บทที่ ๒๒ จากใต้ลงกลาง

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปใครก็เข้าหน้าหานายหัวไม่ติดสักคน ซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่าเพราะอะไร วันนี้ก็เช่นกันเสือออกไปตามหาบนฝั่ง แต่กลับพบเพียงพ่อของขลุ่ยอาศัยอยู่บ้านหลังเดิมเพียงลำพัง และแน่นอนว่าไม่มีแม้แต่เงาของไอ้ขลุ่ยเลยสักนิดเดียว

อิฐที่เอาแต่นั่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่พูดไม่จา เอาแต่ก้มหน้าทำงานงก ๆ

ครืด…ครืด...

ดวงตาสีดำขลับเหลือบมองหน้าจอที่สว่างวาบขึ้นมา ก่อนจะกดเข้าไปดูรูปถ่ายปริศนาที่ส่งมาจากเพื่อนสนิท เพียงเห็นภาพนั้นอิฐรีบกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อมองมันให้แน่ใจอีกครั้ง…และใช่มันมีร่างคุ้นตาของคนที่เขากำลังตามอยู่นั่นเอง ฝ่ามือใหญ่ไม่รอช้ารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเหมทันที

“ฮัลโหล” เสียงหัวเราะเบา ๆ อย่างรู้ทัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนชัดเจน

"เด็กมึงทำกูหัวแตกขนาดนี้ กูเอาคืนแน่" อิฐเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างข่มอารมณ์

"งั้นกูก็ไม่บอกว่าเมียมึงอยู่ที่ไหน ว่าไงล่ะ"

"มึงกล้าต่อรองกับกูเหรอ ไอ้เพื่อนเหี้ย!”

"เออกูรักคนของกู มึงก็รักคนของมึง ถือว่าเจ๋ากัน"

“ได้...แต่เงินทั้งหมดต้องเป็นของกู” อิฐได้ทีเป็นต่อ ส่วนเหมได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความหงุดหงิด เพราะไม่คิดว่าเพื่อนสนิทจะใช้ไม้ตายน