เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 33 การประลองวิชาทวน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-21 18:30:15“พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย! ไอ้โรคจิตนี่จะขืนใจข้า!”
“หา!?” จางอี้หมิงขมวดคิ้ว
ทันใดนั้น ซุนสีห่าวที่กำลังวิ่งมาตามมา ก็ชะงักฝีเท้ากะทันหัน เมื่อเห็น ใบหน้าของจางอี้หมิง
จากนั้น เข่าทรุดลงแทบพื้น!
“พี่เขย!!”
“...”
“ข้าเคยล่วงเกินท่าน โปรดให้อภัยข้าด้วยเถิด!!!”
จางอี้หมิงกระพริบตาสองสามที ก่อนจะหันไปมองน้องสาวที่ยังยืนหลบอยู่ด้านหลังเขา จากนั้นรีบคว้ามือจางหลันซือขึ้นรถม้า แล้วควบรถม้าออกไปทันที!!
เมื่อรถม้ากลับมาถึง จวนสกุลจาง จางหลันซือถอดปิ่นปักผมออก ผมสยายกระทบแสงอาทิตย์งดงาม ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจ
“เกิดอะไรขึ้น?”
จางอี้หมิง ถามขึ้นขณะนั่งลงตรงข้ามนาง
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน!” จางหลันซือขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม
“ข้าทำสิ่งที่ทุเรศสายตาที่สุดเท่าที่คิดได้ไปแล้ว! แต่มันกลับไม่สนใจ ซ้ำยังดูชอบข้ามากขึ้นอีก! หรือว่าข้าต้องกลับไปทำตัวเรียบร้อย?”
จางอี้หมิงฟังอย่างตั้งใจ แต่ก็ยังไม่เข้าใจเท่าไหร่
“ตอนซุนสีห่าวอยู่สำนักเทียนหยาง เขาก็ไม่น่าจะชอบกุลสตรีนอกตำรานะ?”
ขณะที่ทั้งสองพี่น้องกำลังขบคิดอยู่นั้น เหล่าหวง พ่อบ้านสกุลจาง ก็รีบเดินเข้ามาอย่างเร่งร้อน
“คุณหนู มีคนมาขอพบท่านขอรับ”
“ใคร?” จางหลันซือขมวดคิ้วถาม
“เห็นว่าชื่อ ซุนสีห่าว…”
จางอี้หมิงถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันมาสั่งเสียงเข้ม “เจ้าไปหลบในบ้านก่อน!”
แม่นางซงเอ๋อร์คนงาม รีบเข้ามาพาตัวจางหลันซือออกไป จางอี้หมิงมองตามนางกายน้อยๆ ของซงเอ๋อร์ที่สะโพกบิดไปมาอย่างชื่นชม
จากนั้นจางอี้หมิงหันกลับมาหาเหล่าหวง แล้วกล่าวเสียงเรียบ
“ไปตามลูกสาวท่านมา”
แต่ไม่ทันที่เหล่าหวงจะเดินออกไป
“ไม่ต้องตาม ข้ามาเองได้!”
เสียงหนึ่งดังมาจากด้านบน หวงจื่อรั่ว บุตรสาวของเหล่าหวง พลิกตัวลงจากหลังคาอย่างว่องไว แล้วลงมายืนต่อหน้าพวกเขา
จางอี้หมิง ขมวดคิ้ว “เจ้าไม่ร้อนหรือไง ไปนอนเล่นบนหลังคาทั้งวัน”
“ข้ากำลังทำหน้าที่” หวงจื่อรั่วตอบเบาๆ
จางอี้หมิงส่ายหัวก่อนจะกล่าวเสียงหนัก “ตอนนี้ซุนสีห่าวทำตัวประหลาดมาก ต้องระวังตัวไว้ให้ดี ระดมพลทั้งจวนมาที่ประตูใหญ่!”
จากนั้นจางอี้หมิงและพวกก็มาที่หน้าประตูใหญ่ จางอี้หมิงถือดาบเตรียมพร้อม หวงจื่อรั่วก็ถือทวนเตรียมพร้อม ทหารองครักษ์หลายคนในจวนก็เข้าประจำตำแหน่ง ทุกคนยืนอย่างแข็งขัน
จากนั้นจางอี้หมิงหันไปพยักหน้าให้ เหล่าหวง เป็นสัญญาณให้เปิดประตู เมื่อประตูจวนเปิดออกก็พบว่า…
ซุนสีห่าวยืนอยู่หน้าประตู พร้อมขบวนรถขนดอกไม้หลากสี!
“ข้าน้อยคารวะพี่เขย”
เสียงของซุนสีห่าวดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า
“เจ้ามาทำไม?”
“ข้าขอมอบดอกไม้เหล่านี้ให้แม่นางหลันซือ”
“เจ้าเป็นบ้าอะไร!?” จางอี้หมิงถามเสียงหนักแน่น “นี่เจ้าโดนวิชาอะไรเล่นงานมา?”
ซุนสีห่าวยิ้มกว้าง ก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่น
“วิชามารอันใดเล่า หากจะโดนก็คงโดนสเน่ห์ของแม่จางคนงาม ข้าตกหลุมรักน้องสาวท่านแล้ว!”
“…”
จางอี้หมิงถึงกับ อึ้งจนพูดไม่ออก
ขณะที่จางอี้หมิงยังยืนอึ้งอยู่นั้น ซุนสีห่าวก็หันไปส่งสัญญาณให้ข้ารับใช้ของเขา
คนเหล่านั้นเริ่ม ขนดอกไม้เข้าไปในจวน จางอี้หมิงก็พยักหน้าเหมือนอนุญาตด้วยความมึนงง
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ซุนสีห่าวก็ โค้งคำนับ ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ข้าขอตัวก่อน พี่เขย!”
จากนั้น เขาหมุนตัวเดินจากไป… ทิ้งไว้เพียงกองดอกไม้ที่เต็มไปหมดในจวน!
จางอี้หมิง ยืนกอดอกมองกองดอกไม้ตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจยาว “เจ้าลูกเต่านั้นมันคิดอะไรอยู่กันแน่?”
