ุ67

รักษาพิษให้รัชทายาท

เช้าของวันถัดมาข่าวของฮวาหรงแพร่กระจายในเมืองต้าโจวรวดเร็วยิ่งนัก สวีไทเฮาร้อนใจอย่างมาก นางนั่งไม่ติดเลยทีเดียว กองกำลังทหารได้ไปทำลายค่ายโจรในป่าและช่วยเหลือคุณหนูฮวาหรงออกมาได้ สภาพนางโดนโจรชั่วย่ำยี เมิ่งฉีเป็นผู้เผารังโจรกับมือเอง

"หลานรักของยาย" สวีไทเฮามองหลานสาวกลับมาร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลอีกทั้งใบหน้างมีรอยแผลเป็นอีกด้วย เมิ่งฉีจึงขอตัวกลับไป

หมอหลวงจางที่ทำการตรวจร่างกายของฮวาหรงพลันใจสั่นยิ่งนัก

"กระหม่อมจัดเทียบยาให้แล้วพ่ะย่ะค่ะ เป็นยาบำรุงร่างกายอีกทั้งกล่อมประสาท" หมอหลวงจางมองสีหน้าสวีไทเฮาไม่สู้ดีนัก

"เจ้าคงจะรู้นะว่าอย่าได้พูดอะไรออกไป" นางกำนัลมอบเงินให้หมอจาง หมอจางที่กลัวอย่างมากจึงรีบเผ่นออกมาจากตำหนัก

"พวกเจ้าออกไปให้หมด" สวีไทเฮาไล่นางกำนัลออกไปหมดแล้ว หลานสาวของนางมีอาการหวาดกลัว

"หรงเอ๋อร์ยายจะให้พวกมันได้ชดใช้ ขอเพียงเจ้ากลับมาเป็นคนเดิม" ฮวาหรงยังคงเห็นแต่ภาพบุรุษที่ย่ำยีนางจนผลักสวีไทเฮาออกไป...

ถังลีมาที่หอเครื่องประดิษฐ์นับเงินอย่างมีความสุข หลายวันที่นางไม่อยู่มียอดขายไม่น้อย เกือบ 5000 ตำลึง อาหนานขายของเก่งเสียจริง

"คุณหนูแป้งทอกไส้เผือกมาแล้วเจ้าค่ะ" เสี่ยวจูจัดใส่จานให้เจ้านาย ถังลีหยิบเข้าปาก

"ตอนนี้คุณหนูฮวาหรงนางโดนพวกโจรทำมิดีมิร้าย อีกทั้งทางการเผารังโจรจนพินาศเจ้าค่ะ" เสี่ยวจูได้ยินชาวบ้านเขานินทาให้ฟังในตอนเดินไปซื่อแป้งทอด

"นั่นแหละให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว ข้าว่าจะแวะไปจวนรัชทายาทเสียหน่อย" ถังลีตั้งใจจะนำเครื่องหอมจากร้านไปมอบให้พี่สะใภ้เสียหน่อย สองนายบ่าวจึงออกจากหอเครื่องประดิษฐ์มุ่งหน้าไปที่จวนรัชทายาท รัชทายาทฉินเทียนมิได้อยู่ในวังหลวง เขาเลือกที่จะอยู่จวนสบายใจกว่า

สองนายบ่าวลงจากรถม้ามีบ่าวออกมาต้อนรับจากนั้นเดินตามหลังเข้าไป รอพระชายารัชทายาทที่ศาลาสระบัว

"จวนรัชทายาทใหญ่เสียจริง" ถังลีคุยกับเสี่ยวจู ไม่ต่างจากจวนหนิงอ๋องมากนัก 

"น้องหญิงถัง" มู่หรงในชุดสีเหลืองอ่อนโดนประคองเข้ามาในศาลาอย่างช้า ๆ ใบหน้าของมู่หรงไม่ค่อยดีนัก

"พี่สะใภ้ ข้าแวะไปหอเครื่องประดิษฐ์มาซื้อของเครื่องหอมมาฝากท่าน" เสี่ยวจูมอบให้สาวใช้ของชายารัชทายาท

"ลำบากเจ้าแล้ว เรื่องฮวาหรงแพร่ไปทั่งต้าโจวแล้ว เวรกรรมจริง ๆ" 

"พี่สะใภ้ท่านมีเรื่องอันใดไม่สบายใจบอกข้าได้" ถังลีอ่านสีหน้าคนเก่งจะตาย นางอยากรู้ว่ามู่หรงเป็นอะไรกลุ้มใจเช่นนี้

