21

          หลี่ซินยามนี้อยู่ในเรือนอย่างสบายหลังทราบข่าวว่าบิดาจะให้หลี่หลานออกเรือน สายตางามมองทองคำแท่งร้อยชั่ง แสงทองช่างแสบตายิ่งนัก 

"วันพรุ่งเตรียมตัวออกเดินทางไปเมืองจินกับข้า" หยางอ๋องยืนกอดอกบอกนาง มันเร็วขนาดนี้เชียวรึ

"เพคะ" นางลุกขึ้นจากเก้าอี้ หยางอ๋องขมวดคิ้ว เขามีเรื่องพูดกับนาง เหตุใดนางต้องเดินหนีเขาด้วยเล่า

จังหวะนั้นที่นางเดินผ่านหยางอ๋องไป หญิงสาวเกิดเท้าพลิกขึ้นมา หยางอ๋องเห็นว่านางกำลังจะหงายหลัง ชายหนุ่มคว้าร่างบางไว้ทัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ในร่างงามกระตุ้นเขายิ่งนัก

ชายหนุ่มสบตาหญิงสาว ราวกับจะกินนางไปทั้งตัว การแต่งกายของหลี่ซินดูดีมากกว่าเมื่อก่อนยิ่งนัก นางเน้นอาภรณ์เรียบง่าย สบายตา อีกทั้งบนศีรษะมีเพียงปิ่นหยกอันเดียว ช่างไม่สมกับชายาเอกหยางอ๋องจริง ๆ 

จังหวะนั้นทำให้ปิ่นหยกร่วงตกกับพื้น ผมยาวสยายลงมา งดงามยิ่งนัก 

อี้ชาง อี้โจรู้งานรีบปิดประตูเรือนทันที อีอีหมายจะเข้าไปหาเจ้านาย นางโดนไล่กลับเรือนนอนไปเสียแล้ว

หลี่ซินสบตากับดวงตาสีน้ำเงินดุจน้ำทะเลลึกในทะเลตงไห่ของหยางอ๋อง ใบหน้างามพลันแดงก่ำ อย่าบอกนะ นางจะหลงรักเจ้าคนป่าเถื่อน ไม่มีทาง ที่นางทนอยู่เพราะสองแฝดเท่านั้น หลี่ซินคนเดิมทำร้ายสองแฝด ส่วนนางแค่ทดแทนในสิ่งที่ร่างเดิมเคยทำไว้ นางรักสองแฝด มิอาจไปไหนได้

ม่านมุ้งสั่นไหว นางเพิ่งรู้ตัวยามที่เขาปลดสายคาดเอวออก

"ท่านปล่อยนะ"

"สายไปเสียแล้ว ยามข้ามีอารมณ์เจ้าก็ต้านไม่ได้หรอก" 

ปากหนาจุมพิตคนงามอย่างเร่าร้อนหื่นกระหาย ราวกับสุนัขจิ้งจอกขยำเหยื่ออย่างหนำใจ

หลี่ซินได้แต่ตาค้างกับสิ่งที่บุรุษผู้นี้มอบให้นาง คำว่ารักไม่มีเลยสักคำ มีเพียงความป่าเถื่อน นางหลับตาแล้ว ปล่อยตัวให้เขากระทำ

หยางอ๋องยิ่งเห็นคนงามทำเมินเฉย มิสนใจเขา เขากระทำนางรุนแรงยิ่งกว่าเดิม

"ข้าเจ็บนะ อ้า อ้า" นางกรีดร้องอย่างแรงยิ่งกว่าเดิม เมื่อหยางอ๋องทำบางอย่างในส่วนนั้นของนาง นิ้วสามนิ้วอยู่นั้น 

"เอาออกนะ" หลี่ซินไม่ชอบนิ้ว แต่ทว่าหยางอ๋องยังคงสนุกมาก เมื่อมันเข้าไป...

เรือนเล็กในยามนี้สองแฝดกินข้าวเพิ่งอิ่ม สายตาของเจ้าก้อนแป้ง มองที่หน้าประตู เมื่อใดมารดาเลี้ยงจะมา พวกเขารอนางให้มากล่อมนอน

"ท่านหญิง ท่านชาย รีบเข้านอนเถอะ เดี๋ยวโดนไอเย็นจะไม่สบาย"

แม่นมจางเอ่ยด้วยความเป็นห่วงสองแฝด ป่านนี้พระชายาคงไม่มาแล้วกระมัง 

ทั้งสองจึงเดินไปที่เตียงนอนด้วยใบหน้าที่เศร้าเหงาหงอย...

วันถัดมาไม่คาดคิดว่า หยางอ๋องจะเร่งเดินทางไปเมืองจินขนาดนี้ เด็กทั้งสองต้องย้ายที่เรียน ทางชายแดนเหนือเมืองจินมีที่เรียน แต่อาจจะไม่ดีเท่าเมืองหลวงชิง หลี่ซินรีบตื่นแต่เช้า รีบไปร่ำลามารดาที่จวนหลี่แต่เช้า จากนั้นกลับมาที่จวนอ๋อง พบว่าสัมภาระของนางขนขึ้นรถเกวียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"รีบขึ้นมา" หยางอ๋องเปิดม่านเรียกนางร้ายขึ้นรถม้าที่แสนหรูหรากับเขา หลี่ซินมองรถม้าอีกคัน นางหมายว่าจะนั่งกับสองแฝดเสียหน่อย

"ท่านแม่" สองแฝดเปิดม่านมาพอดี พบว่ามารดาขึ้นรถม้านั่งกับบิดาเสียแล้ว 

หลี่ซินนั่งลงอีกฝั่งหนึ่งในรถม้าอันหรูหราของหยางอ๋อง 

"หลี่ซิน เมืองจินเป็นเมืองไม่ใหญ่มาก แต่ทว่าก็ไม่ลำบากเท่าใด ข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่ได้" หลี่ซินนั่งนิ่งไม่อยากสนใจคนเยี่ยงเขา 

รถม้าทั้งสองคันล้อหมุนมาที่หน้าประตูเมือง พร้อมกับรถเกวียนนับสิบ 

"ท่านอ๋อง หนานอ๋องตามมาด้วย เพราะจะคุ้มกันเสบียง" อี้โจรายงานเจ้านาย หยางอ๋องเปิดม่านมอง หนานอ๋องควบม้ามาด้วย

"ดี" พูดถึงเรื่องเสบียง หยางอ๋องขอพระบิดาให้หนานอ๋องขนเสบียงไปส่งเขาที่เมืองจินเอง 

หลี่ซินเผลอหลับไปพิงผนังรถม้า  ใบหน้างามดวงตาของนางบอบช้ำจนเห็นได้ชัด หยางอ๋องขยับตัวไปนั่งฝั่งเดียวกันกับนาง สายตายังคงมองแพรขนตางอนงามราวกับปีกผีเสื้อ ยามนางมิแต่งหน้า นางก็งดงามนัก โดยเฉพาะปากสีชมพูอันอวบอิ่ม

หยางอ๋องค่อย ๆ จุมพิตที่ริมฝีปากคนงาม หลี่ซินที่หลับอยู่ดี ๆ ลืมตาขึ้นมา นางกำลังจะโดนเจ้าคนป่าเถื่อนกินเต้าหู้ อีกทั้งลักหลับนางอีกต่างหาก ลิ้นหนาชิมความหวานในริมฝีปากงาม 

นางหนีไม่ได้แล้ว ในรถม้าเจ้าคนบ้าก็ยังไม่เว้น หยางอ๋องหักห้ามใจตัวเองไม่อยู่ เหตุใดทุกครั้งที่อยู่กับนางเขาต้องเกิดอารมณ์ด้วย

สององครักษ์อย่างอี้โจ อี้ชาง ที่นั่งบนหลังม้า ได้ยินเสียงซีดซาส ในรถม้าทั้งสองใบหน้าแดงก่ำขึ้นมา ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะเป็นเอามากขนาดนี้ 

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม หยางอ๋องจึงสวมอาภรณ์เรียบร้อย แล้วนั่งลงที่เดิม ส่วนหลี่ซินนึกชังเขา นางทั้งอับอาย ที่เผลอตัวไปกับเขา ในรถม้าหญิงสาวรีบสวมผ้าแล้วจัดผมเหมือนเดิม 

ยามนี้รถม้าต้องผ่านหุบเขา ที่มีโจรภูเขาซุ่มอยู่ หลี่ซินเปิดม่านดูพบว่าป่าแห่งนี้เงียบมาก

          "หมอบลง อยู่ในนี้ ไม่ต้องออกไปไหน" หยางอ๋องออกจากรถม้าไป เสียงด้านนอกต่อสู้กันอย่างไม่กะพริบตา

หลี่ซินได้ยินเสียงสองแฝดกรีดร้อง นางเป็นห่วงเสี่ยวเปา เสี่ยวเปยยิ่งนัก ไม่ได้นางจะต้องไปหาบุตรทั้งสองคน