ตอนที่ 5   ร้านเป่าจิ้นถาน

 

หลี่ฮั่วเจินใจหายเมื่อถุงเงินขนาดใหญ่ถูกยกไปต่อหน้า โดยไม่สามารถพูดอะไรได้ 

“เอ่อ คุณชายเจ้าคะรอสักครู่ก่อนข้ามิได้หมายความว่าเช่นนั้น เพียงแต่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย ร้านจินหงของเรายินดีมาก ๆ ที่จะค้าขายกับทางการ”

“อ้อ งั้นหรือแต่ตอนนี้ข้ามิได้ยินดีแล้วน่ะสิ ช่างเถอะเอาไว้ข้าอารมณ์ดีเมื่อใดจะแวะมาก็แล้วกันนะ จิ่นหาวเราไปกันเถอะ”

“เอ่อ… ปัดโธ่เอ๊ย! ทำไมถึงได้ปากไวเช่นนี้นะ ไม่ควรคิดไปถึงนังเด็กนั่นเลยบ้าจริง! เงินอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ กลับคว้ามาไม่ได้ รู้ถึงไหนอายไปถึงที่นั่น”

เฉินเฟิ่งเซียวเพียงแค่หยักยิ้มที่มุมปากและหันไปที่องครักษ์ส่วนตัว จิ่นหาวรู้ทันทีว่าผู้เป็นนายต้องการอะไร

‘ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ในครอบครัวสกุลถาน จะไม่ค่อยดีอย่างที่คาดจริง ๆ’

“คุณชาย”

“จัดการตามที่สั่ง กระจายข่าวให้ทั่ว”

“แล้วยังจะซื้อผ้าอีกหรือไม่ขอรับ”

“วันนี้ยังไม่ซื้อ ข้าจะแวะไปดูสมุนไพรที่ร้านเป่าจิ้นถานสักหน่อย”

“เช่นนั้นเชิญทางนี้ขอรับ”

จิ่นหาวและเฟิ่งเซียวเดินทางมาถึงตรอกอิ๋งเตียน ซึ่งอยู่ถัดจากตรอกที่คึกคักด้วยผู้คนไปประมาณสองตรอก แม้ว่าจะไม่ค่อยมีผู้คนสัญจร แต่ก็เงียบสงบและดูน่าอยู่ไม่น้อย

“ร้านเป่าจิ้นถานอยู่สุดทางตรอกนี้ขอรับ”

“เช่นนั้นก็ไปเถอะ”

เฟิ่งเซียวตัดสินใจเดินเข้าไปจนสุดตรอก ซึ่งมีต้นไม้ใหญ่แลดูร่มรื่นกว่าที่อื่น ป้ายไม้เก่าแก่จวนจะหักอยู่ตรงหน้าเพื่อบอกชื่อร้าน ด้านในเป็นลานโล่งกว้างซึ่งน่าจะมีไว้สำหรับตากยาสมุนไพร เพราะแม้แต่ตอนที่ยืนอยู่ตรงหน้าร้านเขาก็ยังได้กลิ่นยาสมุนไพร

“นายท่าน จะรับยาอะไรดีขอรับ”

เฟิ่งเซียวหันไปมองเห็นผู้เฒ่าที่เฝ้าร้านอยู่ด้านใน เขายืนหันหลังให้กับเฟิ่งเซียว และยุ่งอยู่กับการเก็บยาในตู้อยู่

“เอ่อ ที่นี่คือร้านของคุณหนูสามถานใช่หรือไม่”

“ยัยหนูนั่นหรือ ฮึฮึ ท่านเป็นสหาย เป็นลูกค้าหรือว่าเป็นคนที่อยากทำความรู้จักนางกันเล่า”

“อะไรนะ “อยากรู้จัก” นี่คือ…”

“เฮ้อ ยัยหนูที่หน้าตาน่ารักมีรอยยิ้มสดใสเช่นนั้น แน่นอนว่าย่อมมีหลายคนอยากมาที่นี่เพื่อทำความรู้จัก หากท่านเป็นสองประเภทแรก ข้าก็พอช่วยได้ แต่หากเป็นอย่างสุดท้ายขออภัยที่ข้าไม่อยากยุ่ง”

“เอ่อ มิใช่เช่นนั้น ข้าน้อยเฉินเฟิ่งเซียว เป็นหมอหลวงที่ทางการเสิ่นโจวส่งมาช่วยเหลือผู้ประสบภัยที่อำเภอลี่เหมิน หลายวันมานี้ได้คุณหนูถานช่วยเรื่องจัดหายามามาก จึงมาเพื่อขอบคุณและสั่งยาไปช่วยผู้ประสบภัยขอรับ”

