๐๙ ของสมนาคุณ

นับตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการณ์วุ่นวายครั้งนั้น บรรยากาศรอบตัวของหลี่ชิงอีก็เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คำกล่าวหาที่ไร้สาระของสองแม่ลูกตระกูลสวี่ไม่เพียงไม่สามารถทำลายชื่อเสียงของนางได้ แต่กลับทำให้นางเป็นที่รู้จักและได้รับความเห็นใจจากผู้คนในตลาดมากยิ่งขึ้น ประกอบกับการยืนยันคุณภาพสินค้าจากบุรุษลึกลับผู้องอาจผู้นั้น ยิ่งทำให้กิจการเล็ก ๆ ของนางเจริญรุ่งเรืองขึ้นอย่างก้าวกระโดด

ลูกค้าหน้าใหม่แวะเวียนเข้ามาอุดหนุนไม่ขาดสาย ส่วนลูกค้าเก่าก็ยังคงกลับมาซื้อซ้ำอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้นางไม่ได้เป็นเพียงแม่นางถุงหอมที่โลกลืมอีกต่อไป แต่กลายเป็นช่างฝีมือที่ได้รับการยอมรับในฝีมือและความซื่อสัตย์

แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปมากที่สุด ดูท่าจะเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างนางกับลูกค้าประจำผู้เงียบขรึมผู้นั้น

เขายังคงแวะเวียนมาที่แผงของนางทุกบ่ายเช่นเคย แต่บทสนทนาระหว่างพวกเขากลับลดน้อยลงไปอีก ราวกับว่ามีเรื่องราวมากมายที่สื่อถึงกันได้โดยไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูด แต่ในความเงียบนั้นเอง ที่ทำให้หลี่ชิงอีมีโอกาสได้สังเกตเห็นรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับตัวเขามากขึ้น

นางสังเกตเห็นว่าในบางวันที่อากาศหนาวจัดเป็นพิเศษ ลมหายใจของเขาจะสะดุดไปชั่วครู่หนึ่ง คล้ายกับคนที่พยายามข่มความเจ็บปวดบางอย่างไว้ภายใน นางสังเกตเห็นว่าเวลาที่เขาเอื้อมมือไปหยิบสินค้าที่อยู่ไกลตัว การเคลื่อนไหวของช่วงลำตัวด้านขวาจะดูฝืน ๆ และไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย และที่ชัดเจนที่สุดคือมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งซุกซนมาชนเขาอย่างจัง แม้เขาจะไม่ได้ล้มลง แต่ใบหน้าของเขากลับซีดเผือดลงชั่วขณะ และมือข้างหนึ่งก็ยกขึ้นมากุมที่ชายโครงด้านขวาโดยไม่รู้ตัว แม้จะเป็นเพียงเสี้ยวชั่วขณะ แต่สายตาของหลี่ชิงอีก็จับภาพนั้นไว้ได้ทัน

ด้วยความรู้ด้านสมุนไพรและการบำบัดรักษาที่สืบทอดมาจากตระกูลเดิม ทำให้นางปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดเข้าด้วยกันได้อย่างรวดเร็ว บุรุษผู้นี้ผู้มีพระคุณของนางกำลังบาดเจ็บอยู่เป็นแน่ และน่าจะเป็นอาการบาดเจ็บภายในที่เรื้อรังและร้ายแรงพอสมควร

เมื่อตระหนักถึงความจริงข้อนี้ หัวใจของหลี่ชิงอีก็พลันหนักอึ้งขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ภาพของเขาที่ก้าวเข้ามาปกป้องนางอย่างไม่เกรงกลัวอันตรายในวันนั้นซ้อนทับขึ้นมากับภาพความเจ็บปวดที่เขาพยายามซ่อนเร้นไว้ ความรู้สึกขอบคุณที่นางมีต่อเขามาโดยตลอด บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความห่วงใยที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม

นางอยากจะทำอะไรบางอย่างเพื่อตอบแทนเขาไม่ใช่ในฐานะลูกค้า แต่ในฐานะผู้มีพระคุณที่ช่วยฉุดนางขึ้นมาจากหล่มโคลนแห่งความอัปยศ

นางไม่มีเงินทองมากมายที่จะตอบแทนเขาได้ แต่แล้วนางก็นึกขึ้นได้ว่านางมีสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าเงินทอง นั่นคือวิชาการปักผ้าโอสถของนาง

