บทที่ 3-2 แผนการปั่นป่วน

วันเวลาล่วงเลยมาจนถึงวันที่จวนคังอ๋องจัดงานเลี้ยงวันประสูติครบรอบอายุยี่สิบเอ็ดปี ฟ่านหลิ่นสั่งให้คนเตรียมสุราอาหารอย่างดีมาให้ทุกคนได้ดื่มกิน ครั้งนี้ฮ่องเต้และหนิงฮองเฮาให้คนนำของมีค่ามากมายส่งมาที่จวนคังอ๋องของเขา 

งานเลี้ยงในครั้งนี้จัดขึ้นในยามเย็นเพราะอากาศกำลังดีและไม่ร้อนอบอ้าว ไม่นานก็มีคนเดินทางมาร่วมงานมากมาย ก่อนหน้านี้เขาสั่งให้คนนำจดหมายไปมอบให้เย่หลิง และนางเองก็ได้ปักถุงหอมที่งดงามประณีตมาให้เขาชิ้นหนึ่ง ข้างในยังใส่เครื่องหอมที่มีกลิ่นหอมสบายมาให้เขาอีกด้วย นางบอกว่านางไม่มีของมีค่าใดจะมอบให้เขา นางมีเพียงถุงหอมและหัวใจที่มั่นคง เขาดีใจยิ่งนัก เขาไม่สนใจว่านางจะมอบสิ่งใดให้ ขอเพียงเป็นของของนางเขาล้วนชื่นชอบทั้งหมด

ฟ่านเฉินมาร่วมงานพร้อมฟ่านจิ้ง ยามนี้น้องชายตัวดีของเขานั้นได้ดื่มสุราจนเมามายไปเสียแล้ว เขาเองไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก แต่ไหนแต่ไรฟ่านจิ้งก็เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด ชายหนุ่มเดินตรงไปหาฟ่านหลิ่น ก่อนจะมอบของขวัญให้พี่ชายของตน

"ขอให้เสด็จพี่มีความสุขไร้กังวล นี่เป็นของที่เสด็จแม่ให้ข้านำมามอบให้ท่าน"

ฟ่านหลิ่นมองดูของขวัญในมือของฟ่านเฉิน ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย และยื่นมือมารับของไปเก็บเอาไว้ เขามองน้องชายตรงหน้าด้วยแววตาที่เอื้อเอ็นดูและไม่ได้เคลือบแฝงด้วยความไม่ชอบใจเลยแม้แต่น้อย เขาจำได้ว่าวัยเยาว์ฟ่านเฉินชอบเขามาก มักจะมาเล่นที่ตำหนักของเขา เพราะที่ตำหนักของเขามีตำรามากมาย ฟ่านเฉินชอบอ่านตำรา อีกทั้งยังตัวติดกับเขาเป็นอย่างยิ่ง มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนนั้นฟ่านเฉินอายุสิบขวบ และฟ่านจิ้งที่อายุแปดปี ได้เดินซุกซนเข้าไปในห้องเก็บตำราเก่า ๆ ท้ายวังหลวง แล้วเผลอทำเชิงเทียนหล่นจนเกิดเพลิงไหม้ ฟ่านเฉินหมดสติอยู่ในกองไฟ เขาเป็นคนช่วยน้องรองและน้องสามออกมา และเพราะครั้งนั้น ทำให้ที่แขนซ้ายของเขามีรอยแผลที่เกิดจากการถูกไฟคลอกเพราะช่วยน้องชายทั้งสอง

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด นับจากวันนั้นฟ่านเฉินก็ไม่มาหาเขาอีก เมื่อเริ่มโตขึ้น ฟ่านเฉินกลับหมางเมินเขา อีกทั้งยังมองเขาเป็นศัตรู อีกทั้งยังบอกว่า คนที่ช่วยตนจากไฟไหม้ก็คือน้องสาม ไม่ใช่เขา เขาต่างหากที่ต้องการให้ฟ่านเฉินตายในกองไฟ เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดเรื่องราวมันจึงกลายเป็นเช่นนี้ เขาเสียใจมากและไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเช่นไร เพราะฟ่านเฉินเองก็ไม่เคยมาหาเขาอีก

