68

“แดน...โอว...แดนคะ” อลินทิราไม่มีปัญหาจะถามเขาอีกเมื่อต้องรับแรงกระแทกหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ แดเนียลโหมตัวตนเข้าหา ทั้งลึกล้ำและเต็มไปด้วยความรู้สึกยากเกินบรรยาย บ่อยครั้งที่ใบหน้าคร้ามเข้มวนเวียนกลับไปที่ใบหน้าหวานเพื่อมอบจุมพิตอันซาบซ่านและบทรักจนกายสาวสั่นสะท้านเจียนขาดใจ

แดเนียลเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งบุรุษเพศ เรือนร่างกำยำของเขาแข็งแกร่งและสมบูรณ์พร้อม อลินทิราไม่ได้คิดถึงผู้หญิงคนอื่นของนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มอีกต่อไป แค่ได้ใช้เวลาเพื่อชิดใกล้เขาก่อนจากเธอก็ไม่ปรารถนาสิ่งใดอีกแล้ว

“ซอนญ่า” ร่างสูงครางเสียงแตกพร่าและเผลอบีบคลึงทรวงสวยอวบใหญ่จนลืมไปว่าร่างเล็กกว่าที่เขาครอบครองเพิ่งฟื้นไข้ ทว่าหญิงสาวกลับพึงพอใจและยินยอมอย่างที่เขาต้องการ

เสียหอบเหนื่อยแต่เจือไว้ด้วยความสุขสมสะท้อนก้องไปมาในห้องเล็กแคบ ความสุขทะลักล้นพุ่งทะยานเลยขอบจนเกินจะยับยั้ง เมื่อเห็นว่าหญิงสาวพึงพอใจร่างสูงใหญ่จึงแทรกแก่นกายและกอดก่ายร่างอ้อนแอ้นไว้แน่นแนบ เขาอยากกลืนกินเธอ อยากเก็บอลินทิราไว้เช่นนี้หากหญิงสาวไม่ตั้งข้อแม้ว่าจะกลับไปดูแลแม่บุญธรรมที่ยูทาห์

“แดนคะ...เร็วอีกสิคะ...โอ...แดเนียล”

ยิ่งเสียงหวานดังมากเท่าไหร่ชายหนุ่มกรับรู้ถึงความคับแน่นที่ยิ่งบีบรัด เขาอยากยืดเวลาให้นานกว่านี้หากก็มิอาจกดเก็บตัวเองได้ในที่สุด เธอกระชับเกินกว่าที่ความแข็งแกร่งซึ่งขยายใหญ่จะทานทนความคับแคบนั้นได้ ร่างสูงราวแตกออกเป็นเสี่ยงเหมือนกระแสไฟนับพันโวลต์แล่นผ่านระหว่างผิวกายของเขาที่เสียดสีกับเธอ แดเนียลส่งตัวเองผ่านรอยแยกบีบเค้นก่อนทุกอย่างจะระเบิดและล่องลอยราวพลุดอกไม้ไฟ แม้แต่อลินทิราก็ไม่ต่างกัน เธอแทบมอดไหม้ในวินาทีสุดท้ายเมื่อความสุขกระจัดกระจายอยู่ในแดนฉิมพลี

บทที่ 16

ล่า..จารชนสาว

               

บทเพลง Home ที่ดังอยู่ในรถเอสยูวีคันหรูช่างเข้ากับบรรยากาศการเดินทางบนท้องถนนซึ่งมุ่งตรงไปยังตัวเมืองโมอับ รัฐยูทาห์ โดยสองฝั่งฟากลานตาดด้วยภาพทิวทัศน์ของทุ่งหญ้ากว้างไกลสุดลูกหูลูกตาและผาหินทรายสีแดงรูปร่างแปลกทว่าดึงดูดสายตาได้อย่างน่าประหลาด