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงเดินไปหยิบช่อดอกไม้มาหนึ่งช่อ แล้วหยิบ ขวดน้ำยาตรวจสอบพิษ ออกจากแขนเสื้อ เปิดฝาขวดแล้วค่อยๆ เทลงบนกลีบดอกไม้อย่างระมัดระวัง
ดอกไม้ยังคงเป็นสีสันสดใส ไม่เปลี่ยนสี ไม่เกิดฟอง หรือมีควันลอยออกมา
“ไม่มียาพิษ…” จางอี้หมิงพึมพำ ก่อนจะยกดอกไม้ขึ้นมาสูดดม “แถมไม่มีกลิ่นไอมารซ่อนอยู่ด้วย?”
หลังจากมั่นใจว่าดอกไม้ไม่เป็นอันตราย จางอี้หมิงก็ถือช่อดอกไม้นั้นเดินเข้าไปในเรือน
ภายในเรือน จางหลันซือ กำลังนั่งกอดเข่าหลบอยู่ที่มุมห้อง ราวกับกำลังพยายามหลบเลี่ยงภัยคุกคามด้านนอกอยู่
จางอี้หมิงมองน้องสาวก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ แล้วพูดขึ้นลอยๆ
“มีบุตรชายไม่เอาไหนของคุณนางใหญ่ ส่งดอกไม้มาหาเจ้า”ฃ
จางหลันซือเหลือบมองช่อดอกไม้ในมือพี่ชาย ก่อนจะ เบ้ปาก แล้วเบือนหน้าหนี
“ท่านจะรับมันมาทำไม?” นางถามอย่างไม่พอใจ
“ข้าเห็นว่ามันสวยดี” จางอี้หมิงยิ้มเจ้าเล่ห์ “ในนี้ไม่มีพิษ และไม่มีวิชามารซ่อนอยู่ ดูท่าลูกเต่านั่นจะชอบเจ้าจริงๆ”
“ชอบก็เรื่องของเขา ข้าไม่สน!” จางหลันซือเชิดหน้าขึ้นแล้วสะบัดแขนอย่างไม่แยแส
จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ “เจ้าไม่สนใจหรือ? น่าเสียดายจริงๆ…”
เขามองดอกไม้ในมือครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปทาง ซงเอ๋อร์ ที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้ว ยื่นช่อดอกไม้ให้นาง พร้อมกับกล่าวว่า
“ดอกไม้สวยเหมาะกับคนงามเช่นเจ้า”
ซงเอ๋อร์มองดอกไม้ในมือจางอี้หมิง ก่อนจะ ส่ายหน้าช้าๆ “นี่เป็นของคุณหนูหลันซือ” นางกล่าวเสียงเรียบ
ทันใดนั้นเอง จางหลันซือก็ลุกขึ้นยืน สะบัดแขนเสื้อแรงๆ แล้วพูดออกมาสั้นๆ
“เหม็น!”
จากนั้นนางก็ หมุนตัวเดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้จางอี้หมิงและซงเอ๋อร์ยืนมองตามหลังอย่างมึนงง
“เหม็น?” จางอี้หมิงพึมพำ “อะไรเหม็นกันแน่? ดอกไม้ หรือว่าซุนสีห่าว?” จากนั้นหันหน้าไปหาซงเอ๋อร์ “หรือว่าเหม็นความรักระหว่างข้ากับเจ้า?”
ซงเอ๋อร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินหนีไป
ยามค่ำคืน ภายในลานกว้างของ จวนสกุลจาง สายลมเย็นเอื่อยพัดผ่านต้นไม้ใบหญ้า ส่งเสียงกระซิบแผ่วเบาใต้แสงจันทร์สีเงิน
จางอี้หมิง กำลังฝึกซ้อมกระบวนท่าดาบอยู่เพียงลำพัง ทุกการฟัน การแทง ล้วนแม่นยำและสง่างาม ร่างสูงใหญ่เคลื่อนไหวได้ดั่งสายน้ำแต่ทรงพลังดุจพายุ
เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้น หวงจื่อรั่ว ปรากฏกายในชุดซ้อมสีอ่อน ดวงหน้าคมคายของนางโดดเด่นในความมืด นางถือ ทวนเล่มยาว อยู่ในมือ
“ช่วงวันหยุดที่ผ่านมา ข้าไม่เคยเห็นท่านฝึกซ้อมเลย” นางกล่าวขึ้น ขณะก้าวเข้าใกล้
จางอี้หมิง หยุดดาบในมือแล้วหันมายิ้ม “วันหยุดก็ต้องหยุดสิ ข้าจะฝึกให้เหนื่อยทำไมกัน?”
“แต่พรุ่งนี้ก็ต้องกลับสำนักแล้วมิใช่หรือ?”
“อืม... เช่นนั้นข้าก็ต้องอบอุ่นร่างกายสักหน่อย”
หวงจื่อรั่ว ยิ้มบางก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย “ถ้าเช่นนั้น... ท่านมาประลองกับข้าดีหรือไม่?”
จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ แล้วก้าวไปหยิบ ทวนไม้สองเล่ม จากลานฝึก ก่อนยื่นให้หวงจื่อรั่ว
“ข้าต่อให้ใช้วิชาทวนที่เจ้าถนัดเลยก็ได้”
หวงจื่อรั่วรับทวนมาแล้วแค่นยิ้ม "ข้าจะไม่ปรานีท่านหรอกนะ”
เมื่อทั้งสองคนพร้อมและส่งสัญญาณพร้อมกัน จางอี้หมิงหมุนทวนในมือไปมาอย่างคล่องแคล่ว แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านทวน แต่ฝีมือของเขาก็หาใช่ระดับธรรมดา
หวงจื่อรั่ว ไม่รอช้า ก้าวเท้าเข้าหา พลิกทวนแล้วพุ่งเข้าจู่โจมทันที!
ฟึ่บ!