แม้จะไม่ได้เกิดจากมารดาคนเดียวกัน แต่เขาก็รักพี่น้องทุกคน ไม่เคยคิดจะสังหารหรือทำร้ายเลยแต่น้อย

“เสด็จพี่ท่านมัวเหม่อมองสิ่งใดอยู่หรือ”

เสียงของฟ่านเฉินทำให้ฟ่านหลิ่นได้สติ เขามองน้องชายตนและยิ้มอย่างอ่อนโยน

"ขอบคุณน้องรองมาก"

"ไม่รบกวนให้คังอ๋องผู้สูงส่งลดตัวมาขอบคุณหรอกพ่ะย่ะค่ะ"

ฟ่านเฉินเอ่ยวาจาเหน็บแนมฟ่านหลิ่นพร้อมกับยิ้มอย่างดูแคลน แต่ฟ่านหลิ่นกลับไม่โกรธ ยิ่งฟ่านหลิ่นไม่แสดงท่าทีโกรธเคืองฟ่านเฉินก็ยิ่งเกลียดชังท่าทางเช่นนี้ของเขามากขึ้นไปอีก

วางท่าเป็นคนดีไปเถิด!

เมื่อไม่มีสิ่งใดให้ต้องสนทนากันต่อแล้ว ฟ่านเฉินจึงกลับมานั่งที่ข้างกายฟ่านจิ้งที่ยามนี้เมามายไปเสียแล้ว เขารักน้องชายผู้นี้เป็นอย่างมาก ฟ่านจิ้งไร้เดียงสา ทั้งยังจิตใจดี เขาจะต้องปกป้องน้องชายเอาไว้ให้ได้

ชายหนุ่มมองไปโดยรอบอย่างเบื่อหน่าย ไม่นานนักก็เห็นว่าคนคุ้นเคยมาถึงแล้ว

เย่หลี!

เย่หลีวันนี้นางแต่งกายงดงามเด่นสะดุดตาเป็นอันมาก ฟ่านเฉินเหมือนถูกนางดึงดูดจนละสายตาไม่ได้ เมื่อนางก้าวเข้ามาในงานบุรุษทุกคนล้วนมองนางอย่างไม่ละสายตา ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาจึงรู้สึกไม่ชอบใจที่เห็นบุรุษเหล่านั้นจ้องมองนาง

เย่หลีมองไปโดยรอบก่อนที่ดวงตาคู่งามจะหยุดอยู่บนร่างของเขา นางหันมาสบตากับเขาคราหนึ่ง ฟ่านเฉินยกจิกสุราขึ้นดื่มก่อนจะเลิกคิ้วมองนางตอบเช่นเดียวกัน คนทั้งสองสบประสานสายตากัน ก่อนที่นางจะแยกไปอีกทางเพื่อพบกับฟ่านหลิ่น

งานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อย ๆ ยิ่งยามค่ำก็ยิ่งคึกคัก วันนี้ฟ่านหลิ่นสั่งให้คนพาคณะนางรำเลื่องชื่อจากหอสุราเซียนเมามายมาแสดงถึงในจวนคังอ๋อง เย่หลีเพียงเมียงมองอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะมองไปที่ท่านพ่อและเย่จิ้นอันที่ยามนี้กำลังสนทนากับสหายและดื่มสุราไปไม่น้อย นางหันมามองมารดาตนที่นั่งอยู่ข้างกาย พลางกระซิบกับมารดาว่า

"ท่านแม่ ข้าปวดเบายิ่งนักเจ้าค่ะ ข้าอดกลั้นจวนจะไม่ไหวแล้ว ไม่เช่นนั้นจะขายหน้าเอาได้"

เย่ฮูหยินเมื่อได้ยินก็กังวลไม่น้อย จวนอ๋องคนพลุกพล่านยิ่ง ทั้งไม่เคยมาจึงรีบสั่งความกับเถาเป่าทันที

