บทที่ 30 ความบันเทิงของบุรุษ

ภายในเรือนหลังน้อย แสงเทียนริบหรี่โยกไหวตามสายลมอ่อนๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา บรรยากาศสงบเงียบยามค่ำคืนช่วยให้จิตใจผ่อนคลาย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้จันทน์จากเครื่องหอมอบอวลในห้อง ผสมกับกลิ่นหอมประจำกายของซงเอ๋อร์ที่อบอวลอยู่ใกล้ๆ

จางอี้หมิงนอนเอนกายอยู่บนเตียง ใช้มือข้างหนึ่งรองศีรษะ ดวงตาคู่คมทอดมองซงเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้าของนางสะท้อนแสงเทียน ยิ่งขับให้ดูงดงามอ่อนหวาน นางก้มหน้างุด ริมฝีปากเม้มเล็กน้อยราวกับลังเล

จางอี้หมิงขยับตัวเข้าไปด้านในของเตียงเล็กน้อย แล้วใช้มือข้างหนึ่งตบลงที่ที่นอนเบาๆ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“เจ้าลงมานอนข้างๆ ข้าเถอะ”

ซงเอ๋อร์เม้มปากน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ แล้วขยับตัวขึ้นไปบนเตียงอย่างลังเล นางห่มผ้าคลุมร่าง ก่อนจะเอนกายลงนอนข้างๆ จางอี้หมิง แต่ยังเว้นระยะห่างเล็กน้อย ดวงตากลมโตของนางช้อนมองเขาอย่างประหม่า

จางอี้หมิงขยับตัวเข้าใกล้อีกนิด พร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ข้านอนกอดเจ้าได้หรือไม่”

ซงเอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้างามก็แดงก่ำขึ้นมาทันที นางเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิด แต่สุดท้ายก็เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบ

“ข้าน้อยอนุญาตให้สูงสุดแค่นั้น…”

ได้ยินคำตอบเช่นนั้น จางอี้หมิงยิ้มจางๆ แล้วค่อยๆ ยกแขนโอบรอบตัวนางไว้เบาๆ ดึงร่างนุ่มนิ่มเข้าสู่อ้อมกอดอย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมของซงเอ๋อร์ลอยเข้ามาแตะจมูก ทำให้หัวใจเขารู้สึกสงบและผ่อนคลาย

ซงเอ๋อร์ตัวแข็งไปเล็กน้อยเมื่อถูกรวบกอด นางรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากร่างของจางอี้หมิง แต่ไม่นานก็รู้สึกปลอดภัยจนค่อยๆ ผ่อนคลาย นางซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม มือเล็กกำผ้าห่มแน่นเพื่อระงับความขัดเขิน

เป้าหมายของข้าในวันหยุด คือเที่ยวสำนักสังคีตหลับนอนกับคณิกาสาวให้อิ่มหนำ นี่ไม่ใช่เป้าหมายข้า เพียงแต่มันดียิ่งนัก ขนาดยังไม่บรรลุเป้าหมายสูงสุดของการร่วมเตียงยังดีขนาดนี้ แล้วถ้าถึงวันนั้นจะดีขนาดไหน แม่นางซงเอ๋อร์เอย ข้าจะถนอมเจ้าเป็นอย่างดี

จางอี้หมิงนอนสวมกอดซงเอ๋อร์อยู่แบบนั้นทั้งคืน…

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในเรือนหลังน้อย จางอี้หมิงขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตากระพริบไหว ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ที่ทอดลงมาบนเตียง

เขาหันไปข้างกายโดยสัญชาตญาณ แต่พบว่าซงเอ๋อร์ไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว มีเพียงร่องรอยบนฟูกที่บ่งบอกว่านางเคยนอนอยู่ข้างเขาเมื่อค่ำคืนก่อน

จางอี้หมิงลุกขึ้นนั่ง แปรงฟันล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย ก่อนจะได้กลิ่นหอมบางอย่างลอยมาจากโต๊ะ เมื่อหันไปก็พบว่ามีถาดอาหารวางอยู่ บนถาดนั้นมีชามโจ๊กอุ่นๆ กับจานเครื่องเคียงเล็กๆ อยู่เคียงข้าง

ริมฝีปากเขาเผยรอยยิ้มบางๆ

“แม่นางน้อยช่างเอาใจใส่จริงๆ”

เขาพึมพำ ก่อนจะเดินไปนั่งลง แล้วหยิบช้อนขึ้นมาคนโจ๊กเบาๆ ไอร้อนลอยขึ้นมาปะทะใบหน้า พร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวที่เคี่ยวจนเนียนละเอียด เขาค่อยๆ ตักขึ้นมาชิม รสชาตินุ่มละมุนกำลังดี

