๑๕ เรือนปักผ้าโอสถ

กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผัน ฤดูเหมันต์ผ่านพ้นไปอีกคราหนึ่ง...

หนึ่งปีต่อมา ณ ปลายเดือนสิบสองในรัชศกจิ่งหยวนปีที่หก ภายในจวนแม่ทัพใหญ่แห่งเมืองหลวงอันโอ่อ่าและสง่างาม แทนที่จะมีเพียงความเงียบสงบและระเบียบวินัยแบบทหาร กลับมีมุมหนึ่งที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยจอแจและเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของเหล่าสตรีดังแว่วออกมาไม่ขาดสาย

ที่นี่คือเรือนปักผ้าโอสถ กิจการที่หลี่ชิงอีก่อตั้งขึ้นด้วยสองมือของนางเอง

หลี่ชิงอีในฐานะฮูหยินแม่ทัพ ไม่ได้เลือกใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่เพียงหลังบ้าน นางกลับทูลขอพื้นที่ส่วนหนึ่งในจวนจากสามี เพื่อดัดแปลงให้กลายเป็นโรงทำงานขนาดใหญ่ ที่นี่นางได้รวบรวมเหล่าสตรีผู้ตกยาก ไม่ว่าจะเป็นหญิงม่ายที่ไร้ที่พึ่ง ภรรยาที่ถูกสามีทอดทิ้ง หรือหญิงสาวที่เคยมีชีวิตตกต่ำ ผู้หญิงที่สังคมตราหน้าว่าไร้ค่า เฉกเช่นที่นางเคยโดนมาก่อน

ชิงอีจึงตัดสินใจมอบโอกาสครั้งที่สองให้แก่พวกนาง มอบวิชาความรู้ มอบอาชีพ และที่สำคัญที่สุดคือมอบครอบครัวและศักดิ์ศรีที่พวกนางไม่เคยได้รับกลับคืนมา

“ฮูหยินเจ้าขา ด้ายเส้นนี้ของข้าขาดอีกแล้วเจ้าค่ะ” หญิงสาวนางหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงท้อแท้ นางเป็นอดีตนางโลมที่หลี่ชิงอีไปไถ่ตัวออกมาจากหอคณิกา

หลี่ชิงอีเดินเข้าไปหานางพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น

“ไม่เป็นไร ค่อย ๆ ทำ ใจเย็น ๆ” นางกล่าวพลางจับมือนางอย่างแผ่วเบา “ลองผ่อนแรงที่นิ้วลงเล็กน้อย เห็นไหม? ดีขึ้นแล้ว ความชำนาญเกิดจากการฝึกฝน อย่าเพิ่งท้อใจไป ชีวิตของเจ้าเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น”

คำพูดที่เปี่ยมด้วยความเมตตาของนางทำให้หญิงสาวผู้นั้นถึงกับน้ำตาคลอ นางก้มหน้าลงทำงานต่อไปด้วยความมุ่งมั่นยิ่งกว่าเดิม ที่นี่ไม่มีใครเรียกพวกนางด้วยถ้อยคำดูแคลน มีเพียงคำว่าพี่กับน้อง และมีฮูหยินผู้เปรียบประดุจแสงสว่างนำทางชีวิตของพวกนาง

ผลิตภัณฑ์ของเรือนปักผ้าโอสถในตอนนี้นั้นมีหลากหลายและล้ำค่ายิ่งกว่าเดิมมากนัก นอกจากผ้าเช็ดหน้าและถุงหอมแล้ว ยังมีเสื้อผ้าสำหรับเด็กอ่อนที่สอดไส้สมุนไพรป้องกันหวัด ปลอกหมอนช่วยให้หลับสบาย และที่สำคัญที่สุดคือผ้าพันแผลสมุนไพร

เป็นผลงานชิ้นเอกที่เกิดจากความร่วมมือกันของสองสามีภรรยา เซียวจิ่นเหยียนได้นำตำราแพทย์สนามโบราณมาให้ภรรยาศึกษา ส่วนหลี่ชิงอีก็ได้ประยุกต์ใช้วิชาปักผ้าโอสถของนางสร้างสรรค์ผ้าพันแผลที่นุ่มสะอาดและสอดไส้ไว้ด้วยสมุนไพรห้ามเลือด สมานแผล และป้องกันการติดเชื้อ ผ้าพันแผลเหล่านี้ได้ถูกส่งไปยังค่ายทหารที่ชายแดนอย่างต่อเนื่อง ช่วยรักษาชีวิตของเหล่าทหารกล้าเอาไว้ได้นับไม่ถ้วน

