๑๓ ทวงคืนความยุติธรรม

ณ ตรอกท้ายตลาดในยามนั้น เวลาดูราวกับจะหยุดนิ่ง ทุกสรรพสิ่งตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหนาวที่พัดหวีดหวิวผ่านไป ทุกสายตาจับจ้องไปยังบุรุษในชุดเกราะเงินผู้เปรียบประดุจเทพเจ้าสงครามที่จุติลงมายังโลกมนุษย์ ความกดดันที่มองไม่เห็นแผ่กระจายไปทั่วทุกอณูของอากาศจนทำให้ผู้คนแทบหยุดหายใจ

หลี่ชิงอียืนนิ่งงันอยู่กลางวงล้อมความโกลาหลนั้น น้ำตาของนางเหือดแห้งไปแล้ว เหลือเพียงความรู้สึกตื่นตะลึงและสับสนจนทำอะไรไม่ถูก นางมองดูแผ่นหลังที่กว้างและองอาจของเซียวจิ่นเหยียน บุรุษที่นางรู้จักในฐานะลูกค้าผู้เงียบขรึม บัดนี้กลับกลายเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินได้

เขาลงจากหลังม้าอย่างสง่างาม เสียงเกราะที่กระทบกันดังกังวานน่าเกรงขาม แต่แทนที่จะเดินตรงไปยังท่านนายอำเภอที่กำลังคุกเข่าตัวสั่นงันงกอยู่ เขากลับเดินตรงมาหานาง...

เซียวจิ่นเหยียนหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าหลี่ชิงอี เขาไม่ได้พูดอะไรมากนัก เพียงแค่ยกมือที่สวมถุงมือเกราะขึ้น ปัดปอยผมที่เปียกชื้นจากน้ำตาให้พ้นจากใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นแม้จะผ่านเกราะหนา แต่กลับอบอุ่นและอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

“ไม่ต้องกลัว” น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยพลังที่สามารถปลอบประโลมจิตใจที่กำลังแตกสลายของนางได้ “ข้าอยู่นี่แล้ว”

เพียงประโยคสั้น ๆ ประโยคเดียว กลับทำให้ความเข้มแข็งที่นางพยายามสร้างมาตลอดพังทลายลง ความรู้สึกปลอดภัยที่นางโหยหามาตลอดชีวิตถาโถมเข้ามาในหัวใจจนจุกแน่นไปหมด นางทำได้เพียงพยักหน้ารับเบา ๆ กัดริมฝีปากแน่นเพื่อสะกดกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้

จากนั้นพยัคฆ์แห่งแดนเหนือจึงหันไปเผชิญหน้ากับเหล่ามดปลวกที่บังอาจมารังแกคนของเขา

“นายอำเภอหลิว ลุกขึ้น” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา และไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิง “แล้วอธิบายเรื่องทั้งหมดนี้ให้ข้าฟังช้า ๆ และชัด ๆ”

ท่านนายอำเภอหลิวลนลานลุกขึ้นยืน ตัวสั่นราวกับลูกนกต้องลมหนาว เขาปาดเหงื่อที่ไหลท่วมใบหน้าพลางอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอย่างติด ๆ ขัด ๆ ตั้งแต่การได้รับจดหมายร้องเรียนนิรนาม ไปจนถึงการบุกเข้าตรวจค้นและพบของกลางคาหนังคาเขา เขายื่นจดหมายฉบับนั้นให้เซียวจิ่นเหยียนดูด้วยสองมือที่สั่นเทา

เซียวจิ่นเหยียนรับจดหมายมาอ่านผ่าน ๆ ด้วยสายตาเรียบเฉย เขาไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเกรี้ยวหรือตกใจแม้แต่น้อย เพราะความสงบนิ่งของเขานั้นน่ากลัวยิ่งกว่า เขาพียงวางจดหมายลง แล้วหันไปมองตราหยกในมือของหัวหน้าทหาร

“หลักฐานแน่นหนาดีนี่” เขาเปรยขึ้นมาลอย ๆ ทำให้หัวใจของท่านนายอำเภอแทบจะหยุดเต้น

แต่แล้ว เขาก็หันไปสั่งการองครักษ์คนสนิทที่ยืนอยู่ด้านหลัง “องครักษ์จาง!”