ปลายทวนแหวกอากาศเข้าใกล้ลำตัวจางอี้หมิง เขาเอนกายหลบได้ฉิวเฉียด ก่อนจะใช้ทวนรับแรงกระแทกกลับไป
ปัง!
ไม้กระทบไม้ เสียงดังก้องในลานฝึก
“หึ... ไม่เลว” จางอี้หมิงกล่าว พลางเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกบ้าง
เขาหมุนตัว แทงทวนไปข้างหน้า หวงจื่อรั่วดีดตัวถอยหลังอย่างว่องไว นางยกทวนขึ้นกันแรงโจมตีแล้วตวัดกลับด้วยความเร็วสูง
“เร็วนัก” จางอี้หมิงพึมพำ ก่อนจะกดทวนลงกับพื้นแล้วดีดตัวหลบ
หวงจื่อรั่วไม่ปล่อยโอกาสให้สูญเปล่า นาง พุ่งเข้าใกล้ แล้วใช้ปลายทวนตวัดใส่เอวของจางอี้หมิง
แต่ทว่าจางอี้หมิงคว้าปลายทวนของนางไว้ได้!
มือของเขาจับแน่นรอบท่อนทวน ทำให้ทั้งสองต้อง ยืนใกล้กันจนปลายจมูกแทบจะชนกัน
สายตาทั้งคู่สบกันโดยบังเอิญ จังหวะนั้นเองลมหายใจของหวงจื่อรั่วสะดุดไปชั่วขณะ แต่ก่อนที่ความเงียบจะยาวนานเกินไป นางกัดฟันแน่น แล้วบิดข้อมือเพื่อสะบัดทวนออกจากการยึดของเขา
ฟึ่บ!
จางอี้หมิงปล่อยมือออก “ใช้ได้ๆ”
หวงจื่อรั่วปรับลมหายใจ แล้วพุ่งเข้าจู่โจมใหม่ การประลองดำเนินต่อไปอย่างไม่มีใครยอมใคร
20 กระบวนท่า... ไม่มีใครสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้
30 กระบวนท่า... ทั้งสองเริ่มหอบเล็กน้อย แต่ยังไม่มีใครเพลี่ยงพล้ำ
40 กระบวนท่า...
จางอี้หมิงพุ่งเข้าแทง แต่หวงจื่อรั่วใช้ทวนของนางเกี่ยวคอเสื้อของเขาดึงให้เซไปข้างหน้า ส่งผลให้จางอี้หมิงเสียหลักแล้วเกือบจะล้มลงไปทับนาง
จังหวะนั้นเอง ทั้งสองอยู่ในท่าที่ใกล้ชิดกันอีกครั้ง!
หวงจื่อรั่วหน้าแดงนิดๆ ก่อนจะรีบผลักเขาออก
จางอี้หมิงพลิกตัวนั่งแล้วกล่าว “ข้าเหนื่อยแล้ว”
หวงจื่อรั่วใจเต้นรัว นางไม่รู้ว่าความรู้สึกในเวลานี้คืออะไร เป็นความเหนื่อยที่แทรกซึมเข้ามา หรือเป็นเพราะจางอี้หมิงที่ใกล้ชิดนางเมื่อครู่
“เช่นนั้นก็เลิกเถอะ”
หวงจื่อรั่วกล่าวก่อนจะลุกขึ้นเก็บทวนไม้แล้วเดินจากไป
บทที่เกี่ยวข้อง
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 34 ความปรารถนาของข้าเช่นเดียวกับท่าน
เมื่อจางอี้หมิงก้าวเข้ามาในห้อง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้และเครื่องหอม ลอยอบอวลในอากาศ เทียนไขบนโต๊ะเล็กส่องแสงวูบไหวเป็นประกายอ่อนโยน เงาสะท้อนของเปลวไฟเต้นระยิบระยับบนผ้าม่านโปร่งบาง ราวกับกำลังเต้นรำอยู่ในค่ำคืนที่เงียบสงบกลางห้อง มีร่างของดรุณีสาวผู้หนึ่ง ในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ เนื้อผ้าบางเบาพริ้วไหวไปตามลมอ่อน ซงเอ๋อร์ สาวใช้คู่ใจและว่าที่อนุภรรยาของจางอี้หมิง หันกลับมามองเขาแววตาอ่อนโยนคู่นั้นเต็มไปด้วยความใส่ใจ แก้มของนางขึ้นสีแดงระเรื่อ ราวกับกลีบดอกท้อแรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ“คุณชายฝึกซ้อมเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ?” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ข้าจัดเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ท่านแล้ว”จางอี้หมิงยิ้มบางๆ สายตาคมคายทอดมองหญิงสาวตรงหน้า “เจ้าช่างดีเหลือเกิน” เขากล่าวเบาๆซงเอ๋อร์เดินเข้ามาใกล้ นางช่วยปลดเสื้อคลุมของเขาออกอย่างนุ่มนวล มือเรียวของนางสัมผัสโดนปลายแขนของเขาเพียงแผ่วเบาทว่ากลับทำให้หัวใจของจางอี้หมิงเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัวหลังจากปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกแล้ว เขาก้าวลงไปในอ่างไม้ขนาดใหญ่ ไอน้ำอุ่นโอบล้อมร่างกายช่างผ่อนคลา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-22วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 35 เรื่องเล่าจากศิลาเฝิ่นเหิง
เช้าของวันใหม่ วันนี้เป็นวันที่ต้องเดินทางกลับสำนักเทียนหยางเพื่อไปฝึกฝนวิชาต่อ เหล่าศิษย์ระดับล่างที่หยุดผักผ่อนด้านนอก จะต้องกลับไปยังสำนักความจริงแล้วแม้ว่าจางอี้หมิงจะเป็นศิษย์ระดับสูง แต่ก็ต้องปฏิบัติถามกฎนี้ด้วยเช่นกัน เว้นแต่ว่าจะต้องออกไปปฏิบัติภารกิจด้านนอก ก็สามารถแวะพักผ่อนตามทางได้เช่นกัน ขอแค่ภารกิจไม่เสียหายอาจจะมีบางครั้งที่เขาหรือศิษย์แอบหนีเที่ยวออกมา ซึ่งทางสำนักก็หลับตาข้างเดียวอนุโลมให้ หากหลบมาเพียงแค่คืนเดียว เพราะเป็นที่รู้กันว่าเป็นการออกไปหาความสุขชั่วคราวเท่านั้นจางอี้หมิง และ หวงจื่อรั่ว ควบม้าคู่กันออกจากเขตเมืองหลวงชั้นใน สายลมยามเช้าพัดจางๆ เย็นสบายยิ่งนัก ท้องฟ้าสีครามสดใส อากาศเย็นสบายเหมาะแก่การเดินทางทั้งสองคนควบม้าเคียงกัน จางอี้หมิงมีธัญพืชขบเคียวตลอดทาง ส่วนหวงจื่อรั่วรักษาท่าทีได้ดี จนกระทั่งออกจากเขตเมืองหลวงชั้นใน เมื่อถึงบริเวณเขตชั้นนอก พวกเขาพบ แม่นางหลินหนิง กำลังยืนรออยู่ข้างทาง หลินหนิงทักทายทั้งสองก่อนจะขี่ม้าเดินต
