บทที่ 18 รับจ้างอมหรือไม่

ยาที่ท่านหมอเทวดามอบมาให้นั้น เดิมทีลั่วหนิงฮวาคิดว่ามันคงจะไม่รุนแรงเท่าใดนัก แต่ทว่านางคิดผิด!

ทันทีที่กินยาเม็ดนี้เข้าไป นางก็อาเจียนออกมาจนหมดท้อง มีเพียงน้ำเมือกสีดำที่นางอาเจียนออกมา เป็นเช่นนี้ราวหนึ่งเค่ออาการจึงค่อย ๆ ทุเลาลง

นางรู้สึกอ่อนเพลียไม่น้อย จึงเอนกายนอนพักและให้แม่นมหยางกับซือลี่เฝ้าประตูด้านนอกเอาไว้

สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ลั่วหนิงฮวารู้สึกเหน็บหนาวไปจนถึงกระดูก นางขดตัวราวกับกุ้งอยู่บนเตียงนอน

พลันปรากฏร่างของบุรุษผู้หนึ่งที่ลอบปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เขาคือโจวอี้เฉิน

เพราะได้ดื่มยาของท่านหมอเทวดาไปไม่น้อย เขาจึงแข็งแรงขึ้นมาก ในใจนึกเป็นห่วงนางขึ้นมาจึงแอบมาดูเสียหน่อย

ลั่วหนิงฮวาซุกกายอยู่ภายใต้ผ้าห่ม ใบหน้าสวยซีดเผือด แต่ทว่าริมฝีปากของนางยังคงเป็นสีแดงสด

โจวอี้เฉินทิ้งตัวลงนั่งที่ข้างเตียงของนาง ก่อนจะยื่นมือหนาใหญ่ไปจับเส้นผมที่ระใบหน้าของนางออก

"หนาว ข้าหนาวยิ่งนัก"

ลั่วหนิงฮวาพึมพำออกมาเล็กน้อย นางพลิกกายไปมาด้วยความทรมาน โจวอี้เฉินที่เห็นเช่นนั้นจึงคว้าเอวบางของนางขึ้นมา ก่อนจะกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน

"อื้ออออ ปล่อย"

"อย่าดื้อ"

ลั่วหนิงฮว