บทที่ 2 พระชายาที่ไม่ต้องการ

“สตรีอย่างเจ้าไม่มีวันได้ตำแหน่งพระชายา ต่อให้เจ้าต้องวางแผนนอนกับข้าอีกพันคืนเจ้าก็ไม่มีวันได้”

“......”

“ข้าจะไม่มีวันรับผิดชอบต่อสิ่งที่เจ้าก่อ หากฉลาดพอเจ้าก็คงรู้ว่าต่อจากนี้ควรเลือกหนทางอย่างไร”

หลี่ว์เยวี่ยหยางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่งาม เขาเคยเอ็นดูนางในฐานะน้องสาว ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกรังเกียจเกินใคร เพราะนางไร้ยางอายเกินกว่าจะน่าสงสาร แผนชั่วทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือนางทั้งสิ้น

แบบนี้กระมังนางจึงเป็นที่เกลียดชังของทุกคน

“เข้าใจแล้วเพคะ...หม่อมฉันจะไม่เรียกร้องให้พระองค์ต้องรับผิดชอบสิ่งใด” คราวนี้หลันชิงเหอเลือกจะเงยหน้าขึ้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียวคมของฝ่ายตรงข้าม “เพียงแต่อยากให้พระองค์เข้าใจว่าหม่อมฉันไม่ได้เป็นแบบในจดหมายนั้น หรือเป็นดังเรื่องราวจากปากผู้อื่น ได้โปรด…”

“……”

“ได้โปรดอย่าด่วนตัดสินหม่อมฉันจากหลักฐานเพียงเล็กน้อยพวกนี้”

หากถูกผู้อื่นเกลียด หลันชิงเหอคงไม่เจ็บช้ำมากเช่นนี้ แต่เพราะเป็นหลี่ว์เยวี่ยหยางบุรุษเพียงคนเดียวที่เคยปฏิบัติต่อนางอย่างให้เกียรติ นางถึงทุกข์ตรมจนเจ็บแปล๊บไปทั้งหัวใจ

ยามนี้ใบหน้าที่เคยงดงาม ดวงตาที่เคยสุกสกาวดั่งดวงดาวพร่างพรายยามค่ำคืน ดูเศร้าหมองอย่างน่าใจหาย

ด้วยเพราะแตกสลายทั้งร่างกายและจิตใจ ซ้ำยังต้องถูกบุรุษที่ตนแอบรักมาตั้งแต่เด็กยืนประนามปาวๆ ทั้งที่นางไม่ได้ทำสิ่งใดผิด

นางไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกแล้ว...

มือใหญ่ยกขึ้นบีบปลายคางของเด็กสาววัยสิบห้าปีอย่างไม่ออมแรง ทำเอาร่างเล็กๆ แสนสั่นคลอนซึ่งกำลังนั่งอยู่บนเตียงถูกดึงไปประชิดลำตัวของเขา

“อย่าสร้างภาพว่าอ่อนแอ เพราะต่อจากนี้ข้าจะไม่มีวันหลงกลเจ้าอีก”

“หม่อมฉัน…เข้าใจแล้วเพคะ” หลันชิงเหอผงกศีรษะเบาๆ นางเข้าใจทุกอย่างเสมอ เข้าใจดีว่าข้างกายของหลี่ว์เหยี่ยหยางไม่มีวันเป็นนาง และเข้าใจในความโกรธครั้งนี้ของเขา

“……”

“เช่นนั้น หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ”

ใบหน้างามหนีจากการกระทำอันอุกอาจของมือใหญ่ การคารวะของนางยังคงสวยงามแม้ส่วนล่างกำลังแต่งเป็นเสี่ยงๆ ดวงตาหงส์ฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำ ไม่เอียงอายที่จะนำร่างเปลือยเปล่าออกจากผ้าห่มเพื่อเดินไปเก็บชุดของตนขึ้นมาสวม

อาจเพราะตอนนี้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ได้มีความสำคัญต่อนางอีกแล้ว

หลี่ว์เยวี่ยหยางมองร่างนั้นอย่างไร้ความรู้สึก ซึ่งหลันชิงเหอก็ไม่ได้มองตอบเขาสักนิด เรือนผมสีดำเงางามของนางยาวจรดบั้นท้าย ช่วยปกปิดร่องรอยที่หลี่ว์เยวี่ยหยางจงใจสร้างไว้