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-23วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 36 กลับเข้าสู่การฝึกตน
วันนี้เหล่าศิษย์ระดับศูนย์ ซึ่งเป็นระดับฐานของสำนักเทียนหยาง ต้องกลับสู่การฝึกฝนอีกครั้งจางอี้หมิงเดินผ่านประตูห้องเรียนเข้ามาด้วยท่าทางผ่อนคลาย สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับสองดรุณีงามหลินหนิงและหวงจื่อรั่ว สองสาวที่งามหยดย้อยในอาภรณ์ที่สะอาดตาแต่แนบเน้นรูปร่างพองาม สัดส่วนอ่อนช้อยของพวกนางช่างเย้ายวนจนเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มบาง พลางโบกพัดในมือราวกับเป็นบัณฑิตเจ้าสำราญ แล้วก้าวเท้าเข้าไปหาพวกนางอย่างไม่เร่งรีบทว่า ก่อนที่เขาจะไปถึงเป้าหมาย ชายหนุ่มสองคนก็ขวางทางไว้ คนหนึ่งแซ่หม่า อีกคนแซ่เจียง ทั้งสองเป็นสมุนของซุนสีห่าว บุตรชายของขุนนางใหญ่ แต่กลับเป็นคุณชายไม่เอาไหน ที่ฟ้าดินกลั่นแกล้งให้มาเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของน้องสาวจางอี้หมิงสมุนทั้งสองของซุนสีห่าวกอดอก ยืดอกทำท่าโอหัง ก่อนที่ผู้แซ่หม่าจะชี้นิ้วมาที่จางอี้หมิง“เจ้าคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!” ผู้แซ่หม่ากล่าวเสียงดัง “วันนี้พวกข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าจากเหตุการณ์วันนั้น ที่เจ้าทำให้พวกข้าอับอายที่หน้าสำนักบ่อนเบี้ย!”จางอี้หมิงเหลือบตามองพวกเขาเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความเฉยเมย ก่อนจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-24วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 37 ความฝันและความสุขของจางอี้หมิง
จางอี้หมิงเดินทางมาถึงบ้านของศิษย์พี่เฉินเจิ้ง บ้านของเฉินเจิ้งเต็มไปด้วยเศษโลหะกระจัดกระจายทั่วบริเวณ บางชิ้นเป็นแผ่นเหล็ก บางชิ้นเป็นเศษดาบที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ และบางชิ้นก็เป็นเพียงเศษเหล็กที่ขึ้นสนิมไปแล้ว ที่หน้าบ้านมีเตาหลอมขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ เปลวไฟที่มอดลงไปแล้วทำให้รู้ว่าเฉินเจิ้งคงเพิ่งทำงานเสร็จไม่นานจางอี้หมิงมองสภาพบ้านแล้วอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “เพ่ย! ศิษย์พี่เฉินเจิ้ง ช่างโสโครกยิ่งนัก!”ทันใดนั้น เสียงจากในบ้านก็ดังขึ้นมาทันที “เจ้าพูดอะไรข้าได้ยินนะ!”จางอี้หมิงยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบกลับไป “ข้าตั้งใจให้ท่านได้ยิน” แล้วเดินเข้าไปในบ้านภายในบ้านรกไม่แพ้ด้านนอก หากแต่สิ่งที่กระจัดกระจายอยู่ในนี้ไม่ใช่เศษโลหะ แต่เป็นกองหนังสือที่กองระเกะระกะจนแทบไม่มีทางเดิน พื้นบางส่วนมีรอยหมึกเปรอะเปื้อน บางจุดมีม้วนตำราวางซ้อนกันจนสูงท่วมหัวเฉินเจิ้งคือผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้ค้อนและหลอมโลหะ แถมยังเป็นผู้ชำนาญการอ่านตำราตอนกลางวันเขามักหมกมุ่นอยู่กับเตาหลอมโลหะ ส่วนกลางคืนจะหมกมุ่นอยู่กับตำราในบ้านจางอี้หมิงลัดเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 38 ปลดม่านพลังป้องกัน
กริ๊ง!กริ๊ง!กริ๊ง!เสียงกระดิ่งดังขึ้น ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด ถัวเค่อชีสะดุ้งตื่น ดวงตาเบิกโพลง ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ไม่ใช่เพราะความหนาว แต่เป็นเพราะแรงบางอย่างที่กำลังเรียกหาเขาวาบ!แสงสีม่วงสว่างวาบขึ้นตรงกลางหน้าผากของถัวเค่อชีลูกตาดำของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่นราวกับวิญญาณไร้ชีวิต ก่อนจะค่อยๆ กลับคืนสู่สีดำ เสียงกระดิ่งยังคงดังต่อเนื่อง ดังก้องเข้าไปในห้วงจิตใจของเขากริ๊ง!อึก...!ถัวเค่อชีขบกรามแน่น พยายามดึงสติกลับคืนมา เขากุมศีรษะ ใช้กำปั้นทุบลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ออกไป! ข้าไม่ต้องการเจ้า!”ถัวเค่อชียังคงทุกข์ทรมาน แต่แล้ว…เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวของเขา“จงลืมตาขึ้น... ความแข็งแกร่งที่แท้จริงกำลังรอเจ้าอยู่…”ดวงตาของถัวเค่อชีสั่นไหว มือของเขาสั่นระริก เสียงกระดิ่งยังคงดังไม่หยุด“เจ้าจำไม่ได้เหรอ... ว่าจางอี้หมิงน่าแค้นใจเพียงไร?”ทันใดนั้น ภาพแห่งความทรงจำในอดีตก็ไหลทะลักเข้ามาในหัวของเขาสิบปีก่อน…เด็กชายวัยสิบขวบเดินทางมาย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 39 สอนการบินให้สาวงาม
