บทที่ 5 นำสู่หนทางที่คู่ควร

อาจเพราะตอนนี้หลันชิงเหออยู่ในตำแหน่งหวงไท่จื่อเฟย หรือก็คือพระชายาเอกของรัชทายาท ความรู้สึกของการสัมผัสเช้าวันแรกจึงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ดวงตาคู่งามค่อยๆ ปรื่อขึ้นช้าๆ ก่อนจะพบว่าภายในห้องหอมีเพียงนางที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง ข้างกายไร้ซึ่งบุรุษผู้เป็นสามีและการเอาอกเอาใจเยี่ยงพระชายาผู้สูงศักดิ์

แว๊บหนึ่งที่หลันชิงเหอเผลอคิดว่ามันคงเป็นความรู้สึกที่วิเศษมากหากนางได้ตื่นขึ้นมาพบหลี่ว์เยวี่ยหยางกำลังนอนหลับอย่างสงบสุขอยู่ข้างกาย

หญิงสาวสะบัดศีรษะเบาๆ เพื่อไล่ความคิดนั้นไป นางใช้ผ้าห่มเพียงผืนเดียวคลุมกายแล้วเดินเท้าเปล่าออกมาที่สวนดอกไม้ข้างเรือนหอ ยามนี้หิมะแสนบริสุทธิ์กำลังปกคลุมรอบๆ บริเวณ ดูขาวโพลนราวกับกำลังยืนอยู่บนก้อนเมฆปุกปุย

นางเคยฝันอยากปั้นตุ๊กตาหิมะ แต่ความฝันนั้นก็ถูกพังทลายโดยผู้เป็นมารดา กระทั่งโตเป็นดรุณีวัย 16 ปี หลันชิงเหอก็ยังไม่มีโอกาสได้ปั้นตุ๊กตาหิมะเลยสักตัว

หลี่ว์เยวี่ยหยางไม่ได้สั่งให้ข้ารับใช้จัดเตรียมนางกำนัลของวังหลวงมาดูแลผู้เป็นภรรยา ด้วยเหตุนี้สาวใช้ข้างกายของหลันชิงเหอจึงมีเพียงสองนางเท่านั้น คือหยูหยานและเตี้ยนซา ซึ่งติดตามดูแลหญิงสาวมาตั้งแต่นางยังเป็นทารก แต่กว่าพวกนางจะถูกอนุญาตให้เข้าวังก็ใช้เวลาห้าวันหลังจากงานแต่งของหลันชิงเหอ

ระหว่างนี้หญิงสาวจึงต้องช่วยเหลือตนเองไปก่อน…

เมื่อออกมาจากความอบอุ่นของห้องหอสีแดง ลมเย็นยะเยือกก็พัดกรูเข้าปะทะใบหน้างาม ทำให้ร่างเพรียวบางสั่นสะท้านด้วยความหนาว ทว่ามันกลับทำให้สมองอันยุ่งเหยิงสงบลงในทันที หลันชิงเหอหลับตาลงช้าๆ พิงเสาไม้ตากลมหนาวอยู่อย่างนั้น

หญิงสาวไม่รู้ตัวว่าตนยืนอยู่นานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีนางก็ถูกเสียงทุ้มเอ็ดอย่างไม่สงบอารมณ์

“เจ้าอยากแข็งตายอยู่ข้างนอกใช่หรือไม่!”

หลันชิงเหอลืมตาที่เริ่มมีน้ำแข็งเกาะ นางพบว่าตนเองถูกห่อด้วยเสื้อคลุมกันลมสีดำปักลายมังกรทองแสนองอาจของผู้เป็นสามี ก่อนจะถูกแขนแกร่งช้อนกายเข้าไปในห้องจนถึงเตียง จากนั้นผ้านวมผืนหนาก็พันทับลงมาอีกรอบ

ขณะใช้ผ้านวมพันรอบๆ กายของนาง ปฏิกิริยาของหลี่ว์เยวี่ยหยางมีความตื่นตระหนกและฉุนเฉียวแฝงอยู่อย่างชัดเจน ทั้งยังตะโกนบอกซ่งกงกงซึ่งอยู่หน้าเรือนให้เตรียมน้ำร้อนและน้ำต้มขิงเข้ามา

“ใครอนุญาตให้เจ้าฆ่าตัวตายในอาณาบริเวณของข้า สิ้นคิดนัก!”

