บทที่ 14

สวีหว่านถิงเลือกอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเลือกกระถางต้นไม้ 2 กระถางที่มีดอกบานอยู่แล้ว

อย่างน้อยก็ดูสวยสบายตา

จากนั้นเธอหันกลับไปมองเสิ่นอี้ เห็นเสิ่นอี้พยักหน้าเล็กน้อย เธอก็รู้ทันทีว่าตัวเองเลือกถูกแล้ว

แม้ไม่รู้ว่าเสิ่นอี้อยากได้กระถางต้นไม้ไปทำไม แต่จากประสบการณ์ในวันนี้ก็ทำให้เธอเข้าใจว่า ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าถาม แค่เชื่อฟังแต่โดยดีก็พอ แบบนี้เสิ่นอี้จะยิ่งชอบเธอมากขึ้น

“นี่ก็ดึกแล้ว งั้นพวกเราต้องขอตัวกลับก่อน” เสิ่นอี้พยายามกดความตื่นเต้นไว้ในใจ และพูดอย่างใจเย็น

ถึงแม้จะรู้ว่าผู้ชายคนนี้คงดูไม่ออกอยู่แล้ว แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ต่อให้เขาเสียใจก็คงสายไปแล้ว!

“ได้เลย! พี่ชาย ครั้งหน้าถ้าพี่ต้องการอะไร เรียกผมได้เลยนะ!” ผู้ชายใส่แว่นเรียกเขาว่าพี่ชายทุกคำ เห็นได้ชัดว่าเขาประทับใจเสิ่นอี้มาก

ก็ไม่แปลกเพราะคนที่แบ่งน้ำช่วยชีวิตให้เขานี่นา

“อืม” เสิ่นอี้พยักหน้า ขณะที่หันหลังเตรียมจะเดินจากไปพร้อมกับสวีหว่านถิง

แต่ทันใดนั้น

เสียงของผู้ชายเรียกจากด้านหลังดังขึ้น

“พี่ชาย! เดี๋ยวก่อน!”

“ว่าไง?”

ผู้ชายใส่แว่นลูบศีรษะเล็กน้อย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ชาย ผมชื่อหวังปิงปิง เราแลกช่องทางติดต่อกันไว้ดีไหมครับ?”

“ได้”

เสิ่นอี้ไม่ปฏิเสธ แล้วเปิดไลน์เพื่อสแกน

ผู้ชายใส่แว่นก็รีบเปิดไลน์ แล้วยื่นคิวอาร์โค้ดของตัวเองให้ทันที

สแกน เพิ่มเพื่อนเรียบร้อย

“ฉันชื่อเสิ่นอี้ ไว้มีอะไรก็ติดต่อทางไลน์ได้”

“โอเคครับ! พี่เสิ่น!”

ในที่สุด

เสิ่นอี้กับสวีหว่านถิงก็เดินออกมาจากห้อง 601 ที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นแล้ว

“เฮ้ เพื่อน พวกนายยังมีน้ำเหลือบ้างไหม? แบ่งให้ฉันสักครึ่งขวดได้หรือเปล่า?” คนผมทองถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่มีแล้ว เหลือแค่ขวดเดียว เราสองคนก็ต้องดื่ม” เสิ่นอี้ปฏิเสธอย่างเย็นชา แล้วพาสวีหว่านถิงเดินจากไป

ตอนนี้เขาแค่อยากรีบกลับไปดูว่าเจ้าผลไม้หลากสีลูกนั้นจะทำให้เขาได้รับพลังพิเศษได้หรือไม่!

ส่วนเพื่อนนักเรียนผมทองคนนั้น

จะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ

ตราบใดที่หวังปิงปิงไม่ไปร่วมมือกับเขา และในมือของตัวเองยังมีมีดอยู่ เชื่อว่าเพื่อนนักเรียนผมทองคนนั้นคงไม่โง่ขนาดที่จะรนหาที่ตายหรอก

ในทางกลับกันตัวเองก็สามารถเป็นฝ่ายลงมือก่อนได้

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้อง 610 ไม่นานเสิ่นอี้งัดประตูเปิดเข้าไปได้

เนื่องจากเพื่อนนักเรียนไม่ได้กลับมา ในห้องนี้จึงค่อนข้างสะอาด และไม่มีกลิ่นเหม็นอับอะไร

แต่ทว่า

เสิ่นอี้ยังหันไปพูดกับสวีหว่านถิงว่า “เธอไปห้อง 606 เอาผ้าห่มกับที่นอนของฉันมาหน่อย”

“ได้ค่ะ!”

สวีหว่านถิงเองก็ไม่อยากนอนผ้าห่มของคนอื่น

ใครจะไปรู้ว่าจะสะอาดหรือเปล่า

เธอเป็นคนที่รักความสะอาดมาก!

