31

อลินทิราเห็นว่าทั้งแดเนียลและโมนิกาไม่พูดคุยเล่นอย่างสนิทสนมเหมือนญาติสนิททั่วไป ชายหนุ่มจะคุยกับญาติผู้น้องของเขาเฉพาะเรื่องงานที่บริษัทก็เท่านั้นกระทั่งทั้งหมดเดินทางมาถึงเมืองลา สเปเซีย ซึ่งเป็นเมืองท่าเต็มไปด้วยสีสันลานตาของตึกรามบ้านช่องบนผาสูงชันของประเทศอิตาลี

อลินทิราในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเสื้อแขนกุดก้าวลงจากรถเมอร์เซเดส เบนซ์สีดำเป็นมันปลาบพร้อมกับแดเนียลในชุดเสื้อโปโลกางเกงสแลคเมื่อคนขับจอดรถที่ท่าเรืออันเงียบสงบพร้อมด้วยรถที่ติดตามมาอีกสามคัน หญิงสาวหันไปทางโมนิกาที่ก้าวลงมาจากรถอีกคันและคนของแดเนียลอีกหลายคนที่กำลังกุลีกุจอขนกระเป๋าสัมภาระมากมายลงมาวางเรียงไว้ด้านล่าง

สายลับสาวสูดกลิ่นไอน้ำทะเลก่อนหันกลับไปพบกับภาพของชายในชุดสูทยืนเรียงแถวเหนือบันไดไม้สักบริเวณท้ายเรือยอชต์ขนาดใหญ่โตมโหฬารสีเทาดำทว่ารูปลักษณ์สุดทันสมัยปราดเปรียวสมส่วน โดยด้านข้างกราบเรือมีตัวอักษรภาษาอังกฤษเรียงกันเป็นคำว่า ไพรซ์ (PRIZE)

“ไปกันเถอะ...พ่อกับแม่ของผมรออยู่ที่ห้องอาหารบนดาดฟ้าเรือ”

แดเนียลกล่าวสั้น ๆ ก่อนจูงมืออลินทิราก้าวผ่านชายชุดสูทเหล่านั้นขึ้นเรือยอชต์ซึ่งภาพเบื้องหน้าอยู่ในสายตาของโมนิกาที่มองอยู่โดยตลอด เมื่อคืนนี้ญาติผู้พี่ทำให้เธอตื่นเต้นเมื่อเขาบอกว่าจะพาเธอมาพบลุงและป้าที่อิตาลี แต่เมื่อเห็นว่าเขาพาผู้หญิงจากยูทาห์คนนั้นมาด้วยก็ดูเหมือนจะลดทอนความรื่นรมย์ในการเดินทางครั้งนี้อย่างช่วยไม่ได้

แม่นี่เป็นใครกัน...ถึงมีความสำคัญขนาดที่แดเนียลซึ่งยังไม่เคยคิดตกลงปลงใจกับใครพามาหาพ่อกับแม่ของเขาได้ โมนิกาเก็บอาการไม่พอใจไว้ก่อนจะก้าวตามขึ้นไปบนเรือยอชต์อันหรูหรากระทั่งถึงห้องอาหารบนชั้นดาดฟ้าที่ภายในนั้นมีคนสามคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“โอ...โมนี่หลานรัก ในที่สุดหนูก็มาพร้อมแดนจนได้”

ร่างบอบบางของหญิงวัยห้าสิบในชุดคัฟทานแสนสวยรีบลุกจากเก้าอี้แล้วเข้าไปสวมกอดโมนิกาซึ่งก้าวเข้ามาหลังใครเพื่อน หญิงสาวกอดตอบและยิ้มกลบซ่อนความไม่พึงใจไว้

“เป็นเซอร์ไพรซ์สุด ๆ ค่ะคุณป้า แดนเพิ่งบอกหนูเมื่อคืนว่าคุณลุงกับคุณป้าเพิ่งมาจากแซงต์ โทรเปต์”

“มันเป็นความคิดของโฮเวิร์ดน่ะจ้ะ เขาแค่อยากเจอคนในครอบครัวที่...ไม่ได้เจอกันนาน”

