๑๒ ลูบคมพยัคฆ์

รุ่งอรุณของวันถัดมา เวลายามเฉิน^[1] ในที่สุดหิมะก็หยุดตก ทิ้งไว้เพียงปุยขาวโพลนที่ปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง อากาศยามเช้าสดชื่นและบริสุทธิ์ หลี่ชิงอีกำลังนั่งอยู่ในห้องเช่าอันอบอุ่นของนางอย่างมีความสุข นางกำลังบรรจงปักผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก ๆ ลายดอกกุ้ยฮวา เพื่อเตรียมจะมอบเป็นของขวัญปีใหม่ให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวเซียว

นางฮัมเพลงเบา ๆ อย่างสบายใจ ชีวิตที่เคยมืดแปดด้านของนาง บัดนี้กลับสว่างไสวและเต็มไปด้วยความหวัง นางมีกิจการเล็ก ๆ เป็นของตนเอง มีผู้ใหญ่ที่เคารพรักและเอ็นดูนาง และมีบุรุษผู้หนึ่งที่ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้พบเจอ

ตึง!

ประตูห้องที่ทำจากไม้แผ่นบาง ๆ ถูกถีบเปิดออกอย่างแรงจนบานพับแทบหลุดกระเด็น

กลุ่มทหารในเครื่องแบบเต็มยศราวห้าหกนายกรูเข้ามาในห้องเล็ก ๆ ของนางอย่างพร้อมเพรียง นำโดยหัวหน้าทหารผู้มีใบหน้าถมึงทึง และท่านนายอำเภอหลิวซึ่งมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด

“นะ นี่มันเรื่องอะไรกันเจ้าคะ?!” หลี่ชิงอีตกใจจนผุดลุกขึ้นยืน ทำเข็มในมือหล่นลงบนพื้นเสียงดัง แกร๊ง

“เจ้าคือหลี่ชิงอีใช่หรือไม่!” หัวหน้าทหารตวาดถามเสียงกร้าว

“ใช่เจ้าค่ะ แต่...”

“ไม่ต้องพูดมาก!” เขาตัดบทอย่างไม่ไยดี “เราได้รับแจ้งความว่าเจ้าคือคนร้ายที่ลักลอบขโมยทรัพย์สินของทางราชการ! ค้น!”

สิ้นเสียงคำสั่ง ทหารนายอื่น ๆ ก็เริ่มลงมือรื้อค้นห้องพักเล็ก ๆ ของนางอย่างไม่ปรานี ข้าวของที่นางจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบถูกโยนทิ้งกระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศทาง มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนหลี่ชิงอีได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ มองดูข้าวของของนางถูกทำลายลงต่อหน้าต่อตาด้วยความตกตะลึง

“ข้า... ข้าไม่ได้ทำนะเจ้าคะ! ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ ๆ!” นางพยายามปฏิเสธ แต่เสียงของนางกลับสั่นเครือและเบาหวิว

ท่านนายอำเภอหลิวเดินเข้ามาพร้อมกับแผ่นกระดาษในมือ

“มีผู้หวังดีส่งจดหมายร้องเรียนมา ว่าเจ้ามีพฤติกรรมน่าสงสัยและอาจจะซุกซ่อนของกลางไว้ในห้องนี้” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะให้เป็นกลางที่สุด

“ของกลางอะไรกัน! ข้าไม่เคยลักขโมยของผู้ใด!”

และแล้ว เสียงของทหารนายหนึ่งก็ดังขึ้น “เจอแล้วขอรับ!”

หัวใจของหลี่ชิงอีพลันหยุดเต้น...

ทหารนายนั้นเดินออกมาจากมุมห้อง ในมือของเขาถือกล่องไม้ใบเล็ก กล่องเก็บอุปกรณ์เย็บปักถักร้อยของนาง เขาเปิดฝากล่องออก แล้วหยิบเอาวัตถุชิ้นหนึ่งออกมา...

มันคือตราหยกสีเขียวมรกต สลักรูปสิงโตคาบแก้วอย่างวิจิตรบรรจง!

หลี่ชิงอีเบิกตากว้างจนสุดขีด ร่างทั้งร่างของนางเย็นเฉียบราวกับถูกสาดด้วยน้ำแข็ง นางไม่เคยเห็นของสิ่งนี้มาก่อนในชีวิต แล้วมันจะมาอยู่ในกล่องของนางได้อย่างไร

“นี่คือตราหยกประจำตำแหน่งของข้า!” ท่านนายอำเภอหลิวชี้ไปที่ตราหยกด้วยมือที่สั่นเทา ความลำบากใจเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยวทันที “ของกลางคาตาถึงเพียงนี้! เจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีกรึ!”

