68

คณะทูตจากตงเปย

        ฉินเหยารีบคว้างูเขียวแล้วโยนมันออกไปทางหน้าต่าง นางอยู่ในอ้อมกอดของเขา ถังลีเขินอาย ส่วนเว้าส่วนโค้งหนิงอ๋องมองเห็นอย่างชัดเจน จนเขาไม่อาจละสายตาออกจากร่างอันอวบอิ่ม

"ท่านเดินได้แล้ว" ถังลีมองเขาแสดงว่าเขาเดินได้นานแล้ว

"อาลี ข้ารักเจ้า ข้าไม่อยากเจ้าไปจากข้า" จากนั้นหนิงอ๋องประกบปากถังลีอย่างลึกซึ้ง นางถึงกับเบิกตาอย่างกว้าง ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้

ภายในห้องอาบน้ำได้เกิดเสียงครางดังขึ้น เป็นเวลาครึ่งวันทำเอาถังลีเอวแทบจะหักก็ว่าได้ นางรู้สึกละอายใจที่ร่างกายของนางไม่สะอาด

เย็นของวันนั้นถังลีทำหม้อไฟให้หนิงอ๋องกินด้วย เสี่ยวจูกับเค่อจ้าวไม่รบกวนเจ้านายทั้งสองคน ถังลีจัดโต๊ะโดยมีดอกเหมยกุ้ยในแจกัน หนิงอ๋องมองนางด้วยความรัก

"ท่านอ๋อง ท่านรักข้าจริงรึ" ถังลีเปิดใจถามเขา 

"ข้ารักเจ้า แต่ไม่รู้ว่าเมื่อใด ข้าคิดว่าหากขาดเจ้าไป ข้าคงปวดใจ พวกเราเริ่มต้นกันใหม่ ข้าจะคอยปกป้องดูแลเจ้า ไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายเจ้าได้ ดีรึไม่" ทั้งสีหน้าและแววตาของเขาแสดงถึงความจริงใจอย่างมาก

"ท่านอ๋องข้าไม่ขอปิดบังท่าน ข้าโดนคนอื่นขืนใจ ในจวนอ๋องของท่าน เมื่อสองเดือนก่อนมีคนร้ายบุกเข้ามาแล้วย่ำยีข้า บัดนี้ข้าตั้งครรภ์ได้หนึ่งเดือนแล้ว ขอท่านอ๋องปล่อยข้าไปเถอะ น้ำใจของท่านข้ารับไม่ได้" หนิงอ๋องสมองตื้อไปหมดแล้ว นางบอกว่าเมื่อสองเดือนก่อนมีคนย่ำยีนาง ทำให้หนิงอ๋องนึกขึ้นได้ว่า เมื่อสองเดือนก่อนพิษหมาป่าของเขากำเริบ เป็นเขาที่ทำร้ายนาง แต่เขามิกล้าบอกนาง

"อาลี ข้ามีเรื่องจะสารภาพกับเจ้า" ถังลีมองหน้าหนิงอ๋อง เขามีเรื่องอันใดปิดบังนางอีกเล่า 

"เป็นข้าเองที่ทำร้ายเจ้า ในคืนนั้นใบหน้าของข้าจะมีครึ่งคนครึ่งสุนัข" 

เหมือนกับอสนีฟ้าฟาดลงมากลางใจของถังลี ดวงตาของนางแดงก่ำ ที่แท้คนสารเลวที่ย่ำยีนางเป็นเขา

"ไสหัวไปอย่าให้ข้าเห็นหน้าท่านอีก"  มืองามชี้ไปทางประตู หนิงอ๋องใบหน้าสลดใจรีบสาวเท้าเดินออกไป 

"คุณหนูเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ เหตุใดถึงไล่ท่านอ๋องออกไปเช่นนั้น" เสี่ยวจูมองเจ้านาย 

"ข้าเกลียดคนโกหกที่สุด อย่าเปิดประตูเรือนต้อนรับเขาเป็นอันขาด" ทำร้ายนางแล้วยังทำหน้าตาลอยนวล ไม่ยอมสารภาพผิดกับนาง ผ่านไปตั้งสองเดือน 

สารเลวสิ้นดี !!!