คืนนั้น หลี่ชิงอีไม่ได้ทำสินค้าเพื่อไปวางขายในวันรุ่งขึ้น แต่กลับทุ่มเทสมาธิและจิตวิญญาณทั้งหมดไปกับการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นพิเศษเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น นางเลือกใช้ผ้าไหมสีขาวบริสุทธิ์เนื้อดีที่สุดเท่าที่นางจะหาซื้อได้ และเลือกด้ายไหมสีเขียวเข้มเฉดสีต่าง ๆ ที่งดงามราวกับสีของใบไผ่ในยามต้องแสงจันทร์

นางตั้งใจจะปักผ้าเช็ดหน้าลายกิ่งไผ่ท้าลม เนื่องจากไผ่คือสัญลักษณ์ของความเป็นสุภาพบุรุษ เป็นความแข็งแกร่งที่อ่อนโยน ความทรหดที่ไม่ยอมโค้งงอให้กับพายุ มันเสมือนกับภาพสะท้อนตัวตนของเขาในสายตาของนางได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด

นางนำสมุนไพรล้ำค่าที่เก็บสะสมไว้เพียงน้อยนิดออกมาใช้เป็นครั้งแรก ผงโสมป่าอายุกว่าสิบปีที่ช่วยบำรุงพลังลมปราณ ดอกคำฝอยบดละเอียดที่ช่วยสลายลิ่มเลือดและบำรุงโลหิต และตัวยาลับอีกสองสามชนิดที่มารดาเคยสอนไว้ว่ามีสรรพคุณในการสมานอาการบาดเจ็บภายในโดยเฉพาะ

นางใช้เวลาตลอดทั้งคืนบดสมุนไพรทั้งหมดให้กลายเป็นผงละเอียดดุจฝุ่นธุลี จากนั้นจึงใช้เทคนิคลับสุดยอดที่สืบทอดกันมาในตระกูล คือการนำผงยาสมุนไพรไปคลุกเคล้ากับกาวข้าวเหนียวในอัตราส่วนที่แม่นยำ แล้วนำเส้นด้ายไหมไปชุบและผึ่งลมจนแห้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ตัวยาซึมลึกเข้าไปเป็นเนื้อเดียวกับเส้นด้าย มันเป็นขั้นตอนที่ละเอียดอ่อนและซับซ้อนอย่างยิ่ง หากผิดพลาดเพียงนิดเดียว เส้นด้ายก็จะแข็งกระด้างและไร้ซึ่งสรรพคุณทางยาทันที

จากนั้นนางจึงเริ่มลงมือปัก ทุกฝีเข็มของนางเต็มไปด้วยสมาธิและความปรารถนาดี นางปักลวดลายกิ่งไผ่ที่พลิ้วไหวราวกับมีชีวิต ใบไผ่แต่ละใบซ้อนทับกันอย่างมีมิติ ลำต้นตั้งตรงอย่างทระนง นางตั้งใจปักให้หนาแน่นกว่าปกติเล็กน้อย เพื่อให้ตัวยาสมุนไพรที่อยู่ในเส้นด้ายได้ซึมซับเข้าสู่ร่างกายของผู้ใช้ผ่านการสัมผัสและความร้อนจากร่างกายได้ดียิ่งขึ้น

ผลงานชิ้นนี้เป็นสุดยอดวิชาที่นางไม่เคยแสดงให้ใครเห็นมาก่อน

สามวันต่อมา ในที่สุดผลงานชิ้นเอกก็เสร็จสมบูรณ์ ผ้าเช็ดหน้าสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏลายปักกิ่งไผ่สีเขียวที่ดูสง่างามและเปี่ยมด้วยพลังชีวิต มันส่งกลิ่นหอมของสมุนไพรอ่อน ๆ ที่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลายและสดชื่นในเวลาเดียวกัน หลี่ชิงอีบรรจงพับมันเก็บใส่ถุงผ้าอย่างดี รอคอยการมาเยือนของเขาในวันรุ่งขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นระทึก

ยามบ่ายของวันนั้นมาถึงช้ากว่าปกติในความรู้สึกของนาง...

ในที่สุด ร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าแผงของนางเช่นเคย เขายังคงดูสงบนิ่งและน่าเกรงขามเหมือนทุกวัน แต่ในสายตาของหลี่ชิงอี บัดนี้นางมองเห็นความอ่อนล้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่แข็งแกร่งนั้น

“วันนี้ลมแรงนักนะ” เขาเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ เป็นการทักทาย

“เจ้าค่ะ ท่านโปรดรักษาสุขภาพด้วย” นางตอบกลับไป พลางรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี

หลังจากที่เขาเลือกซื้อถุงหอมไปหนึ่งชิ้นตามปกติ ขณะที่นางกำลังจะรับเงินนั้นเอง นางก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้น “ท่าน เอ่อ...”

