ตอนพิเศษ 2.1

ตอนพิเศษ 2.1

“เจ้าว่าอะไรนะ”

ขุนนางฝ่ายบู๋ลำดับศักดิ์ปั๋ว ตระกูลเฉินนามชิงซง หรือแม่ทัพกองทัพจูเชว่คุ้มครอง

แดนใต้เงยหน้าขึ้นจากรายงานทางการทหาร หว่างคิ้วยับย่นฉับพลัน อดย้อนถามอย่างตกใจไม่ได้ หลังฟังคำบอกเล่าจากปากลูกน้องคนสนิท

“เมื่อครู่ใครมาเข้าพบท่านแม่ แล้วชี้นำให้ท่านแม่ทำอะไรนะ...เปลี่ยนตัวเจ้าสาวพระราชทานอย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงของแม่ทัพหนุ่มเปี่ยมด้วยความสนอกสนใจ ความรู้สึกหลายอย่างเกิดขึ้น ทั้งสับสนสงสัย ทั้งตะลึงและประหลาดใจ ก่อนตบท้ายด้วยขุ่นเคือง หากสิ่งที่ได้ฟังมาเป็นความจริง

‘ตระกูลจางคิดจะสลับตัวเจ้าสาว’

รองผู้บัญชาการกองทัพจูเชว่เผิงเสียนจือ ลอบกลืนน้ำลายด้วยความประหม่า อดคิดในใจไม่ได้ว่าท่านแม่ทัพจะเพิกเฉย ไม่นึกยี่หระเสียอีก เขามารายงานตามปกติประจำวันไม่ได้

เน้นเสียง หรือจงใจให้เจ้านายหันเหสนใจเรื่องดังกล่าว

แต่งคนไหนก็เหมือนกันมิใช่รึ อย่างไรก็ไม่ได้แต่งด้วยความรัก

รองแม่ทัพหนุ่มชะงักพักหนึ่งหยุดไปประมาณห้าอึดใจ จึงเริ่มเล่าวกเรื่องเมื่อครู่อีกครั้ง

“ฮูหยินผู้เฒ่าโมโหไม่น้อยเลยขอรับ” คนรายงานตามจริงถอนใจเศร้าๆ หลายครา นึกสงสารชะตากรรมคุณหนูรองที่มีแม่เลี้ยงเฉกเช่นอนุหลิน

มองปราดเดียวก็ดูออก ไม่เห็นต้องยกแม่น้ำทั้งห้าสาย แปดเขื่อนใหญ่มาอ้างอิง พอเห็นจวนปั๋วเฉินรุ่งโรจน์เข้าหน่อย ถึงกลับกล้านำความในสกุลจางมาเล่าสู่กันฟัง

ประสงค์แท้จริงอนุหลิน คือไม่อยากให้คุณหนูใหญ่ผู้เป็นบุตรสาวคนเดียวของนางแต่งเข้าจวนปั๋วเฉิน พฤติกรรมเช่นนี้คิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉินจะอ่านลูกไม้ต่ำทรามไม่ออกเลยหรืออย่างไร ช่างกล้าดูแคลนเจ้านายเรือนหลังจวนฝ่ายทหารยิ่งนัก

ในใจนายหญิงผู้เฒ่าเดือดปุด ๆ ที่ถูกอนุจวนจางเข้ามาข้องเกี่ยวด้วย หากเทียบแล้วฐานะกึ่งนายกึ่งบ่าวเช่นนั้น แต่กล้ามาหยามหน้าถึงจวน ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเสียนี่กระไร และนางหลินผู้นี้คงไม่รู้ตัวด้วยว่า ได้เผยจุดอ่อนทั้งหมดต่อหน้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เข้าให้แล้ว

จวนรองเจ้ากรมพิธีการจางจงใจลักขื่อเปลี่ยนเสา เอาคุณหนูใหญ่ที่มีศักดิ์ฐานะต่ำต้อยมาสวมชุดมงคลพระราชทานแทนคุณหนูรองที่มีชาติกำเนิดสูงส่งกว่า

ตามหลักปฏิบัติสมรสพระราชทาน ต้องให้ความสำคัญอย่างมาก คัดเลือกบุตรชายบุตรสาวที่มีชาติกำเนิดจากภรรยาเอก เพื่อเชิดหน้าชูตาแก่วงศ์ตระกูล ทว่าจะโทษสกุลจางก็มิได้ ราชโองการไม่ระบุเจาะจงนาม เพียงกล่าวว่าบุตรีผู้มีมารยาทงดงามอ่อนช้อยถึงวัยออกเรือน ในสกุลจางมีคุณหนูสองคน ฉะนั้นทางสกุลจางจะดันหลังบุตรีคนใดก็ย่อมได้

เฉินชิงซงยกมือประสานตั้งศอกค้ำคาง ท่าทางครุ่นคิดบางอย่าง

“อนุนางนั้นต่างหากที่ไม่อยากให้คุณหนูใหญ่ ซึ่งเป็นบุตรีของตนเองแต่งเข้ามา”

