1 (เปิดฉาก) นักล้วงกระเป๋าร่างบาง

ที่ผับบลู (Bleu) ย่านทองหล่อ อัลฟ่าหนุ่มใหญ่ชื่อคิงรู้สึกเมามาก และเริ่มอยากอ้วกขึ้นมา เขาเลยลุกขึ้นด้วยร่างโอนเอนจากโซฟาที่เฟย์กับดอม สองเพื่อนซี้ตลอดกาลของเขาที่เป็นอัลฟ่าเหมือนกันนั่งอยู่

ผับแห่งนี้คือที่ที่สามหนุ่มมาเที่ยวด้วยกันอย่างเคย เพราะวันนี้คือวันเสาร์ วันแห่งการแฮงก์เอาต์ของสามหนุ่มโสด

“จาปายหนาย” เฟย์ถามทั้งที่ก็เมาไม่แพ้กัน

“ไปเยี่ยว” คิงตอบห้วน ๆ

“ถ้าจะอ้วกก็อ้วกให้เสร็จนะมึง อย่าเก็บมาอ้วกแถวนี้” ดอม หนุ่มที่มีรอยสักหลายแห่งบนร่างกาย เอ่ยปากแซวเพื่อนพลางเอามือบีบจมูกเป็นเชิงล้อเลียนแล้วโบกมือไล่

คิงเดินไปมือหนึ่งก็ชูนิ้วกลางไปด้วย เพราะสนิทกันมากจึงไม่ต้องหันมาดูก็รู้ว่าดอมต้องทำท่ากวนตีนใส่เขาอยู่แน่ ๆ

ทั้งสามคนโตมาด้วยกัน จนอายุจะสี่สิบแล้วก็ยังเป็นเพื่อนซี้กันอยู่ เป็นทั้งเพื่อนและหุ้นส่วนทางธุรกิจ ผูกพันกันจนมองตาโดยไม่ต้องพูดก็รู้ใจ

กว่าคิงจะเดินโซเซมาที่โถปัสสาวะก็นานพอดู และใช้เวลาอีกสักครู่กว่าจะรูดซิปแล้วควักเอาคิงน้อยออกมาสำเร็จ

หนุ่มเมาหนักเอาหน้าผากกดบนแขนที่แนบบนกำแพงเหนือโถปัสสาวะพลางหลับตา เสียงจ๊อกเบา ๆ จากสายของเหลวที่ตกลงไปเบื้องล่างฟังราวกับไวต์นอยส์ สติ

สตังหลุดวูบเป็นพัก ๆ

ทันใดนั้นเขาสัมผัสถึงบางอย่างที่อุ่นวาบแต่สบายแถวหลังคอ ก่อนจะตามมาด้วยน้ำหนักจากสันมือที่กระแทกลงบนบ่าดังปั้ก ๆ

“ท่านครับ นี่คือผ้าร้อนครับ และน้ำหนักมือเท่านี้พอไหมครับ” ที่แท้เป็นพนักงานชายคนหนึ่งในห้องน้ำชายที่มักถูกเรียกเล่น ๆ ว่า ‘เด็กสับเยี่ยว’ เป็นคนที่คอยยืนอยู่ข้างหลังลูกค้าชายที่ยืนฉี่ก่อนจะใช้สันมือสับเบา ๆ ที่หลังคอเพื่อนวด บางทีก็ผ้าขนหนูร้อนมาโปะที่บ่าหรือหลังคอเพื่อคลายความมึนเมาให้ลูกค้า โดยแลกกับทิปที่ลูกค้าจะให้ ซึ่งลูกค้าบางคนก็หยิบแบงก์ใหญ่ให้แทนแบงก์เล็กเพราะความมึนเมาก็มี

คิงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา “ดีมาก…ไอ้น้อง เดี๋ยวพี่หยิบเงิน” แม้สติของคิงจะใกล้หลุด แต่ยังรู้ว่าคว้ากระเป๋าตังค์ยาวที่เหน็บไว้ด้านหลังกางเกง ทว่า…

