LOGINShare
บทที่ 449
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 450
ซ่งซีซีกล่าวว่า "ตระกูลหวังไม่ถูกรังแกได้ง่ายๆ หรอก ดังนั้นไม่ว่าจ้านเป่ยว่างจะเป็นคนแบบไหน ตราบใดมีจวนป๋อผิงซีอยู่ หวังชิงหลูจะไม่ถูกรังแกแน่ๆ"หลังจากหยุดชั่วครู่ นางก็พูดว่า "อย่าไปสนใจคนอื่นเลย ใช้ชีวิตของตนเองให้ดีก็พอ จะว่าไปบัดนี้ก็ไม่ใช่ครอบตรัวเดียวกันแล้ว หลังจากที่นางจากไปก็ไม่มีทางฝังหลุมฝังศพเดียวกันกับคุณชายสิบเอ็ด ใหเมื่อให้จดหมายหย่าแล้ว งั้นนางอยากจะแต่งกับผู้ใดก็เป็นเรื่องของนางเอง จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร นางก็ต้องยอมรับเอง"นางลู่ถอนหายใจช้าๆ "พระชายาพูดถูก เป็นข้าที่ยุ่งเรื่องคนอื่นมากไปจริงๆ"อันที่จริงนางไม่ได้สนิทกับซ่งซีซีเลย ตอนซ่งซีซียังเด็ก นางเคยพบมาไม่กี่ครั้งเอง ต่อมาซ่งซีซีกลับมาจากภูเขาเหม่ยชาน ทั้งสองครอบครัวก็ได้ไปมาหาสู่กันบ้าง แต่ตอนนั้นมีแต่ซ่งฮูหยินที่สุงสิงกับพวกนาง ซ่งซีซีมากสุดก็แค่เข้าไปคารวะเท่านั้นแต่เมื่อนางลู่เสียบุตรชายไปก็ราวกับเสียเสาหลักไป เมื่อเห็นซ่งซีซีก็คิดถึงบุตรชายของตนเองเคยอยู่ภายใต้คำสั่งของเสนาบดีกั๋วกง อีกทั้งเคยอยู่ใต้บังคับบัญชาของผู้บัญชาเซียวด้วย เลยรู้สึกใกล้ชิดกับนางโดยยากจะอธิบายได้ขณะที่พวกนางกำลังคุยกันอยู่ มีส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 451
นางจีถอนหายใจ "ครั้งนี้ไม่ได้เชิญนางสักหน่อย แต่นางยืนกรานที่จะมา ตอนแรกที่นางแต่งงานเข้าตระกูลฝาง และหลังจากที่น้องเขยเสียชีวิต พวกท่านไม่เพียงแต่คืนสินเดิมทั้งหมดให้ แถมยังมอบค่าทำขวัญของคุณชายสิบเอ็ดให้นาง บวกกับมอบร้านค้าสองร้าน ตอนนี้ของทั้งหมดนี้ถูดนำไปสู่จวนแม่ทัพแล้ว ในวันแต่งงานของนาง นางยังคิดที่จะแข่งสินเดิมกับพระชายาเป่ยหมิงอ๋องอีก""เดิมทีคำพูดเหล่านี้ข้าไม่ควรพูดกับท่าน แต่ข้าอดใจไม่ได้ ไม่อยากเห็นท่านต้องห่วงใยนางจนทุนข์ใจ ท่านอย่าไปวนใจนางเลย ดูแลร่างกายของตนเองให่ดีเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด หากคุณชายสิบเอ็ดอยู่ในสวรรค์ และเห็นท่านเศร้าโศกทุกวัน คงต้องอยู่ไม่สุขนะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางลู่ก็รู้สึกตกใจอย่างยิ่งในใจของนางหวังชิงหลูไม่ใช่คนแบบนั้น นางเป็นคนรู้ความมีเหตุผล เคารพผู้ใหญ่ แต่ทำไมตอนนี้นางถึงกลายเป็นแบบนี้?ก่อนหน้านี้คือนางเสแสร้งหรือว่านางเปลี่ยนแล้วกันแน่?นางจีมองไปที่นางลู่ และมีคำบางคำกลิ้งอยู่ในลำคอของนางสักพัก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา"ขอบคุณฮูหยินที่บอกเรื่องนี้" นนางลู่พูดอย่างขมขื่น "ข้าเคยปฏิบัติต่อนางเสมือนเป็นบุตรสาวของตน และข้าก็ทนเห็นนางต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 452
