บทที่ 13

“เพื่อนๆ สวัสดี... ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ได้มีเจตนาร้าย!”

ประตูห้อง 603 เปิดออก

เป็นผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงพอๆ กับเสิ่นอี้ แต่ตัวอ้วนกว่านิดหน่อย และย้อมผมสีทองทั้งหัว

“เมื่อกี้ฉันได้ยินพวกนายคุยกัน เห็นว่าพวกนายไม่ใช่คนไม่ดี ก็เลยอยากออกมาชวนพวกนายตั้งทีมกันน่ะ” นักเรียนผมทองพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ดูเหมือนพยายามสร้างความสนิท

“ยังไงตอนนี้ก็เป็นวันสิ้นโลก คนเยอะน่าจะปลอดภัยกว่านะ...”

“ว่ายังไง? เพื่อนๆ สนใจตั้งทีมกันไหม?”

เสิ่นอี้กับนักเรียนชายใส่แว่นต่างก็ไม่พูดอะไร

นักเรียนชายใส่แว่นยิ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูอย่างระวังตัว หากเกิดอันตรายอะไรขึ้น จะได้รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องได้ทันที

ในสถานการณ์แบบนี้ ใครจะไปเชื่อคนแปลกหน้า และร่วมทีมกับคนไม่รู้จักกัน?

ล้อกันเล่นหรือไง!

“ขอร้องล่ะ พวกเราต่างก็เป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน จะไม่ไว้ใจกันขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือว่าพวกนายคิดว่าฉันกล้าฆ่าคนหรือไง? ฉันแค่ฆ่าไก่ยังไม่กล้าเลยนะ แล้วฉันก็เชื่อว่าพวกนายก็คงไม่กล้าฆ่าคนเหมือนกันใช่ไหม? ไม่งั้นมีหวังได้นอนคุกแน่ๆ” คนผมทองพูดอย่างจนปัญญา

ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนประเภทเข้ากับคนง่ายแบบนี้อยู่แล้ว หรือว่ามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง แต่ถึงยังไงเสิ่นอี้ก็ไม่มีทางไว้ใจเขา

ใครเชื่อก็โง่แล้ว!

แต่ดูเหมือนผู้ชายใส่แว่นจะถูกหว่านล้อมได้แล้ว

ก็ใช่

นี่มันเพิ่งจะเข้าสู่วันที่5ของวันวันสิ้นโลกเท่านั้น คนส่วนใหญ่ก็ยังมีขอบเขตกันอยู่ ยังไม่ถึงขั้นเสียสติจนฆ่าคนได้

“เอ่อ นายมีน้ำไหม? ฉันอยากแลกอาหารกับน้ำหน่อย” ผู้ชายใส่แว่นถามคนผมทองด้วยน้ำเสียงระมัดระวังเล็กน้อย

สถานการณ์ตอนนี้คือ เสิ่นอี้มีมีดอยู่ในมือ แถมยังมีสองคน จึงถือไพ่เหนือกว่าในที่นี้

ผู้ชายใส่แว่นค่อนข้างกลัวเขา ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากที่จะเจรจากับคนผมทองมากกว่า

อย่างน้อยนักเรียนผมทองก็ไม่มีมีดอยู่ในมือ

“เอ่อ น้ำของฉันก็หมดแล้วเหมือนกัน เลยอยากจะรวมทีมกับพวกนาย ออกไปจากห้องพักด้วยกัน” คนผมทองเกาศีรษะเล็กน้อย พร้อมกับพูดด้วยท่าทางเกรงใจ

“งั้นเหรอ...” ผู้ชายใส่แว่นทำจึงหันไปมองเสิ่นอี้อีกครั้งโดยไม่มีทางเลือก

สาวสวยรูปร่างสูงที่ยืนสะพายกระเป๋าอยู่ข้างๆ เพื่อนนักเรียนคนนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีน้ำก็ได้

จะว่าไป ทำไมในหอพักชายถึงมีผู้หญิงอยู่ได้ล่ะ?

หรือว่าเธอเป็นแฟนของเพื่อนนักเรียนคนนี้?

สวยจังเลย...

หุ่นแบบนี้

ขาแบบนี้

ใส่คู่กับถุงเท้าขาวแบบยาวถึงครึ่งแข้ง ดูแล้วโคตรจะเหมือนหลุดมาจากอนิเมะเลย!!

ผู้ชายใส่แว่นพยายามควบคุมตัวเองอย่างมาก เพื่อไม่ให้สายตาของตัวเองจ้องมองขาเรียวยาวของสวีหว่านถิง

ส่วนคนผมทองก็แอบชำเลืองมองอยู่หลายครั้งเหมือนกัน

ทำยังไงได้ รูปร่างแบบนี้ช่างดึงดูดสายตาผู้ชายเหลือเกิน

เสิ่นอี้ก็รู้สึกได้ถึงสายตาของทั้งสองคน เขายิ่งระวังตัวมากขึ้น และคิดไตร่ตรองในใจดูแล้ว ถึงแม้มีดเล่มเดียว จะฆ่าพวกเขาสองคนได้ แต่ตัวเองก็อาจจะได้รับบาดเจ็บด้วย

ถ้าได้รับบาดเจ็บในวันสิ้นโลกแบบนี้ แล้วไม่มียารักษา โอกาสตายมีสูงมาก

งั้นก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิต...