เช้าวันถัดมาหนิงอ๋องมาหาถังลีเขาตั้งใจจะมากินข้าวเช้ากับถังลี แต่ทว่านางไม่ยอมเปิดประตูให้เขา หนิงอ๋องเสียใจอย่างมาก เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้

ฝนห่าใหญ่ได้ตกลงมาถังลียังคงอยู่ในเรือนกินผลไม้อย่างมีความสุข มองผ่านหน้าต่างพบว่าหนิงอ๋องคุกเข่าหน้าเรือนให้นาง

"คุณหนูท่านอ๋องถึงกับคุกเข่าขอโทษท่าน บ่าวไม่รู้ว่าเขาทำผิดต่อท่านเรื่องอะไร แต่เขาคุกเข่าให้ท่านแสดงให้เห็นว่า ในใจเขามีท่าน" หากบุรุษในยุคนี้คุกเข่าให้สตรีถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

ฝนห่าใหญ่ตกลงมาเค่อจ้าวกลางร่มกระดาษให้เจ้านาย 

"นายท่าน ท่านคุกเข่ามาหลายชั่วยามแล้วนะขอรับ บ่าวเกรงว่าท่านจะไม่สบายเอาได้" เค่อจ้าวนึกตำหนิถังลีในใจ เหตุใดไม่เห็นใจท่านอ๋องบ้าง

"ท่านอ๋อง" หนิงอ๋องล้มลงกับพื้น เค่อจ้าวตะโกนขึ้น ถังลีหวั่นใจไม่น้อย

หนึ่งชั่วยามผ่านไป หนิงอ๋องลืมตาขึ้นมาพบว่าเขาอยู่ในเรือนของถังลี กลิ่นสมุนไพรช่างหอมนัก

ถังลีมองเขาฟื้นแล้ว "อาลี"

"เหตุใดต้องคุกเข่าด้วยเล่า"

"ข้าผิดต่อเจ้า เจ้ายกโทษให้ข้าได้รึไม่" ถังลีทำตากลอกไปมา

"ข้ายังไม่หายโกรธท่าน" เขาปล่อยให้นางเสียใจอยู่ตั้งนาน จะให้อภัยกันมันง่ายเกินไป 

"คืนนี้มีเทศกาลลอยโคมพวกเราไปปล่อยโคมไฟด้วยกันดีรึไม่"หนิงอ๋องเอ่ยชวนนาง เขาอยากแก้ตัวอยากให้นางมีความสุขบ้าง

"ท่านยังต้องแกล้งพิการ"

"ข้ามีหน้ากาก" เป็นความคิดที่ดีเหมือนกันถังลีรับปากเขา 

ในคืนนั้นทั้งสองคนสวมหน้ากากคาบูกิไปเดินเล่นในงานเทศกาลโคมไฟ ถังลีจับมือกับหนิงอ๋องทั้งสองอธิฐานปล่อยโคมไฟ 

"ท่านขอพรอะไร"

"ข้าขอให้เจ้ารักข้าคนเดียว" ถังลีมองคนหน้าไม่อาย ทั้งสองจับมือกันตลอดทางเมืองต้าโจวเต็มไปด้วยโคมไฟหลากสีลอยขึ้นบนท้องฟ้า

"ท่านอ๋องข้ามีเรื่องปิดบังท่านเช่นกัน" หนิงอ๋องสบตานาง 

"ว่ามาเถอะข้าไม่โกรธเจ้าแน่นอน" เขาจะโกรธนางลงได้อย่างไรเล่า เขารักนางมากเพียงนี้ ถังลีกุมมือเขามาที่หอเครื่องประดิษฐ์

"ร้านค้าของข้า หอเครื่องประดิษฐ์เดือนหนึ่งรายได้ไม่ต่ำกว่า 100000 ตำลึง" หนิงอ๋องอึ้งงัน นางพาเขาเข้ามาด้านในบนชั้นสอง อาหยวนกับลูกน้องต่างต้อนรับลูกค้า

"อย่างนั้นรึ" หนิงอ๋องมองของต่าง ๆ แว่นตา นาฬิกา เครื่องหอม เป็นนางรึที่คิดค้น

"ใช่ ข้าเป็นเจ้าของ แว่นตาที่ข้ามอบให้ท่าน ก็มาจากร้านนี้" ถังลีทำให้หนิงอ๋องอึ้งงัน ความร่ำรวยมหาศาลได้บังเกิดขึ้นแล้ว

"อาลีข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเก่งเพียงนี้" 

"ท่านอ๋อง ท่านกับข้าคือคนคนเดียวกันแล้ว นับแต่ข้าก็จะดีกับท่าน"

"อาลีข้าจะปกป้องเจ้า วันพรุ่งคณทูตตงเปยจะมาที่แคว้นต้าโจว ข้าจะเดินออกไปต้อนรับอย่างสง่า ขอบคุณเจ้ามากที่มอบขาให้กับข้า"