ตอนที่ 8 ความโกรธเคืองที่มิจางหาย

มู่อิงเถาเข้าครัวทำอาหารง่ายๆ ให้ซ่งอวี่ถงสองสามอย่างเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยนางจึงเดินเข้าไปในห้องนอนตั้งใจจะไปดูอาการของเด็กชายเสียหน่อย แต่เมื่อเดินไปถึงหน้าห้องประตูก็ถูกแง้มออกมาเล็กน้อยแล้ว

ที่ข้างเตียงนอนของเด็กชายตัวน้อยนั้นมีซ่งอวี่ถงที่คอยเช็ดเนื้อตัวให้เขาอย่างเบามือด้วยความอ่อนโยน

“ดูเหมือนหงเอ๋อจะไม่ทรมานมากเท่าใดแล้วนะเจ้าคะ”

“ก็น่าจะเป็นเช่นนั้น อีกสองวันข้าจะเข้าเมืองไปสำนักบัณฑิตขอลาหยุดสักเจ็ดวันเพื่ออยู่เป็นเพื่อนพวกเจ้า”

“ไม่ต้องหรอก พวกข้าอยู่ได้”

“แต่หงเอ๋อบาดเจ็บเพียงนี้หากว่าบ้านนั้นมาระรานพวกเจ้าอีกจะทำอย่างไร ไม่ได้หรอกข้าไม่ไว้ใจ”

“ทำมาก็ทำกลับสิ”

แม้ซ่งอวี่ถงจะเห็นวีรกรรมของนางแล้วแต่เขาก็ยังไม่วางใจอยู่ดีจะทิ้งพวกนางไว้ที่นี่เพียงลำพังได้อย่างไร แต่ก่อนก็ยังมีพี่รองและพี่สะใภ้รองอยู่ด้วยแต่วันนี้เหลือเพียงเขาคนเดียวแล้วที่เป็นที่พึ่งสำหรับนางและหลานชายคนนี้

“ข้าอยู่ได้น่า”

ซ่งอวี่ถงส่ายหน้าให้นางเบาๆ 

“วันที่ข้าเข้าเมืองข้าจะลองไปถามเช่าบ้านดูด้วย”

“เช่าบ้าน? ในเมืองนั้นน่ะหรือ”

“ใช่แล้ว ให้พวกเจ้าไปอยู่ที่นั่นด้วยข้าจะได้หายห่วง”

“ไม่เอาน่าท่านพี่ จะไปเช่าให้เปลืองเงินทำไมกัน”

“แต่ที่นี่ก็คือที่ดินร้างสักวันพวกเราก็ต้องย้ายออกไปอยู่ดี”

“เงินในบ้านของเราก็เหลือเพียงน้อยนิดไม่ใช่หรือหากท่านนำไปเช่าบ้านอีกแล้วพวกเราจะกินอยู่อย่างไรต่อไปกันเล่า”

“ไว้ค่อยหาเพิ่มทีหลังก็ยังได้”

เขาตอบนางสั้นๆ ก่อนจะหันไปจ้องมองใบหน้าของผู้เป็นหลานชาย มู่อิงเถามองไม่ออกเลยว่าภายใต้ใบหน้าหล่อเหลานั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่หรือจะเป็นเพราะความกดดันจากทางบ้านหรือไม่นะที่ทำให้เขากลายเป็นคนร้ายกาจไปได้ จะทำอย่างไรดีให้ชีวิตของนางอยู่รอดไปจนกว่าจะได้กลับบ้านกัน

“พรุ่งนี้ข้าคงต้องขึ้นเขาอีกครั้ง”

“ขึ้นเขา?”

“อืม ไปหาของป่ามาขายเพิ่มอีกเสียหน่อยข้าต้องเก็บเงินเอาไว้มากๆ จะได้พาพวกเจ้าไปอยู่ด้วยให้เร็วที่สุด”

ไม่รอให้นางได้ถามสิ่งใดอีกเขาก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบเอาท่อนฟืนที่ตัดไว้มาก่อกองไฟ ความร้อนจากเปลวไฟทำให้นางเริ่มอบอุ่นขึ้นเสี้ยวหน้าคมคายของเขามีช่วงหนึ่งที่นางเห็นความดุดันที่ฉายชัดออกมาเพียงครู่เดียว ครู่เดียวเท่านั้น

‘ให้ตายสิอยู่กับตัวร้ายเช่นนี้ชีวิตของข้าจะอยู่รอดไปได้สักกี่วันกันนะ’

“ข้าง่วงแล้วท่านนอนเป็นเพื่อนหงเอ๋อแล้วกันนะ”

“อืม”

มู่อิงเถาเดินขึ้นไปนอนบนเตียงอีกฝั่งหนึ่งนางหันไปจ้องมองบุรุษหนุ่มผู้นั้น เขาเพียงแค่นอนลงบนเตียงข้างกายเด็กชายก่อนจะใช้แขนแกร่งก่ายหน้าผากตนเองเท่านั้นความเงียบทำให้นางคิดว่าเขาคงจะหลับไปแล้ว

มู่อิงเถาหันหลังให้คนทั้งคู่ก่อนจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงเพราะความเหนื่อยล้าทำให้นางเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

ซ่งอวี่ถงลืมตาขึ้นก่อนจะค่อยๆ ลงจากเตียงแล้วเดินย่องไปที่เตียงของนางจังหวะฝีเท้าของเขาช่างเบายิ่งนัก 

เขายืนจ้องมองใบหน้าของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาด้วยแววตาที่แปลกไปจากเดิมความรู้สึกบางอย่างยังคงหลงเหลืออยู่ภายในใจ 'เหตุใดต้องเป็นนาง!'

