57

โมนิกาล้วงลึก เธอเห็นความลังเลในดวงตาของคนถูกถามซึ่งนิ่งอึ้งไปอีกชั่วขณะก่อนตอบ

“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้บอกเขา ฉัน...กำลังจะกลับยูทาห์” อลินทิราบอกความจริงที่ทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูง

“อะไรกัน! นี่เธอกับพี่ชายฉันเพิ่งกลับจากการฮันนีมูนไม่ใช่หรือ แล้วทำไมจู่ ๆ จะรีบกลับไปยูทาห์เสียล่ะ?”

“มันไม่ใช่การฮันนีมูนหรอกนะคะ แดเนียลแค่ไปพบครอบครัวของเขาก็เท่านั้นเอง”

ในน้ำเสียงนั้นเจือไว้ด้วยความประหม่าจนคนฟังรู้สึกได้ โมนิกาเดินเข้ามาใกล้อีกและสบนัยน์ตาสีน้ำตาลแกมเขียวบนใบหน้าหวานพลางถอนหายใจ

“เธอคงไม่รู้ตัวสินะซอนญ่า ว่าเธอน่ะโชคดีแค่ไหน ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าแดเนียลไม่เคยพาผู้หญิงที่เขาเคยควงด้วยไปพบคุณลุงกับคุณป้าเลยแม้แต่คนเดียว เธอไม่รู้สึกภาคภูมิใจบ้างเลยหรือที่เธอ...เป็นคนสำคัญของพี่ชายฉัน”

“ฉันกับแดเนียลไม่ได้ผูกพันกันจริงจังหรอกค่ะ!”

อลินทิราโพล่งออกไปด้วยความอัดอั้นซึ่งก็ทำให้โมนิกาผงะ ทุกอย่างราวกับหยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่สายลับสาวจะตัดสินใจพูดต่อ

“มันก็แค่เรื่องสนุกที่ฉาบฉวย เขาพบฉันข้างถนน เราสนุกกันแค่ชั่วครั้งชั่วคราว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว ฉันอยากกลับบ้านค่ะคุณโมนิกา”

“โอ...แม่สาวยูทาห์ ได้ฟังแบบนี้แล้วฉันรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาจับใจ”

“มันเป็นความเต็มใจระหว่างเราค่ะ ฉันกับแดเนียล...” พูดแล้วยิ้มขื่น “และเมื่อมันหมดเวลาของฉันกับเขา เรา...ก็ต่างคนต่างไปค่ะ”

อลินทิรากล่าวโดยหลบเลี่ยงที่จะสบสายตาคมวับคู่นั้นโดยตรง โมนิกาเพียงซ่อนยิ้มไว้ในหน้า ใช่แต่เธอจะชิงชังรังเกียจและอยากฉีกเนื้อของผู้หญิงคนนี้ออกเป็นล้านชิ้น เธอยังอยากตอบแทนคนทรยศที่กำลังจะไปจากคฤหาสน์ไพรซ์ให้สาสม จะรีรออะไรอีกเล่า...ในเมื่อนี่เป็นโอกาสของ เธอ โมนิกาตีสีหน้าเป็นห่วงทั้งที่เห็นความแน่วแน่ในแววตาคู่นั้น

“ซอนญ่า...แล้วนี่เธอจะกลับยูทาห์จริง ๆ หรือ เธอจะกลับไปยังไงในเมื่อนี่ก็ค่ำมืดแล้ว”

“ฉันจะออกไปหาแท็กซี่ข้างนอกค่ะ ฉันต้องรีบไปสนามบินและกลับยูทาห์ในคืนนี้เลย”

“แถวนี้ไม่มีแท็กซี่หรอกนะ...อืม...เอาอย่างนี้ ฉันจะให้รถเธอขับไปสนามบินก็แล้วกัน พอไปถึงที่นั่นเธอก็จอดทิ้งไว้แล้วฉันจะให้คนของฉันตามไปขับกลับมา”

ประกายตาของอลินิราสว่างขึ้นในฉับพลัน หญิงสาวแทบไม่มีเวลาตริตรองในห้วงเวลาสั้น ๆ ก็จะเป็นไรไปหากจะตอบรับความหวังดีจาก บอส ในเมื่อตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอนอกจากแดเนียล

“ขอบคุณค่ะ คุณโมนิกา...เห็นทีว่าฉันต้องขอรบกวนคุณเสียแล้ว”

รอยยิ้มที่ดูจริงใจของผู้ยื่นข้อเสนอทำให้สายลับสาวยินดีรับกุญแจรถที่อีกฝ่ายยื่นให้โดยไม่มีข้อแม้

“เมอร์เซเดส เบนซ์ สปอร์ต สีขาว มันจอดอยู่ในโรงรถทางด้านนั้น” โมนิกาแนะ และเมื่ออลินทิราจากไปแล้วร่างระหงจึงยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมากดหยุดเล่นในโหมดบันทึกวีดีโอพร้อมรอยยิ้มอันน่าสะพรึง

“ขอให้โชคดีนะ...นังสายลับโสเภณี ออโซลย่า!”

การออกจากคฤหาสน์ไพรซ์ด้วยรถเมอร์เซเดส เบนซ์ สปอร์ตสีขาวของโมนิกาทำให้อลินทิราไม่เป็นที่สังเกตแก่สายตาของใครแม้แต่คนเดียว หญิงสาวเห็นคนของแดเนียลทว่าเธอก็ทำตัวตามปกติไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย น่าขอบใจกระจกรถอาบฟิล์มสีดำสนิทซึ่งทำให้ใคร ๆ ต่างคิดว่าเบื้องหลังพวงมาลัยคือญาติผู้น้องเจ้าของคฤหาสน์ที่ต้องการออกไปข้างนอกมนยามวิกาล

เมื่อเห็นว่าผ่านรั้วคฤหาสน์ไพรซ์มาไกลแล้ว สายลับสาวจึงเร่งความเร็วพารถสปอร์ตคันหรูทะยานออกไปตามเส้นทางมุ่งสู่สนามบินซานตาโมนิกา อลินทิรากำพวงมาลัยแน่นขณะน้ำตาร่วงเผาะ เธอไม่เคยรู้สึกเช่นนี้เลย ว้าเหว่และเดียวดาย ทั้งที่ตลอดชีวิตการเป็นจารชนในองค์กรลับเธอมีกฎเหล็กข้อใหญ่นั่นคือต้องไม่ผูกติดกับใครมากเกินความผูกพัน

แต่เธอก็พลาดจนได้ เธอเผลอไผลหัวใจให้กับบุรุษผู้นั้น

แดเนียล ไพรซ์

อลินทิราถอนใจขณะพารถทะยานไปเบื้องหน้าที่ยังหาจุดหมายไม่เห็น ทว่าสิ่งเดียวที่เธอนึกได้นั่นคือที่สุดท้ายซึ่งควรบ่ายหน้าไปคือ ยูทาห์ ความคิดนั้นโลดแล่นไปเพียงชั่วครู่ทุกอย่างก็มีอันต้องสะดุดลงเมื่อเสียงระเบิดที่ล้อดังสนั่นทำให้หญิงสาวต้องชะลอความเร็วกระทั่งจอดสนิทริมถนนบนทางหลวง

“โอ...พระเจ้า นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”