‘ทำไมไม่มีวะ ปกติมันอยู่ตรงนี้นี่’ แม้จะเมาแต่ยังพอระลึกได้ คิงเป็นคนที่เวลาไปไหนมาไหนพกกระเป๋าตังค์ติดตัวตลอด

เท่านั้นไม่พอน้ำหนักมือที่สับ ๆ ก็หยุดลงดื้อ ๆ แต่คนเมายังอยู่ในท่าเอาซบหน้าผากกับมือค้างอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่ คิงอาจหลับคาโถปัสสาวะไปแล้ว

แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงดังก้องจากทางเข้าห้องน้ำชาย

“เฮ้ย มึงทำอะไรเพื่อนกูวะ!” ที่แท้คือดอมนั่นเองที่เข้าห้องน้ำด้วยเหมือนกัน หนุ่มหุ้นส่วนของผับดังเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิด ที่แท้เด็กสับเยี่ยวคนนั้นฉวยโอกาสขโมยกระเป๋าของคิงแล้วเผ่นแน่บออกจากห้องน้ำทันที

+++++

ดอมที่เป็นหนุ่มเลือดร้อนสุดประจำแก๊งรีบตามไป ในผับบลูคนเยอะแล้วก็มืด พอออกมาจากห้องน้ำเขาหันรีหันขวาง แล้วดวงตาคมกริบดุจเหยี่ยวก็ล็อกไปยังเป้าหมาย

‘นั่นไงเจอตัวแล้ว เสื้อยืดดำ ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ กับหมวกแก๊ปสีขาว เป๊ะเลย’

เสื้อดำกับหมวกขาวนั่นคือเครื่องแบบของพนักงานที่นี่

อย่างไม่รอช้า ดอมตัวใหญ่พุ่งตัวไปคว้าแขนเด็กคนนั้นไว้ทันที

“หยุดนะมึงไอ้น้อง! เอากระเป๋าตังค์เพื่อนกูคืนมา” หนุ่มรวยเลือดร้อนร่างใหญ่คว้าแขนเล็กข้างนั้นไว้ อดแปลกใจไม่ได้ที่ความอบอุ่นจากผิวของนักล้วงทำให้รู้สึกขนลุก แถมยังตื่นตัวแปลก ๆ

“อะไรครับพี่ พี่พูดเรื่องอะไร” นักล้วงหันขวับมาตอบหน้าตาย

“อย่ามาทำไก๋ ในมือยังถือกระเป๋าอยู่เลย” ดอมหรี่ตาเพิ่งมองวัตถุสีดำในมือ

เด็กหนุ่มในหมวกแก๊ปเหลือบมองกระเป๋าเงินแบรนด์เนมราคาแพงสีดำในมือ เขาแก้ตัวว่า “อยู่ ๆ มีใครก็ไม่รู้มาโยนใส่มือผมน่ะ”

“โกหก! เห็นกับตาชัด ๆ ทำเป็นมานวดคอคนมาเที่ยวในห้องน้ำแล้วแกล้งกระเป๋าเพื่อนกู”

“บ้าแล้วพี่ ผมเป็นเด็กเสิร์ฟดูแลลูกค้าตรงนี้อยู่ ผมจะเข้าไปห้องน้ำได้ยังไง”

เรื่องวุ่นไปกว่านั้นเมื่อฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งที่ดอมจำได้ว่าเป็นของเฟย์ ทายาทเจ้าสัวโรงงานยาหม่อง ก็วางหมับบนไหล่บอบบางของเด็กหนุ่มจอมฉกกระเป๋า พร้อมกับส่งเสียงคำรามต่ำ ๆ

“เฮ้! มีเรื่องอะไรกับเพื่อนพี่เหรอไอ้หนู”

แต่เฟย์คงออกแรงมากไป ทำให้เด็กหนุ่มที่ไม่ทันระวังตกใจ เขามีปฏิกิริยาตอบสนองด้วยการหันหลังไปยังที่มาของเสียงในทันที จนข้อศอกไปถองหนุ่มใหญ่ทายาทยาหม่องเสียงดังพลัก

