๑๔ คำมั่นสัญญา

เสียงโหยหวนคร่ำครวญของสองแม่ลูกตระกูลสวี่ดังก้องไปทั่วบริเวณ แต่กลับไม่มีใครในที่นั้นรู้สึกสงสารหรือเห็นใจแม้แต่น้อย ทุกคนต่างมองดูภาพอันน่าสมเพชนั้นด้วยสายตาที่เย็นชา เพราะนี่คือผลลัพธ์ที่พวกเขาก่อขึ้นเอง เพียงแต่กรรมตามสนองที่มาถึงเร็วกว่าที่คาดคิด

เซียวจิ่นเหยียนมองดูสองชีวิตที่กำลังกอดขาตนเองอ้อนวอนขอความเมตตาด้วยแววตาที่ว่างเปล่าราวกับมองดูฝุ่นผงที่ไร้ค่า สำหรับเขาแล้ว คนที่บังอาจทำร้ายสตรีที่อยู่ในความคุ้มครองของเขา ไม่สมควรได้รับความปรานีใด ๆ ทั้งสิ้น

เขาหันไปทางท่านนายอำเภอหลิวที่ยังคงคุกเข่าตัวสั่นอยู่

“นายอำเภอหลิว ในฐานะเจ้าเมือง ท่านปล่อยให้มีการลักขโมยของหลวงในเขตปกครองของตนเอง นับเป็นความผิดฐานละเลยต่อหน้าที่ แต่ในครั้งนี้ข้าจะถือว่าท่านเองก็ถูกหลอกใช้เช่นกัน ข้าจะยังไม่เอาความผิดท่าน แต่จงกลับไปปรับปรุงการป้องกันจวนของท่านให้ดีขึ้นกว่านี้!”

“ขะ ขอบพระคุณท่านแม่ทัพที่เมตตา! ข้าน้อยจะจดจำคำสอนของท่านไว้ใส่ใจ!” นายอำเภอหลิวโขกศีรษะคำนับด้วยความโล่งอก

จากนั้น สายตาเย็นเยียบก็หวนกลับมาจับจ้องที่ร่างของสองแม่ลูกตระกูลสวี่อีกครั้ง

“สำหรับคนทั้งสอง...” น้ำเสียงของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ “สวี่จื่อเหวิน! ในฐานะบัณฑิต แต่กลับมีจิตใจต่ำช้า คิดคดทรยศ ก่ออาชญากรรมร้ายแรงใส่ร้ายป้ายสีผู้อื่น นับเป็นเสนียดของวงการปัญญาชน! ข้าในฐานะแม่ทัพแห่งองค์ฮ่องเต้ ขอตัดสินโทษเจ้าดังนี้! โบยด้วยไม้พลองหนักห้าสิบครั้ง! ริบทรัพย์สินทั้งหมด และที่สำคัญที่สุด ตัดสิทธิ์ในการเข้ารับการสอบขุนนางไปตลอดชีวิต!”

“ไม่! ไม่นะ! ได้โปรดเถิดท่านแม่ทัพ! อะไรก็ได้ แต่อย่าตัดอนาคตของข้าเลย!” สวี่จื่อเหวินกรีดร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง สำหรับเขาแล้วการถูกตัดสิทธิ์สอบขุนนางนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก เสมือนการทำลายความฝันและความหยิ่งผยองทั้งหมดในชีวิตของเขาลงอย่างสิ้นเชิง

“ส่วนเจ้า โม่หงชวน!” เซียวจิ่นเหยียนหันไปทางหญิงชรา “ในฐานะผู้ใหญ่ แต่กลับไม่ตักเตือนสั่งสอนบุตรในทางที่ถูกที่ควร ทั้งยังร่วมวางแผนการอันชั่วร้าย เป็นผู้ยุยงส่งเสริมให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้น! โทษของเจ้านั้นหนักหนาสาหัสไม่แพ้กัน! ข้าขอสั่งเนรเทศเจ้าไปยังเมืองชายแดนภาคใต้! ห้ามกลับเข้ามาเหยียบเมืองนี้อีกตลอดชีวิต!”

“ไม่! ข้าไม่ไป! ข้าแก่แล้ว จะให้ข้าไปลำบากได้อย่างไร!” โม่หงชวนดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

แต่ไม่มีประโยชน์อันใดอีกต่อไปแล้ว ทหารองครักษ์ของเซียวจิ่นเหยียนเข้ามาชิ้ตัวคนทั้งสองขึ้นอย่างง่ายดายราวกับหิ้วลูกไก่ พวกเขาลากร่างที่ดิ้นรนและกรีดร้องด่าทอไปทั่วของสองแม่ลูกออกไปจากตลาด เพื่อนำไปรับโทษตามคำตัดสินทันที

เรือนตระกูลสวี่ถูกทางการเข้ายึดทรัพย์สินทั้งหมดเพื่อนำไปขายทอดตลาดใช้หนี้สินที่เหลืออยู่ เป็นการปิดฉากตระกูลที่เคยหยิ่งผยองและดูแคลนผู้อื่นลงอย่างสมบูรณ์แบบ เปรียบดังการสิ้นสุดเวรกรรมที่หลี่ชิงอีต้องเผชิญมาตลอดหลายปี

เมื่อเรื่องราวทั้งหมดคลี่คลายลง บรรยากาศที่เคยตึงเครียดก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง ท่านนายอำเภอและเหล่าทหารต่างพากันเข้ามาโค้งคำนับขอขมาหลี่ชิงอีเป็นการใหญ่ ชาวบ้านที่มุงดูอยู่ต่างก็มองมาที่นางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มีทั้งความชื่นชมในความเข้มแข็งของนาง ความเคารพในฐานะสตรีของท่านแม่ทัพ และความรู้สึกผิดที่เคยหลงเชื่อคำใส่ร้ายของคนชั่ว

แต่สำหรับเซียวจิ่นเหยียนแล้วเรื่องสำคัญที่สุดยังไม่จบลง

เขาสั่งให้ทหารองครักษ์กันฝูงชนให้ถอยห่างออกไป แต่ไม่ได้ไล่ให้พวกเขากลับไปเสียทีเดียว ราวกับต้องการให้ทุกคนในที่นั้นได้เป็นพยานในสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไป

ท่ามกลางความเงียบสงัดที่กลับมาเยือนอีกครั้ง เขาเพียงเดินตรงเข้าไปหาหลี่ชิงอี...

เสียงเกราะเงินกระทบกันเป็นจังหวะหนักแน่น ทุกย่างก้าวของเขาดูสง่างามและเปี่ยมด้วยอำนาจ เขายืนอยู่เบื้องหน้านาง แสงแดดอ่อน ๆ ของฤดูหนาวสาดส่องลงมากระทบชุดเกราะของเขาจนเกิดเป็นประกายสีเงินระยิบระยับ ราวกับมีรัศมีแห่งเทพยดาแผ่ออกมาจากร่าง

หลี่ชิงอีเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา หัวใจของนางเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก นางไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร แต่ลางสังหรณ์บางอย่างบอกนางว่านี่คือช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนาง

และแล้ว เหตุการณ์ที่ทำให้ทุกคนในตลาดต้องตกตะลึงจนลืมหายใจก็เกิดขึ้น...

แม่ทัพใหญ่เซียวจิ่นเหยียน บุรุษผู้เป็นตำนานแห่งสมรภูมิ บุรุษที่คุกเข่าให้เพียงฟ้า ดิน และองค์ฮ่องเต้เท่านั้น บัดนี้เขากำลังคุกเข่าลงหนึ่งข้าง ต่อหน้าสตรีสามัญชนธรรมดาผู้หนึ่ง!