อลินทิรานั่งเงียบอยู่ข้างคนขับซึ่งบังคับพวงมาลัยให้รถแล่นไปบนถนนที่ทอดยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุด เธอกลับมาที่นี่อีกครั้งแต่อยู่ในฐานะของพลเมืองธรรมดาซึ่งไม่หลงเหลือคราบจารชนสาวแห่งไซออนเนตอีกต่อไป

หลังจากหญิงสาวคืนชิปข้อมูลให้แดเนียลเขาก็อาสาพาเธอกลับมายังบ้านของมารดาบุญธรรมด้วยตัวเอง ทุกอย่างคงจบสิ้นแล้วจริง ๆ ..อลินทิรานิ่งนึกขณะมองภาพด้านนอกกระจกที่เคลื่อนตัวห่างไปด้านหลังเสมือนเหตุการณ์ในชีวิตที่กลายเป็นอดีตไปในทุก ๆ วินาที เหมือนที่เธอได้พบกับนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มในวันนั้นจนมันกลายเป็นสิ่งประทับอยู่ในความทรงจำที่เขาไม่มีวันรับรู้

“คุณคงชอบฟังเพลงนี้มาก”

เสียงห้าวกังวานดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรีภายในรถ แดเนียลยังคงมองผ่านแว่นกันแดดสีชาไปเบื้องหน้าในขณะที่อลินทิราหันมายิ้มกับเขา

“ค่ะ...ฉันฟังเพลงนี้เสมอเวลาคิดถึงบ้าน”

หญิงสาวในชุดกระโปรงผ้าร่มสีน้ำตาลกล่าวก่อนระบายลมหายใจ

“เพลงนี้ทำให้ฉันมีความหวัง ฉันฟังมันได้วันละหลายย ๆ รอบ”

เธอพูดพลางเหลือบมองเขาอีกครั้ง บุรุษร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองซึ่งเดินทางมาจากแคลิฟอเนียพร้อมเธอโดยไม่ได้ใช้เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวและไม่มีบอดี้การ์ดคอยติดตาม แดเนียลทำทุกอย่างให้เป็นปกติและธรรมดามากที่สุดเท่าที่ประชาชนชาวอเมริกันคนหนึ่งใช้ชีวิตอยู่ในประเทศนี้ ชายหนุ่มทำราวกับว่าเขาและเธอเป็นคู่รัก หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นแม้หนาวเหน็บในส่วนลึกเมื่อนึกถึงการจากลาที่ทอดตัวรออยู่เบื้องหน้าก็ตาม

“ผมชอบมเคิล บลูเบลย์ และชอบฟังเพลงคันทรี”

“แต่คุณคงไม่ชอบการใช้ชีวิตอยู่แบบคันทรี่หรอกค่ะ แดน...เอ้อ...ฉันหมายถึงว่าคุณเคยใช้ชีวิตอยู่อย่างคนเมืองน่ะค่ะ”

“คุณล่ะ...ซอนญ่า คุณคิดว่าจะกลับไปอยู่กับแม่บุญธรรมของคุณนานแค่ไหน”

แดเนียลถามขณะปรับลดระดับความเร็วลง หน้าจอดิจิทัลบอกตัวเลขอยู่ที่หกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง

“ฉันอยากกลับไปดูแลแม่ค่ะ อาจจะนานตราบเท่าที่ท่านมีชีวิตอยู่ในบั้นปลาย คุณล่ะคะ แดน...คุณจะทำยังไงต่อกับข้อมูลที่ฉันคืนให้คุณ”

“ผมกับทีมวิจัยคงตองทำการทดสอบเครื่องเร่งอนุภาคไซโคลตรอนอีกหลายครั้ง ความจริงก็คือเราพบเกาะแห่งความเสถียรแล้ว แต่เราอยากเห็นธาตุหนักอย่างยิ่งที่คงสภาพอยู่ได้นานเท่าที่เราต้องการจะเห็นมัน ผมอยากอธิบายให้คุณฟังละเอียดกว่านี้ แต่ก็กลัวว่าคุณจะหลับเสียก่อน”