“โอ๊ก” เฟย์หน้าหงาย เอามือกุมจมูกไว้ทันที คิงที่เฟย์หอบมาด้วยถึงกับเซไปพิงผนังแต่ยังทรงตัวไว้ได้

ดอมรุดเข้ามาดูอาการเพื่อนด้วยความห่วงใย “เฮ้ย เฟย์ มึงเป็นไรเปล่า”

เฟย์เห็นของเหลวสีดำที่ปลายนิ้วที่เพิ่งไปแตะจมูก แต่ดูเหมือนดั้งจมูกของเขายังอยู่ดี ทายาทยาหม่องรีบแหงนหน้าเอานิ้วบีบดั้งจมูกไว้

เด็กหนุ่มตัวต้นเหตุเห็นท่าไม่ดีเลยทำท่าจะโยนกระเป๋าตังค์คืนเจ้าของแล้วรีบเผ่น “ตกลงกระเป๋านี่ของพวกพี่ใช่ไหม เอาคืนไปเลย ยังไงผมก็ไม่ได้อยากได้อยู่แล้ว”

แต่ดอมผู้เลือดร้อนไม่ปล่อยให้อีกคนลอยนวล เขารีบฉวยหลังคอเสื้อจนเท้าของร่างบางของเด็กหนุ่มที่กำลังก้าวไปข้างหน้าลอยคว้างกลางอากาศ

พอถึงตอนนี้การ์ดตัวใหญ่ของร้านปรี่เข้ามายังจุดเกิดความวุ่นวาย เขาทำเสียงต่ำ ๆ ถามว่า

“เกิดเรื่องอะ…”

คำพูดยังไม่ทันออกมาครบ การ์ดร่างใหญ่ก็เห็นแววตาถมึงทึงของดอมที่มองมา แล้วร่างใหญ่ก็ห่อตัวลงทันที น้ำเสียงเปลี่ยนจากคุกคามมาเป็นนอบน้อมอย่างรู้งาน

“คุณดอมมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ แล้วเพื่อนคุณเป็นอะไรหรือเปล่า” การ์ดตัวใหญ่ไม่ได้สนใจสักนิดเกี่ยวกับสวัสดิภาพพนักงานตัวเล็กของคลับที่เห็นก็รู้แล้วว่าตกเป็นเป้าโจมตีของลูกค้า หนุ่มน้อยคนนั้นถูกดอมหิ้วที่หลังคอเสื้อเหมือนลูกแมวตัวหนึ่ง

“ไม่เป็นไร ตรงนี้พวกเราจัดการกันเองได้ไม่มีอะไร” ดอมส่งเสียงเข้ม ๆ

การ์ดคนนั้นรีบล่าถอยไปทันที รู้ดีกว่าหนุ่มเลือดร้อนคนนั้นเป็นถึงหุ้นส่วนคนสำคัญของที่นี่

เฟย์เอาผ้าเช็ดหน้าอุดจมูก เดินไปสมทบกับคิงที่ยังยืนพิงผนัง แล้วเขาก็ออกความเห็นว่า

“มึงอย่ามาคุยกันตรงนี้เลย รบกวนลูกค้าคนอื่น ไปคุยกันในห้องของพี่มาร์คดีกว่า” พี่มาร์คที่เฟย์พูดถึงคือหุ้นส่วนใหญ่ที่คลับบลูแห่งนี้

ดอมแสยะยิ้ม ก่อนจะพูดกรอกหูเด็กหนุ่ม “เราต้องคุยกันหน่อยแล้วไอ้เด็กปากแข็ง!”

