๑๐ เจอสมบัติล้ำค่า

หลายวันต่อมา ปลายเดือนสิบสองในรัชศกจิ่งหยวนปีที่ห้า อากาศยิ่งทวีความหนาวเหน็บ หิมะโปรยปรายลงมาเป็นครั้งแรกของปี ปกคลุมหลังคาบ้านเรือนจนขาวโพลนไปทั่วทั้งเมือง แต่ความหนาวเย็นภายนอกกลับไม่อาจทำอะไรกิจการเล็ก ๆ ของหลี่ชิงอีได้อีก แผงของนางกลายเป็นจุดแวะพักที่อบอุ่นใจสำหรับลูกค้าหลาย ๆ คนที่ไม่เพียงมาซื้อของ แต่ยังมาเพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนรอยยิ้มกับแม่ค้าสาวผู้มีน้ำใจงามผู้นี้

ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับลูกค้าประจำผู้เงียบขรึมก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นและลึกซึ้งขึ้นทุกวัน ผ้าเช็ดหน้าลายกิ่งไผ่ผืนนั้นได้กลายเป็นสะพานเชื่อมใจที่มองไม่เห็น ทำให้กำแพงระหว่างคนทั้งสองค่อย ๆ ทลายลง แม้บทสนทนาจะยังคงสั้นกระชับเช่นเคย แต่ความหมายที่ซ่อนอยู่ในแววตาของพวกเขากลับชัดเจนยิ่งกว่าถ้อยคำนับพันคำ

หลี่ชิงอีไม่เคยคาดคิดเลยว่าโชคชะตาที่พลิกผันกำลังจะนำพาความอบอุ่นในรูปแบบที่นางโหยหามาตลอดชีวิตมามอบให้...

ณ จวนรับรองส่วนตัวที่ตั้งอยู่อย่างเงียบสงบในอีกฟากหนึ่งของเมือง เซียวจิ่นเหยียนกำลังขมวดคิ้วมุ่นขณะอ่านรายงานทางการทหารที่ถูกส่งมาอย่างลับ ๆ อาการบาดเจ็บภายในของเขาค่อย ๆ ทุเลาลงอย่างน่าอัศจรรย์ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการพักผ่อนอย่างเต็มที่ และอีกส่วนหนึ่งที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้นั่นมาจากผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก ๆ ที่เขาพกติดตัวไว้ในอกเสื้อตลอดเวลา

ทันใดนั้นเอง เสียงเอะอะวุ่นวายก็ดังขึ้นจากหน้าจวน ทำลายความสงบลงอย่างสิ้นเชิง ไม่นานนัก พ่อบ้านชราก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามารายงานด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“คุณชาย! แย่แล้วขอรับ! ฮูหยินผู้เฒ่าเสด็จมาขอรับ!”

เซียวจิ่นเหยียนถึงกับผุดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ “ท่านย่าจะมาที่นี่ได้อย่างไร?”

ยังไม่ทันที่พ่อบ้านจะได้พูดตอบ ร่างของสตรีสูงวัยผู้หนึ่งในอาภรณ์ผ้าไหมปักดิ้นทองลายหงส์มงคล พร้อมด้วยไม้เท้าหัวหยกก็ก้าวเข้ามาในห้องอย่างสง่างาม แม้เส้นผมจะขาวโพลนไปทั้งศีรษะและใบหน้าจะมีริ้วรอยแห่งวัย แต่ดวงตาของนางกลับยังคงสุกใสและเปี่ยมด้วยปัญญา บ่งบอกว่านางคือผู้ที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนและไม่มีสิ่งใดจะรอดพ้นสายตาอันแหลมคมดั่งเหยี่ยวของนางไปได้

นี่คือท่านฮูหยินผู้เฒ่าเซียว ย่าแท้ ๆ ของเซียวจิ่นเหยียน ผู้เป็นที่เคารพยำเกรงไปทั่วทั้งแคว้น

“คิดว่าย่าจะโง่หลงเชื่อรายงานที่เจ้าส่งไปหรือ จิ่นเหยียน?” นางเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรก น้ำเสียงของนางเรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจ “ย่าเลี้ยงเจ้ามากับมือ แค่เจ้าหายใจผิดปกติย่าก็รู้แล้วว่ามีเรื่อง กล้าดีอย่างไรถึงได้หนีมาพักรักษาตัวเงียบ ๆ คนเดียวโดยไม่บอกย่า!”