เมื่อกินเสร็จ จางอี้หมิงก็ออกไปนั่งที่ศาลาด้านนอก ลมเช้าพัดเอื่อยให้ความรู้สึกสดชื่น สระน้ำเล็กๆ ข้างศาลาสะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยิบ

ตอนนี้จางหลันซือกับซงเอ๋อร์ออกไปที่สำนักศึกษาหยูเทียนแล้ว ความเงียบสงบชั่วครู่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย

แต่ไม่นานนัก ก็มีร่างหนึ่งเดินเข้ามา

แม่นางหวงจื่อรั่ว นางงามผู้สะพายทวนไว้บนหลัง เดินตรงเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไอมารเมื่อคืนคือสิ่งใดกันแน่?” นางถามเสียงเรียบ

จางอี้หมิงยิ้มบางๆ ยื่นถ้วยน้ำชาให้

“นั่งลงก่อน”

หวงจื่อรั่ววางทวนไว้ข้างศาลา ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเขา นางมองจางอี้หมิงด้วยสายตาตรวจสอบ

“ข้าเองก็ไม่รู้แน่ชัด แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว” จางอี้หมิงพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะยกยิ้มขบขัน “หรือไม่แน่อาจเป็นพวกมารที่มาเดินเล่นในเมืองหลวงกระมัง”

หวงจื่อรั่วฟังแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำท่าหงุดหงิด

“เจ้ายังเล่นตลกได้อีก…” นางพึมพำ

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดจริงจังขึ้น

“เรื่องนี้ข้าจะกลับไปปรึกษากับเหล่าศิษย์พี่ระดับสูงก่อน พวกเจ้าศิษย์ระดับล่างไม่ต้องกังวลไป”

หวงจื่อรั่วพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจ นางไม่เซ้าซี้อะไรอีก

จางอี้หมิงมองนางก่อนจะเอ่ยถาม

“แล้ววันนี้เจ้าจะไปไหนหรือไม่?”

“ข้ามีนัดกับแม่นางหลินหนิงไว้” หวงจื่อรั่วตอบเรียบๆ “เป็นนัดเดินเล่นของสตรี”

จางอี้หมิงส่ายหน้าพลางโบกมือให้นางไป

“เข้าใจล่ะ… พวกเจ้าคงไม่อยากให้ข้าไปด้วยสินะ” เขาคิดในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นที่หน้าประตูจวน

บุรุษคนหนึ่งยืนรออยู่ ใบหน้าคมคาย ดวงตาสดใส ท่าทางร่าเริง

เขาคือ ซ่งอิน ศิษย์น้องแห่งสำนักเทียนหยาง

เมื่อเห็นจางอี้หมิงออกมา ซ่งอินก็ประสานมือคารวะ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“ศิษย์พี่อี้หมิง วันนี้พวกเราจะไปที่ใดก่อนดี? ใช่สำนักสังคีตหรือไม่?”

จางอี้หมิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะใช้พัดในมือเคาะที่ท้องของซ่งอินเบาๆ

“สำนักสังคีตบ้านใครเขาไปกันแต่เช้า?” เขาพูดพลางหัวเราะเบาๆ ในใจคิดว่า “ที่บ้านข้ามีสิ่งสวยงามกว่าสำนักสังคีตตั้งเยอะ”

จากนั้น จางอี้หมิงหยิบถุงเงินขึ้นมาโยนเล่นในมือ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ไปเที่ยวบ่อนพนันกันเถอะ”

ซ่งอินได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะร่วนทันที “สมกับเป็นท่านจริงๆ”

ทั้งสองไม่รอช้า ขึ้นม้าคนละตัว แล้วควบออกจากจวนมุ่งหน้าไปยังบ่อนพนัน ท่ามกลางเสียงหัวเราะและบรรยากาศคึกคักของเช้าวันใหม่…

เมื่อจางอี้หมิงและซ่งอินมาถึง สำนักบ่อนเบี้ย เสียงเจี๊ยวจ๊าวของผู้คนที่อยู่ภายในก็ดังแว่วออกมาถึงหน้าประตู แม้จะเป็นเวลากลางวัน แต่ที่นี่ก็พลุกพล่านไปด้วยผู้คนจำนวนมาก

อาคารหลังใหญ่ของบ่อนเบี้ยสร้างจากไม้เนื้อดี แกะสลักลวดลายหรูหรา บันไดทางเข้ามีพื้นปูด้วยหินอ่อนสะอาดสะอ้าน ประตูใหญ่เปิดกว้างต้อนรับผู้มาเยือนเสมอ ด้านบนมีป้ายไม้สลักตัวอักษรสีทองว่า "สำนักบ่อนเบี้ย" ขึงตระหง่านอยู่