หลันชิงเหอไม่ได้มองผู้เป็นสามีตรงๆ ริมฝีปากงามสั่นสะท้านอย่างสุดกลั้น ปลายเท้าทั้งสองข้างหนาวจนแข็ง อยากอธิบายว่านางไม่ได้ต้องการฆ่าตัวตาย เพียงแค่เผลอไผลไปกับความงดงามของธรรมชาติก็เท่านั้น แต่เพราะไม่อาจเปล่งเสียงออกไปได้ หญิงสาวจึงทำเพียงอยู่อย่างเงียบๆ

“ก่อเรื่องใหญ่แล้วคิดจะหนีไปง่ายๆ อย่างนั้นหรือ” หลี่ว์เยวี่ยหยางใช้มือลูบแรงๆ ไปตามตัวของฝ่ายตรงข้ามเพื่อสร้างความอบอุ่นให้นาง

“เปล่าเพคะ…” ความหนาวทำให้ลำคอของหญิงสาวแห้งผาก และมันก็ทำให้คนข้างๆ ดูโกรธมากกว่าเดิม

เป็นจังหวะเดียวกับที่นางกำนัลยกน้ำขิงเข้ามา

“องค์รัชทายาท น้ำขิงและน้ำอุ่นมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงพูดแหลมสูงของกงกงวัยหกสิบกว่าทำให้หลี่ว์เยวี่ยหยางต้องสะกดกลั้นโทสะของตนไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย เขาสั่งให้นางกำนัลคนนั้นป้อนน้ำขิงแก่หลันชิงเหอ ซึ่งนางก็ยอมดื่มเข้าไปโดยง่าย

อ่างใส่น้ำอุ่นถูกวางลงบนพื้นอย่างเงียบเชียบ นางกำนัลอีกคนค่อยๆ ประคองเท้าเย็นเจี๊ยบทั้งสองข้างของหลันชิงเหอจุ่มลงไปในอ่างน้ำอย่างทะนุถนอม

เสียงหวานใสเผลอครางเบาๆ อย่างลืมตัว หัวคิ้วงามขมวดมุ่นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บแปล๊บที่แล่นจี๊ดเข้ามาถึงกระดูก อาจเพราะปลายเท้าเย็นจัดของนางได้สัมผัสความร้อนอย่างกะทันหัน ผลลัพธ์ที่ตามมาจึงเป็นเช่นนี้

“พระชายาเจ็บมากเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งกงกงถามอย่างห่วงใย ยามนี้ใบหน้าที่เกือบชราแสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจน

“ไม่หรอก”

หลันชิงเหอยิ้มอย่างฝืนๆ ใบหน้างามไม่อาจปิดบังความจริงได้ทั้งหมด เป็นเหตุให้ใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นสามีปรากฎรอยยิ้มเย้ยหยันขึ้นมา พร้อมกับคำพูดเจ็บแสบที่หญิงสาวไม่มีวันลืม

“เป็นชายาที่โง่เง่าสิ้นดี” กล่าวจบร่างสูงก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองนางอีก

“อะ…องค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ!”

ซ่งกงกงทั้งสงสารและเห็นใจสตรีน้อยตรงหน้า แต่ก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้เพราะรู้ดีว่าผู้เป็นนายไม่ต้องการให้นางต้องเผชิญหน้ากับความน่ากลัวของบางสิ่งบางอย่าง

“พระชายาดูแลสุขภาพด้วย กระหม่อมต้องขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อซ่งกงกงจากไป ราวกับหลันชิงเหอถูกทิ้งให้เผชิญกับเสียงหัวเราะ และปฏิกิริยาแสนดูถูกของบรรดานางกำนัล

แต่โดยส่วนมากพวกนางมักจะรู้สึกสะใจเมื่อเห็นสิ่งที่หญิงสาวต้องเจอ เพราะพวกเขามักเข้าใจว่านางใช้แผนสกปรกในการครอบครองตำแหน่งพระชายา การถูกหมางเมินราวขยะไร้ค่าจึงเป็นจุดจบที่เหมาะสมแล้ว

แต่ก็ทำได้เพียงคิดในใจและแสดงออกอย่างรอบคอบเท่านั้น ไม่มีใครต้องการเผชิญหน้ากับความร้ายกาจของหลันชิงเหอตรงๆ แน่

เพราะเบื้องหลังความนิ่งเงียบย่อมเต็มไปด้วยพิษคร่าชีวิตแสนร้ายกาจ