หวังชิงหลูร้อนใจขึ้นมา "สิ่งที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น ข่าวลือข้างนอกไม่มีมูลความจริง ส่วนใหญ่ถูกสร้างขึ้นโดยพระชายาเป่ยหมิงอ๋อง ยิ่งไปกว่านั้น ที่จวนแม่ทัพของข้าโดนเทอุจจาระใส่ก็เป็นฝีมือของนาง"นางลู่หันหลังจากไป นางเดินโซเซและหน้าซีด คำพูดของหวังชิงหลูทำให้นางเจ็บมากหลังจากฟังคำพูดของนางจี เดิมทีนางคิดว่าที่หวังชิงหลูแต่งงานกับจ้านเป่ยว่าง แม้ว่านางจะตอบตกลง แต่บอกว่านางถูกใจเขาก็ไม่เป็นจริงแต่หลังจากได้ยินคำพูดของนาง นางลู่ก็รู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว ถึงไม่อยากจะเชื่อเลยว่านางจะเอาจ้านเป่ยว่างคนชั่วนั้นมาเทียบกับลูกของตนเองนางกลับไปหาฝางฮูหยิน และจับมือหลานสะใภ้ไว้แน่น ไม่เช่นนั้นนางกลัวจริงๆ ว่าตนเองจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้และทำลายงานวันเกิดของสนมฮุ่ยไทเฟยได้ฝางฮูหยินพานางกลับไปโรงงิ้วเพื่อนั่งลง เมื่อซ่งซีซีเห็นดังนั้น นางก็ถามว่า "ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ไม่งั้นรีบกลับไปพักผ่อนเถะ เรามีเวลาอีกยาวนาน จะมาเมื่อไรก็ได้นี่น่ะ""พระชายาไม่ต้องห่วง ข้าไม่เป็นไร" นางลู่ยังคงพยายามระงับอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้เพื่อไม่ให้ตนเองเสียท่าซ่งซีซีพูดว่า "ไม่วงั้นให้ข้าพาท่านไปที่ห้องโถงดอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 453
ทุกสายตาจับจ้องไปที่จ้านเส้าฮวน จ้านเส้าฮวนแทบจะหลั่งน้ำตาหลังจากล้มลงอย่างแรงจนหัวเข่าและหน้าผากของนางก็เจ็บสาหัสแต่ความเจ็บปวดนั้นเป็นเรื่องรอง นางเกือบจะแตะต้องท่านอ๋องเข้าแล้วชัดๆนางคิดว่าแม้ว่าท่านอ๋องจะเป็นขุนนางฝ่ายบู๊ แต่ผู้ชายล้วนมีความเห็นอกเห็นใจต่อสตรี เมื่อเห็นนางโน้วตัวจนกำลังจะล้มลงกับพื้น ไม่ว่าเป็นผู้ใดก็จะเอื้อมมือไปช่วยโดยจิตใต้สำนึกแต่ในขณะที่นางคิดว่าตนเองจะประสบความสำเร็จนั้น จู่ๆ นางก็ดูเหมือนถูกพลังอะไรดึงไปข้างหน้า นางล้มตัวลงบนพื้น แต่ท่านอ๋องก็ถอยกลับไปสองสามก้าวในชั่วพริบตาความเร็วที่เขาถอยหลังนั้นเร็วจนทำเอาคนอื่นมองเห็นไม่ชัดเจน ราวกับว่าเขาไม่ได้ขยับตัวเลยนางเงยหน้าขึ้นด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา และสบตาเข้ากับดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่ง ซึ่งทำให้นางสั่นไปทั้งตัวสาวใช้ช่วยพยุงนางลุกขึ้น นางแทบจะยืนไม่มั่นคง พิงกับสาวใช้ นางมองดูท่านหญิงเจียอี้ด้วยสัญชาตญาณ แต่ท่านหญิงเจียอี้ก็เฝ้าดูอยู่ไม่ไกล โดยไม่มีทีท่าจะเข้าไปช่วยนางแม้แต่น้อยและทุกคนมองดูนางด้วยสายตาเสียดสีหรือวิจารณญาณ"จำได้แล้ว นางเป็นคุณหนูจากจวนแม่ทัพ ชื่อจ้านเส้าฮวน""
