ถึงเวลาต้องแยกย้าย

หลังจากที่ความรักอันเร่าร้อนได้ปลดปล่อยความปรารถนาที่เก็บซ่อนไว้ในหัวใจของทั้งคู่ มิเชลและแดนดินก็พากันไปชำระร่างกายด้วยกันภายใต้สายน้ำที่เย็นฉ่ำ ความใกล้ชิดยิ่งทำให้ความผูกพันของพวกเขาแน่นแฟ้นขึ้น เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย ทั้งสองก็เดินจูงมือกันออกมาจากห้องพักริมทะเล เพื่อร่วมกิจกรรมสุดท้ายของทริปในช่วงเช้า ก่อนที่จะต้องขึ้นเรือกลับสู่ความวุ่นวายของกรุงเทพฯ ในช่วงบ่าย

"วันนี้เราต้องกลับกรุงเทพฯ แล้วสินะ" แดนดินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย ดวงตาคมของเขามองไปยังคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งอย่างอาลัยอาวรณ์ มือที่กุมมือของมิเชลไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย ขณะที่เดินตามหลังไกด์ที่กำลังนำทางไปยังจุดนัดพบ

วันนี้ ไกด์นำคณะทัวร์มาเยี่ยมชมความงามของถ้ำหินปูนต่างๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ตามแนวชายฝั่งของเกาะ แต่ละถ้ำมีรูปร่างลักษณะและเรื่องราวที่แตกต่างกันไป บางถ้ำมีหินงอกหินย้อยที่สวยงามตระการตา บางถ้ำเคยเป็นที่หลบภัยของโจรสลัดในอดีต บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงเสียงคลื่นที่กระทบโขดหินเป็นระยะ

"อืม... ก็ทัวร์วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนี่" มิเชลตอบรับเสียงแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยของเธอหลุบต่ำลงเล็กน้อย พยายามซ่อนความรู้สึกที่ว้าวุ่นอยู่ภายในใจ เธอเองก็รู้สึกใจหายที่ช่วงเวลาแห่งความสุขกำลังจะสิ้นสุดลง

ความเงียบโรยตัวลงระหว่างทั้งสองอีกครั้ง บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยความสดใสและเสียงหัวเราะ กลับกลายเป็นความอึดอัดและความรู้สึกเศร้าหมองที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในหัวใจของทั้งคู่ ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ราวกับกำลังเตรียมพร้อมสำหรับวันที่ต้องแยกจากกัน

...แต่แล้ว เสียงสดใสของไกด์ก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบที่ปกคลุมลง "เอาล่ะค่ะทุกท่าน ตอนนี้เราจะให้ทุกท่านได้เดินชมความงามของถ้ำต่างๆ ตามอัธยาศัยเลยนะคะ แต่ขอให้กลับมาเจอกันที่จุดนี้อีกครั้งตอนเที่ยงตรงนะคะ จะได้ไม่พลาดเรือกลับฝั่งค่ะ"

หลังจากที่ไกด์ให้สัญญาณ ทุกคนในทริปก็ขานรับด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะแยกย้ายกันไปสำรวจถ้ำต่างๆ ตามความสนใจ มิเชลและแดนดินเองก็เช่นกัน ที่ค่อยๆ เดินแยกตัวออกมาจากกลุ่ม ตรงไปยังอีกด้านหนึ่งของเกาะที่ดูเงียบสงบและเป็นส่วนตัวกว่า

"มิเชล..." แดนดินเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่แสนจะอ่อนโยน ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป

มิเชลเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของแดนดินเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ยากที่เธอจะอ่านความหมายได้อย่างชัดเจน มีทั้งความรัก ความอาลัย และความไม่แน่ใจฉายอยู่ในนั้น

"คือ..." แดนดินลังเลเล็กน้อย ราวกับกำลังรวบรวมความกล้าที่จะพูดบางสิ่ง "ฉัน... ฉันขอช่องทางการติดต่อเธอหน่อยได้ไหม"

คำพูดนั้นทำให้มิเชลชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดิน หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในความคิด ทั้งความปรารถนาที่จะสานต่อความสัมพันธ์ และความกังวลถึงปัญหาที่รอเธออยู่ที่บ้าน

"อย่าเลยดีกว่า..." มิเชลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่หนักแน่น "เรารู้จักกัน... แค่นี้ก็พอแล้ว" เธอหลุบตาลงอีกครั้ง ไม่กล้าสบกับสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของเขา เธอไม่อยากให้ความรู้สึกของพวกเขามันลึกซึ้งไปมากกว่านี้ เพราะเพียงแค่ปัญหาที่เธอต้องเผชิญกับครอบครัว มันก็มากเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้แล้ว

"ไม่เป็นไรครับ... ฉันเข้าใจ" แดนดินถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา ความผิดหวังฉายชัดบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา แต่เขาก็พยายามที่จะเข้าใจและเคารพการตัดสินใจของเธอ

หลังจากนั้น ความเงียบก็กลับมาปกคลุมทั้งสองอีกครั้ง บรรยากาศรอบตัวดูเงียบสงบ มีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งเป็นจังหวะ ราวกับเป็นเพลงกล่อมที่แสนเศร้า มิเชลและแดนดินเดินเคียงข้างกันไปอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำใดออกมา

"งั้น... ฉันขอทบทวนเรื่องของเราอีกครั้งได้ไหม?" แดนดินเอ่ยขึ้นอย่างทำลายความเงียบ พร้อมกับค่อยๆ ยกมือขึ้นประคองใบหน้าสวยของมิเชลให้หันมาสบตากับเขา

ดวงตาของทั้งคู่ประสานกันอย่างลึกซึ้ง ราวกับต้องการจดจำทุกรายละเอียดของกันและกันไว้ในความทรงจำ แววตาที่สื่อถึงความรัก ความผูกพัน และความอาลัยอาวรณ์ ยากที่จะอธิบายเป็นคำพูด หัวใจของทั้งสองเต้นระรัวด้วยความรู้สึกที่บีบรัด

"อื้อ..." มิเชลตอบรับเสียงแผ่วเบา ราวกับถูกมนต์สะกด ก่อนที่ริมฝีปากหนาของแดนดินจะค่อยๆ โน้มลงมาประกบริมฝีปากบางของเธออย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน

ทั้งสองยืนจูบกันอยู่ตรงนั้นอย่างเนิ่นนาน ราวกับกำลังเก็บเกี่ยวช่วงเวลาอันแสนพิเศษและความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ก่อนที่อ้อมแขนแกร่งของแดนดินจะค่อยๆ ช้อนร่างบางของมิเชลขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมกอด และเดินตรงไปยังถ้ำหินปูนแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก ซึ่งดูเงียบสงบและปราศจากผู้คนพลุกพล่าน...