“อ้อ เช่นนั้นเองหรือ เช่นนั้นท่านมีเทียบยามาหรือไม่เล่า… คุณชายเฉิน ฮึฮึ”

“เอ่อ… ขออภัยเถ้าแก่คือข้าค่อนข้างรีบ ตอนที่ออกมาจากจวนก็เลยไม่ทันเขียน แต่ข้าสามารถเขียนเทียบยาให้ท่านได้”

“เช่นนั้นก็ไปนั่ง กระดาษกับหมึกอยู่ตรงนั้น เขียนมาแล้วข้าจะให้คนที่ร้านจัดให้”

“ขอรับ”

เฟิ่งเซียวรู้สึกว่าเถ้าแก่หันมามองหน้าเขาคล้ายกับจะรู้จัก แต่เมื่อเขาหันกลับไปอีกที เถ้าแก่ก็แค่เอายาสมุนไพรมาชั่งเท่านั้น เมื่อเขียนเทียบยาบางส่วนแล้วก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง

“อาจารย์ข้าตากสมุนไพรที่ท่านสั่งเอาไว้แล้ว หญ้าฝรั่นนี่ตากสองแดดแล้วนะ ช่วงนี้ฝนตกอีกท่านก็อย่าให้เปียกเล่า ส่วน… ท่านหมอเฉินท่านมาทำอะไรที่นี่”

“คุณหนูถาน เจอเจ้าอีกแล้ว”

“เจอข้าอีกแล้วหมายถึงอันใด ที่นี่เป็นร้านของข้านะ”

“ร้านของเจ้าหรือ เช่นนั้นเถ้าแก่…”

“ตาแก่นี่เป็นอาจารย์ของข้า เถ้าแก่อะไรที่ไหนกัน เขาก็แค่ชอบมานั่งดูลูกค้าและช่วยตรวจโรคให้คนที่มาซื้อยาเท่านั้นแหละ”

“พูดมากเสียจริง ไม่รู้จักบุญคุณ”

“ท่านก็พูดเองว่าไม่อยากเป็นเถ้าแก่ ท่านพ่ออยากยกร้านนี้ให้ท่านตั้งกี่ครั้งแล้วท่านก็ไม่รับ มาวันนี้ทำไมนึกอยากจะเป็นเถ้าแก่ขึ้นมาเสียเล่า”

“พูดให้มันดี ๆ หน่อย ข้าเป็นถึงอาจารย์ของเจ้าเชียวนะ”

“ข้าจะไปซื้อน้ำตาลปั้น”

“ขอสอง เอาตัวใหญ่ ๆ บอกพ่อค้าว่าอย่าขี้เหนียวนักเล่า”

“เชอะ เห็นแก่กิน”

“เอ่อ เดี๋ยวสิคุณหนูถาน เจ้าจะไปแล้วงั้นหรือ”

“เปล่านี่ ข้าก็แค่จะออกไปซื้อขนมข้างนอกนี้ก็เท่านั้นเอง”

“เช่นนั้นพอดีเลย จิ่นหาวเจ้ารอรับยากับ... ผู้ดูแลร้าน เดี๋ยวข้ามา”

“ขอรับคุณชาย”

“หวังเย่เหอ” หันไปมองเฟิ่งเซียว ที่เดินตามถานซินเยว่ออกไปก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“แล้วบอกว่ามิได้สนใจ พวกปากไม่ตรงกับใจ”

“ผู้อาวุโส คุณชายของข้าหาได้คิดล่วงเกินคุณหนูถานเช่นนั้นไม่ เขาก็แค่…”

“เอาเถอะ ๆ ไหนเอาเทียบมาดูหน่อย… นี่มันก็ยาพื้น ๆ ที่ยัยหนูนั่นเอาไปส่ง ไม่จำเป็นต้องสั่งเจ้าตามข้ามานี่”

“เอ่อ...”

“พวกเขาไม่กลับมาง่าย ๆ หรอก มาช่วยข้าขนของสิ เจ้าจะให้คนแก่อย่างข้าทำหรือ”

จิ่นหาวรู้สึกเป็นห่วงท่านอ๋องแต่ก็มิอาจตามออกไปได้ อีกทั้งท่านอ๋องก็ยังสั่งให้เขารอเทียบยาอยู่ที่นี่ จิ่นหาวจึงเดินตามหวังเย่เหอเข้าไปด้านใน

ตลาด

“น้ำตาลปั้นสิบอันเจ้าค่ะ นี่ ตาแก่ขี้บ่นนั่นฝากมาบอกท่านว่าอย่าได้งกน้ำตาลนัก ของเขาขออันใหญ่ ๆ หน่อย”

