บทที่ 32 กุลสตรีนอกตำรา

ภายในห้องอาหารของจวนสกุลจาง ทุกคนในครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา จางส่วง ผู้เป็นบิดา นั่งอยู่หัวโต๊ะ ด้านข้างมี หลี่เอ้อเหมียว ภรรยาของเขาและเป็นมารดาเลี้ยงของ จางอี้หมิง ส่วน จางหลันซือ บุตรีของหลี่เอ้อเหมียว และ จางอี้หมิง พี่ชายต่างมารดา ก็นั่งร่วมโต๊ะพร้อมกัน

บรรยากาศเป็นไปอย่างสงบ ทุกคนเพลิดเพลินกับอาหารถูกจัดเตรียมมาอย่างดี

จางอี้หมิงคีบเนื้อเป็ดชิ้นหนึ่งอย่างใจเย็น และสูดกลิ่นหอมของอาหารเบาๆ ขณะที่หลี่เอ้อเหมียวรินน้ำชาให้สามี

จางหลันซือที่เงียบมานานจ้องมองพี่ชายต่างมารดาของตน ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“พี่ใหญ่มีเรื่องใดสารภาพหรือไม่?”

จางอี้หมิงชะงักมือที่กำลังคีบอาหาร ดวงตาคมเข้มเหลือบมองน้องสาวแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

หลี่เอ้อเหมียววางกาน้ำชาลงแล้วหันมามองด้วยความสนใจ ขณะที่ จางส่วง ผู้เป็นบิดา ชะงักไปเพียงอึดใจ ก่อนจะตบโต๊ะเสียงดังแล้วกล่าวขึ้น

“เจ้าไปทำนางคณิกาคนใดท้อง?”

เสียงคำถามนั้นทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่พลันชะงักไปชั่วขณะ แม้แต่นางรับใช้ที่กำลังรินน้ำแกงยังเผลอมือสั่นเล็กน้อย

จางอี้หมิงถอนหายใจแล้วกล่าวอย่างสงบ “ข้าไม่เคยเที่ยวหอคณิกา”

แม้ว่าภายในใจเขาจะครุ่นคิดว่า “ความจริงข้าเคยไปหอคณิกาก็จริง แต่ก็มิใช่เรื่องที่ควรพูดต่อหน้าแม่นางซงเอ๋อร์”

ซงเอ๋อร์ หญิงสาวข้างกายของเขาได้ยินสิ่งที่จางอี้หมิงพูดว่าไม่เคยเที่ยวหอคณิกา ดังนั้นก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่จางอี้หมิงเหลือบตามองก่อนจะถามน้องสาว

“ข้าทำสิ่งใด?”

จางหลันซือวางตะเกียบแล้วกล่าวขึ้น “เห็นพี่ใหญ่ทำร้ายผู้คนหน้าสำนักบ่อนเบี้ย”

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าเพียงแค่ทำสัญญาบางอย่างกับสุนัขเท่านั้น”

หลี่เอ้อเหมียวที่นั่งอยู่ข้างจางส่วงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “หากไม่มีอะไรแล้ว ก็ทานข้าวกันเถอะ”

เป็นที่รู้กันดีว่านางมักทำหน้าที่เป็นผู้ไกล่เกลี่ยระหว่างพี่น้องสองคนบนโต๊ะอาหาร นางหันมาทางจางหลันซือแล้วกล่าวขึ้น

“พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของเจ้า เจ้าต้องไปดูตัวกับคุณชายซุน บุตรชายรองเจ้ากรมคลัง”

จางอี้หมิงที่กำลังดื่มน้ำชาอยู่ได้ยินก็กลั้นขำเบาๆ

“ซุนสีห่าว?”

จางหลันซือชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะรีบกล่าวขึ้น “ข้าไม่อยากไป!”

นางหันไปหาจางอี้หมิงแล้วอ้อนวอน “พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย”

แต่จางอี้หมิงเพียงเคี้ยวน่องเป็ดอยู่โดยไม่ได้ตอบอะไร

จางหลันซือกัดฟันแน่น ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าจะหาคนรักของตัวเอง!”