“ท่านย่า ข้าเพียงไม่อยากรบกวนท่าน” เซียวจิ่นเหยียนก้มศีรษะลงเล็กน้อยอย่างนอบน้อม ต่อหน้าสตรีผู้นี้ แม้แต่พยัคฆ์แห่งแดนเหนือก็ยังต้องกลายเป็นเพียงลูกแมวเชื่อง ๆ ตัวหนึ่ง

“รบกวนรึ! เรื่องของหลานชายคนเดียวของข้า ไม่เคยเป็นเรื่องรบกวน!” ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวกล่าวพลางเดินเข้ามาใช้ดวงตาสำรวจหลานชายอย่างละเอียด “ดูสิ ใบหน้าซีดเซียวลงไปมากนัก แต่ลมปราณกลับดูมั่นคงขึ้น... แปลกจริง”

หลังจากซักฟอกหลานชายจนพอใจแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวก็เริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับการต้องนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่แต่ในจวน นางจึงประกาศกร้าวว่าจะออกไปเดินเล่นชมตลาดเสียหน่อย สร้างความปั่นป่วนให้เหล่าบ่าวรับใช้และองครักษ์เป็นอย่างมาก

“ไม่ได้นะขอรับฮูหยินผู้เฒ่าเซียว! ข้างนอกอากาศหนาวเย็นและผู้คนก็พลุกพล่าน อาจเป็นอันตรายได้!” องครักษ์คนสนิทพยายามทัดทาน

“อันตรายรึ? ในชีวิตของข้าเคยเจอเรื่องอันตรายมามากกว่าที่พวกเจ้าเคยเห็นเสียอีก!” นางตอกกลับอย่างไม่ไยดี “ข้าจะไปเดินเล่นเสียหน่อย ใครก็ห้ามข้าไม่ได้!”

และแล้วด้วยแผนการอันแยบยล ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวก็แอบหลบหนีออกจากจวนได้สำเร็จ นางเปลี่ยนไปสวมชุดผ้าไหมเนื้อดีแต่เรียบง่าย ให้บ่าวรับใช้หญิงคนสนิทเพียงคนเดียวติดตามออกมาเดินเล่นในตลาดอย่างสบายอารมณ์

สายตาของนางกวาดมองไปทั่วตลาดด้วยความสนใจใคร่รู้ แม้จะเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ แต่ก็มีความคึกคักและมีชีวิตชีวาในแบบของตนเอง และแล้วสายตาของนางก็ไปสะดุดเข้ากับแผงค้าเล็ก ๆ ที่มุมหนึ่ง

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของนางไม่ใช่ขนาดของแผง แต่เป็นคุณภาพของสินค้าที่วางอยู่ แม้จะมองจากระยะไกล แต่ด้วยสายตาของผู้ที่คุ้นเคยกับของชั้นสูงมาตลอดชีวิต นางมองออกในทันทีว่าฝีมือการปักผ้าของแม่นางเจ้าของแผงผู้นี้ไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย

นางรีบเดินตรงเข้าไปที่แผงทันที หลี่ชิงอีซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการจัดของ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นสตรีสูงศักดิ์ที่ดูเปี่ยมด้วยบารมีท่านหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าก็รีบโค้งคำนับให้ด้วยความนอบน้อม

“ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านสนใจสินค้าชิ้นไหนเป็นพิเศษหรือเจ้าคะ?”

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวไม่ได้ตอบ แต่กลับหยิบถุงหอมปักลายผีเสื้อขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียด “แม่นาง ลายปักผีเสื้อบนถุงหอมนี้ช่างดูมีชีวิตชีวายิ่งนัก เข็มสุดท้ายที่เจ้าใช้ตวัดปลายปีกขึ้นนั้นดูคล้ายกับเป็นเคล็ดวิชาเข็มสะบัดหางปลาของสกุลฟางแห่งเจียงหนานนัก ใช่หรือไม่?”

หลี่ชิงอีถึงกับตกตะลึง สตรีผู้นี้ช่างมีสายตาที่เฉียบแหลมยิ่งนัก วิชาที่นางเอ่ยถึงคือเคล็ดวิชาชั้นสูงของตระกูลเดิมของนางจริง ๆ

“ฮูหยินผู้เฒ่าช่างมีสายตาที่ยอดเยี่ยมยิ่งนักเจ้าค่ะ” นางตอบกลับด้วยความนับถือ “เคล็ดวิชานี้เป็นของตระกูลเดิมของข้าที่สืบทอดกันมาเจ้าค่ะ”

“อืม ยอดเยี่ยมจริง ๆ” ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เจ้ามีฝีมือถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมาตั้งแผงเล็ก ๆ อยู่ที่นี่เล่า” นางถามต่อคล้ายเป็นการหยั่งเชิง

คำถามนี้ทำให้หลี่ชิงอีชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับไปอย่างสงบนิ่งและตรงไปตรงมา “ชีวิตคนเราย่อมมีขึ้นมีลงเป็นธรรมดาเจ้าค่ะ การได้ใช้ความสามารถที่ตนเองมีเลี้ยงชีพอย่างสุจริต แม้จะลำบากอยู่บ้าง แต่ก็ทำให้ข้ารู้สึกภาคภูมิใจเจ้าค่ะ”

คำตอบที่ฉะฉานและเต็มไปด้วยความทรนงในศักดิ์ศรีนี้ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวยิ่งรู้สึกประทับใจในตัวของหลี่ชิงอีมากขึ้นไปอีก นางมองเห็นความแข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่อ่อนน้อมนั้น สตรีเช่นนี้ต่อให้ต้องเผชิญกับมรสุมที่หนักหนาเพียงใดก็ย่อมไม่ล้มลงง่าย ๆ

“ข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้าเหลือเกินแม่นาง” ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น “ข้าขอซื้อ...”

