22

หลี่ซินไม่นึกถึงคำพูดของหยางอ๋องเลยแม้แต่น้อย นางกระโดดลงรถม้า พบว่าเหล่าทหารและโจรภูเขาต่อสู้กันอย่างดุเดือด

นางวิ่งไปทางรถม้าของสองแฝด พบว่าแม่นมจางกับอีอีเอาตัวปกป้องสองแฝด จากเหล่าโจรชั่ว หลี่ซินไม่รอช้าหยิบกระบี่ที่ตกพื้นมาต่อสู้กับเหล่าโจรชั่ว อีอีตกใจไม่เคยเห็นเจ้านายทำแบบนี้มาก่อน หลี่ซินแทงที่หน้าอกมันแล้วถีบมันจนล้มลง

"ท่านแม่" สองแฝดเห็นมารดาช่วยชีวิตพวกเขา ทำให้สองแฝดดีใจมาก 

"พระชายาระวัง" ไม่ทันเสียแล้ว ปลายมีดสั้นจี้ที่คอของนาง 

"หยางอ๋อง" ชายชั่วผู้นั้นตะโกนขึ้นมา ทำให้การต่อสู้หยุดชะงัก ทุกคนต่างหันมามอง หัวหน้าโจรจับหลี่ซินกับเด็กแฝดทั้งสองเป็นตัวประกัน

"เจ้า..." เขาสั่งนางให้อยู่ในรถม้า แล้วนางออกมาทำไม ช่างไร้สมองสิ้นดี

"ท่านพ่อ ช่วยพวกเราด้วย" เสี่ยวเปาร้องทั้งน้ำตา หนานอ๋องทั้งสงสารหลานของเขาทั้งสองคน 

"ถ้าเจ้าอยากได้ให้พวกเขาไม่ตาย นำเสบียงไปส่งที่ค่ายหลุมดำอีกสามวันข้างหน้า" กล่าวจบพวกมันทิ้งระเบิดควันแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

"เสี่ยวเปา เสี่ยวเปย หลี่ซิน" หยางอ๋องสำลักควัน มองควันจาง ๆ มีเพียงแม่นมจางกับอีอี ที่โดนทำร้ายอย่างบอบช้ำ

ทุกคนต่างไอโขลก ๆ เพราะควันดำโขมง หนานอ๋องมองไม่เห็นสองแฝดรู้สึกเสียใจยิ่งนัก

ทำไมรู้สึกเหมือนมัดมือมัดเท้า แพรขนตางามกะพริบตาถี่ ๆ ภายในห้องแห่งนี้มีเพียงฟืนไม้ อีกทั้งสองแฝดก็โดนมัดมือด้วย

นางจำได้แล้วขบวนของหยางอ๋องโดนโจรภูเขาดักปล้น อีกทั้งนางและสองแฝดลิงน้อยโดนจับตัวมา พวกมันต้องการเสบียง 

"ท่านแม่ข้ากลัว" เสี่ยวเปา เสี่ยวเปยรีบขยับไปนั่งข้างมารดา 

"ไม่ต้องกลัว ข้าจะปกป้องพวกเจ้าด้วยชีวิตของข้าเอง" หลี่ซินไม่มีทาง ให้ผู้ใดมาทำร้ายสองแฝดได้เป็นอันขาด

เสียงถีบประตูอย่างแรง ประตูไม้เก่า ๆ แทบจะหลุดลงมาบนพื้น

ชายร่างหนาอ้วน แต่งกายสกปรกย่างกรายเข้ามาพร้อมถือ ถาดอาหาร หลี่ซินมองนี่มันอาหารคนหรืออาหารหมากันแน่ 

"กินเสีย" สกปรกยิ่งนัก ถาดสีดำขึ้นสนิม อีกทั้งเมล็ดข้าวในนั้นผสมอะไรไม่รู้

สองแฝดมองหน้ามารดา 

"ขอบคุณพี่ชายมาก ว่าแต่พวกท่านจะปล่อยข้าไปตอนไหน" ชายอ้วนมองหน้าหลี่ซิน

"หยางอ๋องนำเสบียงมาให้ค่ายยามไหน พวกเจ้าก็ออกไปได้" ชายอ้วนเดินออกไปปิดประตูอย่างแรง โดยไม่ลืมลงกลอนอย่างแรง 

"ท่านแม่ข้าหิว" 

"พวกเจ้ารอก่อน" หลี่ซินหาเศษไม้แหลมมาแกะเชือกที่ข้อมือ จากนั้นล้วงแป้งทอดแข็ง ๆ ออกมาจากสาบเสื้อ เด็กทั้งสองกินคนละแผ่น หลี่ซินหยิบอาหารถาดนั้นเทลงหน้าต่าง ราวกับอาหารหมาใครจะไปกินลง

ค่ำคืนนั้นในค่ายหลุมดำของโจรภูเขา ฮูหยินของหัวหน้าโจร อย่างอิงอิงเกิดปวดท้องคลอดลูกขึ้นมากะทันหัน ต้าเจียงหัวหน้าโจรภูเขารีบนำตัวหมอตำแยที่เขาลักพาตัวมาจากเมืองหลวงเมื่อเดือนก่อน หมายจะให้ทำคลอดฮูหยินของเขา แต่ทว่าหมอตำแยผู้นั้นดันป่วยตายเสียก่อน

ห้องเก็บฟืนชายอ้วนนำแป้งทอดมาให้หลี่ซินกับสองแฝด 

"เจ้าอ้วน มัวทำอะไร หัวหน้าต้องการให้พวกเราไปในเมืองตามหมอตำแยมาทำคลอดให้ฮูหยิน"

หลี่ซินได้ยินกระนั้นแววตาของนางทอประกายอย่างมีความหวัง

"ข้าช่วยนางได้ ข้าเป็นหมอ" เพียงแค่นางเอ่ยออกมา สองบุรุษนั้นหันหน้ามามองนาง 

"เจ้านี่นะ"

"ข้าช่วยนางได้จริง ๆ"

"รีบพานางไปหาหัวหน้า"

"ถ้านางโกหกเล่า"

"สังหารนางเสีย" สองแฝดมองมารดาถูกนำตัวออกไป หลี่ซินตะโกนบอกสองแฝดให้รอนาง

ภายในเรือนสตรีนางนั้นปวดท้องจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว หลี่ซินมาถึง หัวหน้าโจรไม่ถามอันใดทั้งนั้น ขอเพียงทำคลอดให้ฮูหยินของเขาปลอดภัยก็เพียงพอแล้ว

นางขอให้คนไม่เกี่ยวข้องถอยออกไป นางไม่ต้องการผู้ช่วย นางสั่งให้สตรีอีกคนไปต้มน้ำรอ จึงเหลือเพียงหลี่ซินคนเดียว

"ช่วยด้วย ข้าทรมานเหลือเกิน" 

"เบ่งออกมา" 

อิงอิงจับผ้าแล้วกัดผ้าอยู่ในปากแล้วเบ่งออกอย่างแรง หลี่ซินรีบคว้าเรื่องมือในกล่องสีดำออกมา นางคลำท้องเด็กกลับหัวแล้ว ปากมดลูกเปิดแล้ว นางใช้มีดกรีดตรงนั้น  หัวเด็กดันออกมาแล้ว หลี่ซินค่อย ๆ ดึงตัวเด็กออกมา 

เสียงเด็กร้องเสียงดัง หลี่ซินน้ำตาไหล ที่จริงนางเป็นแพทย์ศัลยกรรมทั่วไป ไม่ได้เก่งเรื่องทำคลอด นี่คือครั้งแรกของนาง หญิงสาวตัดสายรก แล้วส่งเด็กให้สตรีอีกคน นางเย็บปากมดลูก ให้อิงอิงนอนพักประเดี๋ยว

เสี่ยวหลันอุ้มทารกน้อยตัวแดงไปให้หัวหน้าโจร อย่างต้าเจียง

"ต้าอี้ ลูกข้า" เขาอุ้มทารกเข้าไปหาอิงอิงที่นอนพักผ่อนอยู่

"ท่านพี่ ถ้าหากมิได้แม่นางผู้นี้ ข้าคงไปปรโลกแล้ว" อิงอิงบอกสามี อยากให้สามีตอบแทนผู้มีพระคุณ

ต้าเจียงมองสตรีนาง นางคือชายาหยางอ๋อง ที่เขาจับตัวมา 

"ชายาหยางอ๋อง"

"ปล่อยข้ากับลูกไปเถอะ" หลี่ซินเอ่ยขึ้น

อิงอิงมองสามี แสดงว่า มีคนจ้างสามีของนางไปจับตัวชายาหยางอ๋องมา

"ท่านพี่ ผู้ใดวานจ้างท่านให้ไปจับตัวคนบริสุทธิ์มา"

"ฝูอ๋องต้องการเสบียงของหยางอ๋อง เลยสั่งให้จับตัวนางมาก่อนเพื่อแลกกับเสบียง" หลี่ซินกระจ่างใจในเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ฝูอ๋องคงจะโกรธแค้นกระมังที่มารดาโดนกักบริเวณ ส่วนชายาเอกลดขั้นลงมาเป็นอนุ อีกทั้งไม่เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท จึงสั่งโจรอย่างต้าเจียงมาดักปล้นเสบียง