20

          ในตำหนักสวีฮองเฮาพระนางเสวยอาหารเช้า อย่างสบายพระทัย อาหารรสเลิศของวังหลวงแคว้นชิง ทั้งของคาวหวาน วันนี้นางจะกินให้สาแก่ใจ ฉลองที่นางแก่มันตายแล้ว

ในระหว่างที่สวีฮองเฮา หยิบตะเกียบคีบอาหารรสเลิศเข้าปาก หน่วยราชองครักษ์ก็พลันบุกเข้ามา

"นี่พวกเจ้ากล้าเข้ามาในตำหนักสวีฮองเฮาได้อย่างไร" นางกำนัลเอ่ยขึ้น ทุกคนต่างตกใจ เหล่าองครักษ์ ไม่เกรงกลัวอันใดทั้งนั้น

"เรื่องนี้ ให้พระนางทูลถามฝ่าบาทเถอะพ่ะย่ะค่ะ" พระนางถูกลากตัวไปที่ห้องทรงอักษร 

ยามนี้ฝ่าบาทนั่งบนเก้าอี้ส่วนพระองค์ ทอดพระเนตรมองสวีฮองเฮาคุกเข่ากับพื้น 

ฉู่เฟิงมองสวีหรง ด้วยแววตาที่เย็นชาไร้ความรัก เหตุใดนางต้องเรื่องชั่วช้าด้วยเล่า 

สวีหรงไม่รู้ว่านางผิดอันใด เหตุใดฝ่าบาทจึงใช้สายตาเยี่ยงนี้มองนางเล่า

"ฝ่าบาทเพคะ เหตุใด พระองค์ทำกับหม่อมฉันเช่นนี้" 

"เจ้ายังไม่รู้อีกรึ ว่าเจ้าผิดเรื่องใด เรื่องแรกเจ้าก็รู้ว่า ชิงไทเฮายังไม่ฟื้น แต่เจ้าสั่งให้ห้องเครื่อง ทำอาหารชั้นดี เจ้าคิดจะทำอันใด"

"ฝ่าบาท เข้าใจหม่อมฉันผิดแล้วเพคะ" 

"แล้วอีกเรื่อง ที่เจ้าต้องรู้ ชิงไทเฮาฟื้นแล้ว" เหมือนอัสนีสายฟ้าผ่าลงตรงหน้าสวีหรง 

"นางกำนัลที่สารภาพ ตอนแรกว่าชายาหยางอ๋องวางยา ยามนี้นางกลับคำ บอกว่า ชายาฝูอ๋องเป็นคนสั่งให้นางพูดความเท็จ เจ้าว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเจ้ารึไม่ ที่ต้องการสังหารชิงไทเฮา"

สวีหรงคิดว่าเรื่องนี้ จะกระทบฝูอ๋องมิได้ 

"ฉู่เฟิง ข้ารักท่าน และมารดาของท่านเช่นกัน เหตุใดข้าจะสังหารพระนางด้วยเล่า" สวีหรงใช้มารยาหญิงกับฉู่เฟิง

ฉู่เฟิงเขาก็รักนางมากเช่นกัน บิดาของสวีหรงคือเสนาบดีสวีเหริน ที่เขาคำนับ เพราะเขารักนาง สวีหรงจะทำชั่วอันใด ฉู่เฟิงไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย แต่ทว่ากับชิงไทเฮานั้น มิได้ เพราะพระนางคือพระมารดาของเขา

"นางกำนัลตำหนักไทเฮา ยังบอกอีกว่า เจ้ารังเกียจชิงไทเฮา ถ้าชิงไทเฮาสิ้นพระชนม์ จะไม่ได้หนุนหลังหยางอ๋องและหนานอ๋อง"

สวีหรงตัวสั่นขึ้นมาทันที สารเลวนัก นางกำนัลสมควรตาย

"ท่านอย่ามองข้าเยี่ยงนี้ ฉู่เฟิง ข้าไม่ได้มีความคิดเช่นนั้น"

"ทูลฝ่าบาท พบสารหนูในตำหนักฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ" หวังกงกงเข้ามารายงานฝ่าบาทพร้อมนำหลักฐานมาด้วย ฉู่เฟิงฉลาดให้คนนำตัวสวีฮองเฮามาที่ห้องทรงพระอักษร จากนั้นสั่งองครักษ์ค้นหาหลักฐาน

สารหนูอยู่ตรงหน้าสวีฮองเฮา

"ข้าไม่ได้ทำฉู่เฟิง" นางเรียกชื่อจริงเขา เพื่อระลึกถึงความหลังว่าเคยรักกันมากแค่ไหน

"ข้าจะกักบริเวณเจ้า อีกทั้งเจ้าต้องสวดมนต์ในเวลาสามเดือน" 

"ไม่นะฉู่เฟิง"

"ข้าเมตตาเจ้าแล้ว ส่วนชายาฝูอ๋อง ข้าจะลดให้นางเป็นอนุเจ้าว่าดีรึไม่"

"ฉู่เฟิง" สวีหรงโดนลากตัวออกไปกรีดร้องราวกับคนบ้า ฉู่เฟิงยิ่งรักสวีหรงมากเท่าใด ยิ่งปวดใจมากเท่านั้น

ในวันนั้นเองมีราชโองการไปที่ตำหนักฝูอ๋อง สั่งปลดสวีเหมยจากพระชายาเอกเป็นอนุทันที พอฝูอ๋องทราบข่าว รีบมาที่ห้องทรงพระอักษรทันที แต่ทว่าฝ่าบาทไม่ต้องการพบฝูอ๋อง กระนั้นฝูอ๋องคุกเข่าที่ด้านหน้าประตู ยามที่หิมะตกลงมา จนฝูอ๋องสลบลงไปกับพื้น...