แล้วก่อนได้ทำอะไรต่อ เด็กหนุ่มก็ถูกหนึ่งในสามอัลฟ่าร่างใหญ่หิ้วตัวเหมือนหิ้วลูกหมาตัวหนึ่ง ไปยังที่ใดก็สุดจะหยั่งรู้

+++++

หนุ่มน้อยร่างบางถูกกระชากเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง ก่อนจะถูกเหวี่ยงเกือบหัวคะมำหน้าแทบฟาดกับพื้น

“ตกลงจะยอมรับดี ๆ ไหมว่ามึงขโมยกระเป๋าตังค์เพื่อนกู!” ดอมจอมโหดชี้นิ้วแถมยังกระชากเสียงข่มขู่

เด็กหนุ่มหันหน้าหาคนพูดจากท่าจับกบเมื่อกี้ เขาไม่เจ็บเพราะห้องพักส่วนตัวอันหรูหราของเจ้าของคลับแห่งนี้ลาดพรมขนสั้นไว้ทั้งหมด

ท่าทางเด็กคนนี้น่าจะเป็นเด็กปากแจ๋วคนหนึ่ง แทนที่จะกลัวหงอ เขากลับพยายามชี้แจงเหตุผล

“จะยอมรับได้ยังไง ก็ผมไม่ได้ทำจริง ๆ นี่นา” พนักงานร่างบางประท้วง สิ่งที่คิดในใจคือ ‘แม่งเอ๊ย กูเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้แค่สองวัน ต้องเจออะไรอย่างนี้แล้วเหรอวะเนี่ย’

“ยังไม่ยอมสารภาพอีก ทั้ง ๆ ที่หลักฐานคาตาซะขนาดนั้น” เฟย์ที่เดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำดื่มในขวดมาให้คิง กับหยิบกระป๋องเบียร์ให้ตัวเองเอ่ยขึ้นบ้าง

“กูว่าต้องมีมาตรการสักอย่างทำให้มันยอมรับแล้วว่ะเฟย์” ดอมทำเสียงเครียด

“จะทำอะไรของมึงอีกล่ะ กระเป๋าของไอ้คิงก็ได้คืนมาแล้วไม่ใช่เรอะ” ทายาทยาหม่องส่ายหน้า กลิ้งกระป๋องเบียร์เย็นเฉียบบนหน้าผาก พอดีเหลือบเห็นขวดเหล้ายินวางอยู่ที่บาร์ จึงเดินไปหยิบมาเพราะยังอยากดื่มอยู่

“กระเป๋าได้คืนมาแล้ว แต่มันทำจมูกมึงเลือดออกนะเว้ย” ดอมไม่ยอม

“อือ ๆ ก็จริง ๆ” เฟย์รับคำแบบขอไปที เขาดื่มเหล้าจากปากขวดโดยตรงเพราะขี้เกียจหาแก้ว “ทำผิดแล้วยังปากแข็งด้วย”

“พวกมึงคุยอะไรกันเสียงดังวะเนี่ย” คิงที่เพิ่งอาการดีขึ้นหลังดื่มน้ำเข้าไปเป็นขวดเอ่ยทัก

“เด็กคนนี้จิ๊กกระเป๋าตังค์มึงจากในห้องน้ำ” ดอมชี้นิ้วไปที่เด็ก แต่ตามองเพื่อน

“หา? งั้นเหรอ” คิงทำท่าเหลอหลา

ขณะที่สามอัลฟ่ากำลังเสียสมาธินั่นเอง เด็กหนุ่มก็เพ่งไปที่ประตู ‘โอกาสหนีมาถึงแล้ว’

ด้วยความว่องไว ร่างบอบบางเปลี่ยนจากท่านั่งมาเป็นท่าคุกเข่าข้างหนึ่งเหมือนท่าระวังของนักวิ่ง ก่อนจะสปริงเท้าไปยังที่หมาย

แต่คิงที่ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเลือดที่จมูกที่ยังไหลซึมนิด ๆ ให้เฟย์ที่ไม่สนใจเอาแต่ดื่มเหล้าจากขวด บังเอิญหันมาเห็นพอดี เลยร้องเสียงดังบอกเพื่อน

“เฮ้ยดอม! มันจะหนีแล้ว”