เผิงเสียนจือผงกศีรษะเห็นพ้อง

“ฮูหยินเฒ่าจะไปเยือนตระกูลจาง แล้วจัดการเรื่องนี้ในอีกสามวันข้างหน้าขอรับ” เขาบอกเล่าแผนการเอาคืนอย่างกระตือรือร้น

“ท่านแม่จะจัดการอย่างไร” แม่ทัพหนุ่มเลิกคิ้วข้างหนึ่งถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ฟังแล้วเจือแววใคร่รู้ “ตามรายงานคุณหนูรองผู้นั้นมีคู่รักที่คบหากันแต่เด็กแล้วมิใช่หรือ”

แววตาของแม่ทัพหนุ่มที่เคยเยียบเย็นเสมอ พลันมีความนุ่มนวลปรากฏขึ้นเล็กน้อย

“ฮูหยินเฒ่ายืนกรานสลับตัวเจ้าสาว และจะบอกรองเจ้ากรมพิธีการจางห้าวเป็นนัย ๆ ว่าอนุเจ้าเล่ห์เป็นอีกาคาบข่าวมาเล่าความในให้ฟัง” รองแม่ทัพรายงานไม่ขาดตกบกพร่องสักคำเดียว

“ข้าชักอยากเห็นหน้าคุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองเสียแล้ว อยากรู้นักว่าพวกนางทั้งสอง

มีนิสัยเป็นเช่นไรกันบ้าง”

จู่ ๆ เฉินชิงซงก็ผุดความคิดแปลกประหลาด คิดแฝงกายเข้าไปในจวนสกุลจาง เพื่อศึกษาว่าที่เจ้าสาวก่อนให้มารดาไปอาละวาด

“จะดีหรือขอรับ”

เหงื่อชื้นผุดขึ้นเต็มหน้าผากเผิงเสียนจือ ในใจรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย สอดแนมเรือนหลังจวนขุนนาง หากถูกจับได้มีความผิดมหันต์ถึงขั้นลดขั้นตำแหน่งไปจนถึงเนรเทศ

“สือจ้าวฮ่องเต้ยังกระทำเลย” แม่ทัพหนุ่มพูดจาเสียดสี ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มมาดร้าย เขาไม่อ้อมค้อมพูดขึ้นในทันที พลอยทำให้ลูกน้องตกตะลึงตาเบิกค้างที่ได้ยิน

“ท่านแม่ทัพ! แต่พวกเราไม่เหมือนพระองค์”

เผิงเสียนจือยอกย้อนแกมประชดประชัน ขุนนางอยู่ใต้ฝ่าเท้ากษัตริย์ ไหนเลยจะสามารถเทียบเปรียบ แม้เหล่าแม่ทัพทุกค่ายรู้เต็มอก ว่าถูกสือจ้าวฮ่องเต้สอดแนมเรือนหลัง เฝ้าจับตาทุกความเคลื่อนไหวมาตลอด ทว่ามิอาจถวายฎีกาทวงถามหาความยุติธรรม

“เอาเถอะ! ไปเรียนท่านแม่ เรื่องสลับตัวเจ้าสาวหรือไม่นั้น ข้าจะเป็นผู้ตัดสินใจเอง”

ท่านแม่ทัพรวบรัดตัดตอน ไม่ต่อความยาวสาวความยืดอีก โบกมือไล่ลูกน้องให้ไปบอกมารดาตามที่ตกลงกันนี้

เผิงเสียนจือเหลือกตาขาวใส่เจ้านายหนุ่มหนึ่งที พลางประสานมือคารวะแล้วสาวเท้าก้าวเดินจากไป

“เดือดร้อนมา ไม่แบ่งโทษด้วยหรอก” เขาบ่นพึมพำ แม้จะรู้เต็มอกว่า หากเจ้านายโดนลงโทษลูกน้องก็ต้องโดนตาม

ณ จวนสกุลจาง

วันรุ่งขึ้นพ่อบ้านนำทาสชายราวสิบกว่าคนที่เพิ่งซื้อเข้ามาใหม่เดินแนะนำเรือนต่างๆ ภายในจวน เหตุที่จวนจางรับบ่าวไพร่เข้ามาเพิ่ม เพราะจะมีงานมหามงคลในอีกสามเดือนข้างหน้า สมรสพระราชทานมิอาจปล่อยปละละเลยให้เกิดข้อผิดพลาดด่างพร้อย เดี๋ยวคนใหญ่คนโต

จะครหาจนนายท่านจางให้เสื่อมเสียชื่อเสียง

เรื่องภาพลักษณ์หน้าตาระดับชนชั้นขุนนาง พึงรักษายิ่งกว่าเงินทอง งานนี้จวนจาง

ทุ่มไม่อั้น ต้องจัดออกมาให้ดี แม้จะเทียบงานอภิเษกองค์หญิงไม่ได้ แต่ก็ต้องไม่ให้น้อยหน้าจวนขุนนางสกุลอื่น