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 454
แม่นมเหลียงเดินไปหาจ้านเส้าฮวน แล้วพูดว่า "คุณหนูจ้านได้รับบาดเจ็บที่หน้าผาก ตามข้าน้อยไปทำแผลสักหน่อยเถอะ"แม่นมเหลียงเคยทำงานในจวนแม่ทัพ และนางเป็นคนรู้จักสำหรับจ้านเส้าฮวนนางรู้ว่าหน้าผากของตนเองมีเลือดออก แม้ว่าเลือดออกจะไม่มาก แต่หากร่วมงานเลี้ยงวันเกิดด้วยสภาพแบบนี้ก็ถือว่าเสียมารยาทจริงๆ ดังนั้นจึงได้แต่ตามแม่นมเหลียงไปขณะที่แม่นมเหลียงทำแผลให้นาง นางดันพูดเบาๆ ว่า "อย่าไปคิดกับของที่มีเจ้าของแล้ว"จ้านเส้าฮวนเพียงรู้สึกละอายใจและตัวสั่นไปทั้งตัวที่ภายนอก เสิ่นว่านจือไปหาซ่งซีซี"เป็นท่านหญิงเจียอี้ผลักนาง แต่เห็นๆ อยู่ว่าทั้งสองคนสมรู้ร่วมคิดกันมาล่วงหน้า น่าจะต้องการให้จ้านเส้าฮวนไปใกล้ชิดกับชายของเจ้า และผู้ชายของเจ้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแต่งงานกับนาง แต่สิ่งที่แปลกใจคือท่านหญิงเจียอี้ดูเหมือนไม่ได้สนใจว่าแผนจะสำเร็จหรือไม่"ซ่งซีซีกล่าวว่า "อืม ตั้งแต่ตอนที่เต๋อกุ้ยไทเฟยเข้ามาพร้อมกับหลานกลุ่มหนึ่ง จากนั้นดันพูดเรื่องการแต่งอนุภรรยา ข้าก็รู้ว่าพวกนางมีแผนอะไร เพื่อให้เสด็จแม่อิจฉา จากนั้นช่วยท่านอ๋องแต่งชายารอง ยั่วยวนความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเสด็จแม่ ส่วนจ้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 455
สายตาที่มองพิจารณาเหล่านั้นจ้องมองไปที่ใบหน้าของหวังชิงหลู และนางก็รู้สึกว่าตนเองน่าอายมากทีเดียวอย่างไรก็ตาม นางไม่เห็นสิ่งที่ตนต้องการเห็น ยังคงรู้สึกไม่ยอม แม้ว่าต้องแบกหน้า ต้องเผชิญหน้ากับคนของครอบครัวสามีเก่า นางก็อยากเห็นสภาพที่ซ่งซีซีขายหน้าเป็นไปไม่ได้ที่งานเลี้ยงใหญ่ๆ แบบนี้จะไร้ที่ติจากนั้นก็มาถึงช่วงเวลาดื่มอวยพรแม้ว่าแขกชายและหญิงจะนั่งแยกกัน แต่ก็มีฉากปังตาไม่ไม่อันกั้นไว้เท่านั้นในงานเลี้ยงการดื่มอวยพรเป็นขั้นตอนที่ขาดไม่ได้ ดังนั้นพวกแขกชายจึงพูดในทางนั้นว่า "ไปเลย ไปดื่มอวยพรให้ไทเฟยเพื่อฉลองวันเกิดของพระองค์กันเถอะ"พวกสตรีวางตะเกียกลงก่อนหยิบพัดมาปิดหน้าเป่ยหมิงอ๋องเป็นคนนำทาง จากนั้นเสนาบดีมู่ อ๋องฮวย และหยานไท่ฟู่ก็มาก่อน ไม่ได้มองไปด้านข้างหรือมองแขกสตรีที่อยู่ตรงนั้น พวกเขาได้รักษาระยะหนึ่งห่างจากไทเฟย แล้วยกแก้วขึ้น "ขอให้ไทเฟยมีอายุยืนยาวและมีสุขภาพแข็งแรง"เดิมทีที่เป่ยหมิงอ๋องมาที่นี่เพื่อดื่มแทนเสด็จแม่ แต่สนมฮุ่ยไทเฟยมีความสุขมากจนยกแก้วขึ้นพลางพูดด้วยรอยยิ้ม "ดี ขอพรให้ทุกคนต่างมีอายุยืนยาว อยู่นานๆ และร่วมสุขกับลูกหลานไปด้วยกัน"เสนาบดีมู่แ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 456
