บทที่ 5 ไปต่อหรือพอแค่นี้

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความคิด ความอ่าน และการวางแผนในอนาคตด้วยกันก่อนหน้าแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแบบในตอนนี้ ก่อนหน้านั้นทั้งเทวทิณณ์และมัชชุพรคิดว่า พวกเขาต่างก็มองเห็นอนาคตร่วมกันไม่ใช่หรือถึงได้ตกลงปลงใจที่จะใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน

ว่ากันว่าเจ็ดปีอันตราย มีคู่รักหลายคู่ที่ต้องจำใจเอ่ยลาในระยะเวลานี้ แต่สำหรับมัชชุพรระยะเวลาเพียงสองปีกลับทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่สั่นคลอนถึงเพียงนี้

ในส่วนของมัชชุพรหล่อนแค่ต้องการสามีคนเดิม คนที่ใส่ใจดูแล คนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยถามสารทุกข์สุกดิบแม้งานจะยุ่งมากแค่ไหน ขอแค่ส่งข้อความมาบอกให้เธอได้รับรู้บ้างก็เท่านั้น หลายครั้งที่มัชชุพรทำอาหารไว้เอาใจสามีจนเต็มโต๊ะ ความตั้งใจที่มี ความคาดหวังที่จะได้ใช้เวลาทานข้าวด้วยกันเพียงสามสิบนาทีในหนึ่งวันเป็นอันต้องสูญเปล่าหลายครั้ง แรก ๆ ก็ยังพอเข้าใจ แต่หลาย ๆ ครั้งเหมือนถูกสามีละเลย ยิ่งไปกว่านั้นก็เสียความรู้สึกหิ้วท้องรอสามีมาทานข้าวด้วยกัน แต่อีกฝ่ายไม่เพียงส่งข้อความมาบอกกล่าวยังพูดหน้าตายว่าทานมาจากข้างนอกแล้ว เสียความรู้สึกเป็นที่สุด แต่เพราะอยากจะรักษาความสัมพันธ์ให้ยืดยาว มัชชุพรเลยไม่พูดออกไป เก็บไว้นานวันเข้าก็ถึงเวลาระเบิด

ส่วนเทวทิณณ์เพราะคิดว่าเขาคือหัวหน้าครอบครัว ไม่เพียงต้องก้าวหน้าในหน้าที่การงาน แต่ต้องก้าวหน้าในกำลังทรัพย์ด้วย เขาวางแผนไว้หลายอย่างไว้ในหัว หากไม่มีสามีอย่างเขา มัชชุพรจะต้องอยู่ได้ และอยู่ได้ดีด้วย กลัวว่าคนรักจะลำบากเลยพยายามก่อร่างสร้างตัวจนลืมใครบางคนไว้ข้างหลัง เมื่อเขาวิ่งมาถึงเส้นชัยกลับมองไม่เห็นมัชชุพร ไม่รู้ว่าเขาละเลยภรรยาไปตั้งแต่ตอนไหนและเมื่อไหร่ด้วยซ้ำ เทวทิณณ์กระหายความสำเร็จจึงทุ่มเทแรงกายแรงใจไปจนสุดกำลัง อีกทั้งเขายังดำรงตำแหน่งประธานชี้นิ้วสั่งลูกน้องเพื่อให้บรรลุจุดประสงค์ พอกลับมาถึงบ้านกลายเป็นว่าสามีอย่างเขาสลัดหัวโขนนั้นไม่ออก ไม่ได้เป็นสามีที่น่ารักของมัชชุพรคนก่อนอีกต่อไป เขาเอาแต่ตำหนิอีกฝ่ายเพื่อให้เป็นดั่งใจหวัง ตั้งตัวเป็นประมุขของบ้านที่ว่าภรรยาต้องทำตาม ด้วยเพราะเหตุนี้บรรยากาศคู่รักที่รักกันชื่นมื่นก่อนหน้าเป็นอันจืดจาง เพราะเขาไม่สามารถควบคุมมัชชุพรให้เป็นดั่งใจนึก นึกถึงตอนที่เขาบริภาษภรรยาที่ออกไปเที่ยวผับตอนกลางคืนโดยไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