แสงอรุณแรกสาดส่องผ่านบานหน้าต่าง ลำแสงสีทองกระทบใบหน้าของจางอี้หมิง เขาค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่เมื่อขยับตัวจึงพบว่า…“พื้นหน้าประตูบ้าน... ทำไมข้าถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้?”เขากวาดสายตามองรอบๆ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้ ศิษย์พี่เจียงเยว่ บุกมายึดเตียงของเขาและบังคับให้เขานอนเฝ้าประตูแทน“ช่างไร้น้ำใจเสียจริง! แย่งที่นอนข้าแล้วยังไม่คิดจะปลุกกันบ้างเลย”จางอี้หมิงบ่นอุบอิบพร้อมทั้งลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เส้นผมยุ่งเหยิง เขาขยี้ตาเบาๆ แล้วหันไปมองเตียงนอน…เตียงว่างเปล่า ไม่มีเงาของศิษย์พี่เจียงเยว่“ไว้วันหนึ่งท่านร่วมเตียงกับข้าเมื่อไหร่ ข้าจะปลุกขึ้นมาเสพสุขแต่เช้า”แม้จะบ่น แต่ใบหน้าของจางอี้หมิงกลับเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อยจากนั้น จางอี้หมิงก็จัดการตัวเอง ล้างหน้า แปรงฟัน และเปลี่ยนชุดเรียบร้อย จางอี้หมิงเดินทอดน่องไปยังลานฝึกเบื้องล่างของสำนักวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ไม่มีอันใดพิเศษเขาเข้าร่วมชั้นเรียนอย่างขอไปที ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ยังคงแสร้งทำเป็นตั้งใจต่อหน้าผู้สอนระหว่างพักการฝึก…
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 40 เตรียมตัวสำหรับการรบ
สายลมเย็นพัดผ่านยอดไม้ใหญ่ กิ่งไม้เสียดสีกันดังแผ่วเบา บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดบนก้านต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่าน ร่างสตรีปริศนาผู้หนึ่งยืนอยู่ นางสวมชุดคลุมสีเทาหม่น สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าสายตาของนางจ้องมองไปยังที่ตั้งของสำนักเทียนหยาง ราวกับกำลังเฝ้ารอเวลาอะไรบางอย่าง“เป็นอย่างไรบ้าง?”เสียงแหบห้าวดังขึ้นจากด้านหลังร่างชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทา สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเช่นกัน เขาก้าวเข้ามาใกล้อย่างเงียบงันสตรีในชุดคลุมไม่หันกลับมา นางเอ่ยเสียงเย็นชา“ข้าใส่จิตวิญญาณมารให้แก่ศิษย์คนนึงในสำนักเทียนหยางแล้ว ตอนนี้... ม่านพลังป้องกันมีรอยรั่วเล็กน้อย หน้าที่ของข้ามีเพียงเท่านี้”นางเหลือบตามองชายผู้นั้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ส่วนที่เหลือเป็นหน้าที่ของเจ้าแล้ว เชียนหวง”“อย่าทำให้เจ้าตำหนักพิโรธอีกรอบล่ะ”ดวงตาภายใต้หน้ากากของเชียนหวงเป็นประกายวาวโรจน์ เขายกคางขึ้นเล็กน้อย ท่าทางหยิ่งผยองทะนงตน “เรื่องนั้นไม่ต้องให้เจ้ามาสอน”“แน่ใจใช่ไหมว่าศิลาเฝิ่นเหิงอยู่ในสำนักเทียนหยาง?” เชียนหวงเอ่ยถาม น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-28วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 41 จากสายฟ้าลงสู่ผืนดิน
เหนือฟากฟ้ากลางเวหาทางด้านฟ่านหวงยืนหยัดอยู่กลางเวหา มือถือกระบี่สายฟ้าที่เปล่งประกายแสงสีฟ้าสว่างไสว สายฟ้าสีครามแผ่พุ่งออกมาจากกระบี่ แปรเปลี่ยนเป็นประกายสายฟ้าฟาดลงมาอย่างดุดันเบื้องหน้าของเขา มีอสูรดินเหนียวจำนวนมากที่รวมตัวกันเป็นกองทัพ มันสูงใหญ่และแข็งแกร่ง ร่างกายของมันถูกปั้นขึ้นมาจากดินเหนียวสีเทาเข้ม สายตาของมันแดงก่ำ ราวกับเปลวไฟที่ลุกโชนด้วยความเกรี้ยวกราด“กระบี่สายฟ้าพิฆาต!” ฟ่านหวงตวาดเสียงดังกึกก้อง พร้อมกับยกกระบี่ขึ้นเหนือศีรษะ ลมปราณมหาศาลไหลเวียนไปทั่วร่างของเขาเปรี้ยง!สายฟ้าสีครามฟาดเปรี้ยงลงมา ฟาดผ่าร่างของอสูรดินเหนียวจนกระเด็นกระดอน เศษดินกระจายออกไปทั่วอากาศประกายสายฟ้าสีครามสว่างจ้า แสงสีฟ้าพลุ่งพล่านราวกับคลื่นพายุ ฟ่านหวงเหวี่ยงกระบี่ออกไปอย่างรุนแรง ฟาดใส่ศัตรูตัวแล้วตัวเล่าสายฟ้าขนาดมหึมาพุ่งออกจากกระบี่ ฟาดผ่าลงมากลางกองทัพอสูรดินเหนียว เสียงระเบิดดังกึกก้อง แผ่นดินสั่นสะเทือน เศษดินกระจายกระเด็นไปทั่วทุกสารทิศคลื่นพลังระเบิดออกเป็นวงกว้าง เผาไหม้อสูรดินเหนียวให้แตกกระจายกลายเป็นผุยผง เศษด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-29