อีกอย่าง ตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเขา

และยังสามารถใช้โอกาสนี้ในกับพัฒนาตัวเองได้

ตอนแรกเขาตั้งใจจะปฏิเสธข้อแลกเปลี่ยนของผู้ชายใส่แว่น แต่พอคิดอีกที ก็สามารถตอบตกลงได้

ถ้าไม่แลกเปลี่ยนกัน แล้วปล่อยให้ผู้ชายใส่แว่นกระหายน้ำจนทนไม่ไหว ไม่แน่อาจจะไปร่วมมือกับคนผมทองมาหาเรื่องเขาได้

แต่ถ้าแลกเปลี่ยนกันแล้ว ขอแค่ผู้ชายใส่แว่นยังไม่อยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง เขาไม่มีทางไปร่วมมือกับคนผมทองแน่นอน

ต้องแยกศัตรูออกจากกันก่อน แล้วค่อยๆ จัดการทีละคน

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เสิ่นอี้จึงหันไปมองผู้ชายใส่แว่นและพูดว่า “ฉันกับแฟนก็มีน้ำไม่มาก เหลือแค่ขวดครึ่ง แต่จะให้นายแลกครึ่งขวดก็ได้”

“โอเคโอเค! ขอบคุณ! ขอบคุณพี่ชาย!!”

ผู้ชายใส่แว่นพยักหน้ารัวๆ ด้วยความตื่นเต้นดีใจ

น้ำครึ่งขวดนี้ ถ้าประหยัดดื่ม ยังมีปัสสาวะของตัวเองด้วย อย่างน้อยก็น่าจะอยู่รอดได้อีกหลายวัน!

ถ้าโชคดีกว่านั้น อาจจะอยู่รอดจนการช่วยเหลือจะมาถึง

เสิ่นอี้กำมีด แล้วเดินเข้าไป

สวีหว่านถิงรีบตามไปอย่างรวดเร็ว

คนผมทองหลีกทางให้อย่างมีมารยาท

เพียงแต่

พอมองรูปร่างสูงโปร่งของสวีหว่านถิงจากด้านหลัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปาก ในสายตาก็ซ่อนความปรารถนาอยู่เล็กน้อย

“แม่งเอ้ย โคตรสวยเลย!”

“ขาแบบนี้ กูเล่นได้ทั้งปีเลย!”

คำพวกนี้เขาต้องคิดอยู่ในใจแน่นอน

เขาเห็นเสิ่นอี้ถือมีดอยู่ในมือ คงไม่โง่ไปหาเรื่องให้ตัวเองเดือดร้อนหรอก

เดินเข้าไปในห้อง 601

กลิ่นแปลกๆ โชยเข้าปะทะใบหน้าอย่างแรง

สวีหว่านถิงอดไม่ได้ที่จะเอามือปิดจมูก และขมวดคิ้วอยากจะอาเจียนออกมา

ทำไมห้องผู้ชายคนนี้ถึงเหม็นขนาดนี้เนี่ย?

หรือว่าขี้เยี่ยวในห้องพัก?

ถ้าเทียบกันแล้ว ห้องพักของเสิ่นอี้ถือว่าสะอาดสะอ้านกว่ามาก

“จริงๆ เลย คนเราหน้าตาไม่ดี แล้วยังสกปรกอีก! น่ารังเกียจจริงๆ!” สวีหว่านถิงบ่นในใจ

โชคดีที่เสิ่นอี้รักความสะอาด

ไม่งั้นเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนไหวไหม

“เอ่อ อะแฮ่มอะแฮ่ม ห้องไม่ได้เก็บทำความสะอาด หวังว่าพวกนายจะไม่ว่าอะไรนะ” ผู้ชายใส่แว่นยิ้มแบบเขินๆ

เขาเองก็รู้ว่ากลิ่นในห้องไม่ค่อยดีเท่าไหร่

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะไม่กี่วันมานี้ไม่มีน้ำ เขาไม่ได้ล้างเท้า ไม่ได้แปรงฟันล้างหน้า ทั้งเรื่องปัสสาวะอุจจาระอีก... สุดท้ายก็น่าอายจริงๆ

โดยเฉพาะให้สาวสวยแบบนี้เห็นสภาพน่าอายของเขาด้วยแล้ว เขาแทบอยากจะใช้ปลายเท้าขุดหลุมหมุดหนีเลยทีเดียว

เสิ่นอี้ไม่ได้พูดอะไร เพราะสายตาเขา ถูกดึงดูดด้วยต้นไม้ไม่กี่ต้นในกระถางที่วางอยู่บนขอบหน้าต่างตั้งแต่แรกเห็น!