ที่นี่คือหนึ่งในสามสถานที่บันเทิงหลักของเขตเมืองหลวงชั้นใน ในยามค่ำคืน คนชั้นสูงมักไปรวมตัวกันที่ สำนักสังคีต เพื่อเสพสุขกับสุราและนารี แต่ในยามกลางวัน หากมิได้สนใจเรื่องเดิมพันในบ่อน ก็คงไปที่ สำนักเดินหมาก ที่ขึ้นชื่อเรื่องการประชันปัญญา แต่คนที่มาที่บ่อนเบี้ยนี่ ส่วนใหญ่มักเป็นลูกหลานขุนนางที่ไม่ใส่ใจวิชาการหรือการปกครองบ้านเมืองนัก

จางอี้หมิงกวาดตามองรอบตัว ขณะเดินเข้าไปพร้อมซ่งอิน ใบหน้าของเขาประดับรอยยิ้มบางๆ เหมือนคนที่กำลังเดินเข้าสู่สนามเด็กเล่นของตนเอง

“ช่างคึกคักจริงๆ” ซ่งอินเอ่ยขึ้น พลางเหลือบมองรอบด้าน

ที่นี่เต็มไปด้วยกลุ่มชนชั้นสูงที่แต่งกายหรูหรา บางคนใส่เสื้อคลุมผ้าไหมปักลายงดงาม ในขณะที่บางกลุ่มนั่งดื่มสุรา คุยกันอย่างออกรส ราวกับสถานที่แห่งนี้คือคฤหาสน์ส่วนตัว

เมื่อเดินมาถึงโต๊ะเก็บเงินที่ทางเข้า ทั้งสองต้องจ่ายค่าแรกเข้าคนละหนึ่งตำลึง ตามกฎของที่นี่

ชายชราในชุดผ้าสีน้ำเงินเข้ม เป็นผู้ดูแลทางเข้าบ่อน เขามองจางอี้หมิงกับซ่งอินแวบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มบางๆ รับเงินแล้วผายมือให้พวกเขาเข้าไป

ด้านในบ่อนกว้างขวางและแบ่งเป็นพื้นที่การละเล่นไว้หลายส่วน แล้วแต่ผู้คนจะร่วมวงเล่นสนุก ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงโห่ร้องของผู้ที่ชนะเดิมพัน

ที่นี่มี เจ้าหน้าที่ที่รับบทเป็นเจ้ามือของสำนักบ่อนเบี้ย ประจำอยู่ทุกโต๊ะ ซึ่งเป็นคนของทางการโดยตรง ระบบการจ่ายเงินของที่นี่เป็นแบบกินแบ่ง ไม่ใช่กินรวบ ทุกคนมีโอกาสชนะ แต่หากไม่ประมาณตนก็มีโอกาสหมดตัวเช่นกัน ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเร้าใจ

“ข้าว่าเรามาลองเสี่ยงดวงกันสักหน่อย” จางอี้หมิงพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์

“ท่านคิดจะเล่นอะไร?” ซ่งอินถาม

“เริ่มจากโต๊ะทายเต๋าสูงต่ำก็แล้วกัน”

ทั้งสองเดินไปที่ โต๊ะทอยเต๋า ซึ่งมีวงพนันล้อมรอบกันอยู่ ที่หัวโต๊ะ เจ้ามือสวมอาภรณ์สีดำขลิบทอง ยืนรออยู่ ใบหน้าของเขานิ่งสงบ แสดงให้เห็นถึงประสบการณ์และความช่ำชองในการควบคุมเกม

บนโต๊ะมีถ้วยเขย่าลูกเต๋าทำจากกระเบื้องเคลือบ แสงสะท้อนจากโคมไฟภายในบ่อนทำให้มันดูมันวาว เสียงลูกเต๋าในถ้วยกระทบกันเบาๆ ขณะที่เจ้ามือเตรียมเขย่า

“ข้าจะทายต่ำ” จางอี้หมิงพูด พลางโยนเงินลงไป

ซ่งอินเลิกคิ้ว “ท่านแน่ใจหรือ?”

“เจ้าก็ทายตรงข้ามข้าสิ”

ซ่งอินโยนเงินไปที่ฝั่งสูงทันที

แต่ก่อนที่เจ้ามือจะเปิดถ้วยลูกเต๋า เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ทั้งจางอี้หมิงและซ่งอินสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปตามเสียงนั้นทันที

สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ…