็สมุนไพรรักษาบาดแผล อืม..ถือว่าวันนี้ข้ามาไม่เสียเที่ยวจริงๆ"

เมื่อหรงหรงได้สมุนไพรตามที่ต้องการครบแล้ว ไม่คิดว่าบนหุบเขาแห่งนี้จะมีสมุนไพรล้ำค่าขึ้นเองตามธรรมชาติอีกมากมาย นางจึงรีบกลับเรือนโดยเร็ว ไม่อาจละทิ้งทั้งสองคนไว้ได้นาน เพราะเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้น....

พอเดินทางกลับมาถึงเรือน หรงหรงก็ไม่รอช้า นางรีบก่อไฟต้มยาสมุนไพรให้นางเมิงกับโม่เฉินในทันที

ข้างลานบ้านมีกลิ่นหอมฟุ้งตลบอบอวนไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพรทั่วทั้งลานบ้าน ช่วงเวลาที่นางนั่งรอยาต้มสุก หรงหรงก็ทุบสมุนไพร เพื่อไปประคบบาดแผลภายนอกให้โม่เฉิน เพื่อได้สมานหายเร็วยิ่งขึ้น

หรงหรงไม่อาจทิ้งเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ นางรีบล้างแผลให้โม่เฉินอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็นำสมุนไพรที่ได้มา ประคบลงไปบนแผลทั้งหมด เพื่อดูดซับความเปียกชื่นให้บาดแผลแห้งเร็วยิ่งขึ้น ไม่นานหรงหรงก็รีบยกยาที่ต้มเสร็จมาให้เขาดื่ม และยกอีกชามไปให้มารดาดื่มในทันที

หญิงชราดื่มยาสมุนไพรเข้าไป เพียงเวลาไม่นานนางก็รู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา หรงหรงรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น นางจึงตั้งใจนำชามใบใหญ่เข้ามาด้วย ของเหลวที่อาเจียนออกมาล้วนเป็นสีดำ ส่งกลิ่นเหม็นจนน่าสะอิดสะเอียน พิษที่ตกค้างอยู่ในร่างกายของหญิงชรา ได้ถูกบุตรสาวกำจัดออกมาจนหมดสิ้น

สามวันต่อมา.....

หญิงชรารู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เป็นครั้งแรกที่นางเมิงรู้สึกว่าร่างกายกระปรี้กระเปร่ามีเรี่ยวแรงขึ้นมาเป็นอย่างมาก หรงหรงรีบประคองมารดาลุกขึ้นยืน นางค่อยๆพยุงมารดาเดินออกมายังประตูเรือนอย่างระมัดระวัง

นี้เป็นครั้งแรกที่นางเมิงได้กลับมาเดินเหินสะดวกได้อีกครั้ง หญิงชรายิ้มออกมาด้วยความดีใจเป็นครั้งแรกตั้งแต่นางเจ็บป่วย แต่แล้วความสุขมักอยู่คู่กันได้ไม่นาน ทุกอย่างก็ได้มลายหายสิ้นไปชั่วในพริบตาเดียว เมื่อหางตาหญิงชรามองออกไปที่ลานหน้าบ้าน ปรากฎเห็นร่างชายหนุ่มปริศนากำลังนอนอยู่บนเปล และจ้องมองมาที่สองแม่ลูก นางเมิงถึงกับตกตะลึงอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความโมโหสุดขีด

"หรง...เอ๋อร์...!!!"

เสียงนางเมิงตะโกนเสียงดังจนแสบแก้วหู บุตรสาวที่กำลังประคองอยู่ข้างๆ ต้องรีบเอามือปิดหูทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว

สายตาพิฆาต มองไปที่บุตรสาวเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ บุตรสาวได้แต่ฝืนยิ้มจืนๆ หรงหรงพึ่งจะนึกขึ้นมาได้ ว่าลืมบอกอะไรกับมารดา เธอรับรู้ได้ถึงลางร้ายที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ในทันที

"รีบตามแม่เข้ามาในห้องประเดี่ยวนี้ แม่ต้องการคำอธิบาย...? นางเมิงทำหน้าตาขึงขังไม่พอใจเป็นอย่างมาก แววตานางลุกโชนราวกับเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ พร้อมที่จะปะทุได้ทุกเมื่อ

"โอ้ยยยย...ท่านแม่ เบาๆ...เจ็บๆๆ ท่านรีบปล่อยมือท่านออกจากใบหูข้าก่อนเถิด โอ้ยยยย...." หรงหรงรู้สึกถึงใบหูที่กำลังถูกอีกฝ่ายลงแรงหยิกจนสุดกำลัง

"เจ็บสิดี จะได้รู้จักจำ....."

"โอ้ยยย...ท่านแม่ ลูกสำนึกผิดแล้ว ท่านรีบปล่อยมือออกก่อนเถอะ ลูกสาวท่าน...เจ็บจะตายอยู่แล้วเนี้ย..."

"ไม่ปล่อย หากคุยไม่รู้เรื่อง แม่จะดึงให้ขาดคามือแม่เลยเชียว ไม่เชื่อเจ้าก็คอยดูสิ...."

"โอ้ยยย ท่านแม่ ลูกผิดไปแล้ว ลูกสำนึกผิดแล้วจริงๆ ท่านรีบปล่อยมือท่านออกก่อนเถอะนะ อ่ะๆๆหู..ข้า เจ็บๆๆ.." หรงหรงรีบเอามือลูบใบหูอย่างเจ็บปวด เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยอมปล่อยมือออก

โม่เฉินนอนหลับตาฟังเสียงสองแม่ลูก ถกเถียงกันไปมาอย่างขบขัน เมื่อหญิงชราตั้งคำถามขึ้นมา บุตรสาวก็โต้ตอบออกไปอย่างมีเหตุผลไร้ข้อกังขา โม่เฉินราวกับกำลังฟังหัวข้อปราศรัยที่เข้มข้น....