หวังชิงหลูเหมือนกับถูกฟ้าผ่า นางไม่คาดคิดจริงๆ ว่าจ้านเส้าฮวนจะทำสิ่งที่ไร้ยางอายเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าและคราวนี้ นางกลับล่วงเกินโหวผิงหยางเข้าโดยตรงสิ่งที่สำคัญที่สุดคือโหวผิงหยางไม่ได้ดึงนางเฉยๆ แต่เป็นการกอดนางโดยตรงซึ่งอาจเป็นการกระทำในจิตใต้สำนึกโหวผิงหยางเป็นแขกชาย เลยไม่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่จ้านเส้าฮวนก่อกวนในสวนดอกไม้ในก่อนหน้านี้ แค่เห็นแม่นางที่ได้รับบาดเจ็บที่กำลังจะหมดสติไป เขาก็เอื้อมมือออกไปช่วยนางด้วยจิตใต้สำนึกการกระทำด้วยจิตใต้สำนึกเร็วเกินไป และสมองของเขาก็ช้าไปหน่อย เพียงช้าไปนิดเดียวเอง เขาได้แตะต้องจ้านเส้าฮวนแล้ว อีกทั้งยังเป็นการกอดจ้านเส้าฮวนต่อหน้าทุกคน!ซ่งซีซีทำหน้าบึ้งตึง "คนใช้ คุณหนูจ้านไม่สบาย ส่งนางกลับจวน"ฮูหยินผู้เฒ่าโหวผิงหยางมองซ่งซีซีอย่างรู้สึกขอบคุณ หากยังไม่นำนางออกไป เรื่องนี้คงจบยากแม่นมเหลียงเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วพร้อมยายแก่สองคน คนละแขนช่วยพยุงจ้านเส้าฮวนออกไป แต่จริงๆ แล้วก็คือยกนางออกไปจ้านเส้าฮวนยังคงเหม่อลอยในตอนแรก แต่ในขณะที่นางถูกลากออกไป นางพยายามดิ้นรนอย่างรุนแรงและมองดูท่านหญิงเจียอี้อย่างสิ้นหวัง น้ำตาไหลลงมา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 457
ซ่งซีซียังดูแลแขกต่อ แต่ได้สั่งให้เสิ่นว่านจือคอยจับตาดูทุกคนเป็นการส่วนตัว โดยเฉพาะคุณหนูที่มีเจตนาแอบแฝงพวกนั้นเสิ่นว่านจือพบว่ามีคุณหนูสองคนมักจะสบตากับองค์หญิงใหญ่ หลังจากที่นางจดจำไว้อย่างเงียบๆ นางก็ไปถามแม่นมเหลียงว่าสองคนนั้นเป็นใครแม่นมเหลียงกำลังรับใช้อยู่ข้างใน หลังจากมองดูอย่างชัดเจนแล้วก็จำบุคคลนั้นขึ้นมา นางออกมาและพูดกับเสิ่นว่านจือ "คุณหนูสองคนนั้น คนที่สวมชุดสีเหลืองเป็นคุณหนูจากครอบครัวพ่อแม่ของพระสนมหรง ชื่ออะไรข้าน้อยไม่รู้ ไส่วนคนที่สวมชุดสีม่วงเป็นคุณหนูจากครอบครัวพ่อแม่ของพระสนมกุ้ยเฟยยี่ ชื่อชีหลูเป่า เป็นคนมีความสามารถและหน้าตาดีด้วย ทุกคนชอบเอานางไปเปรียบเทียบกับหวงโฮ่วฉี หวงโฮ่วในสมัยก่อนก็มีใบหน้างดงามล่มเมืองเช่นกัน"หลังจากที่เสิ่นว่านจือจดจำไว้ นางก็บอกซ่งซีซีถึงตัวตนของทั้งสองคนเมื่อนางออกมาซ่งซีซีพอจะเดาได้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นพระสนมหรงหรือว่าพระสนมกุ้ยเฟยยี่ในสมัยก่อน ล้วนมีความเกี่ยวข้องกับองค์หญิงใหญ่และอ๋องเยี่ยนพวกเขาต้องการติดตั้งเส้นสายตัวเองในจวนเป่ยหมิงอ๋อง ที่พวกนางพาจ้านเส้าฮวนมาก็แค่อยากทำให้ท่านอ๋องขายหน้าก็เท่านั้นดูเหมือนว่าจะปล่อย
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