“ท่านย่า! ข้าตามหาท่านเสียทั่ว! เหตุใดท่านจึงหนีออกมาเช่นนี้!”

เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้นขัดจังหวะบทสนทนาของสตรีทั้งสองวัย เซียวจิ่นเหยียนเดินตรงเข้ามาด้วยสีหน้าโล่งใจที่ตามหาท่านย่าของตนเองพบเสียที

หลี่ชิงอีเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ บุรุษที่นางรู้จักในฐานะลูกค้าประจำผู้เงียบขรึมคือหลานชายของสตรีสูงศักดิ์ท่านนี้ มิน่าเล่า รัศมีและความน่าเกรงขามของเขาจึงดูไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย

แต่ผู้ที่ตกตะลึงที่สุดกลับกลายเป็นฮูหยินผู้เฒ่าเซียวเซียว!

นางหันไปมองหน้าหลานชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จากนั้นก็หันกลับมามองแม่นางเจ้าของแผงที่งดงามและเก่งกาจ นางมองเห็นสายใยบางอย่าง ความคุ้นเคยและความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ในแววตาของคนทั้งสองยามที่มองกันและกัน...

ในฐานะผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อน นางย่อมเข้าใจทุกอย่างได้ในทันที!

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเซียว “โอ้ จิ่นเหยียน! ที่แท้เจ้าก็รู้จักกับแม่นางผู้นี้อยู่แล้วรึนี่! แล้วเหตุใดจึงซ่อนของดีไว้ไม่บอกย่าเลยล่ะ!” นางแกล้งพูดเสียงดัง

เซียวจิ่นเหยียนถึงกับหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย ซึ่งเป็นภาพที่หาดูได้ยากอย่างยิ่ง “ท่านย่า ข้ากับแม่นางผู้นี้เป็นเพียงผู้ซื้อกับผู้ขายเท่านั้น”

“งั้นรึ” ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวลากเสียงยาวอย่างไม่เชื่อ “แต่ย่ากลับคิดว่าพวกเจ้าดูเหมาะสมกันยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยกเสียอีก!”

นางหันกลับมาจับมือของหลี่ชิงอีไว้อย่างเอ็นดู “แม่นาง ข้าขออภัยแทนหลานชายข้าด้วยที่อาจจะทำให้เจ้าตกใจ เขาเป็นคนพูดน้อยและทื่อเป็นท่อนไม้เช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

“มะ ไม่เป็นไรเลยเจ้าค่ะฮูหยินผู้เฒ่า” หลี่ชิงอีได้แต่ตอบกลับไปอย่างงก ๆ เงิ่น ๆ

“อย่าเรียกข้าว่าฮูหยินผู้เฒ่าให้ห่างเหินเลย เรียกข้าว่าท่านย่าเถิด” คำพูดนั้นทำให้ทั้งหลี่ชิงอีและเซียวจิ่นเหยียนถึงกับตกใจ “แม่นางน้อยข้าถูกชะตากับเจ้ายิ่งนัก อยู่ในจวนคนเดียวช่างน่าเบื่อเหลือเกิน หากไม่รังเกียจ ช่วยแวะไปเป็นเพื่อนคุยกับหญิงชราเช่นข้าที่จวนบ้างได้หรือไม่?”

นางมองเข้าไปในดวงตาที่เปี่ยมด้วยความเมตตาของฮูหยินผู้เฒ่าเซียว มันเป็นแววตาที่แตกต่างจากสายตาของโม่หงชวนราวฟ้ากับเหว เป็นสายตาของผู้ใหญ่ที่มองเห็นคุณค่าในตัวนางอย่างแท้จริง

กำแพงในใจที่นางสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองมาตลอดหลายปีพลันปรากฏรอยร้าวขึ้น

หลี่ชิงอีก้มหน้าลงเพื่อซ่อนหยาดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา นางพยักหน้ารับช้า ๆ “เป็นเกียรติของข้ายิ่งนักเจ้าค่ะ”

รอยยิ้มของฮูหยินผู้เฒ่าเซียวกว้างขึ้นกว่าเดิม นางรู้ดีว่านางได้พบกับสมบัติล้ำค่ากลางตลาดแห่งนี้แล้ว ไม่ใช่แค่สินค้าที่ดี แต่เป็นว่าที่หลานสะใภ้ที่ดีต่างหาก!