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย รอคอยฟังสิ่งที่นางจะพูดต่อไป

“ท่านเป็นลูกค้าที่ดีของข้ามาโดยตลอด นี่... นี่เป็นของสมนาคุณเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ข้าตั้งใจทำขึ้นเพื่อเป็นการขอบคุณเจ้าค่ะ” นางพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ พร้อมกับยื่นถุงผ้าใบเล็กที่ใส่ผ้าเช็ดหน้าผืนพิเศษนั้นให้เขา

นางไม่กล้าสบตาเขาตรง ๆ ได้แต่ก้มหน้างุด มองดูปลายเท้าของตัวเองที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมา

เซียวจิ่นเหยียนมองดูถุงผ้าในมือนางสลับกับใบหน้าที่แดงระเรื่อของนางด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ใช่คนโง่เขลา เขารู้ดีว่าของสมนาคุณชิ้นนี้ย่อมไม่ธรรมดา แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธออกมา เพียงยื่นมือออกไปรับถุงผ้านั้นมาอย่างช้า ๆ

ทันทีที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับถุงผ้า เขาก็รู้สึกได้ถึงความแตกต่าง มันมีน้ำหนักมากกว่าผ้าเช็ดหน้าธรรมดาเล็กน้อย และมีกลิ่นหอมของสมุนไพรที่ซับซ้อนและลึกล้ำกว่าสินค้าชิ้นอื่น ๆ ของนางลอยออกมาจาง ๆ

เขาเปิดปากถุงออก หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นออกมาคลี่ดู...

ภาพปักกิ่งไผ่ท้าลมที่งดงามและเปี่ยมด้วยพลังปรากฏสู่สายตาของเขาในชั่วขณะนั้น หัวใจที่ด้านชาดุจน้ำแข็งและแข็งแกร่งราวกับกำแพงเมืองของแม่ทัพหนุ่มพลันสั่นไหวอย่างรุนแรง

เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการทหารและการต่อสู้ ย่อมมองออกในทันทีว่าฝีมือการปักผ้าผืนนี้อยู่ในระดับปรมาจารย์ แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึงยิ่งกว่าคือเขาสัมผัสได้ถึงพลังลมปราณจาง ๆ ที่แผ่ออกมาจากตัวผ้า และกลิ่นสมุนไพรเหล่านี้ล้วนเป็นสมุนไพรชั้นเลิศที่ใช้ในการบำบัดอาการบาดเจ็บภายในทั้งสิ้น

นางรู้ว่าเขาบาดเจ็บอยู่!

เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับนางอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้หลี่ชิงอีไม่ได้หลบสายตาอีกต่อไป ในดวงตาของนางฉายแววความห่วงใยและความจริงใจออกมาอย่างปิดไม่มิด มันคือสายตาที่บริสุทธิ์และปรารถนาดีอย่างแท้จริง

เขาไม่เอ่ยถามว่านางรู้ได้อย่างไร หรือเอ่ยถามถึงสรรพคุณของผ้าผืนนี้ การกระทำเช่นนั้นจะเป็นการทำลายความไว้วางใจและความปรารถนาดีอันงดงามของนาง เขาจึงทำเพียงแค่พยักหน้ารับช้า ๆ หนึ่งครั้ง เป็นการยอมรับของขวัญชิ้นนี้ และยอมรับความห่วงใยที่นางมอบให้

“ขอบใจ”

เป็นคำพูดสั้น ๆ เพียงคำเดียว แต่กลับมีความหมายลึกซึ้งยิ่งกว่าถ้อยคำนับร้อยนับพันคำ

เขาเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเข้าไปในอกเสื้ออย่างทะนุถนอม ตำแหน่งนั้นอยู่ใกล้กับหัวใจของเขาพอดี ความอบอุ่นจากผ้าผืนนั้น และความอบอุ่นจากน้ำใจของนางค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปในหัวใจที่ด้านชาของเขา ชะล้างความเหน็บหนาวและความโดดเดี่ยวที่เกาะกุมมาเนิ่นนานให้จางหายไป

เซียวจิ่นเหยียนเดินจากไปในวันนั้น พร้อมกับความรู้สึกใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต ความรู้สึกที่ว่าบนโลกใบนี้ยังมีคนผู้หนึ่งที่ใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา ยังมีคนผู้หนึ่งที่มอบความปรารถนาดีให้เขาอย่างจริงใจโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใด ๆ