ชื่อเสียงของฮูหยินหลี่ชิงอีจึงเป็นที่เลื่องลือและเคารพนับถือไปทั่วทั้งแคว้น นางได้พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้วว่าคุณค่าของสตรีไม่ได้อยู่ที่การปรนนิบัติสามีเพียงอย่างเดียว แต่ยังสามารถใช้ความสามารถของตนเองสร้างประโยชน์อันยิ่งใหญ่ให้แก่บ้านเมืองได้อีกด้วย

ขณะที่หลี่ชิงอีกำลังตรวจดูคุณภาพของผ้าพันแผลล็อตใหม่อยู่นั้น เสียงฝีเท้าม้าที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากทางหน้าจวน

“ท่านแม่ทัพกลับมาแล้ว!”

เสียงร้องด้วยความยินดีดังขึ้นพร้อมกัน สตรีทุกคนในเรือนปักผ้าต่างพากันหยุดมือและโค้งคำนับอย่างนอบน้อมให้กับบุรุษในชุดเกราะเดินทางที่เพิ่งก้าวเข้ามาในบริเวณเรือน

เซียวจิ่นเหยียนกลับมาแล้ว เขาเพิ่งเดินทางกลับมาจากการไปตรวจการณ์ที่ค่ายทหารชายแดนเป็นเวลานานกว่าหนึ่งเดือนเต็ม

ใบหน้าของเขาดูคมเข้มและกรำแดดกรำลมมากขึ้นกว่าเดิม แต่ดวงตาคมกริบคู่นั้นกลับทอประกายอ่อนโยนลงทันทีที่มองเห็นร่างของภรรยาสุดที่รัก เขาก้าวตรงเข้ามาหานาง ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจหรือมองว่ากิจการของนางเป็นเรื่องวุ่นวายน่ารำคาญแม้แต่น้อย

“พี่กลับมาแล้ว ชิงอี” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แฝงไว้ด้วยความคิดถึง

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านเจ้าค่ะ ท่านพี่” หลี่ชิงอีแย้มยิ้มกว้างอย่างมีความสุข นางเดินเข้าไปช่วยเขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกที่เปื้อนฝุ่นจากการเดินทางออกให้อย่างเป็นธรรมชาติ

“การเดินทางเรียบร้อยดีหรือไม่เจ้าคะ?”

“เรียบร้อยดี” เขาตอบพลางยื่นห่อผ้าเล็ก ๆ ห่อหนึ่งให้นาง “ระหว่างทางกลับ ข้าขึ้นไปบนภูเขาหิมะทางตอนเหนือ บังเอิญไปเจอดอกบัวหิมะเข้าพอดี คิดว่าเจ้าคงจะชอบ”

หลี่ชิงอีเปิดห่อผ้าออกอย่างตื่นเต้น ภายในคือดอกบัวหิมะสีขาวบริสุทธิ์ที่ยังคงความสดใหม่อย่างน่าอัศจรรย์ “งดงามมากเจ้าค่ะ! แถมยังเป็นยอดสมุนไพรที่ช่วยบำรุงพลังวัตรได้เป็นอย่างดีอีกด้วย! ท่านพี่ช่างมีสายตาแหลมคมนัก” นางกล่าวชื่นชมอย่างจริงใจ

“ไม่เท่าสายตาของเจ้าหรอก” เขากล่าวพลางมองไปรอบ ๆ เรือนปักผ้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความหวัง “เจ้ามองเห็นคุณค่าในสิ่งที่คนอื่นมองข้าม และมอบชีวิตใหม่ให้แก่พวกเขา”

“ผ้าพันแผลของเจ้าช่วยทหารที่บาดเจ็บไว้ได้หลายร้อยนาย” เขากล่าวต่อ “เหล่าทหารต่างฝากคำขอบคุณและเรียกเจ้าว่าพระโพธิสัตว์แห่งสนามรบกันทั้งนั้น”