"เจ้าพาคุณหนูไปหาที่ปลดเบา ลองถามสาวใช้ในจวนคังอ๋องดูว่าห้องปลดทุกข์อยู่ที่ใด แล้วรีบกลับมาเล่า"

“เจ้าค่ะนายหญิง"

เย่หลีฉีกยิ้มให้มารดาแล้วบอกว่าเสร็จธุระจะรีบกลับมา เดินมาไม่นานก็พบกับสาวใช้ในจวนคังอ๋อง สาวใช้เมื่อได้ยินว่าเย่หลีต้องการปลดเบาก็รีบอาสานำทางไปในทันที 

ด้านฟ่านหลิ่นนั้นก็ได้รับจดหมายจากเย่หลิง นางบอกว่านางแอบตามท่านพ่อมาที่จวนของเขาเพราะอยากพบเขา ให้เขามาพบนางที่ศาลาริมสระน้ำด้านหลังจวนคังอ๋องได้หรือไม่

ฟ่านหลิ่นยิ้มเต็มใบหน้า ก่อนหน้านี้เขาแอบไปพบนางที่จวนตระกูลเย่ และบอกนางว่าที่ศาลาริมสระน้ำมีดอกมู่ตานแบ่งบานงดงามยิ่งนักไว้มีโอกาสเมื่อแต่งงานกันแล้วเขาจะพานางมาร่วมชื่นชม ไม่คิดว่านางจะใจร้อนถึงเพียงนี้ 

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบไปทันที

ด้านเย่หลีเมื่อเดินมาไม่นาน ก็มีเงาสายหนึ่งพุ่งผ่านนางไปที่สาวใช้จวนอ๋องนั้นด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะลงมือตีนางจนสลบและลากไปไว้ในพุ่มไม้ด้านข้าง เมื่อเย่หลีหันไปมองก็พบว่าเป็นฟ่านเฉินนั่นเอง 

เถาเป่าตกใจคิดจะร้องเรียกให้คนช่วย แต่กลับถูกเย่หลียกมือฟาดเข้าที่แผ่นหลังจนนางสลบล้มลงไปนอนที่พื้นหญ้าอีกคน เย่หลีหันไปสบตากับฟ่านเฉิน ก่อนจะมองซ้ายมองขวาและเอ่ยกับเขาว่า

"ท่านมาได้อย่างไรกัน ไหนบอกว่าจะทำตามแผน ให้ข้าหาทางไปที่เรือนเล็กท้ายจวนอ๋องอย่างไรเล่า"

ฟ่านเฉินเองก็มองไปโดยรอบอย่างระแวดระวังเช่นเดียวกัน ก่อนจะเดินเข้ามาดึงแขนของเย่หลีให้ตามเขาไปอีกทาง เย่หลีคิดจะสะบัดมือออกแต่นางสู้แรงเขาไม่ไหว ฟ่านเฉินพานางมาที่เรือนหลังเล็ก ก่อนจะปิดประตู เย่หลีมองเขาอย่างระแวดระวัง รีบร้อนถามขึ้นว่า

"ไหนบอกมาสิ ว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ เหตุใดไม่ทำตามแผน ท่านบอกว่าจะพาฟ่านหลิ่นมาหาข้ามิใช่หรือ จากนั้นให้ข้าใช้ผงยาปลุกกำหนัดกับเขา แล้วท่านจะไปพาคนมาพบเจอข้ากับเขาสองคนอยู่ด้วยกัน"

ฟ่านเฉินมองเย่หลี แล้วกล่าวว่า

"เปลี่ยนแผน แผนก่อนหน้าค่อนข้างไม่ปลอดภัยแล้ว เพราะมีคนมากเกินไป ย่อมเป็นที่ผิดสังเกต"

"แล้วจะทำเช่นไร"

"ข้าจะให้เจ้าไปพบเขาที่ศาลาริมน้ำ แกล้งสวมรอยเป็นเย่หลิง จากนั้นเจ้าก็ใช้ผงยาปลุกกำหนัดสาดใส่ใบหน้าของเขา เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้ว การจัดฉากที่นี่ดูจงใจเกินไป ฟ่านหลิ่นไม่ใช่คนโง่เขาอาจไม่หลงกลโดยง่าย ข้านัดเขาไปที่ศาลาริมสระน้ำแล้ว เจ้าก็รีบไปเถิด"