“ไม่มีสตรีคนใดพึงพอใจที่ถูกคลุมถุงชน” จางหลันซือกล่วขึ้น แล้วหันหน้าไปทางแม่นางซงเอ๋อร์ “เจ้าคิดว่าจริงหรือไม่?”

ซงเอ๋อร์หน้าแดงจัด ก่อนจะตอบเสียงเบา “หากเป็นคุณชายใหญ่ ข้าน้อยยินดี”

จางหลันซือฟังแล้วรู้สึกหมดหวัง นางวางตะเกียบลงแล้วลุกขึ้นเดินกลับห้องไปทันที

จางอี้หมิงเคี้ยวอาหารเสร็จ แล้วกล่าวกับซงเอ๋อร์ว่า “เจ้ากล่าววาจาดียิ่ง วันนี้ที่เดิมข้ามีรางวัลให้เจ้า”

ซงเอ๋อร์พยักหน้าเล็กน้อยพร้อมสีหน้าแดงก่ำ

หลังจากทานอาหารเสร็จ จางอี้หมิงแอบคีบอาหารจานหนึ่งแล้วเดินตรงไปยังห้องของจางหลันซือ

เขายืนอยู่หน้าห้องของนาง ก่อนจะเคาะประตูเบาๆ

“ยัยผีน้อย ข้าเอาของกินมาให้”

ประตูเปิดออกเล็กน้อย ก่อนที่มือเรียวของจางหลันซือจะยื่นมาหยิบจานไป จากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นถาม

“ทำไมพี่ใหญ่ไม่ช่วยข้า?”

จางอี้หมิงถอนหายใจ “ในสังคมคร่ำครึของอาณาจักรต้าเฉิง ฝ่ายชายเท่านั้นที่มีสิทธิ์ถอนหมั้น”

จางหลันซือขมวดคิ้ว "หมายความว่าอย่างไร?"

จางอี้หมิงยกยิ้มมุมปาก “พรุ่งนี้เจ้าไปดูหน้าเจ้าซุนสีห่าวนั่นก่อน แล้วก็ทำอะไรก็ได้ให้เขารังเกียจเจ้า จากนั้นให้ครอบครัวฝ่ายชายเป็นผู้บอกถอนหมั้น นี่เป็นทางออกเดียวในเวลานี้”

จางหลันซือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแล้วกล่าวเบาๆ “ขอบคุณพี่ใหญ่”

นางปิดประตูลงเบาๆ ขณะที่จางอี้หมิงยืนนิ่งอยู่หน้าห้องครู่หนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

“ซุนสีห่าวผู้นี้เป็นคนถือดี เจอสตรีนอกตำรากุลสตรีย่อมมิชอบ”

จากนั้นเขาจึงเดินกลับห้องของตนไปอย่างสงบ ในค่ำคืนนี้เขาก็นอนกอดแม่นางซงเอ๋อร์ภายใต้ผ้าห่มเช่นเดิม ไม่ได้ไปสำนักสังคีตตามเป้าหมายอีกหนึ่งวัน

เช้าวันต่อมา จางหลันซือ ถูกแม่นมหยงและบรรดาสาวใช้ช่วยกันแต่งตัว นางถูกจับใส่ ชุดกระโปรงยาวสีชมพูอ่อน ปักลวดลายดอกเหมยอย่างละเอียด ผ้าผืนบางทิ้งตัวอย่างอ่อนช้อยให้ความรู้สึกนุ่มนวลดุจสายลมฤดูใบไม้ผลิ แขนเสื้อกว้างพลิ้วไหวเมื่อขยับตัว

เส้นผมดำขลับของนางถูกรวบขึ้นครึ่งศีรษะ ปักปิ่นดอกเหมยทองคำที่ประดับด้วยไข่มุกสีชมพูอ่อนรับกับชุด เผยให้เห็นลำคอระหง ผิวพรรณขาวเนียนของนางถูกแต้มด้วยแป้งหอมบางๆ ริมฝีปากแต้มสีชมพูระเรื่อรับกับแก้มที่มีสีชมพูอ่อนตามธรรมชาติ