"รัชทายาทไม่มีทางรักษาแล้วหมอหลวงให้ทำใจ ข้าทำใจมิได้ ข้าไปวัดเล้งขอพรให้เขา แต่ก็ไม่เป็นผล" เช่นนี้นี่เองมู่หรงถึงดวงตาแดงก่ำราวกับผ่านการร้องไห้มาหลายชั่วยามเช่นนี้

"ท่านเชื่อใจข้ารึไม่ ให้ข้ารักษารัชทายาทลองดูรึไม่" มู่หรงฉุดคิดเรื่องในวัดเล้ง ถังลีเคี่ยวยาแก้ไข้ให้ทุกคนดื่มไม่นานก็หายเป็นปกติ ไหน ๆ ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว นางจะลองเชื่อถังลีดูสักครั้ง

"ข้าเชื่อเจ้า" ถังลีเดินตามมู่หรงเข้ามาในเรือนใหญ่ของรัชทายาทที่อบอวลไปด้วยกำยานยา มู่หรงไล่ทุกคนออกไปให้หมด ถังลีจับชีพจรแล้วฝังเข็ม ภาพทุกอย่างปรากฏขึ้นบนหน้าของนาง มีเพียงนางที่เห็นคนเดียว พิษบุปผาดำในตัวของเขาแพร่ไปทั่วร่างกายแล้วบัดนี้กำลังกัดกินหัวใจคาดว่าจะอยู่ได้ไม่นาน โชคดีที่ถังลีปรุงยาต้านพิษชนิดต่าง ๆ ได้กระนั้นตัวยาจึงออกมาจากสาบเสื้อ

"พิษบุปผาดำกำลังกัดกินหัวใจเขา ให้ข้าเดาจวนรัชทายาทมีไส้ศึก ผู้ใดใส่กำยานนี้ลงคือคนผู้นั้นกำยานนี้จะกระตุ้นพิษได้ดี" ใบหน้าของมู่หรงพลันแดงก่ำ

"น้องหญิงถังจะทำเช่นไรดี" 

"อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น ช่วงนี้ให้ท่านแอบดูว่าใครเปลี่ยนกำยานนี้คือคนคนนั้น นี่คือยาถอนพิษ นี่คือยาที่ใส่ในกำยาน พวกเราจะสลับให้มันเป็นของปลอม ส่วนของจริงนำมาให้ข้า ท่านคอยดูสาวใช้แล้วกัน" มู่หรงพลันเข้าใจในสิ่งที่ถังลีพูดแล้ว 

ทั้งสองเดินออกจากห้องมาด้วยความเศร้าใจ มู่หรงร้องไห้อย่างหนัก

"น้องหญิงถังข้าเสียใจนักที่ไม่มีทางช่วยรัชทายาทได้เลยแม้แต่น้อย" มู่หรงแกล้งร่ำไห้ จังหวะนั้นมีสาวใช้อย่างจือถานเดินถืออ่างน้ำผ่านไปพอดี 

ถังลีลอบมองสาวใช้นามว่าจือถานแล้วพยักหน้าให้กับมู่หรง...

ถังลีขอตัวกลับจวนเสียแล้วเนื่องจากเวลาล่วงเลยจวนจะพลบค่ำแล้ว ชายารัชทายาทพลันให้คนจับตาดูจือถาน

"พระชายานางส่งพิราบไปแล้วเจ้าค่ะ บ่าวให้คนจับพิราบมานี่คือจดหมาย"

ไทเฮาเรียบร้อยเพคะ หัวใจของมู่หรงปวดใจยิ่งนักเป็นไทเฮาที่วางยารัชทายาทจริง ๆ ด้วย...

ถังลีกลับมาถึงจวนก็พลบค่ำเสียแล้ว นางสั่งเสี่ยวจูให้เตรียมน้ำให้นางอาบ เสี่ยวจูออกไปแล้วถังลีปลดผ้าอาบน้ำนั่งลงอ่าง บุปผาลอยในอ่างให้ความสดชื่น แต่ทว่ามีเจ้าตัวสีเขียวน่าเกลียดเกาะขอบอ่างของนาง 

"ช่วยด้วย" เสียงกรีดร้องดังขึ้นร่างหนากระโดดเข้ามา ถังลีมองอย่างอึ้งงันเขาเดินได้แล้ว