ตอนพิเศษ 1.1

ตอนพิเศษ 1.1

หลังจากเข้าพิธีสมรสได้หนึ่งเดือน เฉินชิงซงต้องวุ่นวายกับการโยกย้ายจวน เดินทางจากเมืองหลวงลงแดนใต้ กว่าจะถึงเมืองชายแดน

จูเชว่ต้องใช้เวลาไปอีกหนึ่งเดือนครึ่ง ระยะนี้เขากับฮูหยินตัวน้อยจึงมิได้

สานสัมพันธ์แนบแน่นกันเลย

วันนี้ตั้งใจแน่วแน่ จะร่วมคืนวสันต์แสนหวานกับผู้เป็นภรรยา แค่คิดเรื่องสัปดน หัวใจก็เต้นโครมครามยากระงับไหว เลือดลมสูบฉีดจนใบหน้าคมคายแดงซ่าน ดวงตาคมทอประกายวาบวาม มิต่างอันใดกับทะเล

ยามราตรีที่เต็มไปด้วยคลื่นใต้น้ำ

“อวี้เอ๋อร์ เจ้ากำลังรอเหมือนพี่อยู่หรือไม่นะ” แม่ทัพหนุ่มรำพึงรำพันด้วยความสุขล้น สองมือเร่งหยิบรายงานทางการทหารที่กองพะเนินมาเปิดอ่าน เขาต้องประทับตราลงนามให้เสร็จแล้วรีบกลับจวน

เฉินชิงซงใจเริ่มคุ้นชินกับการมีจางเหม่ยอวี้อยู่ข้างกาย ไม่ว่าตอนตื่นลืมตาช่วงเช้า รับสำรับมื้อแรกช่วงสาย ปิ่นโตมื้อกลางวัน และสำรับเย็นที่เรือนท่านแม่ก่อนปิดท้ายวันด้วยการเข้านอน

ทว่าพอถึงเวลาค่ำคืนของสามีภรรยา เขากับนางกลับทำเพียงแค่

โอบกอด แล้วพากันสู่นิทรามิได้ลึกซึ้งเหมือนเช่นคืนเข้าหอ

แต่ในคืนนี้เฉินชิงซงตั้งใจเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า เขาจะต้องร่วมหอกับภรรยาตัวน้อยให้จงได้

เรือนนอน ณ จวนปั๋วเฉิน

ถึงความตั้งใจของแม่ทัพหนุ่มจะแรงกล้าเพียงใด ทว่ากว่ารายงานทางการทหารจะสะสางเสร็จสิ้นก็ปาเข้าไปยามห้าย[1] เฉินชิงซงเดินทอดน่องเชื่องช้าด้วยใจห่อเหี่ยว

“ฮูหยินเตรียมสำรับไว้รอท่านปั๋วที่ห้องอาหารเจ้าค่ะ” อาหู่ยืนรอรายงานประมุขของจวน

“แล้วฮูหยินของเจ้า...” เขาเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาด้วยเกรงว่า

หากเสียงดังจะปลุกภรรยาจนตื่น ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่แม่ทัพผู้องอาจเกรงใจ

ฮูหยินเยี่ยงนี้ มันช่างผิดวิสัยของเขายิ่งนัก

“อาเจียนจนหมดแรง ดื่มยาและพักผ่อนไปแล้วเจ้าค่ะ”

อาหู่แย้มยิ้ม ตรงกันข้ามกับประมุขจวนปั๋วเฉิน ชายหนุ่มคิ้วขมวดมุ่น หน้าแข็งตึงทันควัน

“เจ้าว่าอะไรนะ ฮูหยินป่วยหรือ”

ไม่รอคำตอบจากปากสาวใช้คนสนิทของภรรยา สองเท้าแม่ทัพหนุ่มซอยถี่ยิบพรวดพราดเข้าห้องนอนไปดูอาการจางเหม่ยอวี้

“อ้าว...ท่านปั๋วไม่รู้หรือว่า...”