ตั้งแต่ลำคอระหงจนถึงปลายเท้า ไม่มีจุดใดที่ไร้ร่องรอยสีกุหลาบ และร่องรอยการขบกัดของชายหนุ่ม ทุกสัมผัสยังคงตราตรึงอยู่ในใจผู้กระทำ ทว่ามันกลับกำลังสร้างความน่ารังเกียจให้หลันชิงเหออย่างไม่อาจหวนกลับไปนึกถึง

เมื่อคืนหลี่ว์เหยี่ยหยางไม่ได้ออมแรงกับนางแม้แต่น้อย เขาปรนเปรอนางอย่างถึงใจ แต่ก็ถนอมครั้งแรกของนางไว้อย่างอ่อนโยน ให้คำมั่นว่าจะปกป้องนางและแต่งงานกับนาง สุดท้ายก็ทอดทิ้งนางอย่างไร้ความเป็นสุภาพบุรุษ

แต่คงเพราะคิดว่านางเป็นหลันชิงหลิงกระมัง

หลันชิงเหอปาดน้ำตาอย่างลวกๆ รีบสวมใส่เสื้อผ้าของตนและใช้มือเล็กๆ จัดมันจนเข้าที่ ขาเรียวเริ่มสั่นเทาเพราะความเป็นหญิงเจ็บแปล๊บอย่างไม่อาจกลั้น ทว่านางกลับเลือกจะยืนนิ่งๆ และปั้นหน้าไร้ความรู้สึกต่อไป

“รีบออกไปให้พ้นหน้าข้า…”

เสียงทุ้มกล่าวราวกับพึมพำแต่ก็ชัดเจนในโสตประสาทของหลันชิงเหอ

สุดท้ายสิ่งสำคัญที่สุดของสตรีที่หลันชิงเหอต้องสูญเสียไปในค่ำคืนนั้น ก็ไม่ได้ทำให้บุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้ารู้สึกผิดจนอยากชดเชยความโหดร้ายของตนให้แก่นางเลยสักนิด

ซ้ำร้าย…เหตุการณ์เหล่านั้นยังช่วยเผยด้านไร้คุณธรรมของเขาออกมา และทำให้นางตาสว่างมากขึ้น

“หม่อมฉัน…” มือเรียวงามยกขึ้นปาดน้ำตาอีกครั้ง ใบหน้าที่เคยทุกข์ตรมอย่างท่วมท้นค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ก่อนจะรวบรวมความกล้าเพื่อกล่าวต่อ “ชิงเหอทราบแล้วเพคะ ขอพระองค์โปรดวางใจ เพราะต่อจากนี้ชิงเหอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับองค์รัชทายาทอีก”

คำเรียกที่แปรเปลี่ยนพร้อมด้วยบรรยากาศน่าอึดอัดทำให้ภายในห้องแตกต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

เด็กสาวก้มศีรษะให้หลี่ว์เหยี่ยหยางอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินเลี่ยงไปเปิดประตูไมบานใหญ่โดยไม่หันกลับมามองเขาอีก

นางคงไม่รู้ว่าคำประกาศนั้นกำลังทำให้บุรุษที่เคยเย็นชาราวกับน้ำแข็งมีอาการแปลกไปอย่างไม่อาจควบคุม แม้จะเพียงเล็กน้อย…แต่ก็เป็นสัญญาณที่ไม่ดีสำหรับเขา

ทว่ายังไม่ทันที่ประโยคต่อไปจะถูกเอ่ยเพื่อรั้งหลันชิงเหอไว้ บรรดาสิ่งที่รออยู่หน้าประตูกลับทำให้นางต้องตบแต่งให้หลี่ว์เยวี่ยหยางอย่างถูกต้อง และตกอยู่ในฐานะพระชายาที่เขาไม่ต้องการ...

และนั่นยิ่งย้ำเตือนว่าไม่ใช่แค่หลันชิงหลิงผู้เป็นพี่สาวที่ต้องการให้เรื่องทั้งหมดลงเอยเช่นนี้ เพราะใบหน้าของบิดาและมารดาของหลันชิงเหอ ช่างน่าสะอิดสะเอียนใจยิ่งนัก

มันทำให้รู้ว่าพวกเขาต้องการใช้นางเป็นหุ่นเชิดอย่างไม่ต้องสงสัย