“ปัดโธ่เขาเป็นเช่นนั้นทุกที คุณหนูถานรอสักประเดี๋ยว ข้าน้อยจะรีบทำให้เดี๋ยวนี้”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“สิบอัน นี่เจ้าจะดูแลคนในร้านดีเกินไปหรือไม่ เขากินขนมนี่ครั้งละสิบอันเลยงั้นหรือ”

“ไม่ใช่เสียหน่อย”

“เช่นนั้นเหตุใดจึงซื้อมากมายเช่นนั้น ตั้งสิบอันเชียวแล้วนั่นเจ้าจะเดินไปไหน”

“ข้าก็จะไปเดินดูของอย่างอื่นน่ะสิ จะมานั่งรอทำไมกันเดี๋ยวค่อยกลับมาเอาก็ได้”

“เอ่อ เดี๋ยวก่อน รอก่อนสิ”

เฟิ่งเซียวเดินตามซินเยว่มา จึงได้รู้ว่านางคุ้นเคยกับชาวบ้านในตรอกนี้เป็นอย่างดี อีกอย่างทุกคนล้วนแต่รู้จักนางและเรียกว่า "คุณหนูถาน" ไม่ว่าจะเพราะความใสซื่อของนาง รอยยิ้มที่สดใสหรือเพราะใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มนี้กันแน่ที่ทำให้นางดูน่ามอง จนเขาเผลออมยิ้มตามไปด้วย

“เอาสักชิ้นหรือไม่”

“นี่คือ…”

“ขนมผักกาด ชาวบ้านทำมาขายอร่อยมากเลยนะ”

“ข้า… ไม่ค่อยชอบกินขนมแบบนี้…”

ซินเยว่ยัดขนมผักกาดเข้าปากเข้าไปคำหนึ่งพร้อมกับยิ้มให้เขาและหันมากัดขนมผักกาดของตัวเอง 

“เป็นอย่างไร อร่อยใช่หรือไม่ข้าบอกแล้วว่าไม่โกหกท่านหรอก ว้าว มีป๋องแป๋งขายด้วย มาเร็วหมอเฉินข้าจะไปซื้อเจ้านั่นเดี๋ยวไม่ทัน”

“เดี๋ยวสิคุณหนูถาน เอ่อ…”

ซินเยว่เผลอตัวคว้าแขนของเฟิ่งเซียวและพาเขากึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อให้ทันพ่อค้าหาบเร่ขายของเล่น เมื่อถึงแล้วจึงได้หันมายิ้มให้เขา ดวงตากลมคู่โตนั้นสะกดท่านอ๋องหนุ่มให้ชะงักไปเล็กน้อย

“ทันแล้ว เดี๋ยวข้ามานะหมอเฉิน”

เฟิ่งเซียวมองตามร่างเล็กที่เดินไปเลือกของเล่นพร้อมกับรอยยิ้ม เขามองที่มือที่พึ่งถูกนางจับวิ่งมาถึงตรงนี้ และขนมผักกาดที่เขาไม่เคยแม้แต่คิดจะกิน แต่วันนี้กลับรู้สึกว่ามันทั้งหอมหวานอร่อยอย่างบอกไม่ถูก

“เยี่ยมไปเลย ข้าขอสามอันนี้ เท่าไหร่”

“ทั้งหมดหกอิแปะขอรับคุณหนู”

“ข้าขอหน้ากากสองอันนี้ด้วย”

“คุณชาย หน้ากากสองอันนี้งดงามมาก ขอบคุณนะขอรับ ทั้งหมดสิบอีแปะ”

“ไม่ต้องทอน เจ้าซื้อพอแล้วหรือไม่ อยากได้อะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า”

ซินเยว่หันมายิ้ม ในใจนางเต้นแรงและอดยิ้มไม่ได้เมื่อเฟิ่งเซียวจ่ายเงินไปให้พ่อค้า ซึ่งมันมากพอสำหรับของเล่นทั้งร้านเลยด้วยซ้ำ

“ไม่เอาแล้วเจ้าค่ะ แต่ท่านจ่ายให้ข้าเช่นนี้ไม่เหมาะกระมังเดี๋ยวข้าจ่ายเองก็ได้”

“ถือเป็นการตอบแทนที่เจ้าช่วยเรื่องยา แล้วก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะช่วยข้าได้นะถานซินเยว่”

“ข้าหรือ ข้าก็ช่วยพวกท่านอยู่แล้วมิใช่หรือ”

“เอาเถอะแล้วค่อยว่ากัน รีบกลับกันเถอะ น้ำตาลปั้นของเจ้าน่าจะได้แล้วกระมัง”

“จริงด้วย ขอบคุณมากพ่อค้าข้าเอาแค่นี้ก็พอ”

“ขอบคุณคุณชายและฮูหยิน ขอให้พวกท่านรักกันนาน ๆ มีลูกหลานเต็มบ้านนะขอรับ”