“ข้าไม่ได้ทำ! ข้าไม่รู้เรื่อง! มีคนใส่ร้ายข้า!” หลี่ชิงอีตะโกนออกมาสุดเสียง น้ำตาแห่งความหวาดกลัวและความสับสนไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย แต่ในสถานการณ์เช่นนี้นางกลับรู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก คำพูดของนางไร้น้ำหนักโดยสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับหลักฐานที่มัดตัวแน่นหนาเช่นนี้

ข่าวการจับกุมโจรขโมยของหลวงแพร่กระจายไปทั่วตลาดอย่างรวดเร็ว ชาวบ้านต่างพากันมามุงดูอยู่ที่หน้าห้องของนางด้วยความสนใจใคร่รู้ เสียงกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นเซ็งแซ่ราวกับฝูงผึ้งแตกรัง

“ไม่น่าเชื่อเลยนะ หน้าตาดูซื่อ ๆ ไม่นึกว่าจะเป็นโจร!”

“คนเรานี่รู้หน้าไม่รู้ใจจริง ๆ”

“น่าเสียดาย ข้ายังเคยอุดหนุนถุงหอมของนางอยู่เลย”

คำพูดเหล่านั้นทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของนาง โลกที่นางเพิ่งสร้างขึ้นมาด้วยสองมือกำลังพังทลายลงในพริบตา

“จับตัวนางไป!” หัวหน้าทหารออกคำสั่ง

ทหารสองนายเดินเข้ามาพร้อมกับเครื่องจองจำที่ทำจากไม้เนื้อหนัก เสมือนเครื่องหมายของอาชญากร เป็นตราบาปที่จะติดตัวนางไปตลอดชีวิต

หลี่ชิงอีถอยหลังกรูดจนแผ่นหลังชิดติดกับผนังห้องที่เย็นเฉียบ นางส่ายหน้าไปมาอย่างสิ้นหวัง

“ไม่ ข้าไม่ได้ทำ ได้โปรด... อย่าทำอย่างนี้”

ชั่วขณะนั้นเอง นางรู้สึกหมดสิ้นหนทางโดยสมบูรณ์ ความหวังทั้งหมดมลายหายไป เหลือเพียงความมืดมิดที่เข้าครอบงำจิตใจ นางนึกถึงใบหน้าอันเปี่ยมด้วยเมตตาของฮูหยินผู้เฒ่าเซียว นึกถึงสายตาที่ให้เกียรติของบุรุษผู้นั้นแล้วน้ำตาแห่งความอัปยศก็ไหลรินออกมา

แต่ขณะที่เครื่องจองจำกำลังจะถูกสวมลงบนข้อมือของนางนั่นเอง...

ครืน... ครืน... ครืน...

เสียงบางอย่างดังขึ้นจากที่ไกล ๆ เป็นเสียงทุ้มต่ำที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งพื้นดิน มันดังขึ้นเรื่อย ๆ ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

นั่นคือเสียงกีบม้า ไม่ใช่หนึ่งแต่เป็นเสียงของกองทหารม้าจำนวนมากที่กำลังควบทะยานมาด้วยความเร็วสูงสุด

ชาวบ้านที่มุงดูอยู่ต่างพากันแตกฮือด้วยความตกใจและหวาดกลัว ฝูงชนรีบแหวกออกเป็นทางอย่างรวดเร็ว และแล้วภาพที่ทุกคนจะได้จดจำไปตลอดชีวิตก็พลันปรากฏขึ้น

กองทหารม้าในชุดเกราะสีดำทมิฬราวสิบนายควบม้าศึกเข้ามาในตรอกท้ายตลาดอย่างพร้อมเพรียง ทุกนายล้วนมีรังสีฆ่าฟันแผ่ออกมาอย่างรุนแรงจนน่าขนลุก แต่ที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดคือบุรุษผู้นำ...

เซียวจิ่นเหยียน!

