ตอนที่ 15 โอกาสที่ยังไม่พร้อม

ตอนที่

15

โอกาสที่ยังไม่พร้อม

      เมื่อทำอาหารเสร็จเรียบร้อย ทั้งอคิณและพราวตะวันก็นำอาหารไปที่โรงพยาบาล กลิ่นยาฆ่าเชื้ออ่อนๆ ยังคงคละคลุ้งในอากาศภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ บรรยากาศที่เงียบสงบถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่น พราวตะวันและอคิณเดินเข้ามาพร้อมกับถุงอาหารในมือ

       เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาก็เจอกับอรัญญาที่นั่งอยู่ที่โซฟาภายในห้องกำลังนั่งอ่านหนังสือ ส่วนสุริยะก็กำลังนอนดูทีวีอยู่บนเตียงคนไข้ พราวตะวันก็เดินเข้าไปหาพ่อกับแม่ของเธอทันที ใบหน้าของเธอสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ความเศร้าที่เคยบดบังดวงตาคู่สวยจางหายไปจนเกือบหมดสิ้น ทำให้คุณอรัญญาถึงกับยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ

       “คุณพ่อ คุณแม่คะ นี่โจ๊กเพื่อสุขภาพที่พราวทำกับพี่อคิณค่ะ” พราวตะวันเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง เธอยื่นกล่องอาหารให้กับอรัญญาอย่างตั้งใจ

       อรัญญาเอื้อมมือไปรับกล่องโจ๊กมาไว้ในมือ เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านกล่องใบเล็กๆ นั้น

“ขอบคุณนะพราว อคิณด้วย จริงๆ ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้นะ” เธอมองลูกสาวและลูกเชยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

       “ไม่เป็นไรครับคุณอา” อคิณตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ “ผมอยากให้คุณอาได้ทานอาหารมีประโยชน์และที่สำคัญเราสองคนทำมาจากใจครับ”

       สุริยะมองพราวตะวันด้วยสายตาที่เปี่ยมสุข เขาหันไปกระซิบกับภรรยาของเขาเบาๆ

       “ฉันสบายใจขึ้นมากเลยนะที่เห็นพราวเขายิ้มได้”  

       อรัญญาพยักหน้าเบาๆ “ฉันก็เหมือนกันค่ะ เห็นลูกยิ้มได้ก็มีความสุขมากแล้ว”

       ในขณะที่ทุกคนกำลังยิ้มแย้มกันอยู่นั้น พราวฟ้าและอคินัยที่บังเอิญเจอกันที่หน้าห้อง พราวฟ้าที่รีบเดินชนเข้ากับอคินัยอย่างจัง

       “โอ๊ย!!! คุณนี่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง” พราวฟ้าโวยวายออกมาด้วยความตกใจ

       “พราวฟ้า!!!” อคินัยร้องทักด้วยน้ำเสียงขบขัน “ไม่เจอกันนานยังดุเหมือนเดิมเลยนะครับ”

       พราวฟ้าถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วถอดอกมองเขาอย่างไม่พอใจ “คุณต่างหาก!!! ทำไมถึงไม่รู้จักอยู่เฉยๆ คนอื่นเขาจะได้ไม่ต้องชน”

        อคินัยหัวเราะเบาๆ “ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

        

       พราวฟ้าทำหน้าบึ้งตึงแล้วรีบเดินหนีเข้าไปในห้องพราวฟ้าเดินตรงไปหาพี่สาวของเธอ ใบหน้าของเธอยังคงแดงก่ำเล็กน้อยจากความหงุดหงิดที่ได้เจออคินัย

       พราวตะวันมองน้องสาวด้วยสายตาที่เอ็นดู “อ้าว พราวฟ้าทำไมทำหน้าบึ้งอย่างนั้นล่ะ”

       “ก็เจอคนซวยๆ แต่เช้าน่ะสิ” พราวฟ้าหันไปมองอคินัยที่เดินตามหลังเธอเข้ามาในห้อง ซึ่งพราวตะวันก็พอเข้าใจน้องสาว