“เจ้าประจำอยู่โรงครัวแล้วกัน” พ่อบ้านเฒ่าชี้ชายหลังค่อมหน้าตาอัปลักษณ์ หนึ่งในจำนวนทาสที่เนื้อตัวมอมเมาสกปรกดูน่ารังเกียจ พ่อค้าทาสยัดเยียดถือว่าตอบแทนน้ำใจลูกค้า

คราวแรกพ่อบ้านเฒ่าก็สั่นศีรษะไม่รับท่าเดียว พอถูกคะยั้นคะยอหนักข้อเข้าหน่อยเลยจำใจรับมา แต่ก็ไม่เสียหลาย โยนไปอยู่หลังโรงครัว ฝ่าฟืน ตักน้ำแลกกับข้าวสามมื้อก็แล้วกัน

“ขอรับนายท่าน” ชายหลังค่อมรับคำด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“เรียกข้าว่าท่านพ่อบ้านพอ ข้าไม่ใช่เจ้าของจวน” ถึงจะกล่าวอย่างถ่อนตน แต่ภายในใจพ่อบ้านเฒ่ากลับยืดอกภาคภูมิที่มีคนยกตนขึ้นสูงเสียอย่างนั้น

หลังจากพ่อบ้านเดินจากไป ชายหลังค่อมแสยะยิ้มมุมปาก

‘ใครบ้างไม่ชอบให้ผู้อื่นสรรเสริญกันเล่า’

ชายหลังค่อมหน้าตาอัปลักษณ์เริ่มงานทันที พ่อบ้านให้หัวหน้าโรงครัวนำเสื้อผ้าสีเทา

มาให้สับเปลี่ยน ทั้งกำชับให้ล้างหน้าล้างตา ชำระร่างกายเสียใหม่

“อ๋อ! แล้วอย่าริอ่านเดินไปอยู่แถวหน้าโรงครัวช่วงยามเซิน[1]เป็นเด็ดขาด”

“ทำไมหรือขอรับ” เขาถามกลับอย่างฉงน

“เจ้านี่ก็สอดรู้เหมือนกันนะ” หัวหน้าโรงครัวเป็นชายวัยกลางคนพ่นลมหายใจรำคาญ “คุณหนูรองลงครัวช่วงเวลานั้น หากเห็นเจ้าเข้ามีหวังเป็นลมตาตั้ง”

แววตาหัวหน้าโรงครัวมองมายังชายหลังค่อมเต็มไปด้วยท่าทีดูถูกเหยียดหยาม

“คนอะไรน่ากลัว” เขาส่งเสียงขึ้นจมูกอย่างดูแคลน

ชายหลังค่อมได้ยินเต็มสองหู แต่ก็ไม่คิดถือสาหาความ ก้มหน้ารับคำ ทาสมีนิสัยยกยอผู้สูงกว่า เหยียบย่ำผู้ด้อยกว่าเหมือนกันทุกคน น้อยนักจะนิสัยดีและมีเมตตาเห็นทุกคนเป็นพวกพ้องพี่น้องที่ประสบเคราะห์กรรมไม่ต่างกัน

ทาสอัปลักษณ์เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ไม่ยอมล้างหน้า เขาล้างไม่ได้เลยเพราะหน้ากากหนังมนุษย์อาจหลุดร่อน

พวกทาสทยอยจากไป ทิ้งงานหนักอย่างผ่าฟืนให้ทาสหลังค่อมเป็นผู้รับผิดชอบ ทุกคนล้วนเห็นแก่ตัวไม่มีใครมีน้ำใจ ขอตนเองสบาย ใครจะตายคางานหนักเกินตัวก็ช่างปะไร

เมื่อทาสที่ใคร ๆ ต่างรังเกียจได้มีโอกาสอยู่คนเดียว ก็มีเงาสีดำสองสายโฉบมาขนาบข้าง

“ผู้น้อยจะทำงานแทนเองขอรับ” เงาสองสายกลายร่างเป็นบ่าวไพร่ชุดสีเทาจับขวานมาผ่าฟืนอย่างขมีขมัน

“ขอบใจ” ทาสอัปลักษณ์หลังค่อมเอ่ยเสียงเบา จากนั้นจึงสอดส่ายสายตา เมื่อไม่เห็นบ่าวไพร่คนอื่นในละแวกนี้จึงผลุนผลันออกจากหลังโรงครัวเพื่อทำภารกิจทดสอบที่ตนวางแผนไว้ในใจ

‘แผนหนึ่งภายใต้หน้ากาก’

ตามคำเล่าลือกระฉ่อนจากปากชาวบ้านชาวเมือง คุณหนูจางหลันเพียบพร้อมจิตใจบริสุทธิ์ไร้เดียงสา บุคลิกอบอุ่นละมุนละไม สมถะเรียบง่าย นับว่าเป็นสตรีที่เหมาะจะเป็น

แม่ศรีเรือน

[1] ช่วงเวลา 15.00 – 16.59 น.