ต้นไม้ที่ปลูกในกระถางพวกนั้นไม่รู้ว่าเป็นต้นอะไร แต่ตอนนี้กำลังออกดอก สวยงามมาก

แต่สิ่งที่ทำให้เสิ่นอี้สนใจไม่ใช่ดอกไม้ที่สวยงาม แต่เป็นดอกไม้สีชมพูดอกหนึ่งที่ตรงกลางดอก มีผลไม้ 7 สีลูกนั้นผลไม้ลูกนั้นเล็กมาก ขนาดเล็กประมาณนิ้วก้อย ถูกฝังอยู่ตรงกลางดอกไม่สะดุดตานัก

เสิ่นอี้จึงรีบหลบสายตา พยายามทำเหมือนสังเกตดูห้องพัก โดยไม่แสดงความตื่นเต้นออกมาในใจ และพูดว่า “นายจะใช้อาหารอะไรแลก?”

“ฉันมีหม้อไฟอุ่นร้อนอัตโนมัติ แล้วก็มีมาม่ากับขนมปังหลายรสชาติ แล้วก็เส้นเผ็ด...นายลองดูว่าอยากได้อะไร?”

ผู้ชายใส่แว่นหยิบของทั้งหมดที่ตัวเองมีออกมา วางบนเตียงให้เสิ่นอี้เลือก

“ขอฉันดูหน่อยนะ” เสิ่นอี้ทำท่าเลือกดูอย่างจริงจัง แต่จริงๆ แล้วกลับกำลังคิดว่า จะทำยังไงถึงจะเอาผลไม้หลากสีนั้นมาครอบครองได้

ถ้าหม่าเทียนหมิงไม่โกหก กินผลไม้นั้นเข้าไป น่าจะทำให้ได้พลังพิเศษ!

สวีหว่านถิงขมวดคิ้วแน่น ใช้มือปิดจมูกแน่น

เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเสิ่นอี้ทำไมต้องมาแลกอาหารด้วย

ยังไงก็มีพลังวิเศษ อยากกินอะไรเขาก็แค่เสกมันขึ้นมาก็ได้ไม่ใช่เหรอ? จะต้องมาแลกทำไม?

อีกอย่างคนคนนี้ก็กลิ่นเหม็นมาก ไม่รู้ว่าอาหารของเขากินเข้าไปแล้วจะท้องเสียไหม...

สวีหว่านถิงที่เพิ่งจะมีชีวิตสุขสบายได้แค่ครึ่งวัน ก็เริ่มไม่สนใจอาหารขยะแล้ว

“ฉันเอามาม่ารสเผ็ด 2 ซองก็พอ” เสิ่นอี้เลือกอยู่นานสองนาน ก่อนจะหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป 2 ซองด้วยททางท่าเหมือนจะจริงจัง

“หว่านถิง เอาน้ำมาหน่อย”

“ค่ะๆ”

สวีหว่านถิงหยิบน้ำครึ่งขวดในกระเป๋าออกมาอย่างเชื่อฟัง

ผู้ชายใส่แว่นแกล้งทำเป็นมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ พบว่าในกระเป๋าของสาวสวยก็เหลือน้ำแค่ขวดเดียวจริงๆ แต่ขนมยังมีอยู่ไม่น้อย ดูเหมือนว่าพี่ชายคนนี้จะไม่ได้หลอกเขา

เป็นคนจริงใจมาก!

ทั้งที่น้ำของเขาก็ไม่มาก แต่กลับยินดีแลกเปลี่ยนกับเขา แบบนี้ชัดเจนว่าเป็นการช่วยเขาอยู่!

ผู้ชายใส่แว่นรู้สึกชื่นชมเสิ่นอี้ในใจเพิ่มขึ้นทันที!

“ใช่แล้ว เพื่อน ต้นไม้กระถางพวกนี้ของนายสวยมากเลย ให้ฉันสัก 2 ต้นได้ไหม? แฟนฉันชอบปลูกต้นไม้กระถางมาก” เสิ่นอี้พูดขึ้นอย่างกระทันหัน

“ได้เลย ไม่มีปัญหา! จริงๆ แล้วในเป็นของรูมเมทฉันปลูกไว้ เขาน่าจะไม่เอาแล้วแหละ...” ผู้ชายใส่แว่นไม่ได้คิดอะไรมาก พร้อมกับใจกว้างให้เสิ่นอี้เลือกหยิบได้ตามสะดวก

เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่สามารถดูแลต้นไม้ในห้องพวกนี้ให้รอดได้อยู่แล้ว เพราะเขาไม่มีน้ำมากพอที่จะเอาไปดูแลต้นไม้ที่ไม่มีประโยชน์

“หว่านถิง เธอชอบต้นไม้กระถางมากไม่ใช่เหรอ? ไปเลือกสัก 2 ต้น แล้วเราเอากลับไปดูแลที่ห้องกัน”

“อ๋อ? ค่ะ! ได้เลย! ฉันชอบต้นไม้กระถางที่สุดเลย...”

สวีหว่านถิงงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมเสิ่นอี้ถึงพูดว่าตัวเองชอบต้นไม้กระถาง

แต่เธอสมองเร็ว รู้ว่าเสิ่นอี้ต้องการต้นไม้กกระถ่าง

ดังนั้นจึงให้ความร่วมมือ แล้วเดินเข้าไปเลือกต้นไม้