บทล่าสุด
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 50 จากลา (จบภาค1)
ที่ชั้นเก้าของหอเทียนหยาง ศิษย์สายตรงทั้งเจ็ดคนของสำนักกู่เจิ้งมารวมตัวกันพร้อมหน้าพร้อมตา บรรยากาศในห้องสงบเงียบ ทว่าครุกรุ่นไปด้วยแรงกดดันทุกคนล้วนเป็นศิษย์ระดับสูง ผู้ที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างเข้มงวด ทุกคนคุกเข่าคารวะอาจารย์เจ้าสำนักกู่เจิ้ง ซึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับสายตาที่ล้ำลึกเกินหยั่งถึงเจ้าสำนักโบกมือให้ทุกคนลุกขึ้น พลางกวาดสายตามองไปรอบห้อง เขามองพวกเขาอย่างเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบแต่หนักแน่นว่า“ปีที่แล้ว ลัทธิมารแดนปีศาจเคลื่อนไหว ครั้งนี้ ลัทธิมารแดนสวรรค์เคลื่อนไหว เป็นข้าเองที่หละหลวมในการป้องกัน… หลังจากนี้ จะไม่มีครั้งที่สาม”แววตาของเจ้าสำนักฉายประกายแน่วแน่ เขาโบกมือให้ทุกคนลุกขึ้นนั่งลงบนเบาะของตนเอง จากนั้นเขาเองก็ทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะกลางห้อง หยิบใบชามาบดด้วยมืออย่างประณีต ก่อนจะเทน้ำร้อนลงในถ้วย เสียงไอร้อนพวยพุ่งขึ้นแตะจมูก กลิ่นหอมอ่อนๆ ของชาแผ่ซ่านไปทั่วห้อง เจ้าสำนักสูดกลิ่นหอมของชาเบาๆ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงสงบ“เห็นที พวกเราคงต้องจริงจังกับเรื่องศิลาเฝิ่นเหิงกันบ้างแล้ว นี่อาจไม่ใช่เพียงแค่เรื่อ
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 49 บำเพ็ญคู่ปรับสมดุลลมปราณ
จางอี้หมิงนั่งนิ่งตาค้าง ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองนัยน์ตาของศิษย์พี่คนงาม ที่ฉายแววความร้อนฉ่า ริมฝีปากสีแดงเรื่อยังคงหลงเหลือรสชาติของสุรา นางจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ทำให้หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก“เจ้ารู้จักการบำเพ็ญคู่หรือไม่?” นางกระซิบถามด้วยเสียงแผ่วเบา ราวกับเสียงลมพัดผ่านในค่ำคืน จางอี้หมิงรู้สึกได้ถึงสัมผัสจากปลายนิ้วของนางที่ลากไล้เบาๆ บนแผ่นอกของเขา“ท่านเมาแล้ว” จางอี้หมิงพยายามตั้งสติ แต่เสียงของเขากลับสั่นไหว เจียงเยว่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกมือเรียวขึ้นปิดริมฝีปากเขา“ข้าตั้งใจเมา” นางตอบเบาๆ สายตาของนางเต็มไปด้วยแรงดึงดูดที่ไม่อาจต้านทานใช่สิ หากไม่เมาท่านจะกล้าเช่นนี้หรือจางอี้หมิงมองดูนางอย่างหลงใหล มือของเจียงเยว่วางแนบลงบนแผ่นอกของเขา หัวใจของเขาเต้นรัวจนแทบไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่เสียงกระซิบของนางจะดังขึ้นอีกครั้ง“หรือว่าเจ้าไม่ต้องการ?”เขาสูดหายใจเข้าลึก สบตากับนางก่อนจะตอบเสียงพร่า “ข้าเองก็คิดแบบเดียวกับท่าน”ข้าหมายตาท่านมาตลอด!จากนั้น จางอี้หมิงก็รวบตัวเจียงเยว่เข้ามาอุ้มขึ้น นางแนบตัวเข้าหาเขาโดยไม
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 48 กักตัวที่บ้านพัก
จางอี้หมิงยืนนิ่งอยู่กลางสมรภูมิ ดวงตาเรียบเฉยจ้องมองร่างไร้วิญญาณของถัวเค่อชีที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เลือดสีเข้มค่อย ๆ ไหลซึมไปตามพื้นดิน กลิ่นคาวโชยขึ้นมาปะปนกับไอเย็นของค่ำคืนเขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเก็บดาบประจำกายเข้าฝัก เสียง “แกร๊ก” ของดาบที่เลื่อนเข้า ที่ฟังดูดังก้องกังวาลท่ามกลางความเงียบงันเขาหันกลับไปทางศิษย์พี่หญิงเจียงเยว่ที่ยังนอนอ่อนล้าอยู่บนพื้น หญิงสาวมีใบหน้าซีดเซียว เหงื่อเย็นชื้นบนหน้าผาก ผมดำยาวหลุดรุ่ยออกจากปิ่นปักบางส่วน ดวงตาของนางยังคงสั่นไหวด้วยความเหนื่อยล้าและความตึงเครียดจางอี้หมิงเดินไปนั่งลงข้าง ๆ นาง แล้วเหลียวหันไปมองหน้านางเบา ๆ“เป็นข้าที่ทำให้เจ้าเดือดร้อน…” เสียงของเจียงเยว่แผ่วเบาราวสายลมของนางเอ่ยขึ้นจางอี้หมิงส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“เป็นข้าที่ตัดสินใจเอง ไม่เกี่ยวกับท่าน”แววตาของศิษย์พี่เจียงเยว่อันแน่นไปด้วยความสับสนความซึ้งใจ กับความกังวล แม้นี่จะเป็นสิ่งที่สมควรจะทำ แต่ก็นับว่าขัดต่อกฎของสำนักเช่นกันเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้นจากด้านหลัง ศิษย์พี่ของสำนักเร่งร
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 47 คมดาบไร้ลมปราณและไร้ปราณี
ท่ามกลางป่าทึบยามราตรี ทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์หรือประกายดาว มีเพียงเสียงลมพัดเอื่อยๆ ราวกับเสียงกระซิบจากธรรมชาติเพียงเท่านั้นถัวเค่อชี ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขานั่งพิงต้นไม้ใหญ่ เรือนผมยุ่งเหยิง เสื้อคลุมหลุดลุ่ยจากร่องรอยการดิ้นรนทรมานจากฤทธิ์ยา ร่างกายเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ผิวหนังแดงก่ำ ราวกับมีเปลวไฟกำลังเผาผลาญจากภายในความเจ็บปวดจากพิษของยาเสริมพลังที่ เชียนหวง มอบให้เขา ตอนนี้ค่อยๆ สลายไปแล้ว“ฮ่า... ฮ่า... ฮ่า!”เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ทันทีที่ขยับตัว เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังอันมหาศาลที่หลั่งไหลอยู่ในร่าง ราวกับสายธารปราณที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเขาหลับตา โคจรลมปราณทั่วร่าง และสิ่งที่ค้นพบก็ทำให้ดวงตาของเขาเป็นประกาย“พลังของข้า... เพิ่มขึ้นแล้ว!”เขาเผยรอยยิ้มสะใจ ก่อนจะกระชากกระบี่ออกจากฝัก แสงเย็นเยียบสะท้อนจากใบกระบี่ เขารวบรวมพลังลงไปในคมดาบ จากนั้นฟาดมันออกไปเต็มแรงฉัวะ!เสียงกระบี่เฉือนอากาศดังก้อง ต้นไม้ใหญ่ตรงหน้าถูกฟันขาดสะบั้นเป็นสองท่อน เศษไม้ปลิวกระจายไปทั่ว
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 46 ขอเพียงสามกระบวนท่า
“หากพวกเจ้าไม่อยากตายเป็นผีเฝ้าสำนัก จงบอกที่ซ่อนของศิลาเฝิ่นเหิงมาเดี๋ยวนี้!”เสียงของเชียนหวงก้องกังวาน แรงกดดันมหาศาลแผ่ซ่านไปทั่ว บรรยากาศรอบข้างเหมือนถูกบีบอัดจนหนักอึ้งลิ่วเฉียงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ศิลาเฝิ่นเหิง?”จางอี้หมิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ยกคิ้วขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “ข้าเคยอ่านเจอในนิยาย ตำนานเซียนไท่ซวิน ไม่คิดว่าจะมีคนที่เชื่อว่าเป็นของจริงด้วย”ลิ่วเฉียงหันไปมองหน้าเชียนหวง ก่อนจะยิ้มเยาะ “เจ้าก็ไปถามผู้เขียนนิยายสิ!”“หุบปาก!” เชียนหวงตะโกนลั่น ‘ปากแข็งหรือเบาปัญญาก็ไม่ใช่ประเด็นหลัก!’ รังสีอำมหิตระเบิดออกมาจากร่าง พลังสีดำมืดหม่นหมุนวนไปรอบตัวเขา ราวกับเป็นพายุวิญญาณอาฆาต“เช่นนั้น ข้าคงต้องกำจัดพวกเจ้าให้หมดแล้วค่อยค้นหาด้วยตัวเอง!”ซ่าาา!พลังอาฆาตสีดำแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเชียนหวง พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเขาแตกร้าว เปลวพลังสีดำคุกรุ่นรอบตัวลิ่วเฉียงยังคงยืนสงบนิ่ง มองดูศัตรูตรงหน้าด้วยสายตาเฉยชา ก่อนจะหันไปถามเฉินเจิ้ง “แค่ระดับเจ็ด เจ้าสู้ไม่ได้รึ?”เฉินเจิ้งกำหมัดแน่นก่อนจะตอบด้วยเสียงเจ็บใจ “น่าอ
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 45 เมื่อเชียนหวงปรากฏกาย
สายลมพัดเอื่อย สะบัดผ่านร่างของสองศิษย์พี่น้องที่นั่งขัดสมาธิใต้ต้นไม้ใหญ่ ฟ่านหวงและเฉินเจิ้งต่างจมอยู่ในสมาธิ โคจรลมปราณเพื่อฟื้นฟูพลังที่สูญเสียไปจากการต่อสู้ที่ยืดเยื้อรอบกายเต็มไปด้วยซากอสูรดินเหนียวแตกกระจายเป็นเศษดิน เศษหิน เสียงลมหายใจของทั้งสองเริ่มกลับมาเป็นปกติ บรรยากาศที่เคยตึงเครียดผ่อนคลายลงชั่วขณะ“ตรวจสอบหาผู้นำพวกมันได้หรือยัง?” เฉินเจิ้งถามเสียงเรียบ ทว่าสายตากลับเต็มไปด้วยความระแวดระวังฟ่านหวงมองไปรอบๆ “ยัง”เฉินเจิ้งแค่นเสียงหัวเราะเย็น “ระหว่างที่ข้ากำจัดพวกมัน เจ้าไม่ได้อู้ใช่หรือไม่?”ฟ่านหวงหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงยียวน “ศิษย์พี่เอ๋ย หากข้าตอบว่าใช่ ท่านจะทำอะไรข้า?”“เจ้ามันตัวบัดซบ กินแรงผู้อื่น!”เสียงหัวเราะของฟ่านหวงดังขึ้น ทว่าก่อนที่ทั้งสองจะต่อปากต่อคำต่อไป บรรยากาศรอบกายพลันเย็นยะเยือกลงจนขนลุกชันวูบบบ!“ศิษย์พี่…ท่านหายเหนื่อยแล้วหรือยัง?”เฉินเจิ้งยืดเส้นยืดสาย พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ข้าพร้อมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”“ถ้าเช่นนั้นก็… 5… 4… 3… 2… 1…”วูบบบ!!!