พอเห็นสวีหว่านถิงเดินออกไป เสิ่นอี้ก็รีบพุ่งเข้าไปหน้ากระถางต้นไม้ทันที แล้วเริ่มสังเกตอย่างตั้งใจอยู่ครู่หนึ่ง

เพื่อให้แน่ใจว่าต้นไม้ทั้ง 2 ต้นยังไม่กลายพันธุ์

จากนั้น

เขาก็เด็ดผลไม้ที่อยู่กลางดอกไม้ออกมา

ผลไม้ผลเล็กหลากสี เมื่อสัมผัสก็มีความเย็นแผ่ซ่านจากปลายนิ้วเข้าสู่ร่างกายอย่างแผ่วเบา

มันไม่ธรรมดาจริงๆ!

แค่ความเย็นที่แผ่ออกมาเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้เสิ่นอี้มั่นใจได้ทันทีว่าผลไม้หลากสีลูกนี้ไม่ใช่ผลไม้ธรรมดาแน่นอน!

“จะกินดีไหมนะ?”

เสิ่นอี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

ถ้าหม่าเทียนหมิงโกหกเขาจะทำยังไง?

ถ้าผลไม้ลูกนี้มีพิษล่ะจะทำยังไง?

แต่ในเมื่อมีแค่ลูกเดียวแบบนี้ จะให้สวีหว่านถิงลองก็คงไม่ได้

ถ้าสวีหว่านถิงได้รับพลังพิเศษขึ้นมา แล้วกลายเป็นผู้นำ งั้นตัวเองต้องจะไม่เสียเปรียบแน่!

เสิ่นอี้ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปผลไม้หลากสีนั้น แล้วเริ่มค้นหาข้อมูลด้วยการสแกนภาพผ่านอินเทอร์เน็ต

แต่หลังจากค้นหาอย่างละเอียด กลับไม่พบข้อมูลที่เกี่ยวข้องเลย

นั่นหมายความว่า อาจจะไม่เคยมีผลไม้ชนิดนี้มาก่อน หรือไม่ก็ไม่มีการบันทึกเอาไว้

แต่ข้อหลังมีความเป็นไปได้น้อยมาก

เนื่องจาก เป็นพืชที่นักศึกษาธรรมดาคนหนึ่งปลูก ไม่น่าจะเป็นของหายากในโลก?

พอคิดดูดีๆ ผลไม้หลากสีนี้มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเกิดขึ้นหลังเหตุการณ์วันสิ้นโลก

ส่วนมันจะเป็นผลไม้มีพิษ หรือผลไม้ที่ให้พลังพิเศษหรือไม่นั้น

ก็ต้องลองดูสักตั้งแล้ว!

แม้ว่าเสิ่นอี้จะระมัดระวัง และเก็บตัวมาก

แต่ถ้าไม่มีพลัง ก็คงเป็นได้แค่แหล่งอาหารให้คนอื่นกินเท่านั้น

เขาต้องการพลัง!

และต้องเป็นพลังที่แข็งแกร่งมาก!!

ถ้ามีพลังแล้ว วันนี้เขาก็คงไม่ต้องมาต่อกรกับหวังปิงปิงและคนผมทองนั่นหรอก!

เพราะไม่มีพลังที่แท้จริง จึงต้องวางแผนใช้เล่ห์เหลี่ยม หลอกล่อใจคนอื่น

นึกถึงสายตาล่อแหลมของคนผมทองคนนั้น เสิ่นอี้ตัดสินใจสู้สุดชีวิต!

ถ้าได้รับพลังพิเศษที่แข็งแกร่งได้จริงๆ เขาก็จะได้กลับไปช่วยคุณยายกับน้องสาวได้ด้วย!

หลังจากพิจารณาแล้ว ในที่สุดเสิ่นอี้ก็กินผลไม้นั้นลงไป

“หม่าเทียนหมิงนะหม่าเทียนหมิง นายอย่าหลอกฉันนะ ไม่งั้นจะวาดวงกลมแล้วสาปส่งนายลงนรกชั้น 18 เลย...”