มู่อิงเถาครึ่งหลับครึ่งตื่น นางรู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออกเหมือนมีใครบางคนกำลังบีบคอของนางอย่างไรอย่างนั้น แต่แล้วความรู้สึกที่เหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจก็เบาบางลงใบหน้าที่กำลังขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดก็คลายลงเรื่อยๆ รู้สึกถึงความอบอุ่นเคลื่อนขึ้นมาจนถึงลำคอ

นางพยายามปรือตาขึ้นมามองดูกลับพบเพียงภาพที่เลือนลางเห็นเป็นเพียงรูปร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผู้นั้นที่เดินกลับไปยังเตียงนอนอีกฝั่งแล้วล้มตัวลงนอนในนาทีต่อไป

‘เมื่อครู่มันอะไรกันความรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจตายนั้นน่ะ อย่าบอกนะว่า!’

มู่อิงเถาพยายามข่มตาลงนอนแต่ก็ไม่สามารถสลัดความคิดบ้าๆ นั่นออกไปจากหัวของนางได้

‘ลิงฮุย เจ้าอยู่หรือไม่’

‘ลิงฮุย เจ้าบ้าลิงฮุยเอ้ยเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้กลับพึ่งพาอะไรไม่ได้เอาเสียเลย ให้ตายสิแล้วข้าจะหลับตาลงไปได้อย่างไรนะ’

-เช้าวันต่อมา- 

“อะ อาสะใภ้เหตุใดขอบตาของท่านถึงได้…”

“อะไรหรือ”

“ไม่มีอะไรหรอกขอรับข้าคงตาไม่ดีเอง”

มู่อิงเถาไม่สนใจเด็กน้อยผู้นั้นนางหันไปมองบุรุษหนุ่มที่กำลังเก็บของลงตะกร้าสะพายหลังก่อนที่เขาจะก้มหน้าก้มตามัดเชือกกับซี่ไม้หลายชิ้นเพื่อทำบางสิ่งบางอย่างๆ ขะมักเขม้น เมื่อรู้สึกถูกจ้องมองเขาก็หันหน้ามามองจนอีกฝ่ายสะดุ้งตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อะ เอ่อ ท่านทำอะไรอยู่งั้นหรือ”

“ทำลอบดักปลา”

“ท่านทำเป็นหรือ”

“ข้าเป็นลูกชาวนานะเครื่องมือพวกนี้ล้วนทำเป็นตั้งแต่เด็กแล้ว”

“น่าทึ่งเสียจริง”

มู่อิงเถาเดินไปนั่งลงข้างๆ เขาก่อนจะจ้องมองลอบดักปลาที่ซ่งอวี่ถงทำขึ้นมาจากไม้ไผ่ ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยินของสิ่งนี้เพราะชาติที่แล้วของนางๆเองก็เคยได้ยินมาบ้างแต่นั่นก็เป็นวิถีชีวิตของคนชนบทไม่ใช่ในเมืองหลวงปักกิ่งที่นางอาศัยอยู่แน่นอนว่านางไม่เคยเห็นของจริงมาก่อน

“ท่านพ่อของข้าเคยสอนให้ใช้นกจับปลา”

“นกจับปลา?”

“ใช่ แต่ว่าพักนี้จับนกว่ายากกว่าจับปลาเสียแล้ว”

“ฮ่าๆๆ จริงหรือนี่”

“เสร็จแล้วล่ะ เจ้ารอข้าอยู่ที่บ้านข้าจะขึ้นเขาเสียหน่อย”

“ข้าไปด้วย”

“ไม่ได้ แล้วใครจะดูหงเอ๋อกันเล่า”

เวลานี้หงเอ๋อก็เจ็บป่วยอยู่หากนางเป็นอะไรขึ้นมาอีกคนมีหวังเขาคงต้องหยุดพักการเรียนต่อไปอีกหลายวันเป็นแน่

“ท่าอาสามข้าอยู่ได้ขอรับท่านปิดประตูให้แน่นหนาก็พอแล้ว น่าแปลกที่วันนี้ข้ากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเท่าเมื่อวานนี้แล้ว”

“จริงหรือ”

“ใช่ขอรับ”

“หรือจะเป็นเพราะยาที่อาสะใภ้สามประคบให้ข้าก็เป็นได้ไหนจะยาที่ท่านอาซื้อมาให้ข้าอีก ข้าอยู่ได้พวกท่านรีบไปเถอะข้าไม่อยากให้ท่านอาขึ้นเขาเพียงลำพังมีอาสะใภ้อยู่ด้วยข้าก็อุ่นใจแล้ว”

ซ่งหงอี้ยิ้มให้ซ่งอวี่ถงเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็คลายใจลงไปอย่างมาก

“ข้าจะรีบไปรีบกลับ”

“ขอรับ”

“ไปกันเถอะ”

“เจ้าค่ะ”