“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!” องครักษ์ในชุดเกราะสีดำก้าวออกมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“ไปเชิญพยานสองคนที่ข้าสั่งให้เจ้าจับตาดูไว้มาที่นี่”

คำสั่งนั้นทำให้ทุกคนในที่นั้นถึงกับงุนงง พยานรึ? นี่เขาเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้วอย่างนั้นหรือ

ความจริงแล้วเซียวจิ่นเหยียนไม่ใช่คนโง่ นับตั้งแต่วันที่สองแม่ลูกตระกูลสวี่มาหาเรื่องหลี่ชิงอีเป็นครั้งแรก เขาก็คาดการณ์ได้ในทันทีว่าคนพาลสันดานหยาบเช่นนั้นย่อมไม่ยอมหยุดราวีง่าย ๆ เขาจึงสั่งให้องครักษ์ของตนแอบจับตาดูความเคลื่อนไหวของสองแม่ลูกนั่นไว้อย่างลับ ๆ ตลอดมา เพราะเขารู้ดีว่าคนประเภทนี้มักจะเป็นพวกหมาลอบกัดที่ชอบเล่นงานเหยื่อในตอนที่เผลอ

ไม่นานนัก องครักษ์จางก็นำชายสองคนมายังที่เกิดเหตุ คนแรกเป็นยามชราที่เดินตรวจการณ์ในตอนกลางคืน ส่วนอีกคนเป็นชายร่างกำยำหน้าตาถมึงทึง ดูแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นเจ้าของบ่อนพนันเป็นแน่

สวี่จื่อเหวินที่แอบซุ่มดูอยู่ เมื่อเห็นบุคคลทั้งสองก็ถึงกับหน้าถอดสีทันที!

เซียวจิ่นเหยียนชี้นิ้วไปยังยามชราเป็นคนแรก “ลุงเถียน ท่านจงเล่าความจริงทั้งหมดที่ท่านเห็นในคืนเดือนดับเมื่อสองวันก่อนให้ทุกคนฟัง”

ยามชราเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ทัพใหญ่ก็หวาดกลัวจนตัวสั่น แต่ก็ไม่กล้าพูดเท็จ เขารีบคุกเข่าลงแล้วกล่าวว่า “กราบเรียนท่านแม่ทัพ คืน... คืนนั้นข้าน้อยกำลังเดินยามอยู่แถวกำแพงจวนท่านนายอำเภอ ข้าน้อยเห็นชายผู้หนึ่ง รูปร่างหน้าตาคล้าย... คล้ายบัณฑิตสวี่ผู้นั้นกำลังทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่แถวกำแพงขอรับ ตอนแรกข้าน้อยคิดว่าเป็นแค่คนเมาจึงไม่ได้ใส่ใจ แต่พอมานึกดูตอนนี้...”

คำให้การของเขาทำให้ฝูงชนเริ่มส่งเสียงฮือฮาขึ้นมาทันที

จากนั้นเซียวจิ่นเหยียนก็หันไปหาชายคนที่สอง “เจ้าล่ะ เถ้าแก่หวง บัณฑิตผู้นี้ติดหนี้พนันเจ้าอยู่เท่าไหร่?”

เถ้าแก่หวงคารวะอย่างนอบน้อม “กราบเรียนท่านแม่ทัพ บัณฑิตสวี่ติดหนี้ที่บ่อนของข้าน้อยอยู่ถึงห้าสิบตำลึงเงินขอรับ! ข้าน้อยทวงถามหลายครั้งแล้วแต่เขาก็เอาแต่บ่ายเบี่ยง เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าน้อยจึงได้ขู่ไปว่าหากยังไม่นำเงินมาใช้หนี้ ข้าน้อยจะสั่งคนไปหักแขนหักขาของเขาทิ้งเสีย!”