เขาภาวนาในใจ

เมื่อผลไม้หลากสีเข้าปาก ก็แทบจะละลายในทันที

แทบไม่ได้รู้สึกถึงรสชาติอะไรเลย

จากนั้น

เสิ่นอี้รู้สึกว่าภายในร่างกายรุ่มร้อนขึ้น เหมือนมีพลังแปลกประหลาดไหลเวียนอยู่ในร่างกายไม่หยุด ทำให้เขารู้สึกอุ่นสบายทั่วทั้งตัว ราวกับว่ากำลังแช่อยู่ในน้ำศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน ทันใดนั้นเอวก็ไม่เมื่อย ขาไม่เจ็บอีกต่อไป ร่างกายที่เคยอ่อนแอก็เต็มไปด้วยพลัง

ขณะความร้อนนี้ไหลเวียนไปทั่วทุกร่างกายและกระดูก เสิ่นอี้ยิ่งรู้สึกสบายขึ้นเรื่อยๆ พลังของเขาเหมือนกับกำลังเพิ่มขึ้น กล้ามเนื้อทั่วร่างกายเต้นระรัว!

หลังจากผ่านไปหลาย 10 วินาที... เสิ่นอี้ดื่มด่ำกับความรู้สึกแห่งพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างเต็มที่ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงก้องกังวาน กล้ามเนื้อและกระดูกทั่วร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน รูขุมขนเปิดกว้าง จากนั้นสิ่งสกปรกสีแดงเข้มคล้ายไขมันก็ถูกขับออกมา

ทันใดนั้น

เสิ่นอี้รู้สึกเหมือนตัวเองทะลุผ่านด่านสำคัญมาได้ ร่างกายทั้งตัวเหมือนหลุดพ้นจากพันธนาการบางอย่าง

เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและพลังงานที่ไม่มีวันหมด!!

เมื่อเขาลืมตาขึ้น และก้มมองร่างกายของตัวเองอีกครั้ง ก็ต้องตกใจอย่างมาก

เห็นเพียง ร่างกายที่เคยผอมแห้งของเขา เวลานี้กลับมีมัดกล้ามขึ้นมาแล้ว!

กล้าม!!

กล้ามท้องซิกซ์แพ็กที่โคตรสวย!!

และร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยพลัง รู้สึกเหมือนสามารถชกกำแพงทะลุได้ด้วยหมัดเดียว!!!

ทันใดนั้น เสิ่นอี้รู้สึกคันที่ใบหน้าของตัวเองเล็กน้อย เขาเผลอเอามือไปลูบ ปรากฏว่ามือเต็มไปด้วยคราบสีแดง และมีกลิ่นเหม็นมาก

เสิ่นอี้ขมวดคิ้ว ก่อนจะหยิบกระจกแต่งหน้าในกระเป๋าของสวีหว่านถิงขึ้นมา แล้วส่องดูหน้าของตัวเอง

บนใบหน้าของเขามีคราบสิ่งสกปรกมากมาย แต่เมื่อเช็ดคราบพวกนั้นออกไป ใบหน้าที่เคยดูธรรมดาของเขา กลับดูมีมิติขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ถึงกับเรียกได้ว่าหล่อได้เลยทีเดียว!

จู่ๆ ก็หล่อก็ขึ้น!

“นี่มัน...ผลไม้พลังพิเศษแบบไหนกัน?”

เสิ่นอี้รู้สึกประหลาดใจมาก

เพิ่มพลัง เพิ่มความหล่อ เพิ่มกล้ามเนื้อ...

บอกไม่ถูกว่าผลไม้นี่คืออะไรแน่

แต่ถ้ากินเข้าไปมากๆ จะยังสามารถเปลี่ยนแปลงต่อได้อีกไหม?

หรืออาจจะทำให้พลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล!?

ส่วนเรื่องความหล่อ แม้เสิ่นอี้จะคิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก แต่ถ้าทำให้เขาหล่อขึ้นได้ เขาก็ต้องดีใจแน่นอน!

แต่เมื่อเทียบกับความหล่อที่เพิ่มขึ้นแล้ว เขาให้ความสำคัญกับพลังมากกว่า!

ในวันสิ้นโลก พลังต่างหากที่สำคัญที่สุด!

ขอแค่มีพลัง ถึงจะหน้าตาไม่ดีแค่ไหน สาวๆ สวยๆ ก็จะวิ่งเข้ามาหาเอง!

อะไร? แล้วถ้าไม่วิ่งเข้าหาล่ะ?

งั้นก็ต้องแย่งเอา!

ไม่อย่างนั้นพลังมันจะมีไว้ทำไม?

มุมปากของเสิ่นอี้ยกขึ้นอย่างมีความสุข เผยรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ออกมา

หม่าเทียนหมิงไม่ได้หลอกเขาจริงๆ

ผลไม้หลากสีนี้ เป็นผลไม้พลังพิเศษจริงๆ!

เพียงแต่

พลังพิเศษที่เขาได้มาเหมือนจะเป็นการเสริมความแข็งแกร่งของร่างกาย แตกต่างจากจ้าวเทาโดยสิ้นเชิง

ขณะที่เสิ่นอี้กำลังคิดเช่นนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาที่ข้างหูเขา