เขาไม่ได้อยู่ในอาภรณ์ผ้าฝ้ายธรรมดาอีกต่อไปแล้ว บัดนี้ เขาสวมชุดเกราะเงินเต็มยศที่สลักเสลาเป็นรูปหัวพยัคฆ์คำรามอย่างน่าเกรงขาม แสงแดดยามเช้าสะท้อนเกราะของเขาจนสว่างวาบราวกับเทพเจ้าแห่งสงครามจุติลงมาดิน ผ้าคลุมสีแดงเลือดนกสะบัดพริ้วอยู่เบื้องหลังอย่างทรงพลัง เขานั่งอยู่บนหลังม้าศึกสีดำทมิฬที่สูงใหญ่กว่าม้าทั่วไปถึงสองเท่า ดวงตาที่เคยสงบนิ่ง บัดนี้กลับลุกโชนไปด้วยโทสะที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งให้มอดไหม้

ท่านนายอำเภอและเหล่าทหารต่างยืนตะลึงงันไปกับภาพเบื้องหน้า พวกเขาไม่เคยเห็นกองทหารที่น่าเกรงขามถึงเพียงนี้มาก่อนในชีวิต

ม้าศึกสีดำทมิฬมาหยุดยืนสงบนิ่งอยู่หน้าห้องเช่าเล็ก ๆ ของหลี่ชิงอีพอดิบพอดี เซียวจิ่นเหยียนกวาดสายตาเย็นชาไปทั่วบริเวณ ก่อนจะหยุดลงที่เครื่องจองจำในมือของทหารนายหนึ่ง

เขาไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว...

เขาเพียงแค่ล้วงเข้าไปในเกราะอก หยิบเอาป้ายอาญาสิทธิ์ที่ทำจากเหล็กดำสนิทขึ้นมา แล้วโยนมันลงบนพื้นเบื้องหน้าท่านนายอำเภอ

แคร๊ง!

เสียงโลหะกระทบพื้นดินแข็ง ๆ ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ป้ายอาญาสิทธิ์นั้นถูกหลอมขึ้นจากเหล็กนิลกาฬ สลักเป็นรูปพยัคฆ์คำรามอย่างดุดัน มันแผ่รังสีแห่งอำนาจ การนองเลือด และความตายออกมาอย่างรุนแรง

ท่านนายอำเภอหลิวเบิกตากว้างจนแทบถลนออกมานอกเบ้า เขาจำได้! ป้ายอาญาสิทธิ์ในตำนานอันนี้ ป้ายประจำตัวของแม่ทัพใหญ่ผู้พิทักษ์ชายแดนเหนือ แม่ทัพใหญ่เซียวจิ่นเหยียน!

“ขะ ขอคารวะท่านแม่ทัพใหญ่เซียว!”

ท่านนายอำเภอทิ้งตัวลงคุกเข่ากับพื้นอย่างไม่คิดชีวิต ศีรษะของเขาโขกลงกับพื้นดินอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง ปั้ก

เหล่าทหารที่เหลือเมื่อได้ยินตำแหน่งของเขาและเห็นท่าทีของนายอำเภอก็ถึงกับหน้าซีดเผือดเป็นกระดาษ พวกเขารีบทิ้งอาวุธในมือและทรุดกายลงคุกเข่าตามกันเป็นแถว ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตาบุรุษบนหลังม้าอีกต่อไป

ฝูงชนชาวบ้านที่มุงดูอยู่ต่างก็พากันแตกตื่นและรีบคุกเข่าก้มกราบลงกับพื้นจนหมดสิ้น!

ณ มุมหนึ่งของฝูงชน โม่หงชวนและสวี่จื่อเหวินที่แอบมาซุ่มดูผลงานของตนเองด้วยความสะใจ บัดนี้กลับมีสีหน้าไม่ต่างอะไรกับคนที่เห็นภูตผีปีศาจในยามกลางวันแสก ๆ รอยยิ้มเยาะเย้ยของพวกเขาแข็งค้างอยู่บนใบหน้า ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ

แม่ทัพใหญ่! บุรุษผู้นั้นคือแม่ทัพใหญ่เซียวจิ่นเหยียน!

พวกเขาไม่ได้กำลังใส่ร้ายสตรีที่ถูกหย่าร้างธรรมดา ๆ คนหนึ่ง แต่กำลังลูบคมพยัคฆ์ สิ่งที่พวกเขาทำอยู่นั้นช่างไม่ต่างอะไรกับการหาเหาใส่หัวเลยสักนิด ประหนึ่งกับการเหยียบย่ำสตรีของแม่ทัพผู้กุมอำนาจทางการทหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแดนเหนือ

ชั่วขณะนั้นเอง พวกเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าชีวิตของพวกเขาจบสิ้นแล้ว!

°°°        °°°

^[1] ยามเฉิน คือช่วงเวลา 07.00-08.59 น.