คำให้การชิ้นที่สองนี้เป็นดั่งค้อนที่ทุบลงมาอย่างแรง นั่นคือแรงจูงใจในการก่ออาชญากรรม ทุกคนในที่นั้นเข้าใจได้ในทันทีว่าสวี่จื่อเหวินผู้จนตรอก อาจจะก่อเหตุร้ายขึ้นเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ หรือไม่ก็ใส่ร้ายป้ายสีผู้อื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

หลักฐานและพยานมัดตัวแน่นหนาถึงเพียงนี้ สถานการณ์พลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือในพริบตา

ทุกสายตาจับจ้องไปยังสวี่จื่อเหวินที่บัดนี้หน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เหงื่อเม็ดโป้งไหลออกมาท่วมตัวราวกับอาบน้ำ

เซียวจิ่นเหยียนเดินเข้าไปหาเขาช้า ๆ ทุกย่างก้าวของเขาหนักอึ้งราวกับภูเขาไฟที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ “สวี่จื่อเหวิน ตอนนี้เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวอีกหรือไม่?” น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบ

“ข้า... ข้า... ข้า...” สวี่จื่อเหวินอ้าปากพะงาบ ๆ แต่กลับไม่มีคำพูดใดหลุดรอดออกมา

“สารภาพมาว่าใครคือผู้บงการ” เซียวจิ่นเหยียนถามเสียงเรียบ แต่แรงกดดันที่แผ่ออกมานั้นแทบจะทำให้สวี่จื่อเหวินขาดใจตายอยู่ตรงนั้น

และแล้ว ความจองหองจอมปลอมของบัณฑิตหนุ่มก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง เขาทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น ร้องไห้ฟูมฟายราวกับเด็กน้อยอย่างน่าสมเพช

“ข้าขอรับ! ข้าผิดไปแล้ว! ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยท่านแม่ทัพ!” เขาก้มลงโขกศีรษะกับพื้นซ้ำ ๆ จนหน้าผากแตกเลือดไหลอาบ “แต่... แต่มันไม่ใช่ความคิดของข้าทั้งหมด! เป็นความคิดของท่านแม่! นางเป็นคนบอกให้ข้าทำ! นางบอกว่าถ้ากำจัดอีตัวนั่นไปได้เราก็จะสบายขึ้น! ข้าไม่ผิด! ท่านแม่ต่างหากที่เป็นคนผิด!” นับว่าเป็นการโบ้ยความผิดที่น่ารังเกียจและขี้ขลาดที่สุด

“เจ้าลูกอกตัญญู!!!” โม่หงชวนที่ยืนตะลึงอยู่ถึงกับกรีดร้องออกมา นางไม่คิดว่าบุตรชายสุดที่รักจะโยนความผิดทั้งหมดมาให้นางอย่างหน้าด้าน ๆ เช่นนี้ “เจ้าพูดอะไรของเจ้า! ข้าไม่เคยสั่งสอนให้เจ้าทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้!”

สองแม่ลูกเริ่มทะเลาะและสาดโคลนใส่กันอย่างน่าเวทนา เปิดโปงความชั่วร้ายและความเห็นแก่ตัวของกันและกันออกมาจนหมดเปลือก เป็นภาพที่น่าสมเพชจนชาวบ้านต่างพากันเบือนหน้าหนี

ทุกคนในตลาดได้เห็นธาตุแท้ของตระกูลสวี่อย่างชัดแจ้งแล้ว พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงคนพาลที่ชอบรังแกผู้อื่น แต่ยังเป็นอาชญากรที่ใจคออำมหิตและขี้ขลาดตาขาวอีกด้วย

เสียงซุบซิบของชาวบ้านเปลี่ยนทิศทางอีกครั้ง คราวนี้เต็มไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ที่มีต่อตระกูลสวี่ และความชื่นชมระคนรู้สึกผิดที่มีต่อหลี่ชิงอี พวกเขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเกือบจะกลายเป็นเครื่องมือให้คนชั่วทำร้ายคนดีไปเสียแล้ว

หลี่ชิงอีได้รับการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนางอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด นางยืนหยัดอย่างสง่างามท่ามกลางความโกลาหลนั้น น้ำตาแห่งความโล่งใจไหลรินลงมาอาบแก้ม นางได้รับการทวงคืนความยุติธรรม และความภาคภูมิใจของนางกลับคืนมาแล้ว

เซียวจิ่นเหยียนมองดูสองแม่ลูกที่กำลังกอดขากางเกงของเขาอ้อนวอนขอชีวิตอย่างน่าสมเพชด้วยแววตาที่เย็นชาและไร้ความปรานี เขารู้ดีว่าคนชั่วเช่นนี้สมควรได้รับบทเรียนที่สาสมที่สุด บทเรียนที่พวกเขาจะต้องจดจำไปจนวันตาย!