ข่าวนี้แพร่สะพัดไปทั่ววังหลวง ทำให้ชิงไทเฮารับรู้เรื่องราว ถึงกับขำออกมา 

คิดจะทำร้ายนาง นี่ยังน้อยไปที่ฉู่เฟิงสั่งกักบริเวณสวีหรง เดิมทีพระนางสั่งฉู่เฟิงให้ปลด สวีหรงแต่ทว่า ฉู่เฟิงขอไว้พระนางจึงเมตตา

"พระนาง ชายาหยางอ๋องเสด็จมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ" เกากงกงรายงานเจ้านาย เมื่อชั่วยามก่อน ชิงไทเฮารับสั่งต้องการให้หลี่ซินเข้าเฝ้า

หญิงสาวย่างกรายเข้ามา ยามนี้นางแต่งกายด้วยชุดสีเหลืองอ่อนสวมเสื้อคลุมสีดำขนจิ้งจอกทับไว้ 

"ถวายพระพรไทเฮาเพคะ" ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม

"เด็กดี มาใกล้ ๆ ข้า เพราะเจ้าข้าถึงมีชีวิตรอด มานั่งกับข้า" พระนางให้หลี่ซินนั่งตั่งยาวด้วย

หลี่ซินไม่คิดว่าพระนางจะฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้ ใบหน้าชิงไทเฮาระบายไปด้วยรอยยิ้ม

"ข้าได้ข่าวว่า หยางอ๋องจะพาเจ้าไปชายแดนเหนือเมืองจินด้วย หลี่ซินข้าไม่มีอะไรมอบให้เจ้า นอกจากป้ายทองคำนี้ ป้ายทองคำนี้ เจ้าสามารถของอะไรจากข้าก็ได้หนึ่งเรื่อง" 

หลี่ซินมองป้ายทองคำขนาดใหญ่ เท่าฝ่ามือของนาง นางรับไว้ด้วยความปีติ 

"ขอบพระทัยเพคะ" นางยังไม่มีอะไรอยากจะขอ พูดคุยสัพเพเหระได้เพียงไม่นานชิงไทเฮาให้แม่นมหวังไปส่งหลี่ซินกลับจวน 

นางก้าวลงรถม้าของชิงไทเฮา พบว่าหวังกงกงคนของฝ่าบาท ยืนรอที่หน้าจวนอ๋อง หยางอ๋องทำหน้าบึ้งใส่หลี่ซิน 

นางรีบสาวเท้ามุ่งไปหาคนทั้งสอง ทุกคนในจวนอ๋องไม่ว่าข้ารับใช้ต่างคุกเข่า รวมทั้งสองแฝดด้วย

"พระชายาเอกหยางอ๋องรับราชโองการ"

"ข้าหลี่ซินชายาเอกหยางอ๋อง" หลี่ซินคุกเข่าลงพื้นพร่อมกับหยางอ๋อง 

หวังกงกงถือราชโองการสีเหลืองทองในมือ ทุกคนต่างหมอบลง

"ชายาเอกหยางอ๋องเป็นคนดีมีคุณธรรม กตัญญูต่อแผ่นดินแคว้นชิง รักษาชิงไทเฮาจนหาย กระนั้น เราจึงขอมอบทองคำจำนวนร้อยชั่งให้ชายาเอกหยางอ๋อง"

ทุกคนลุกขึ้นหลี่ซินถือราชโองการ หวังกงกงต่างยินดีกับหยางอ๋องได้พระชายาที่งามทั้งกายทั้งใจ เรื่องราวที่เกิดขึ้น ลบภาพนางร้ายคนก่อนที่ดังไปทั่วแคว้นชิง ผู้ใดจะไปคิดว่า นางร้ายอันดับหนึ่งอย่างหลี่ซินจะรู้วิชาแพทย์รักษาชิงไทเฮาจนหาย

จวนหลี่ในยามนี้ ราชครูหลี่เจิ้งหายจาการป่วย ดีใจไม่น้อยที่บุตรสาวเป็นคนดี อีกทั้งนางไปเรียนวิชาหมอที่ไหน แต่บิดาไม่อยากถามให้วุ่นวาย ขอเพียงทำให้สกุลหลี่ไม่เดือดร้อนก็เพียงพอ หลี่เจิ้งเตรียมจะให้หลี่หลานแต่งออกไปกับบัณฑิตหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง ได้ยินมาว่านางไปสร้างความวุ่นวายให้แก่หลี่ซิน หลี่หลานเสียใจมากแต่ก็ต้องแต่งออกไปในเร็ววัน...