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 44 กระแสทวนแห่งฟ้า
ทางด้านลานกว้างหน้าหอเทียนหยางจางอี้หมิยังคงยืนหยัดอยู่ท่ามกลางลานกว้างหน้าหอเทียนหยาง ท่ามกลางหมอกฝุ่นและเสียงคำรามของเหล่าอสูรดินเหนียว ดาบในมือของเขาเปื้อนเศษดินและคราบอสูร แต่มือทั้งสองข้างยังคงจับกระชับแน่น แม้ไร้ซึ่งพลังปราณ แต่ด้วยร่างกายที่ฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วงและกระบวนท่าอันเฉียบคม เขาก็ยังคงยืนหยัดต้านศัตรูได้อย่างไม่ลดละเมื่ออสูรตนหนึ่งพุ่งเข้ามาทางด้านซ้าย จางอี้หมิงใช้แรงบิดเอว เหวี่ยงดาบออกไปเป็นแนวโค้งคมกริบ ปลายดาบฟันทะลุไหล่อสูรดินเหนียวเสียงดังฉึบ! เศษดินกระจายตัวออกเป็นฝุ่นสีดำ อสูรตัวนั้นเซถลาไปด้านหลังก่อนที่ร่างจะถูกแรงฟันฉีกออกเป็นสองซีก ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ! โฮกกก!!!!เสียงคำรามจากอสูรตัวอื่นดังก้อง มันพุ่งเข้ามารุมล้อมจากทุกทิศทาง จางอี้หมิงย่อกายลงเล็กน้อยก่อนพุ่งตัวไปข้างหน้า ใช้ดาบแทงทะลุอกของตัวหนึ่ง จากนั้นดึงกลับแล้วฟาดดาบฟันเข้าที่คอของอีกตัว เศษดินและโคล
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 43 ซ่อมม่านพลังป้องกัน
ศิษย์ระดับสามและศิษย์ระดับต่ำกว่านั้นบางกลุ่มก็ออกไปจัดการกับอสูรดินเหนียวในจุดต่างๆ ถัวเค่อชีเองก็เช่นกัน ที่มีหน้าที่จัดการกับเหล่าอสูรดินเหนียวที่บุกโจมตีสำนักจากนั้นถัวเค่อชีก็แยกตัวออกจากกลุ่มศิษย์ที่กำลังต่อสู้กับอสูรดินเหนียว โดยอ้างว่าจะจัดการพวกมันด้วยตัวคนเดียว ทว่าแท้จริงแล้วเขารู้ดีว่าตัวเองกำลังถูกบางสิ่งบางอย่างเรียกหาอยู่กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!เสียงกระดิ่งดังก้องอยู่ในโสตประสาท ขณะที่ถัวเค่อชีเดินเข้าไปในเงามืดของป่า เสียงนั้นไม่มีใครได้ยิน นอกจากตัวของเขาเอง และไม่อาจสลัดเสียงเหล่านั้นออกไปจากร่างกายได้แม้แต่น้อยร่างกายของถัวเค่อชีเริ่มหนักอึ้งขึ้นทุกย่างก้าว จนกระทั่งเขามาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีเงาร่มครึ้มปกคลุมทั่วทั้งบริเวณทันใดนั้นเอง ความเจ็บปวดรุนแรงก็แล่นขึ้นมาจากกลางศีรษะ ทะลวงไปถึงไขสันหลัง ถัวเค่อชีทรุดตัวลงกับพื้น มือทั้งสองข้างกุมหัวแน่นราวกับจะป้องกันมิให้มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ ลมหายใจของเขาหนักหน่วง ร่างกายสั่นสะท้านจากความทุกข์ทรมาน ดวงตาพร่าเลือน เหมือนมีเงามืดแทรกซึมเข้ามาในจิตใจ“อ๊ากกก!!”ถัวเค่อชีส่งเสี
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 42 เสริมม่านพลัง
เจียงเยว่และหลี่เกอซินยืนอยู่บนระเบียงชั้นสามของหอเทียนหยาง สายลมพัดเอื่อย ผมยาวสลวยของทั้งคู่ปลิวไสวไปตามสายลมดวงตาของเจียงเยว่จับจ้องไปยังท้องฟ้า และพื้นเบื้องล่าง ที่มีกองทัพอสูรดินเหนียวเข้ามาไม่พักหลี่เกอซิน ศิษย์น้องผู้ชำนาญวิชาตรวจจับ ยืนนิ่งข้างๆ นางหลับตาลงเล็กน้อย ใช้จิตสัมผัสตรวจสอบสถานการณ์รอบด้าน ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วรายงานด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ที่อารามทิศตะวันตกเฉียงเหนือมีปัญหา ทำให้ม่านพลังป้องกันเกิดรอยรั่ว”“แล้วอย่างไร?”“พวกเราต้องไปซ่อมแซมจุดนั้นโดยด่วน เพียงแต่ทางด้านนั้นมีศัตรูเข้ามามากเกินไป ข้าเกรงว่าหากไปตอนนี้จะไม่ปลอดภัย”เจียงเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ นางคิดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่น “ก่อนอื่นต้องระงับศัตรูไม่ให้เข้ามาชั่วคราว แล้วค่อยเข้าไปซ่อมแซมม่านพลัง”“แล้วควรทำอย่างไรดีศิษย์พี่?”“เจ้ารอที่นี่ก่อน”เจียงเยว่เหลือบตามองลงไปด้านล่าง ราวกับกำลังมองหาบางคน ดวงตาของนางสะท้อนเงาร่างหนึ่งที่กำลังต่อสู้
