บทที่ 6 อย่าเกลียดข้าจากใจจริง

ยามอาบน้ำหลันชิงเหอต้องพยายามอย่างหนักที่จะขัดทุกสัมผัสและร่องรอยต่างๆ บนร่างออก กระนั้นนางก็ยังรู้สึกได้ว่าภายในส่วนล่างยังหลงเหลือความอบอุ่นของหลี่ว์เยวี่ยหยางอยู่ ยามเสร็จสมเขาไม่แม้แต่จะถอยห่างออกจากกัน ราวกับจงใจปลดปล่อยตัวตนเพื่อฝังลึกเข้าไปในกายของนาง

หลันชิงเหอจึงได้แต่ภาวนาให้ตนไม่ต้องตั้งท้องบุตรของเขา เพราะขนาดนางยังถูกเกลียดชังราวกับสิ่งอัปมงคล มีหรือจะยอมให้บุตรในไส้ต้องทนทุกข์ร่วมกับบิดาผู้เลวร้ายเช่นนี้

ความฝันที่อยากมีครอบครัวอบอุ่นถูกพับลงส่วนลึกของจิตใจ เพราะวาสนาของนางคงสิ้นสุดอย่างแค่นี้

ร่างงามถูกแต่งองค์ทรงเครื่องในชุดผ้าไหมชั้นดีสีม่วงอ่อน บนเนื้อผ้าปักลายซิ่งฮวาอย่างบรรจง เข้าคู่กับเครื่องประดับผมรูปทรงเดียวกัน

“พระชายา” อยู่ๆ ซ่งกงกงก็โผล่มาพร้อมน้ำแกงประหลาดที่นางคุ้นเคย

มันคือน้ำแกงห้ามครรภ์ไม่ผิดแน่ สุดท้ายหลี่ว์เยวี่ยหยางก็ไม่คิดอยากมีเลือดเนื้อเชื้อไขของหลันชิงเหอผสมปนเปอยู่ในบุตรของเขาจริงๆ

“องค์รัชทายาทตรัสว่าไม่ต้องการมีบุตรกับพระชายา กระหม่อม…เอ่อ” บุรุษวัยหกสอบกว่าๆ ถอนหายใจอย่างยากลำบาก บ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างจริงใจ “กระหม่อม…ขอ”

“ข้าเข้าใจแล้ว ซ่งกงกงอย่าได้กังวลเลย”

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ…”

ยิ่งได้ยินประโยคยืนยันจากปากของซ่งกงกง หลันชิงเหอจึงไม่ลังเลที่จะดื่มน้ำแกงภายในรวดเดียวหมด จิตใจของนางแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระนั่นก็ไม่อาจตัดใจจากบุรุษใจร้ายได้อย่างเต็มปาก นั่นเพราะระยะเวลา 10 ปีนั้นมีค่ากว่าในตอนนี้

นางไม่อาจทำใจเกลียดคนที่เคยดีต่อนางได้ภายในหนึ่งเดือน แต่ก็ใช่ว่าชีวิตนี้จะไม่สามารถตัดใจได้เลย

ตึก…

เมื่อวางถ้วยอันว่างเปล่าลง ร่างบอบบางก็ฟุบตัวลงบนโต๊ะอ่านหนังสือพร้อมกับทอดสายตาไปที่สวนดอกไม้ สุดท้ายจุดจบของนางก็คือสตรีในวัง ไม่อาจมีอิสระได้อย่างต้องการ

“พระชายา…ทานอาหารหน่อยเถอะเพคะ หากเป็นเช่นนี้ท่านจะเจ็บป่วยเอาได้” สาวใช้ผู้หนึ่งเอ่ยเสียงแผ่ว ทว่าอาหารเลิศรสเหล่านี้กลับไม่อาจเรียกความสนใจจากหลันชิงเหอได้

“ข้ายังไม่หิว วางไว้เช่นนั้นเถิด หากหิวข้าจะลุกไปกินเอง”

สิ้นประโยคนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง

“ภายในห้องนี้ไร้สิ่งคลายเครียด ไม่ทราบว่าพระชายาอยากได้สิ่งใดหรือไม่เพคะ?”

หลันชิงเหอครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะหันไปตอบด้วยรอยยิ้นอ่อนโยน “ตอนนี้ข้ายังไม่อยากได้สิ่งใดหรอก ขอบคุณในความหวังดีของเจ้านะ”

บรรยากาศแสนหดหู่ที่กำลังเกิดขึ้น ทำให้เหล่าสาวใช้อดรู้สึกสงสารผู้เป็นนายหญิงใหญ่ไม่ได้ “หากต้องการสิ่งใด พระชายาสามารถเรียกหาหม่อมฉันได้ทุกเมื่อนะเพคะ”

“อื่ม…ขอบใจพวกเจ้ามากนะ แต่ตอนนี้ช่วยปล่อยให้ข้าได้อยู่คนเดียวก่อนสักหน่อยได้หรือไม่”

“พ่ะย่ะค่ะ / เพคะ”

ทุกคนตอบพร้อมกันก่อนจะทยอยออกไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้หญิงสาวสูงศักดิ์ได้มีเวลาทบทวนตนเองอย่างเงียบๆ ภายในห้องอันอบอุ่นซึ่งเต็มไปด้วยความน่าอึดอัดของชีวิตคู่ และความทรงจำที่ไม่ดีซึ่งเกิดขึ้นในคืนเข้าหอ

บางสิ่งบอกให้นางไปเข้าเฝ้าฮองเฮา…เพราะพระองค์เป็นสตรีเพียงคนเดียวที่เข้าใจหลันชิงเหอที่สุด

คิดได้ดังนั้นเด็กสาวก็ไม่รอช้าที่จะเตรียมตัวเข้าเฝ้าผู้เป็นมารดาของสามี มือเรียวงามจัดแจงพับเสื้อคลุมของหลี่ว์เยวี่ยหยางอย่างสวยงาม พร้อมกับวางมันไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือแล้วทับอีกชั้นด้วยดอกซิ่งฮวาเพียงหนึ่งดอก

ป่านนี้สามีของหลันชิงเหอคงกำลังมีความสุขอยู่กับหลันชิงหลิงผู้เป็นพี่สาวของนาง เพราะหลันชิงหลิงเคยเกริ่นไว้ว่านางสามารถอ้อนวอนหลี่ว์เยวี่ยหยางให้พาไปเดินเล่นได้ถึงค่อนวันค่อนคืน

และวันนี้ก็เป็นช่วงสำคัญที่อุทยานหลวงจัดงานชมดอกไม้ฤดูหนาว เหมาะอย่างยิ่งที่จะพาคู่รักของตนไปเปิดหูเปิดตาและสารภาพความในใจท่ามกลางมวลดอกไม้ที่สวยงามและหิมะสีขาวบริสุทธิ์

แม้พวกเขาทั้งสองจะโจ่งแจ้งเรื่องการแสดงความรักต่อกัน แต่สุดท้ายผู้ที่ถูกว่าร้ายมากที่สุดก็คือหลันชิงเหออยู่ดี แค่เกิดเป็นนางก็โดนชังไปแล้วครึ่งชีวิต ไม่ว่าจะอยู่นิ่งๆ หรือออกตัวเบียดเบียนใคร หลันชิงเหอก็ไม่เคยเป็นสุขเลยสักครา

ราวกับทุกคนเลือกที่จะมองแค่ด้านไม่ดีของนาง ส่วนด้านดีๆ แม้จะทำมาทั้งชีวิตแต่ก็ไม่เคยมีใครใส่ใจหรือเล็งเห็นเลยสักคน

น้ำใสๆ เอ่อขึ้นมาเกาะดวงตาสีนิล หลันชิงเหอรีบก้มหน้าต่ำพร้อมกับลุกขึ้นยืน แสร้งเดินไปมาเพื่อควบคุมอารมณ์ของตน แค่คิดว่าต่อจากนี้นางต้องทนทุกข์อยู่กับอะไร หญิงสาวก็อยากรีบตายๆ ไปให้รู้แล้วรู้รอด

ในเมื่อรักกันนักก็ควรปล่อยนางไปเจอบุรุษอื่นสิ ไยต้องรั้งไว้ให้เป็นมารหัวใจ

หรือพวกเขาอยากมีไส้ติ่งที่คอยขัดแข้งขัดขาเพื่อสร้างสีสันให้ชีวิตคู่?

 

ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ถึงจะเป็นนิยายที่ต้องถอดสมองอ่าน แต่นักเขียนฝึกหัดคนนี้ก็ตั้งใจเขียนสุดๆ นะฮ้าาาา