เมื่อแต่งตัวเสร็จ สาวใช้ต่างชื่นชมความงามของจางหลันซือ นางดูราวกับเทพธิดาดอกเหมย งดงามหมดจดราวกับออกมาจากภาพวาดโบราณ

จางหลันซือถูกพาตัวขึ้นรถม้าเพื่อไปดูตัวกับ ซุนสีห่าว บุตรชายรองเจ้ากรมคลัง จางอี้หมิง ในวันนี้แต่งตัวอย่างธรรมดาราวกับเป็นเพียงคนรับใช้ เขานั่งอยู่ที่หน้ารถม้า รับบทเป็นสารถีชั่วคราว

เมื่อจางหลันซือเห็นพี่ชายแต่งตัวเช่นนี้ก็ถามขึ้น “พี่ใหญ่ ทำไมถึงแต่งตัวเช่นนี้?”

จางอี้หมิงเลิกคิ้วพลางตอบเสียงเรียบ “ซุนสีห่าวผู้นั้นเป็นลูกชายของรองเจ้ากรมคลัง มีอำนาจสูงในวงราชการ แต่ขณะเดียวกันก็เป็นศิษย์ของสำนักเทียนหยาง หากเกิดอะไรขึ้น ข้าสามารถใช้อิทธิพลของสำนักเทียนหยางช่วยสะสางได้”

จางหลันซือพยักหน้าช้าๆ แล้วกล่าว “เช่นนั้นข้าฝากพี่ใหญ่ด้วย”

ขณะนั้น ซงเอ๋อร์ ที่ต้องติดตามจางหลันซือไปในรถม้า นางยิ้มบางๆ ให้จางอี้หมิงทีหนึ่ง จางอี้หมิงก็มองนางพลางยิ้มตอบ 

“ความจริงข้ามาดูแลเจ้าต่างหาก” จางอี้หมิงคิดในใจ “บุตรชายของรองเจ้ากรมคลังหรือจะกล้ามีปัญหากับบุตรสาวอ๋องสกุลจาง...แต่ถ้าเป็นเจ้าก็ไม่แน่”

จากนั้นจางอี้หมิงก็ขับรถม้าออกไป ทว่ารถม้านั้นมิได้ตรงไปยังจุดหมายในทันที แต่กลับอ้อมไปมาอยู่เป็นเวลาหลายก้านธูป จนจางหลันซือรู้สึกผิดปกติ

“พี่ใหญ่ ขับอ้อมทำไม?” จางหลันซือถามขึ้นอย่างสงสัย

จางอี้หมิงยิ้มมุมปากแล้วตอบสบายๆ “กุลสตรีนอกตำราย่อมต้องไปสาย”

จางหลันซือร้อง “อ๋อ…เป็นเช่นนี้” แล้วหัวเราะเบาๆ นางเข้าใจความหมายของพี่ชายดี

หลังจากขับอ้อมไปนาน ในที่สุดรถม้าก็มาถึงหน้าร้านอาหารใหญ่แห่งหนึ่ง ภายนอกหรูหรา โอ่อ่าสมกับเป็นสถานที่ที่ใช้สำหรับการพบปะของชนชั้นสูง

ขณะที่รถม้าหยุดลง จางหลันซือไม่รอให้สาวใช้เปิดประตู นาง ยกเท้าถีบประตูรถม้าออกเต็มแรง เสียงกระทบไม้ดังสนั่นหวั่นไหว

ปัง!

