05 แตกกลุ่ม [4/5]

นิโคลัสเองก็ไม่ใช่คนที่พูดคุยเก่งนัก มีลอบมองชายหนุ่มข้างกายบ้าง เหม่อมองไปข้างหน้าก็มี น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรืออยากให้เวลาเดินเร็วแต่อย่างใด เขากลับอยากให้มันเชื่องช้าลงสักวินาทีก็ยังดี

จมูกที่ถูกวิวัฒนาการจนสามารถรับกลิ่นได้ดีสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ นอกจากกลิ่นหวานหอมของน้ำตาลแล้ว ยังมีอีกกลิ่นหนึ่งที่เขาเพิ่งสัมผัสได้หลังจากพบเจอกับอีกฝ่าย

กลิ่นป่าเขา…

อาจเป็นเพราะระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมามีแต่กลิ่นเหม็นของเนื้อเน่าลอยคละคลุ้งอยู่ทุกที่ ไหนจะการเอาตัวรอดของมนุษย์ที่ยังมีชีวิต การอาบน้ำที่เคยเป็นสิ่งจำเป็นในแต่ละวันจึงถูกลดทอนลงเพื่อประหยัดน้ำ บางคนเหม็นเปรี้ยวจนแทบไม่อยากเฉียดผ่าน

เป็นไปได้เขามักจะภาวนาขอให้มีภารกิจออกไปนอกเมืองมากกว่าอยู่ในค่าย ยังไม่อยากจมูกพังก่อนวัยอันควรหรอกนะ

และอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกสะดุดตาก็คือดวงตาสีแดงฉานคู่นั้นที่ราวกับอัญมณีเม็ดงาม

เขาตกหลุมรักเข้าอย่างจัง

สมัยไฮสกูลในประเทศ A เขาเคยมองพวกเพื่อนร่วมคลาสพูดถึงรักแรกพบกันอย่างโรแมนติก พร่ำเพ้อพรรณนาว่าแฟนสาวหรือแฟนหนุ่มที่ตนพบนั้นวิเศษมากเพียงใด จำได้ไม่ลืมด้วยว่าเขามองพวกมันด้วยสายตาเรียบเฉยเพียงใด

ไร้สาระ

นิโคลัสคิดอย่างนั้นเรื่อยมา จนกระทั่งได้สบกับนัยน์ตาสีทับทิมคู่นั้น

ตึกตัก

ทั้งกระจ่างใสและเปล่งประกาย

ยอมรับว่าความประทับใจแรกที่มีแต่เฉินเฟิงคือกลิ่นขุนเขาของเจ้าตัวและสภาพห่อศีรษะเป็นเกี๊ยวแทบไม่ให้ผิวเนื้อได้สัมผัสกับอากาศ

นอกจากนี้แม้ว่าจะผ่านช่วงเวลาเป็นตายก็ไม่เอาแต่ฟูมฟาย กลับสามารถตั้งสติแล้วยืนหยัดด้วยลำแข้งของตนเอง ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาเคยปรามาสเพื่อนฝูงว่าเพ้อเจ้อสมัยอยู่ประเทศ A ได้ย้อนกลับมาหาตัวเสียแล้ว

“เอ่อ ตอนคุณเจอเหตุการณ์ซอมบี้ครั้งแรกเป็นยังไงเหรอ” พอใกล้เช้าเสียงซอมบี้ก็เริ่มลดน้อยลง เจ้ากระต่ายขาวจึงถือโอกาสชวนพ่อหมีตัวโตคุย หวังว่าบทสนทนาจะช่วยทำให้ตาสว่างขึ้นมาบ้าง

“อยู่ ๆ รูมเมตที่อาศัยอยู่ในหอพักสำหรับทหารแลกเปลี่ยนก็กลายเป็นซอมบี้” นิโคลัสนึกถึงเพื่อนจากประเทศเดียวกัน ก่อนหน้าหนึ่งวันยังชวนเขาคุยวิดีโอคอลกับแฟนหนุ่ม รู้ว่ามันตั้งใจอวด ส่วนเขาก็ได้แต่ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่อย่างเคยชิน ใครเล่าจะรู้ว่าเช้าวันต่อมามันจะอ้าปากกว้างเตรียมงับเขาทันทีที่เขาออกมาจากห้องนอน

“เอ่อ เสียใจด้วยนะครับ” เฉินเฟิงคิดไปเองว่าคงเผลอไปสะกิดแผลใจอีกฝ่ายเข้า นั่นเพื่อนร่วมห้องเลยนี่นา

“ไม่เป็นไร ก็ไม่ได้สนิทกันมากนัก” เป็นหมอนั่นที่ชอบชวนเขาคุยมากกว่า เพราะมีแค่พวกเขาที่มาแลกเปลี่ยนสองคน ไปคุยกับกันอื่นก็ไม่มีใครคุยด้วย เว้นแต่คนที่สามารถพูดได้มากกว่าหนึ่งภาษา

“แล้วคุณหนีออกมาได้ยังไง” แพทย์หนุ่มไม่มีทางรู้แน่ว่าเจ้าของใบหูกระต่ายนั้นจินตนาการเหตุการณ์ระทึกขวัญไว้มากมายเพียงใดในสมองน้อย ๆ นั่น

เฉินเฟิงคิดถึงฉากภาพยนตร์แอ็กชันที่ตัวเอกต้องเสี่ยงเอาตัวรอดจากเพื่อนผู้เปลี่ยนเป็นซอมบี้ในชั่วข้ามคืน การต่อสู้กับจิตใจและการตัดสินใจครั้งสำคัญ!

“รูมเมตของผมชื่อแมท” นิโคลัสเริ่มเล่า

“...” เฉินเฟิงแทบกลั้นหายใจฟัง

“ผมเพิ่งรู้ว่าแมทแปลกไปก็ตอนที่เปิดประตูห้องนอนแล้วหมอนั่นก็พุ่งเข้ามาหาพร้อมกับอ้าปากออกกว้าง ดวงตาก็เป็นสีขาวขุ่น”

อื้อ ๆ … กระต่ายขาวพยักหน้าหงึกหงัก ดวงตากลมโตสีแดงจ้องเขม็งไปยังแพทย์หนุ่ม

“...” นิโคลัสเม้มปาก เก้อกระดากเล็กน้อย เขาเริ่มรู้แล้วว่าคนตัวเล็กด้านข้างกำลังคาดหวังสิ่งใดอยู่

“แล้วยังไงต่อครับ” ชายหนุ่มเร่ง

“เอ่อ ผมก็ปิดประตูห้องนอนใส่หมอนั่น แล้วไม่นานก็มีประกาศภาวะฉุกเฉินและการให้ความช่วยเหลือจากทางค่ายฝึก”

“...” ชายหนุ่มที่เฝ้ารอเรื่องตื่นเต้น

“...” ชายหนุ่มผู้อยากสร้างความประทับใจ แต่ไม่รู้จะโกหกอย่างไร

“ไม่มีต่อจากนั้นแล้วเหรอครับ” เฉินเฟิงถามต่อ มันควรมีภาคต่อสิ

“ที่พักของผมเป็นแฟลตทหาร ไม่นานก็มีหน่วยพิเศษถูกจัดตั้งขึ้นมาเคลียร์พื้นที่” คุณหมอหูหมีพูดแค่นั้นก็เงียบไป ในวันนั้นเขาไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง ทีแรกนึกว่าเพื่อนแกล้งแต่งผีหลอกเขาเล่น แต่พอลองนิ่งฟังกลับได้ยินเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นโดยรอบ “เอ่อ แต่ตอนที่ผมออกจากห้องก็ได้ให้การร่วมมือทหารคนอื่นเข้าไปช่วยเหลือคนที่ติดค้างในลักษณะเดียวกับผมด้วย”

“ตอนแรกผมไม่แน่ใจนัก ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง” แพทย์หนุ่มหวนนึกถึงวินาทีที่ออกมาจากห้องนอนแล้วเห็นแมทนอนจมกองเลือดสีดำโดยมีรูประดับอยู่กลางหน้าผาก แค่นั้นเขาก็พอจะเดาเรื่องราวได้ราง ๆ “จนกระทั่งต้องเหนี่ยวไกยิงพวกเขา”

เฉินเฟิงมองท่าทีเหม่อลอยของพ่อหมีตัวใหญ่ก็พอคาดเดาความรู้สึกได้

เมื่อวานตอนที่เขาใช้ขวานสับคอพนักงานโรงงานคนนั้น ภายในจิตใจของเขาต่อต้านอย่างหนักราวกับว่าสำนึกผิดชอบชั่วดีที่ยึดถือมาโดยตลอดมันพังทลายลง

ร่างกายตอบสนองและป้องกันตน ส่วนสมองคัดค้านตัดสินว่าเป็นการกระทำต่ำช้า

แต่ถ้าไม่ทำก็... ตาย