ยูจีเนียกล่าวก่อนหันไปทางสามีของเธอ โฮเวิร์ด ไพรซ์ บุรุษร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองซึ่งยังดูแข็งแรงแม้อยู่ในวัยหกสิบ ประมุขผู้อยู่เบื้องหลังความยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรไพรซ์ยิ้มกับหลานสาวและหันไปยังอีกบุรุษที่นั่งใกล้กันซึ่งเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่บึกบึนทั้งใบหน้าหล่อเหลานั้นมีส่วนละม้ายคล้ายแดเนียลอยู่มากทีเดียว

“พ่อไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนลูก ๆ เลยนะ แต่พอดีว่าคิลเลียนเขาลาพักร้อนพ่อเลยคิดว่าพวกเราควรจะอยู่พร้อมหน้ากันในเวลาดี ๆ แบบนี้”

โฮเวิร์ดกล่าวถึงบุตรชายคนที่สองซึ่งมีตำแหน่งเป็นเรืออากาศเอกอยู่ในกองทัพเรือสหรัฐ คิลเลียนหันมายิ้มกับอลินทิราอย่างเป็นมิตร เขาเป็นนายทหารหนุ่มรูปงามที่ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นดูดุดันน้อยกว่าพี่ชาย

“เหลือก็แต่เอเดรียน ตอนนี้คงกำลังยุ่งอยู่กับเหมืองถ่านหินที่เมืองแมดิสัน”

แดเนียลพูดพลางรั้งมือของอลินทิราที่เขาจูงมาไม่ยอมปล่อยให้หญิงสาวนั่งลงข้าง ๆ เพื่อร่วมโต๊ะอาหารกับบิดาและน้องชายคนที่สอง

“เขาเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของโรงไฟฟ้าแห่งใหม่ในรัฐเวสต์ เวอร์จิเนียจ้ะ เอเดรียนงานยุ่งตลอด แต่ไม่เป็นไร...ในเมื่อลูกชายคนเล็กของแม่ไม่มา ตอนนี้เราก็มีซอนญ่าเพิ่มมาอีกคน”

ยูจีเนียลากมือโมนิกาเข้าไปนั่งร่วมวง เธอกล่าวถึงบุตรชายคนที่สามทว่าก็มองอลินทิราด้วยแววตาเป็นประกาย

“ซอนญ่า หนูมาจากยูทาห์ใช่มั้ยจ๊ะ แดนเล่าให้แม่ฟังแล้ว”

“ค่ะ...คุณแม่”

สายลับสาวตอบไม่ใคร่เต็มเสียงในขณะที่มือเรียวบางถูกแดเนียลกอบกุมไว้บนตักของเขา ชายหนุ่มดูเยือกเย็นต่างจากมารดาของเขาที่แย้มยิ้มตลอดเวลา ยูจีเนียยังสวยงามและดูอ่อนกว่าวัย

เธอเป็นหญิงอายุห้าสิบที่บนใบหน้าปรากฏริ้วรอยเพียงน้อยใต้กรอบเรือนผมสีบลอนด์ทอง นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลสะท้อนความมีไมตรีรับกับจมูกโด่งและกลีบปากบางเคลือบลิปสติกประกายชมพูอ่อนคลี่ออกอย่างมีชีวิตชีวา สักครู่ยูจีเนียจึงเลื่อนจานสำรับไปไว้ตรงหน้าหญิงสาว

“แม่มีลูกชายสามคน แดเนียล คิลเลียน และเอเดรียน พวกเขาชอบอาหารอิตาเลี่ยนเหมือนกัน เรือยอชต์ไพรซ์ลำนี้ก็เลยต้องมีเชฟมิชลินสตาร์ชาวอิตาเลี่ยนตามติดพวกเรามาด้วย คงไม่เป็นไรนะจ๊ะถ้ามื้อนี้และมื้อต่อ ๆ ไปหนูต้องกินอาหารอิตาเลี่ยนแสนอร่อยกับพวกเราแบบนี้”

“หนูชอบอาหารอิตาเลี่ยนค่ะ คุณแม่”

อลินทิราตอบรับแต่โมนิกาเหยียดปากอย่างหยามหยัน

“แต่ที่ที่เธออยู่คงไม่มีของพวกนี้ให้เธอลิ้มลองกระมัง”

“ฉันเคยทำอาหารอิตาเลี่ยนค่ะ”