จางอี้หมิงที่กำลังจับบังเหียนม้ามองภาพตรงหน้าด้วยสายตาตกตะลึง เขาไม่คิดว่าน้องสาวของตนจะเล่นใหญ่ถึงเพียงนี้

ซงเอ๋อร์ ที่ยืนอยู่ด้านข้างหัวเราะเบาๆ นางกล่าวขึ้น “คุณหนูซ้อมเป็นกุลสตรีนอกตำรา”

จางอี้หมิงพยักหน้าช้าๆ แล้วแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้ “น้องสาวข้ารู้งานยิ่งนัก”

จางหลันซือ เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนของร้านอาหาร ในใจนางครุ่นคิดถึงแผนการที่จะทำให้ซุนสีห่าวรังเกียจนางจนถึงขั้นต้องเป็นฝ่ายถอนหมั้น

เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องรับรอง นางพบเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งด้วยสีหน้าหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ สีหน้าของเขามีร่องรอยบอบช้ำจางๆ ดูเหมือนเพิ่งมีเรื่องกับใครบางคนมาไม่นาน

จางหลันซือก้าวเข้าไปแล้ว นั่งลงโดยไม่ย่อตัวทักทายตามธรรมเนียม นางกล่าวห้วนๆ ว่า

“ท่านคือซุนสีห่าวใช่หรือไม่? ถ้าใช่ก็รีบคุยรีบกลับ!”

ซุนสีห่าว เงยหน้าขึ้นด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ทว่าเมื่อเห็น ใบหน้างดงามราวเทพธิดาของจางหลันซือ ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความตะลึงงันราวต้องมนตร์สะกด

“เจ้า…” เขามองนางอย่างพินิจพลางรู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด

ทางด้านจางหลันซือ เมื่อได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า นางก็เบิกตากว้างทันที!

“นี่มัน…! คนที่ข้าให้ยาทาแผลเมื่อวาน!”

นางสะกดสีหน้าไว้และครุ่นคิดในใจ “ถึงว่าล่ะ พี่ใหญ่ถึงได้ติดตามมาด้วย... ที่แท้ก็โจทย์เก่า คนผู้นี้จะล้างแค้นข้าหรือเปล่าเนี่ย?”

ซุนสีห่าว กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ความโกรธเมื่อครู่พลันสลายไปหมดสิ้น เขายืดตัวขึ้นก่อนกล่าวเสียงนุ่มนวล

“ถูกต้อง ข้าคือซุนสีห่าว แม่นางคือจางหลันซือใช่หรือไม่?”

“ใช่ ข้าเอง” จางหลันซือตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ซุนสีห่าวยิ้มบางๆ ก่อนกล่าว “แม่นางคงติดปัญหาระหว่างทางเลยมาช้า?”

“อืม” นางตอบสั้นๆ พลางครุ่นคิด “เหตุใดคนผู้นี้ยังคงใจเย็นอยู่? นี่ไม่เหมือนที่คิดไว้เลย…สงสัยต้องเพิ่มความเป็น 'กุลสตรีนอกตำรา' ให้มากกว่านี้”

จากนั้น นางยกจอกน้ำขึ้นดื่ม ก่อนจะบ้วนออกมาโดยไม่สนใจอะไร

เพี๊ยะ!

น้ำกระเซ็นเปื้อนโต๊ะ ซุนสีห่าวกระพริบตา แต่กลับไม่แสดงท่าทีรังเกียจ เขายังจ้องมองนางด้วยสายตาหลงใหล

“เราสองคน… เคยเจอกันมาก่อนหรือไม่?” ซุนสีห่าวเอ่ยถาม

จางหลันซือรีบตอบทันที "ไม่ ข้าไม่เคยเจอท่าน!"

“ข้าคิดว่าเราเคยเจอกันมาก่อน หรือนี่เป็นพรหมลิขิตจากเบื้องบน เราควรแต่งงานกันเลยดีหรือไม่” ซุนสีห่าวกล่าวอย่างไม่คิด

“!!!”

ขนทั้งร่างของจางหลันซือลุกชันทันที!

นางเด้งตัวขึ้น “ข้าขอตัว!” ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปอย่างไม่คิดชีวิต!

“แม่นางคนสวย เจ้ารอข้าด้วย!”

ซุนสีห่าวตะโกนตามหลัง ก่อนจะ วิ่งไล่ตามออกไป!

จางหลันซือรีบลงบันไดด้วยความเร็วสูง นางเห็น จางอี้หมิง ยืนกอดอกอยู่ที่หน้าร้าน จึง พุ่งไปหลบหลังพี่ชายทันที!