“ท่านพี่กล่าวเกินไปแล้ว” หลี่ชิงอีหน้าแดงระเรื่อ “ข้าเพียงทำในสิ่งที่ข้าทำได้เท่านั้น ท่านต่างหากคือผู้ที่ปกป้องบ้านเมืองอย่างแท้จริง”

“เราต่างก็ทำหน้าที่ของตนเอง เพื่อปกป้องสิ่งที่เรารัก” เขากล่าวพลางกุมมือนางไว้อย่างอบอุ่น “เจ้าปกป้องผู้คนของเจ้า และข้าก็จะปกป้องเจ้าเอง”

…

ยามโหย่ว^[1] ดวงอาทิตย์สีทองกำลังจะลับขอบฟ้า หลังจากที่เซียวจิ่นเหยียนผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว เขากับหลี่ชิงอีก็พากันเดินขึ้นไปบนวั้งเยวี่ยโหลว ซึ่งเป็นหอชมจันทร์ที่สูงที่สุดในจวนแม่ทัพ ทั้งสองยืนเคียงข้างกันที่ระเบียง มองดูทิวทัศน์อันงดงามของเมืองหลวงที่อาบย้อมไปด้วยแสงสีทองยามอัสดง ลมหนาวพัดโชยมาเบา ๆ แต่เมื่อยืนอยู่ข้างกายเขา หลี่ชิงอีกลับไม่รู้สึกหนาวเลยแม้แต่น้อย

นางซบศีรษะลงบนไหล่ที่แข็งแกร่งของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ความเงียบสงบเข้าครอบงำคนทั้งสอง มีเพียงความเข้าใจและความรักที่เอ่อล้นอยู่ในหัวใจ

“เหนื่อยหรือไม่?” เขาถามขึ้นมาเบา ๆ

หลี่ชิงอีส่ายหน้าช้า ๆ “ข้ามีความสุข ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเลยเจ้าค่ะ” นางตอบด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความอิ่มเอมใจ

นางนึกย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน ในเวลานี้นางคงกำลังทำงานหนักราวกับวัวควายอยู่ในเรือนตระกูลสวี่ มีชีวิตอยู่ที่เปรียบเสมือนตกนรกทั้งเป็น แต่วันนี้นางกลับได้มายืนอยู่ในจุดที่สูงที่สุด เคียงข้างบุรุษที่ประเสริฐที่สุด...

ชีวิตของนางเปรียบดั่งบทพิสูจน์ของคำกล่าวที่ว่าลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะคน

นางเคยคิดว่าโชคชะตาได้ขีดเขียนให้นางต้องทุกข์ทนไปตลอดชาติ แต่แล้วนางก็เลือกที่จะลุกขึ้นสู้ เลือกที่จะฉีกตำราแห่งโชคชะตานั้นทิ้งไป แล้วใช้สองมือของนางเขียนมันขึ้นมาใหม่

เซียวจิ่นเหยียนกระชับอ้อมแขนโอบรอบกายนางให้แน่นขึ้น “ข้ารักเจ้าชิงอี” เขากระซิบที่ข้างหูของนาง เป็นคำบอกรักที่เรียบง่ายแต่กลับสั่นสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจ

หลี่ชิงอีหลับตาลงซึมซับความสุขสงบในชั่วขณะนั้นเอาไว้...

“ข้าก็รักท่านเจ้าค่ะ ท่านพี่”

แสงสุดท้ายของวันลับขอบฟ้าไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงเงาร่างของคนสองคนที่ยืนหยัดเคียงข้างกันอย่างมั่นคง เป็นภาพของความรักที่ไม่ได้เกิดจากพรหมลิขิตบนสรวงสวรรค์ แต่เกิดจากการต่อสู้ ความเคารพ และความเข้าใจซึ่งกันและกันบนโลกมนุษย์...

นี่คือเรื่องราวทั้งหมดของนาง หลี่ชิงอี สตรีผู้ไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา เพราะชาติภพนี้ข้าขอลิขิตรักเอง

*** จบบริบูรณ์ ***

°°°        °°°

^[1] ยามโหย่ว คือช่วงเวลา 17.00-18.59 น.