“เฮ้อ” เทวทิณณ์ถอนหายใจไม่รู้กี่สิบครั้งของวัน แฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะที่รอให้เขาอ่านและอนุมัติตั้งเรียงรายอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เช้า ก่อนจะกดอินเตอร์โฟนสอบถามเลขาถึงกำหนดการช่วงบ่ายและวันต่อ ๆ ไป เขาโหมงานหนักเกินไปจริง ๆ จนแทบไม่มีเวลาดูแลตัวเอง หายใจเข้าออกเป็นงาน อีกทั้งยังหาคนที่จะเข้ามาช่วยสานต่อหรือไว้วางใจให้ทำหน้าที่แทน การเป็นประธานบริษัทนั้นภายนอกดูภูมิฐานโอ่อ่าแต่ว่าความจริงนั้นกลับต้องแบกรับความรับผิดชอบมากมาย เขาไม่ได้กินปากเดียว มีลูกน้องและพนักงานรวมไปถึงครอบครัวของพวกเขาต่างก็เป็นฟันเฟืองให้บริษัทเดินหน้าต่อไป เพราะฉะนั้น…แต่ละก้าวในการลงทุนจะต้องระมัดระวัง เจรจาต่อรองเพื่อให้ตัวเองเสียผลประโยชน์น้อยที่สุด ไหนจะต้องผูกสัมพันธ์กับผู้ใหญ่และแวดวงนักธุรกิจด้วยกัน เพื่อหาพาร์ทเนอร์และเส้นสายในการลงทุนอื่น ๆ ต่อไป กว่าบริษัทจะเป็นรูปเป็นร่างมั่นคงมาได้ขนาดนี้เขาทุ่มเทและแทบจะลงไปกำกับเองทุกขั้นตอน

ตัวเขาในวัยสามสิบหกย่างสามสิบเจ็ดปี กระหายในความสำเร็จ ไหลไปตามกระแสว่าอายุเท่านั้นเท่านี้ควรมีอะไร อย่างบ้านคันโต รถคันใหญ่ ต้องประสบความสำเร็จแบบนั้นแบบนี้ แล้วยิ่งได้ใจเมื่อเห็นตัวเองเป็นที่กล่าวถึงในหน้าหนังสือพิมพ์ ‘นักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรงแห่งปี’ เขาหลงไปกับชื่อเสียงและความสำเร็จ กระหายที่จะไปให้ถึงเส้นชัยให้เร็วที่สุด สุดท้ายพอเขาบรรลุเป้าหมายแล้วกลับไม่มีใครอยู่เคียงข้างในวันที่เขาประสบผลสำเร็จ เขาเอาแต่วิ่งเข้าเส้นชัยอย่างเอาเป็นเอาตายจนลืมใครหลาย ๆ คน ไม่ว่าจะครอบครัว พ่อแม่ ไม่เว้นแม้แต่ภรรยาที่บ้าน นานเท่าไหร่แล้วที่พวกเขาต่างก็ไม่ได้ทานข้าวร่วมกัน เอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบ หัวเราะให้กัน ระยะเวลาสองปีจะว่าสั้นก็ไม่สั้น จะว่ายาวก็ไม่ยาว เขาลืมไปว่ามนุษย์เราสังขารร่วงโรยไปตามเวลา อีกทั้งไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้บุคคลเหล่านั้นจะยังอยู่หรือไม่

บางทีความสำเร็จที่แลกมาอาจไม่คุ้มค่า

จะดีกว่าไหมถ้าค่อย ๆ วิ่งก้าวเข้าเส้นชัยไปด้วยกัน คอยเก็บเกี่ยวความสุขไปตามทาง เหนื่อยก็พักอย่างน้อยก็มีมือหลายคู่ที่คอยช่วยพยุงกันไป ดีกว่าไปตัวคนเดียว กินคนเดียว นอนคนเดียว หากไม่มีบุคคลเหล่านั้นเทวทิณณ์ก็ไม่รู้จะฉลองความสำเร็จนั้นกับใคร