       “พี่คินน์” อคินัยเรียกพี่ชายเสียงเบา “พราวตะวันดูมีความสุขมากขึ้นมากเลยนะครับ”

       อคิณหันมามองน้องชายแล้วยิ้มบางๆ “ก็เพิ่งจะวันนี้แหละ”

       “แต่ก็ดีแล้วนะ” อคินัยยิ้มกว้างขึ้น “ว่าแต่พี่พอจะรู้หรือเปล่าว่าสาวน้อยพราวฟ้ามีแฟนหรือยัง”

       อคิณส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ “เลิกนิสัยเจ้าชู้ได้แล้วน่าไอ้นัย”

       “โธ่พี่!!! ผมแค่อยากจะดูว่าพอจะมีลู่ทางบ้างหรือเปล่า” อคินัยตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ

       “คนอย่างแกคงไม่มีลู่ทางอะไรหรอก” อคิณพูดตัดบททันที ก่อนจะเดินไปหาพราวตะวันและครอบครัวของเธอ

       อคินัยยืนมองพี่ชายที่เดินห่างออกไปแล้วยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆ อรัญญาพลางยิ้มทักทายอย่างมีอารมณ์ดี อรัญญาจึงชวนอคินัยคุยเรื่องต่างๆ ส่วนพราวฟ้าก็ยังคงทำหน้าบึ้งตึง แต่ในใจกลับแอบมองอคินัยอยู่เป็นพักๆ

       ในขณะที่ทุกคนกำลังยิ้มแย้มกันอย่างมีความสุข อคิณก็หันไปมองพราวตะวัน “พราวครับ ผมอยากจะชวนทุกคนไปพักผ่อนกันที่บ้านพักตากอากาศของผมที่หัวหินครับ”

       “แต่พ่อจะได้ออกโรงพยาบาลตอนไหนยังไม่รู้เลย” พราวตะวันตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลงเล็กน้อย

       ในจังหวะนั้นเอง นายแพทย์ธีระก็เดินเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

       “ได้ไปแน่นอนครับ” นายแพทย์ธีระกล่าวพลางหันไปมองสุริยะที่นอนอยู่บนเตียง “พรุ่งนี้หมอก็จะให้สุริยะกลับบ้านได้แล้ว”

       พราวตะวัน และพราวฟ้าหันไปมองพ่อ อรัญญาเองก็หันไปมองสามีด้วยความดีใจ

       “ขอบคุณนะคะคุณหมอธีระ” อรัญญาพูดพร้อมกับยกมือไหว้นายแพทย์ธีระด้วยความซาบซึ้งใจ

       นายแพทย์ธีระยิ้มแล้วกล่าวอย่างใจดี “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ นี่ก็เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”

       พราวตะวันมองใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของทุกคนแล้วก็ใจกระตุกวูบ ภาพในอดีตฉายชัดขึ้นมาในความคิดที่เธอต้องเซ็นสัญญาแต่งงานกับอคิณเพื่อแลกกับลมหายใจของพ่อ เงินสิบล้านและชีวิตที่เปลี่ยนไปของเธอ พราวตะวันวันกัดริมฝีปากแน่น แม้ว่าอคิณจะดีหรืออ่อนโยนกับเธออย่างไรแต่เขาและพ่อของเขาก็บังคับให้เธอแต่งงานและทำให้พราวตะวันฉุกคิดขึ้นมาว่าบางทีที่ฟิล์มนอกใจเธอก็อาจจะมาจากเรื่องนี้แต่ทั้งที่จริงแล้วฟิล์มนอกใจเธอมาโดยตลอด

       เธอมองอคิณด้วยแววตาที่สับสน พ่อของเขาเป็นคนช่วยพ่อของเธอไว้ แต่ก็เป็นคนที่ทำให้เธอต้องเจอกับความเจ็บปวดมากมาย เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับเขาดี

       “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมจะจัดการทุกอย่างแล้วพวกเราสองครอบครัวไปเที่ยวด้วยกันนะครับ” อคิณพูดขึ้นมาอย่างดีใจที่จะได้พาทั้งสองครอบครัวไปเที่ยวด้วยกัน

       หลังจากได้รับข่าวดีจากคุณหมอธีระ ทุกคนก็เดินทางออกจากโรงพยาบาลด้วยใบหน้าที่สดใสและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข อคิณขับรถกลับมาที่บ้าน บรรยากาศในรถเงียบสงบมีเพียงเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ คลอตลอดทาง

       เมื่อมาถึงที่บ้าน อคิณเดินนำหน้าพราวตะวันเข้ามาในตัวบ้าน เขาเปิดไฟในห้องนั่งเล่นแล้วหันมามองเธอ “นั่งพักก่อนไหม”

       พราวตะวันพยักหน้าเบาๆ เธอเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาว อคิณเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วออกมาพร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว เขาเดินมานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอ แล้วยื่นแก้วน้ำให้พราวตะวันรับมาแล้วกล่าวขอบคุณเบาๆ

       อคิณมองหน้าเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย “ผมรู้ว่าคุณคงจะเหนื่อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น”

       พราวตะวันก้มหน้าลงเล็กน้อย “ก็นิดหน่อยค่ะ”

       อคิณวางแก้วน้ำในมือลงบนโต๊ะก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของเธอไว้เบาๆ “คุณไม่รักผมก็ไม่เป็นไร แต่ช่วยให้โอกาสผมดูแลคุณในฐานะสามีภรรยาได้ไหม”

       พราวตะวันรู้สึกตกใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยประหลาดใจ หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้

       “ก็แค่สามีภรรยาตามหน้าที่แต่ไม่ได้มาจากหัวใจ” พราวตะวันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย

       อคิณมองสบตาเธอด้วยความรู้สึกเจ็บปวด “ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมอาจจะให้คุณไม่พอใจ แต่ผมอยากจะชดเชยให้คุณทุกอย่าง”

        พราวตะวันก้มหน้าลงอีกครั้ง เธอพยายามรวบรวมสติก่อนจะตอบกลับไปอย่างแผ่วเบา “ขอโทษนะคะ หัวใจของพราวยังไม่พร้อมที่จะมีใครในตอนนี้ค่ะ”

       อคิณเงียบไปพักหนึ่ง เขายังจับมือเธอไว้แน่น “พราวไม่ต้องรีบก็ได้ครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

       “ผมยังยืนยันคำเดิม ผมจะรอให้คุณพร้อม แล้ววันนั้นผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณเสียใจ”

       พราวตะวันไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแต่ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก หัวใจของเธอยังคงสับสนและเต็มไปด้วยความรู้ที่ยุ่งเหยิง เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่ได้เจอผู้ชายคนนี้

       หลังจากนั้น อคิณก็ปล่อยมือเธอ เขาผายมือไปทางบันได “พักผ่อนเถอะครับ”

       พราวตะวันเดินขึ้นบันไดช้าๆ โดยมีอคิณมองตามหลังของเธอ แต่ทันใดนั้นอคิณก็ตัดสินใจเดินตามหลังเธอไปแล้วกอดเธอจากด้านหลัง

       “อุ้ย!!!” พราวตะวันอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจที่อยู่ๆ เขาก็เดินมากอดเธอ

       “ขอผมกอดคุณสักพักได้ไหม ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้เสมอนะครับ” เขากระซิบเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูของเธอ พราวตะวันรู้สึกตกใจ แต่เธอไม่ได้ขัดขืน เธอได้แต่ยืนนิ่งๆ ปล่อยให้เขากอดเธอไว้แบบนั้น ความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่คุ้นเคยค่อยๆ ซึมซาบเข้ามาในหัวใจที่เย็นชาของเธอช้าๆ

       “คุณขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวผมต้องกลับไปประชุมต่อ” อคิณคลายอ้อมกอดออกช้าๆ ก่อนจะเดินกลับไป ปล่อยให้พราวตะวันยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น