เสียงฮือฮาดังขึ้นพร้อมกันราวกับนัดหมาย ประหนึ่งการให้เกียรติขั้นสูงสุดของทหาร เป็นการแสดงความเคารพที่ยิ่งใหญ่เสียยิ่งกว่าการมอบทองคำนับหมื่นตำลึง

เซียวจิ่นเหยียนเงยหน้าขึ้นมองลึกเข้าไปในดวงตาที่กำลังสั่นระริกของหลี่ชิงอี แววตาที่เคยดุดันและเย็นชา บัดนี้กลับทอประกายแห่งความอ่อนโยนและความจริงใจออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเอื้อมมือไปกุมมือนางไว้อย่างแผ่วเบา

เขาเรียกชื่อนางเป็นครั้งแรก ด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและหนักแน่น...

“ชิงอี...”

“ข้าอาจไม่ใช่บุรุษที่พูดจาหวานซึ้ง ไม่รู้จักเอ่ยคำรักพร่ำเพรื่อ ชีวิตของข้าส่วนใหญ่อยู่ในสนามรบ คุ้นเคยกับกลิ่นคาวเลือดและเสียงของอาวุธมากกว่ากลิ่นหอมของดอกไม้ แต่สิ่งหนึ่งที่ข้ารู้คือ นับตั้งแต่วันแรกที่ข้าได้พบเจ้า ภาพของสตรีผู้บอบช้ำแต่แววตาไม่ยอมจำนน ภาพของเจ้าที่ลุกขึ้นสู้และสร้างทุกอย่างขึ้นมาใหม่ด้วยสองมือ มันได้สลักลึกลงไปในหัวใจของข้าแล้ว เจ้าทำให้ข้าได้รู้จักกับความอบอุ่น ทำให้หัวใจที่ด้านชาของข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง...”

เขาหยุดพูดไปชั่วขณะ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกล่าวคำพูดที่สำคัญที่สุดออกมา

“ข้าขอสัญญาด้วยเกียรติของแม่ทัพแห่งแคว้นว่าจะปกป้องเจ้า ดูแลเจ้า และให้เกียรติเจ้าไปตลอดชีวิต จะไม่มีวันทำให้เจ้าต้องเสียน้ำตาเพราะความทุกข์อีกต่อไป ชิงอี… เจ้าแต่งงานกับข้าได้หรือไม่?”

สิ้นเสียงคำพูดของเขา หยาดน้ำตาเม็ดโตก็ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาของหลี่ชิงอี แต่นี่ไม่ใช่น้ำตาจากความโศกเศร้า มันคือน้ำตาแห่งความปิติ

น้ำตาที่ชะล้างความเจ็บปวดทั้งหมดที่นางเคยได้รับมาในอดีตให้มลายหายไปจนหมดสิ้น น้ำตาที่เกิดจากความสุขท่วมท้นจนไม่อาจเก็บกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป นางมองดูบุรุษที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า ผู้ที่มอบทั้งความยุติธรรม ความปลอดภัย และเกียรติยศทั้งหมดให้แก่นาง

นางจะปฏิเสธเขาได้อย่างไร...

หลี่ชิงอีพยักหน้ารับช้า ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า พร้อมกับรอยยิ้มที่งดงามที่สุดปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา

“เจ้าค่ะ ข้าตกลง”

ทันทีที่นางตอบรับ เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีก็ดังขึ้นกึกก้องไปทั่วทั้งตลาด ชาวบ้านต่างพากันปรบมือและอวยพรให้แก่คนทั้งสองอย่างจริงใจ และในขณะนั้นเอง รถม้าคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดอย่างเงียบเชียบ ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวเซียวในอาภรณ์ที่งดงามก้าวลงมาจากรถม้าพร้อมกับรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุขและความภาคภูมิใจ

นางมองดูภาพเบื้องหน้า หลานชายของนางได้พบกับสตรีที่คู่ควรดั่งกิ่งทองใบหยกอย่างแท้จริงแล้ว