อาหู่เอียงคอมองท่าทางตาลีตาเหลือกของประมุขจวน

เสียงตึงตังทำให้จางเหม่ยอวี้ที่นอนสลบไสลรู้สึกตัวตื่น ก่อนหน้านี้นางใช้เวลาเกือบตลอดทั้งวันเพื่ออาเจียน จนสุดท้ายท้องไส้ก็ทำพิษ จนไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะเดินเหิน

 แม้กระทั่งน้ำดื่ม นางก็ไม่อาจกลืนลงคอ เพียงจิบนิดเดียวก็พุ่งพรวดออกมาจนหมด แต่เพราะเสียงตึงตังเมื่อครู่นี้ หญิงสาวจึงลืมเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้น แล้วมองผู้ที่ไร้ความเกรงใจก้าวเท้าเดิมดุ่ม ๆ เข้ามาถึงเตียงนอน

ภาพสามีปรากฏตรงหน้านาง ทว่ากลิ่นกายของเขากลับฉุนจมูก

จนนางโก่งคออาเจียนออกมาอีกคราใหญ่

“น้องหญิง เจ้าเป็นอะไร!”

ยิ่งเห็นภรรยามีท่าทางทรมาน เฉินชิงซงก็เกิดร้อนอกร้อนใจรีบเข้าสวมกอดนาง

“ออกไปให้ห่างหน่อย” จางเหม่ยอวี้บีบจมูกทั้งยังโบกมือไล่

เฉินชิงซงมึนงง เขาทำผิดเรื่องอะไร เหตุใดสตรีในอ้อมกอดกลับผลักไสเขาอย่างรังเกียจ ยิ่งคิดยิ่งมืดมนคิดไม่ตกสักที

“น้องหญิง พี่ทำผิดอะไร” ผู้เป็นสามีพยายามเข้าใกล้นางเพื่อถามไถ่ แต่มือเล็กทั้งสองข้างกลับยันหน้าอกแกร่งสุดแรง

“เหม็น! อย่าเข้ามา” จางเหม่ยอวี้อาเจียนโอ๊กอ๊ากออกมาใหม่

สีหน้าของนางซีดเผือดแทบไม่มีสีเลือด

“ท่านปั๋ว! ออกห่างนายหญิงก่อนเจ้าค่ะ” อาหู่ได้ยินเสียงเอะอะ

ดังมาจากด้านใน จึงรีบเข้ามาห้ามทัพ

“เจ้า!” เฉินชิงซงตวาดกร้าว หน้าดำหน้าแดงปานก้นหม้อ หัวสมองสับสนวุ่นวาย คิ้วหนารูปดาบย่นเข้าหากัน ใจร้อนรุ่มดั่งไฟ พอหันมองภรรยาที่มีอาการอาเจียนไม่หยุด จึงถอนใจแล้วก้าวถอยหลังหมายจากไป

“หญิงตั้งครรภ์มักเหม็นกลิ่นสามีเจ้าค่ะ” อาหู่พูดไล่หลังประมุขจวนปั๋วเฉิน

เพราะคำบอกนั้น สองเท้าของแม่ทัพเกรียงไกรจึงหยุดชะงัก เหมือนรอบกายนิ่งงัน กว่าเฉินชิงซงจะตั้งสติได้ก็ผ่านไปนานหลายอึดใจ

“จะ…เจ้าว่าอะไรนะ?!”

“นายหญิงแพ้ท้องเจ้าค่ะ” รอบนี้อาหู่หงุดหงิด เพราะท่านปั๋วเฉินเดินเข้ามาใกล้นายหญิง จนเจ้านายของนางโก่งคออาเจียนอีก

“ทะ… ท้อง!” เฉินชิงซงกะพริบตาปริบๆ “ข้ากำลังจะเป็นพ่อคนอย่างนั้นน่ะรึ”

“เจ้าค่ะ ตอนแรกบ่าวนึกว่าฮูหยินบอกท่านปั๋วแล้ว ตอนนี้ก็ตั้งครรภ์ได้เกือบสามเดือนแล้วเจ้าค่ะ” อาหู่ชี้ท้องน้อยจางเหม่ยอวี้

เฉินชิงซงกระโดดโลดเต้น กล่าวน้ำเสียงตื่นเต้น

“ให้ตาย ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่ข้ากำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้ว เป็นพ่อคนแล้ว!”

[1] ช่วงเวลา 21.00-22.59 น.