ฟ่านเฉินบอกเล่าแผนการใหม่ให้เย่หลีฟัง แผนนี้เสด็จแม่เป็นคนออกอุบายให้เขา นางบอกว่าต้องทำให้เหมือนดูไม่เป็นการจงใจ อีกทั้งหากฟ่านหลิ่นขัดขืนด้วยสภาพของเขาที่ถูกวางยาปลุกกำหนัดย่อมไม่อาจทนไหวและอาจจะฉุดรั้งกับเย่หลีจนพากันตกสระน้ำไปเอง เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ไปแล้วอย่างไรย่อมไม่อาจปฏิเสธการแต่งงานได้

เย่หลีมองฟ่านเฉินด้วยแววตาที่ล้ำลึก แล้วกล่าวว่า

"ท่านนี่ช่างฉลาดในการวางแผนได้ดีจริงเชียว ถึงกับปลอมลายมือของเย่หลิงได้เหมือนจนฟ่านหลิ่นเชื่อ"

"ข้าย่อมต้องมีแผนสำรองอยู่แล้ว เจ้ารีบไป ยามนี้ฟ่านหลิ่นคงไปถึงศาลาริมสระน้ำแล้ว"

"ได้"

เย่หลีพยักหน้า ทว่านางยังไม่ทันจะได้ก้าวออกจากห้องก็ได้กลิ่นแปลก ๆ ภายในห้อง หญิงสาวย่นคิ้ว ก่อนจะหันมาพูดกับฟ่านเฉิน

"องค์ชายรอง ท่านได้กลิ่นแปลก ๆ หรือไม่ กลิ่นเหมือนกำยาน แต่มันหอมแปลก ๆ”

ฟ่านเฉินเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็มีท่าทางตื่นตระหนก ชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองหาต้นตอของกลิ่นกำยานนั้น ก่อนจะพบกับกำยานที่ถูกจุดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อใดไม่อาจรู้ได้ ดูเหมือนแรกเริ่มที่เข้ามากลิ่นจะยังไม่แรงเท่าใดนัก แต่ตอนนี้กลิ่นกลับเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ

แย่แล้ว!

"เย่หลี เจ้ารีบออกไป!"

"อืม โอ๊ย!"

อยู่เย่หลีก็เวียนศีรษะร่างกายซวนเซทรงตัวไม่อยู่ เพราะได้กลิ่นกำยานนั่นนางจึงรู้สึกว่าสมองมึนงง ยิ่งได้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของฟ่านเฉินนางกลับยิ่งรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งสรรพางค์กายอย่างไม่อาจควบคุม

ด้านฟ่านเฉินเองก็ไม่ต่างกัน เขารู้สึกว่าเริ่มจะควบคุมตนเองไม่ได้ ยิ่งอยู่ใกล้และแนบชิดกับเย่หลีเช่นนี้เขาก็เริ่มร้อนไปทั่วทั้งร่างกาย

ชายหนุ่มสบถออกมา นี่เขาหลงกลหรือ ใครกันที่ซ้อนแผนของเขา!

หรือว่าฟ่านหลิ่นรู้ตัวแล้วซ้อนแผนจัดการเขา!

คนทั้งสองคิดจะผละออกจากกัน แต่กลับทำไม่ได้ เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ อาการของคนทั้งสองก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อย ๆ

เย่หลีควบคุมตนเองไม่อยู่แล้ว นางโผเข้าไปจูบฟ่านเฉินอย่างเร่าร้อน ฟ่านเฉินเองเมื่อถูกนางรุกล้ำเช่นนี้สติก็ขาดสะบั้น คนทั้งสองโผเข้าหากันอย่างหื่นกระหาย ไฟแห่งความปรารถนาลุกโชติช่วงไม่อาจสะกดกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป 

เขาและนางมีความสัมพันธ์กันครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย!