เขาเดินมานั่งเก้าอี้ด้านข้างของเธอ แล้วเอ่ยถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบจนทำให้ฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย เพราะคิดว่าเขาจะขึ้นไปบนห้องกับนางแบบคนนั้นแล้ว
“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับฟ้า”
ใบหน้าหญิงสาวบ่งบอกถึงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“เอ๊ะเมื่อกี้ คุณเข้าไปแล้วนี่คะ”
“เมื่อกี้เห็นผมด้วยเหรอ”
ฟ้าไม่อยากพูดอะไรต่อแล้ว อีกอย่างไม่อยากเผชิญหน้ากันในสถานการณ์แบบนี้เลย จึงเลี่ยงจะขึ้นห้องนอนไปพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้ยังต้องมีถ่ายอีก
“อืม ตอนนี้ดึกแล้วจริง ๆ ด้วยถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนดีกว่าค่ะ”
“มานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ดูสิน้ำค้างเต็มเลย” ผมของเธอเปียกเล็กน้อยเนื่องจากน้ำค้างที่หยดลงมาจากที่ไหนเธอเองก็ไม่รู้ตัว “เดี๋ยวจะป่วยเอานะครับ”
“ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
พอเธอจะไปจริง ๆ พิทยารั้งเธอเอาไว้ให้เดินไปด้วยกัน ซึ่งฟ้าเองก็ไม่อยากจะทำแบบนี้แต่เขาไม่ยอมปล่อยมือที่เอื้อมมาจับมือเธอเอาไว้ทำให้ขยับไปไม่ถนัดนัก
ทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน
“เดี๋ยวคุณ นั่นไม่ใช่...”
“ไปด้วยกันนี่แหละ”
ดีที่ในลิฟต์ไม่มีใครอยู่เลย จึงทำให้พิทยากล้าจะกอดรวบตัวของฟ้าเอาไว้ทั้งตัว ไม่ให้เธอหนีเขาไปได้ แล้วพาเธออกมาจากลิฟต์ด้วยกัน ส่วนฟ้าพยายามจะออกจากอ้อมกอดนี้ แต่มันแข็งแรงเกินไปและเพราะบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ภายใต้จิตใจของเธอเองจึงทำให้เธอยอมเดินไปกับเขา
ในห้องพักของท่าน CEO นั้นค่อนข้างหรูหรามากกว่าห้องของคนอื่นเพราะเขามีเพื่อนเป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ จึงทำให้ได้ห้องที่ดีที่สุด กลิ่นหอมจากภายในห้องทำให้บรรยากาศยิ่งพาให้เคลิ้มเหมือนอยู่ในฝัน ซึ่งฟ้ายอมที่จะฝันอีกครั้งไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เธอจะยอมรับมัน
ร่างบอบบางที่อยู่ในชุดเดรสสั้นสีฟ้าอ่อน ผมยาวที่รวบครึ่งศีรษะปล่อยส่วนหนึ่งที่ยักศกธรรมชาติยาวไปด้านหลังทำให้ใบหน้าดูอ่อนโยนและน่ารักมากขึ้น ทำให้คนที่พาเข้ามานั้นไม่สามารถปิดบังความต้องการของตัวเองที่มีต่อเธอ
เขาเองไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงเปลี่ยนใจจากที่จะต้องอยู่กับนางแบบคนนั้นที่เพื่อนในกลุ่มแนะนำมาว่าเธอก็เผ็ดพอสมควร แต่ความสนใจมันจบลงตรงที่เธอดูเหมือนจะมั่นใจในตัวเองมากเสียจนคิดว่าคนอย่างเขาจะพยายามตามใจเธอเพื่อให้ได้เธอมา เมื่อครู่ถ้าเขาไม่ได้เห็นฟ้าที่นั่งอยู่ตรงนั้นก่อน เขาคงจะตามซูซี่ขึ้นห้องมาแล้ว แต่เขากลับอยากมาหาฟ้ามากกว่า
ริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่ของฟ้าจะพูดแต่เขาไม่ยอมให้เธอได้กล่าวอะไรต่อไปอีกแล้ว เขารู้สึกโหยหาและอยากสวมกอดร่างบางนี้เอาไว้จนถึงเช้า
เขาใช้ปากปิดริมฝีปากของเธอเอาไว้แล้วกดจูบมันลงไปย้ำความรู้สึกที่มีให้เธอรู้ว่าเขาต้องการเธอมากแค่ไหน ฟ้ารับจูบนั้นด้วยความมัวเมาเพราะเขาทำให้เธอรู้สึกติดใจในรสจูบที่เหมือนจะดึงวิญญาณของเธอให้ออกจากร่างไปและล่องลอยเหมือนอยู่ในความฝันแสนหวานนั้นด้วยกันกับเขา
ร่างหนาโอบกอดเธอเอาไว้แนบแน่น และยังคงมอบจูบที่ทำให้รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้รับมัน หญิงสาวปล่อยตัวและใจให้ทำตามความต้องการของตัวเอง ลืมเรื่องที่คิดมากไปแล้ว และจะอยู่ในช่วงเวลานี้ให้มีความสุขที่สุด
ทั้งสองร่างมอบจูบให้กันและกันจนเกือบจะทำให้ฝ่ายหญิงหมดลมไปจริง ๆ เสียแล้วแต่เขาก็ให้เธอได้หายใจรับอากาศเข้าปอดไปบ้างและเริ่มจูบใหม่ วนซ้ำไปซ้ำมาร่างบางอ่อนระทวยภายในอ้อมแขนของเขา แล้วเขาจึงพาร่างนั้นมายังเตียงกว้างที่เขาใช้นอนคนเดียว มันแสนนุ่มละมุนผิวขาว บอบบางของหญิงสาวรู้สึกชอบเมื่อสัมผัสลงไปที่ผ้าปูเตียงนี้ ชุดเดรสสุดสวยกำลังถูกมือหนาถอดออกทีละนิด เผยผิวงามที่เธอพยายามดูแลมาตลอดก่อนจะทำงานนี้เพราะต้องใช้งานผิวเป็นพิเศษ
เมื่อทั้งสองคนอยู่ในชุดวันเกิดเหมือนกันแล้ว ร่างหนาจึงเริ่มปฏิบัติการจูบไล้ไปตามผิวผ่องอีกครั้งตอนนี้ลำคอของหญิงสาวแหงนเงยขึ้นเพราะจูบของเขา ตรงคอระหงนั้นควรมีรอยสีแดงที่เขาอยากทำเอาไว้เพื่อเป็นการประทับตราอะไรบางอย่างให้เธอได้รับรู้ว่าคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น
ร่างบางบิดเร้าเบี่ยงใบหน้าซ้ายขวาเพราะคนด้านบนที่พยายามรุกเร้าไปตามใบหน้างามและข้างลำคอระหง ดวงตาปิดลงเพราะความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาหลังจากเขาเริ่มเล้าโลมให้เธอคล้อยตาม ร่างบางจิกผ้าปูที่นอนด้วยความกระสัน ร่างกายเกร็งสะท้านเพราะเขาพยายามจูบไปบนผิวงามของเธอที่ได้รับความรู้สึกของมันอย่างดีเกินคาด อาจจะเพราะคุ้นเคยกันอยู่แล้ว
เขารุกไล่ไปจนถึงอกอิ่มที่เหมือนจะทำให้เขาติดใจจนไม่อยากละจากออกไปเลยเพราะเขาฟ้อนเฟ้นจนมันเหมือนจะแตกคามือและปากที่ชิมรสของมันจนทำให้อีกคนต้องส่งเสียงออกมาเพื่อจะบอกว่ามันถึงใจและเธอชอบมันมาก พร้อมทั้งแอ่นอกยกขึ้นให้เขาได้ชิมยอดปทุมถันนั้นอย่างถนัดมากขึ้น
อ๊า....
เสียงที่สร้างขึ้นของเขาดังระงมทำให้คนที่ถูกกระทำยิ่งหน้าแดงซ่านมากขึ้นไปอีก เล็บจิกลงบนผ้าปูที่นอนมากขึ้น ขาเรียวงามแยกออกจากกันอัตโนมัติ ภายในปั่นป่วนเสียจนอยากเร่งให้เขาทำในสิ่งที่ต้องการโดยเร็ว เขาเองก็เหมือนจะรู้ความต้องการนั้นดี จึงเริ่มลูบไล้ขาเรียวงามด้วยความต้องการจะสำรวจถ้ำฉ่ำเยิ้มของเธอ
นิ้วยาวของเขาไล้วนจากสะโพกสวยไปจนถึงเรียวขาด้านใน และปากถ้ำนุ่มนิ่มที่มีน้ำเยิ้มไหลออกมาเล็กน้อย เขาจึงเริ่มเขี่ยจุดไวของสัมผัสเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว หญิงสาวยิ่งรู้สึกรัญจวนในอกมากขึ้น ร้องออกมาเสียงดังมากขึ้นเพราะความกระสันอยากให้เขารีบเข้ามาในตัวเอง
อื้อ...อ๊า...
เขาใช้นิ้วยาวเขาไปสำรวจปากถ้ำและเริ่มดันนิ้วให้เข้าไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดความยาวร่างบางเด้งเอวรับสัมผัสนั้น เขายิ่งขยับนิ้วเข้าออกไปพร้อมกับการดูดดึงความนุ่มนิ่มบนอกอิ่ม เมื่อเหมือนปากทางได้รับความชินกับนิ้วแกร่งเขาจึงเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกสองและสามนิ้วทำให้ร่างบางยิ่งบิดเร่าเข้าไปอีก ส่งเสียงครางออกมาดังกว่าเดิม
เมื่อช่องทางพร้อมในการรับสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วแล้ว เขาจึงใช้อาวุธจริงเพื่อลงสนามจริงในครั้งนี้ หญิงสาวที่พร้อมแล้วเตรียมรับความหฤหรรษ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น
ร่างหนาเคลื่อนตัวตนของตัวเองเข้าสู่ช่องทางที่กำลังรอรับมันอย่างเต็มใจ เขาค่อย ๆ ใส่เข้าไปช้า ๆ เพื่อให้เธอได้ปรับตัวก่อนที่จะต้องรองรับอารมณ์ที่เขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวกับภาพเบื้องหน้านี้เหมือนกัน ผิวขาวผ่อง ร่างกายบิดเร่าเหมือนเชิญชวนเขาอยู่ตลอดเวลา
เมื่อสิ่งนั้นของเขาเข้าไปในถ้ำฉ่ำน้ำที่รอคอยมาตลอดแล้ว เมื่อมันเริ่มบีบรัดให้เขาจำเป็นต้องถอยออกมาแล้วดันกลับเข้าไปใหม่จากช้าเป็นเร็วขึ้น ร่างบอบบางรองรับแรงกระแทกนั้นด้วยความกระสันซ่าน เสียงครางบอกความพอใจนั้นดังไม่หยุด และยังร้องขอให้เขาเร่งความเร็วและแรงขึ้นด้วย
“ลึกอีก แรงอีก”
อ๊า..... เสียงกระเซ่าของเธอบอกเขาให้กระทำสิ่งนี้ให้มากเท่าที่เธอต้องการ
“บอกสิ ว่าอยากได้อะไร” เขากระซิบเสียงพร่า
“อยากให้ทำแรงกว่านี้ เอาใส่เข้ามาแรง ๆ”
อื้อ...อืม...อ่า...ซี๊ด...
ร่างแกร่งยิ่งเห็นดังนั้นเขายิ่งเพิ่มความเร็วมากขึ้น เพื่อจะให้ตัวเองและหญิงสาวได้ปลดปล่อยไปพร้อมกันเมื่อหญิงสาวเริ่มจิกเกร็งเท้าและมือลงบนเตียงกว้างเพราะการเดินทางของความรัญจวนของทั้งสองกำลังเดินทางมาจนจะสุดทางแล้ว ร่างบางแหงนเงยใบหน้างามและครางออกมาอย่างสุขสม ส่วนเขาก็เร่งจังหวะให้ตัวเองได้ปลดปล่อยออกมาเกือบจะพร้อมกัน
ทั้งสองร่างกอดกันเมื่อยามปล่อยทุกอย่างให้ออกมาจากกาย และหัวใจที่เต้นกระหน่ำอยู่ในอก มันใกล้ชิดกันจนไม่มีที่ว่างหลงเหลืออีกแล้ว เขาจูบเธอบนหน้าผากมนที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ เธอเผยรอยยิ้มบางเบาแล้วหลับตาลงเพราะความอ่อนล้าจากกิจกรรมเมื่อครู่ เขากอดเธอเอาไว้แนบอกแล้วหลับตาลงไปพร้อมกัน
ช่วงเช้าทุกคนยังคงทำงานอยู่ และฟ้ายังคงต้องลงมาทำงานในความเพลียของตัวเองแบบนั้น ทำให้พี่เลี้ยงที่ตามมาสงสัยกับอาการแปลก ๆ ของเธอ ร่องรอยที่ปรากฏให้เห็นจาง ๆ นั่นก็มีคนตั้งข้อสังเกตแต่ก็ไม่ได้โฟกัสมันเท่าไหร่เพราะต่างคนต่างก็รู้อยู่แล้วว่าวงการนี้มีหลายรูปแบบพวกเขาถ่ายงานกันจนเสร็จแล้วจึงปิดกองแล้วพากันไปเก็บของเตรียมตัวบินกลับในคืนนี้ ฟ้าวันนี้ทั้งวันยังไม่เห็นพิทยาเลย จนมีทีมงานบอกว่าเขาบินกลับไปแล้วตั้งแต่ตอนบ่ายแค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าถึงอย่างไร เธอเองก็แค่ของเล่นยามที่เขาไม่มีใครเท่านั้น เมื่อทำงานจบแล้ว ได้รับค่าจ้างมาแล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้หลังจากนั้นฟ้ากลับมาอยู่ในโลกความเป็นจริงของตัวเอง เมื่อชีวิตรักมันไม่สมหวังก็คงต้องพึ่งพาโซเชียลให้ความรักวิ่งเข้ามาหา คนเราเมื่อต้องอยู่คนเดียวก็ชอบคิดอะไรฟุ้งซ่านแบบนี้เสาร์อาทิตย์ที่เธอว่างจึงลองหาทะเลที่สวย ๆ สงบ ๆ ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ บ้าง สมัยมัธยมฟ้ามีเพื่อนกลุ่มเดียวกันอยู่ และครั้งนี้มีเพื่อนคนหนึ่งที่ไปเรียนไกลถึงเชียงใหม่อยากไปเที่ยวทะเล จึงลองนัดเพื่อน ๆ กลุ่มเดียวกันไปและฟ้าที่ยังคงอยู่ในกลุ่มนั้นด้วยถึงแม
ทั้งที่คิดว่าหัวใจจะไม่ต้องรู้สึกอะไรกับเขาแล้ว แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน การที่มีความสัมพันธ์กันมาแล้วนั้นทำให้มันติดเป็นความทรงจำในหัวที่ยังเอาออกไปไม่ได้ เมื่องานจบลงแล้วฟ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าจะออกมาจากสถานที่แต่งตัวเพื่อไปลานจอดรถของตัวเอง แต่เขาคนนั้นเหมือนยืนรออยู่หน้าลิฟต์เธอจำเป็นต้องเดินไปทางนั้นเสียด้วย“ไม่ได้เจอกันนาน คุณยังจำผมได้อยู่ใช่ไหม”“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะคะ” เธอยิ้มฝืน ๆ ไปให้เขา“ดีใจจังที่ยังจำกันได้วันนี้คุณควรจะว่างได้แล้วมั้ง”“เอ่อ...ไม่ว่างค่ะต้องกลับบ้านไปทานข้าวกับที่บ้าน”“อย่างนั้นเหรอ” เขามีท่าทีครุ่นคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดออกมาหน้าตาเฉยว่า“ผมไปด้วยสิ”ฟ้าถึงกับไปไม่เป็นเพราะเขามาทางนี้แล้ว แล้วเธอจะออกทางไหนดีไม่น่าเชื่อไฮโซเพล์บอยจะมาตามตื๊อเธอไม่เลิกแบบนี้ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้แล้วเขาก็พยายามจะตามมาให้ได้จริง ๆ อย่างที่เขาบอกเอาไว้เสียด้วย ที่บ้านของฟ้าเป็นร้านขายข้าวแกงที่วันนี้ขายหมดแล้วเพราะเย็นมากแล้ว อีกอย่างแม่กับพ่อของเธอไม่ได้มีกำลังมากพอจะทำเยอะให้ได้ขายได้จนถึงมืดค่ำพอลูกสาวคนโตกลับมาที่บ้านพ่อกับแม่ก็ไม่ได้สนใจเพราะปกติเย็นวันอาทิตย์บางอาท
เมื่อมาถึงสถานที่ต้องมาทำงานกับเพื่อน ฟ้ารู้สึกแปลก ๆ แต่ไม่ได้มั่นใจนักว่ามันจะมีเรื่องอะไรจะต้องรู้สึกว่ามันไม่น่าไว้ใจอย่างไรก็ไม่รู้ แต่เพราะเพื่อนที่ทำท่าทางเกร็ง ๆ อยู่ข้าง ๆ แล้วต้องพยายามทำให้เพื่อนรู้สึกหายกังวล แล้วพากันไปจนถึงสถานที่ที่ทางคนว่าจ้างจองเอาไว้ในห้องนั้นเป็นห้องแขก VIP แสงสว่างสลัว มีจอขนาดใหญ่เพื่อเอาไว้ร้องเพลงได้ ตอนนี้ภายในห้องนั้นมีคนมาแล้วสองสามคน พร้อมทั้งพริตตี้ที่ถูกจ้างมาแล้วอีกสองคนด้วย เพื่อนของฟ้าและตัวฟ้าเองนั่งลงตรงที่ว่าง เมื่อคนจัดงานหันมาเจอจึงรีบเข้ามาหาเพื่อนและฟ้าทันที“น้ำเมยมาแล้วเหรอ นี่ใช่ไหมที่บอกว่าจะชวนเพื่อนมาด้วย”“ใช่ค่ะ คุณอนุญาตนี่คะ”“เปล่าไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ แค่รู้สึกว่าคุณฟ้านี่งานดีมากจริง ๆ”“ขอบคุณนะคะ” ฟ้ารู้สึกแปลก ๆ กับเขาขึ้นมาคำพูดมันคล้ายกับว่ารู้จักเธอมาจากที่ไหนอย่างนั้นแหละ“สาว ๆ หาอะไรดื่มได้เลยนะครับ มีเตรียมไว้ทางโน้นนะ เดี๋ยวผมต้องออกไปรับเพื่อนเจ้าของวันเกิดเสียหน่อย ถ้าอีกสักพักมีคนมาเพิ่มไม่ต้องตกใจนะครับ คืนนี้ปาร์ตี้ถึงเช้าแน่นอน”เขาออกไปแล้วโดยที่เพื่อนของเขาอีกสองคนไม่ได้ตามไปด้วยแล้วเดินไปทางมุมอาห
“มันก็แล้วแต่พฤติกรรมของเธอด้วย”“ยังไงคะ”“อยู่ด้วยกันตลอดใน 3 ชั่วโมงนี้ห้ามคิดจะหนีออกไหนเด็ดขาดเพราะเธอเองก็ใช่ว่าจะปลอดภัยเห็นไหม”เขามองไปที่ด้านหลังมีชายหนุ่มอีกสามสี่คนที่มองมาทางพวกเขา ซึ่งพิทยายืนใกล้กับฟ้ามากแทบจะสิงร่างกันได้อยู่แล้ว แบบนี้ใครที่เห็นก็คิดว่าฟ้าเองก็ขายบริการพิเศษเหมือนกัน ทำให้ใครก็มีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ภายในเวลาที่กำหนด ถ้านอกเหนือจากนี้แล้วพวกเขาจะต้องรับผิดชอบเมื่อเกิดความเสียหายขึ้นตอนนี้ฟ้าอยากให้เพื่อนกลับไปอย่างปลอดภัยก่อนเพราะเชื่อว่าเหล้าที่น้ำเมยดื่มไปมันมีสารเสพติดบางอย่างผสมอยู่แน่ ๆเธอจึงจำเป็นต้องยอมตกลงที่จะอยู่ต่อแต่ขอพาเพื่อนกลับออกไปก่อน น้ำเมยหลับเหมือนไม่รู้สึกตัวในห้องน้ำหลังจากที่พามาพักเพื่อหลบคนที่จะฉวยโอกาสพวกนั้นด้วย“คุณจะพาน้ำเมยออกไปจากที่นี่ได้ยังไงคะ”“ตามผมมา”พิทยาอาสาพาไปเองด้วยเส้นทางพิเศษด้านหลังที่มีทางออกลับเอาไว้เพราะที่นี่ก็สร้างมาเพื่อคนเทา ๆ พวกนี้อยู่แล้ว พอพาออกมาสู่ทางเดินที่ทอดยาวไปด้านหลัง รถที่เขาให้มาจอดรออยู่แล้วมารับน้ำเมยที่หลับไปอย่างไม่รู้สึกตัวเลย“ไว้ใจได้ ทั้งสองคนนี้คนของผมเอง” เขาหันมาบอกให้ฟ้าวางใจ
ร่างกายบอบบางลืมตาขึ้นเมื่อยามเช้ามาเยือน ถึงแม้ว่าจะเพลียมากก็ตาม แต่เธอไม่อยากอยู่บ้านคนอื่นนานจึงอยากรีบออกไปคน ๆ นี้ไม่ได้เห็นว่าเธอเป็นคนสำคัญขนาดนั้นด้วยเธอจึงมองหาเสื้อผ้าของตนงเองที่ถูกทิ้งไว้แล้วเอาตัวเองออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้น แต่ไม่เป็นผลเพราะว่าเขาไม่ยอมให้เธอไปแล้วยังกอดอยู่แบบนั้น จนเธอไม่สามารถไปไหนได้จึงจำเป็นต้องยอมอยู่อย่างนั้นเมื่อสายมากแล้วเขาจึงยอมลืมตาตื่นขึ้นมา ทำให้พบกับฟ้าที่กำลังมองเขาตาแป๋ว“คุณตื่นนานแล้วเหรอ”“ค่ะ ขอตัวเลยแล้วกันนะคะ”“อย่าเพิ่งไปได้ไหม”ฟ้าสงสัยทั้งที่หมดหน้าที่ของเธอนานแล้ว และเขาจะพยายามให้เธอต้องเจ็บแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่คะ”“ผมอยากถามคุณหนึ่งคำถาม”ฟ้าทำหน้าตาเหมือนรอฟังให้เขาพูดออกมา“คุณจำที่นี่ไม่ได้เลยเหรอ”“หือ อะไรนะ”“ผมเข้าใจแล้ว”เขาปล่อยให้เธอไปอาบน้ำอย่างที่เธอต้องการ เมื่อเธอออกมาเขาจึงเดินเข้าห้องน้ำไปบ้าง ฟ้ายังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาถามนั้นคืออะไร จึงลองเดินดูไปรอบ ๆ ห้อง ไม่มีในความทรงจำเลยมันเคยเกิดอะไรขึ้นหรือเขาจะล้อเล่นกับเธอเสียงเตือนข้อความพร้อมเงินจำนวนหนึ่งโอนเข้าบัญชี ตามเคยนั่นแ
หลังจากนั้นพวกเขาก็ใช้เวลาเท่าที่จัดหาได้เพื่อมาพบกัน เพราะตัวของพิทยาเองไม่ได้ว่างที่จะมาตามหญิงสาวอยู่ตลอดเวลาเหมือนคนทั่วไป ถ้าจะพบกันเขาก็จะจัดหาสถานที่เอาไว้อย่างดีจนฟ้าเริ่มระแวงในวันหนึ่งเธอจึงถามเขาออกมา“ทำไมหาที่สร้างบรรยากาศเก่งจังคะ”“ก็ใคร ๆ เขาก็บอกว่าผมมันเพลย์บอยตัวพ่อไม่ใช่เหรอก็ต้องเอาใจผู้หญิงเก่งหน่อยสิ”“ใครให้ฉายานี้กับคุณกันนะ” ฟ้ามองเขาด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง“ก็คนที่ยังไม่รู้จักตัดสินตามที่เห็นไงครับ” เขาตอบแล้วยิ้มให้เธอใช่แล้วล่ะ ใคร ๆ ก็มองว่าพิทยาเป็นคนแบบนั้น เขาคบหากับผู้หญิงหลายคนก็จริงในช่วงเวลาที่เขาไม่ได้ต้องการใครเป็นพิเศษ หาคนแก้เหงาไปเรื่อย ๆ แต่เมื่อมาพบฟ้าเขาก็ไม่ได้พบใครอีกเพราะหลายปัจจัย หนึ่งในนั้นคือเขาชอบฟ้ามากและที่ปรึกษาของเขาที่คอยบอกว่าสถานที่นี้ดี ตรงนั้นอาหารอร่อยก็คือเพื่อนสนิทที่สุดสมัยเรียนมัธยมของเขาเอง คนนั้นสิที่เขาต้องยกตำแหน่งนี้ให้โดยไม่คิดลังเล เขาแค่เอาไอเดียของเพื่อนมาใช้เวลาอยู่กับหญิงสาวเท่านั้นเอง แต่เขาไม่ให้เครดิตมันหรอกนะ เดี๋ยวคนรักจะอยากรู้จักมันขึ้นมา เขาเองก็ไม่ไว้ใจเพื่อนนักหรอก มันชอบชมแฟนเขาว่าสวยมากตลอดเลย
หลังจากกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว ฟ้าก็กลับมาเรียนเหมือนเคย ในปีสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยของเธอมันเกิดเรื่องราวมากมายที่น่าจดจำเสียเหลือเกิน ปีสุดท้ายนี้เธอพยายามอย่างมากเพื่อให้เกรดที่ดีมากพอกับความตั้งใจ เอาความสำเร็จนี้ให้ที่บ้านภูมิใจว่าเธอสามารถทำให้ตัวเองเรียนจนจบได้ในวันสำเร็จจการศึกษาของฟ้า ถึงแม้เธอจะเรียนในมหาวิทยาลัยเอกชน แต่ก็เป็นสถานที่ที่ทำให้เธอทั้งเรียนและทำงานได้ในเวลาเดียวกัน ถึงแม้จะหนักเอาการ ในวันรับปริญญาของเธอมีครอบครัวและเพื่อน ๆ ของฟ้า แล้วยังมีดอกไม้แสดงความยินดีช่อใหญ่มามอบให้เธอด้วยเพราะคนให้ไม่ว่างในวันนั้น เขาต้องไปประชุมที่แคนาดาพอดีหลังจากกลับมาเขาก็พาเธอไปฉลองกันสองคนที่ภูเก็ต เพื่อระลึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ในวันวานที่หวานซาบซ่านไปถึงทรวงจนแกะกันไม่ออกจากใจในครั้งนั้นทะเลหวานฉ่ำกันเลยทีเดียวพอเรียนจบมาแล้ว ตอนนี้ฟ้าอยากทำงานอย่างเต็มที่อีกครั้งขอเวลาจากคนรักเพื่อจะทำให้ตัวเองดูเป็นคนเอาการเอางานก่อนจะตกลงเรื่องอนาคตกับเขา เพราะทางเขาเองธุรกิจก็ยังไม่ได้มั่นคงนัก ยังต้องพัฒนาองค์กรก่อนฟ้าสร้างตัวตนของตัวเองในโซเชียลไว้มากแล้ว แค่กลับมาคืนวงการอีกครั้งด้วยกา
เมื่อแต่งงานกันมาได้ 5 ปี ทางครอบครัวของพิทยาเริ่มพูดเรื่องการมีทายาทให้ตระกูล เอาไว้สืบต่องานที่สร้างเอาไว้แล้วจะได้ใช้ชีวิตอิสระในบั้นปลายชีวิตเหมือนพวกเขาตอนนี้“เมื่อวานคุณแม่โทรมาจากฮาวายพูดเรื่องมีลูกอีกแล้วล่ะ”“ก็เห็นพูดมาตลอดตั้งแต่เราแต่งงานกันใหม่ ๆ นี่คะ”“นั่นสิ ไม่เบื่อหรือไงนะ”“ท่านคงอยากมีงานอดิเรกเพิ่มนอกจากเที่ยวรอบโลกมั้งคะ”ฟ้ากำลังทำอาหารเช้าให้สามีทานก่อนไปทำงานในเช้านี้ ช่วงนี้เธองดรับงานเอาไว้ก่อนเพราะอยากอยู่กับคนรักให้มากที่สุด เพราะเขาเพิ่งจะมีเวลาว่างอยู่บ้านกับเธอ“ไม่จริงหรอก แค่อยากจะหาทายาทเอาไว้สืบทอดงานที่หนักนี่มากกว่า”“ทำไมคะ สงสารลูกเหรอ”“ก็มีบ้างนิดหน่อย แต่ถ้าไม่มีเลยก็ดูจะเหงา ๆ เหมือนกันนะ”“อย่างนั้นเหรอคะ อยากมีลูกเป็นของตัวเองว่างั้นเถอะ”“แล้วแต่คนอุ้มท้องเลยนะ ไม่ต้องซีเรียส”ฟ้าแค่ยิ้ม ๆ เขาก็ยังคงรอการตัดสินใจร่วมกันของเธอเสมอ เพราะเธอยังไม่อยากมีลูกในเวลานี้เพราะงานที่รักด้วย และยังไม่อยากให้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วของตัวเองเวลาตั้งครรภ์แต่ทางครอบครัวของเขาก็ดูอยากจะมีหลานกันมากเหลือเกินจนเธอเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ เพราะถ้ามีลูกเวลาท
เมื่อแต่งงานกันมาได้ 5 ปี ทางครอบครัวของพิทยาเริ่มพูดเรื่องการมีทายาทให้ตระกูล เอาไว้สืบต่องานที่สร้างเอาไว้แล้วจะได้ใช้ชีวิตอิสระในบั้นปลายชีวิตเหมือนพวกเขาตอนนี้“เมื่อวานคุณแม่โทรมาจากฮาวายพูดเรื่องมีลูกอีกแล้วล่ะ”“ก็เห็นพูดมาตลอดตั้งแต่เราแต่งงานกันใหม่ ๆ นี่คะ”“นั่นสิ ไม่เบื่อหรือไงนะ”“ท่านคงอยากมีงานอดิเรกเพิ่มนอกจากเที่ยวรอบโลกมั้งคะ”ฟ้ากำลังทำอาหารเช้าให้สามีทานก่อนไปทำงานในเช้านี้ ช่วงนี้เธองดรับงานเอาไว้ก่อนเพราะอยากอยู่กับคนรักให้มากที่สุด เพราะเขาเพิ่งจะมีเวลาว่างอยู่บ้านกับเธอ“ไม่จริงหรอก แค่อยากจะหาทายาทเอาไว้สืบทอดงานที่หนักนี่มากกว่า”“ทำไมคะ สงสารลูกเหรอ”“ก็มีบ้างนิดหน่อย แต่ถ้าไม่มีเลยก็ดูจะเหงา ๆ เหมือนกันนะ”“อย่างนั้นเหรอคะ อยากมีลูกเป็นของตัวเองว่างั้นเถอะ”“แล้วแต่คนอุ้มท้องเลยนะ ไม่ต้องซีเรียส”ฟ้าแค่ยิ้ม ๆ เขาก็ยังคงรอการตัดสินใจร่วมกันของเธอเสมอ เพราะเธอยังไม่อยากมีลูกในเวลานี้เพราะงานที่รักด้วย และยังไม่อยากให้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วของตัวเองเวลาตั้งครรภ์แต่ทางครอบครัวของเขาก็ดูอยากจะมีหลานกันมากเหลือเกินจนเธอเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ เพราะถ้ามีลูกเวลาท
หลังจากกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว ฟ้าก็กลับมาเรียนเหมือนเคย ในปีสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยของเธอมันเกิดเรื่องราวมากมายที่น่าจดจำเสียเหลือเกิน ปีสุดท้ายนี้เธอพยายามอย่างมากเพื่อให้เกรดที่ดีมากพอกับความตั้งใจ เอาความสำเร็จนี้ให้ที่บ้านภูมิใจว่าเธอสามารถทำให้ตัวเองเรียนจนจบได้ในวันสำเร็จจการศึกษาของฟ้า ถึงแม้เธอจะเรียนในมหาวิทยาลัยเอกชน แต่ก็เป็นสถานที่ที่ทำให้เธอทั้งเรียนและทำงานได้ในเวลาเดียวกัน ถึงแม้จะหนักเอาการ ในวันรับปริญญาของเธอมีครอบครัวและเพื่อน ๆ ของฟ้า แล้วยังมีดอกไม้แสดงความยินดีช่อใหญ่มามอบให้เธอด้วยเพราะคนให้ไม่ว่างในวันนั้น เขาต้องไปประชุมที่แคนาดาพอดีหลังจากกลับมาเขาก็พาเธอไปฉลองกันสองคนที่ภูเก็ต เพื่อระลึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ในวันวานที่หวานซาบซ่านไปถึงทรวงจนแกะกันไม่ออกจากใจในครั้งนั้นทะเลหวานฉ่ำกันเลยทีเดียวพอเรียนจบมาแล้ว ตอนนี้ฟ้าอยากทำงานอย่างเต็มที่อีกครั้งขอเวลาจากคนรักเพื่อจะทำให้ตัวเองดูเป็นคนเอาการเอางานก่อนจะตกลงเรื่องอนาคตกับเขา เพราะทางเขาเองธุรกิจก็ยังไม่ได้มั่นคงนัก ยังต้องพัฒนาองค์กรก่อนฟ้าสร้างตัวตนของตัวเองในโซเชียลไว้มากแล้ว แค่กลับมาคืนวงการอีกครั้งด้วยกา
หลังจากนั้นพวกเขาก็ใช้เวลาเท่าที่จัดหาได้เพื่อมาพบกัน เพราะตัวของพิทยาเองไม่ได้ว่างที่จะมาตามหญิงสาวอยู่ตลอดเวลาเหมือนคนทั่วไป ถ้าจะพบกันเขาก็จะจัดหาสถานที่เอาไว้อย่างดีจนฟ้าเริ่มระแวงในวันหนึ่งเธอจึงถามเขาออกมา“ทำไมหาที่สร้างบรรยากาศเก่งจังคะ”“ก็ใคร ๆ เขาก็บอกว่าผมมันเพลย์บอยตัวพ่อไม่ใช่เหรอก็ต้องเอาใจผู้หญิงเก่งหน่อยสิ”“ใครให้ฉายานี้กับคุณกันนะ” ฟ้ามองเขาด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง“ก็คนที่ยังไม่รู้จักตัดสินตามที่เห็นไงครับ” เขาตอบแล้วยิ้มให้เธอใช่แล้วล่ะ ใคร ๆ ก็มองว่าพิทยาเป็นคนแบบนั้น เขาคบหากับผู้หญิงหลายคนก็จริงในช่วงเวลาที่เขาไม่ได้ต้องการใครเป็นพิเศษ หาคนแก้เหงาไปเรื่อย ๆ แต่เมื่อมาพบฟ้าเขาก็ไม่ได้พบใครอีกเพราะหลายปัจจัย หนึ่งในนั้นคือเขาชอบฟ้ามากและที่ปรึกษาของเขาที่คอยบอกว่าสถานที่นี้ดี ตรงนั้นอาหารอร่อยก็คือเพื่อนสนิทที่สุดสมัยเรียนมัธยมของเขาเอง คนนั้นสิที่เขาต้องยกตำแหน่งนี้ให้โดยไม่คิดลังเล เขาแค่เอาไอเดียของเพื่อนมาใช้เวลาอยู่กับหญิงสาวเท่านั้นเอง แต่เขาไม่ให้เครดิตมันหรอกนะ เดี๋ยวคนรักจะอยากรู้จักมันขึ้นมา เขาเองก็ไม่ไว้ใจเพื่อนนักหรอก มันชอบชมแฟนเขาว่าสวยมากตลอดเลย
ร่างกายบอบบางลืมตาขึ้นเมื่อยามเช้ามาเยือน ถึงแม้ว่าจะเพลียมากก็ตาม แต่เธอไม่อยากอยู่บ้านคนอื่นนานจึงอยากรีบออกไปคน ๆ นี้ไม่ได้เห็นว่าเธอเป็นคนสำคัญขนาดนั้นด้วยเธอจึงมองหาเสื้อผ้าของตนงเองที่ถูกทิ้งไว้แล้วเอาตัวเองออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้น แต่ไม่เป็นผลเพราะว่าเขาไม่ยอมให้เธอไปแล้วยังกอดอยู่แบบนั้น จนเธอไม่สามารถไปไหนได้จึงจำเป็นต้องยอมอยู่อย่างนั้นเมื่อสายมากแล้วเขาจึงยอมลืมตาตื่นขึ้นมา ทำให้พบกับฟ้าที่กำลังมองเขาตาแป๋ว“คุณตื่นนานแล้วเหรอ”“ค่ะ ขอตัวเลยแล้วกันนะคะ”“อย่าเพิ่งไปได้ไหม”ฟ้าสงสัยทั้งที่หมดหน้าที่ของเธอนานแล้ว และเขาจะพยายามให้เธอต้องเจ็บแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่คะ”“ผมอยากถามคุณหนึ่งคำถาม”ฟ้าทำหน้าตาเหมือนรอฟังให้เขาพูดออกมา“คุณจำที่นี่ไม่ได้เลยเหรอ”“หือ อะไรนะ”“ผมเข้าใจแล้ว”เขาปล่อยให้เธอไปอาบน้ำอย่างที่เธอต้องการ เมื่อเธอออกมาเขาจึงเดินเข้าห้องน้ำไปบ้าง ฟ้ายังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาถามนั้นคืออะไร จึงลองเดินดูไปรอบ ๆ ห้อง ไม่มีในความทรงจำเลยมันเคยเกิดอะไรขึ้นหรือเขาจะล้อเล่นกับเธอเสียงเตือนข้อความพร้อมเงินจำนวนหนึ่งโอนเข้าบัญชี ตามเคยนั่นแ
“มันก็แล้วแต่พฤติกรรมของเธอด้วย”“ยังไงคะ”“อยู่ด้วยกันตลอดใน 3 ชั่วโมงนี้ห้ามคิดจะหนีออกไหนเด็ดขาดเพราะเธอเองก็ใช่ว่าจะปลอดภัยเห็นไหม”เขามองไปที่ด้านหลังมีชายหนุ่มอีกสามสี่คนที่มองมาทางพวกเขา ซึ่งพิทยายืนใกล้กับฟ้ามากแทบจะสิงร่างกันได้อยู่แล้ว แบบนี้ใครที่เห็นก็คิดว่าฟ้าเองก็ขายบริการพิเศษเหมือนกัน ทำให้ใครก็มีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ภายในเวลาที่กำหนด ถ้านอกเหนือจากนี้แล้วพวกเขาจะต้องรับผิดชอบเมื่อเกิดความเสียหายขึ้นตอนนี้ฟ้าอยากให้เพื่อนกลับไปอย่างปลอดภัยก่อนเพราะเชื่อว่าเหล้าที่น้ำเมยดื่มไปมันมีสารเสพติดบางอย่างผสมอยู่แน่ ๆเธอจึงจำเป็นต้องยอมตกลงที่จะอยู่ต่อแต่ขอพาเพื่อนกลับออกไปก่อน น้ำเมยหลับเหมือนไม่รู้สึกตัวในห้องน้ำหลังจากที่พามาพักเพื่อหลบคนที่จะฉวยโอกาสพวกนั้นด้วย“คุณจะพาน้ำเมยออกไปจากที่นี่ได้ยังไงคะ”“ตามผมมา”พิทยาอาสาพาไปเองด้วยเส้นทางพิเศษด้านหลังที่มีทางออกลับเอาไว้เพราะที่นี่ก็สร้างมาเพื่อคนเทา ๆ พวกนี้อยู่แล้ว พอพาออกมาสู่ทางเดินที่ทอดยาวไปด้านหลัง รถที่เขาให้มาจอดรออยู่แล้วมารับน้ำเมยที่หลับไปอย่างไม่รู้สึกตัวเลย“ไว้ใจได้ ทั้งสองคนนี้คนของผมเอง” เขาหันมาบอกให้ฟ้าวางใจ
เมื่อมาถึงสถานที่ต้องมาทำงานกับเพื่อน ฟ้ารู้สึกแปลก ๆ แต่ไม่ได้มั่นใจนักว่ามันจะมีเรื่องอะไรจะต้องรู้สึกว่ามันไม่น่าไว้ใจอย่างไรก็ไม่รู้ แต่เพราะเพื่อนที่ทำท่าทางเกร็ง ๆ อยู่ข้าง ๆ แล้วต้องพยายามทำให้เพื่อนรู้สึกหายกังวล แล้วพากันไปจนถึงสถานที่ที่ทางคนว่าจ้างจองเอาไว้ในห้องนั้นเป็นห้องแขก VIP แสงสว่างสลัว มีจอขนาดใหญ่เพื่อเอาไว้ร้องเพลงได้ ตอนนี้ภายในห้องนั้นมีคนมาแล้วสองสามคน พร้อมทั้งพริตตี้ที่ถูกจ้างมาแล้วอีกสองคนด้วย เพื่อนของฟ้าและตัวฟ้าเองนั่งลงตรงที่ว่าง เมื่อคนจัดงานหันมาเจอจึงรีบเข้ามาหาเพื่อนและฟ้าทันที“น้ำเมยมาแล้วเหรอ นี่ใช่ไหมที่บอกว่าจะชวนเพื่อนมาด้วย”“ใช่ค่ะ คุณอนุญาตนี่คะ”“เปล่าไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ แค่รู้สึกว่าคุณฟ้านี่งานดีมากจริง ๆ”“ขอบคุณนะคะ” ฟ้ารู้สึกแปลก ๆ กับเขาขึ้นมาคำพูดมันคล้ายกับว่ารู้จักเธอมาจากที่ไหนอย่างนั้นแหละ“สาว ๆ หาอะไรดื่มได้เลยนะครับ มีเตรียมไว้ทางโน้นนะ เดี๋ยวผมต้องออกไปรับเพื่อนเจ้าของวันเกิดเสียหน่อย ถ้าอีกสักพักมีคนมาเพิ่มไม่ต้องตกใจนะครับ คืนนี้ปาร์ตี้ถึงเช้าแน่นอน”เขาออกไปแล้วโดยที่เพื่อนของเขาอีกสองคนไม่ได้ตามไปด้วยแล้วเดินไปทางมุมอาห
ทั้งที่คิดว่าหัวใจจะไม่ต้องรู้สึกอะไรกับเขาแล้ว แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน การที่มีความสัมพันธ์กันมาแล้วนั้นทำให้มันติดเป็นความทรงจำในหัวที่ยังเอาออกไปไม่ได้ เมื่องานจบลงแล้วฟ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าจะออกมาจากสถานที่แต่งตัวเพื่อไปลานจอดรถของตัวเอง แต่เขาคนนั้นเหมือนยืนรออยู่หน้าลิฟต์เธอจำเป็นต้องเดินไปทางนั้นเสียด้วย“ไม่ได้เจอกันนาน คุณยังจำผมได้อยู่ใช่ไหม”“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะคะ” เธอยิ้มฝืน ๆ ไปให้เขา“ดีใจจังที่ยังจำกันได้วันนี้คุณควรจะว่างได้แล้วมั้ง”“เอ่อ...ไม่ว่างค่ะต้องกลับบ้านไปทานข้าวกับที่บ้าน”“อย่างนั้นเหรอ” เขามีท่าทีครุ่นคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดออกมาหน้าตาเฉยว่า“ผมไปด้วยสิ”ฟ้าถึงกับไปไม่เป็นเพราะเขามาทางนี้แล้ว แล้วเธอจะออกทางไหนดีไม่น่าเชื่อไฮโซเพล์บอยจะมาตามตื๊อเธอไม่เลิกแบบนี้ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้แล้วเขาก็พยายามจะตามมาให้ได้จริง ๆ อย่างที่เขาบอกเอาไว้เสียด้วย ที่บ้านของฟ้าเป็นร้านขายข้าวแกงที่วันนี้ขายหมดแล้วเพราะเย็นมากแล้ว อีกอย่างแม่กับพ่อของเธอไม่ได้มีกำลังมากพอจะทำเยอะให้ได้ขายได้จนถึงมืดค่ำพอลูกสาวคนโตกลับมาที่บ้านพ่อกับแม่ก็ไม่ได้สนใจเพราะปกติเย็นวันอาทิตย์บางอาท
ช่วงเช้าทุกคนยังคงทำงานอยู่ และฟ้ายังคงต้องลงมาทำงานในความเพลียของตัวเองแบบนั้น ทำให้พี่เลี้ยงที่ตามมาสงสัยกับอาการแปลก ๆ ของเธอ ร่องรอยที่ปรากฏให้เห็นจาง ๆ นั่นก็มีคนตั้งข้อสังเกตแต่ก็ไม่ได้โฟกัสมันเท่าไหร่เพราะต่างคนต่างก็รู้อยู่แล้วว่าวงการนี้มีหลายรูปแบบพวกเขาถ่ายงานกันจนเสร็จแล้วจึงปิดกองแล้วพากันไปเก็บของเตรียมตัวบินกลับในคืนนี้ ฟ้าวันนี้ทั้งวันยังไม่เห็นพิทยาเลย จนมีทีมงานบอกว่าเขาบินกลับไปแล้วตั้งแต่ตอนบ่ายแค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าถึงอย่างไร เธอเองก็แค่ของเล่นยามที่เขาไม่มีใครเท่านั้น เมื่อทำงานจบแล้ว ได้รับค่าจ้างมาแล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้หลังจากนั้นฟ้ากลับมาอยู่ในโลกความเป็นจริงของตัวเอง เมื่อชีวิตรักมันไม่สมหวังก็คงต้องพึ่งพาโซเชียลให้ความรักวิ่งเข้ามาหา คนเราเมื่อต้องอยู่คนเดียวก็ชอบคิดอะไรฟุ้งซ่านแบบนี้เสาร์อาทิตย์ที่เธอว่างจึงลองหาทะเลที่สวย ๆ สงบ ๆ ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ บ้าง สมัยมัธยมฟ้ามีเพื่อนกลุ่มเดียวกันอยู่ และครั้งนี้มีเพื่อนคนหนึ่งที่ไปเรียนไกลถึงเชียงใหม่อยากไปเที่ยวทะเล จึงลองนัดเพื่อน ๆ กลุ่มเดียวกันไปและฟ้าที่ยังคงอยู่ในกลุ่มนั้นด้วยถึงแม
เขาเดินมานั่งเก้าอี้ด้านข้างของเธอ แล้วเอ่ยถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบจนทำให้ฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย เพราะคิดว่าเขาจะขึ้นไปบนห้องกับนางแบบคนนั้นแล้ว“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับฟ้า”ใบหน้าหญิงสาวบ่งบอกถึงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด“เอ๊ะเมื่อกี้ คุณเข้าไปแล้วนี่คะ”“เมื่อกี้เห็นผมด้วยเหรอ”ฟ้าไม่อยากพูดอะไรต่อแล้ว อีกอย่างไม่อยากเผชิญหน้ากันในสถานการณ์แบบนี้เลย จึงเลี่ยงจะขึ้นห้องนอนไปพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้ยังต้องมีถ่ายอีก“อืม ตอนนี้ดึกแล้วจริง ๆ ด้วยถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนดีกว่าค่ะ”“มานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ดูสิน้ำค้างเต็มเลย” ผมของเธอเปียกเล็กน้อยเนื่องจากน้ำค้างที่หยดลงมาจากที่ไหนเธอเองก็ไม่รู้ตัว “เดี๋ยวจะป่วยเอานะครับ”“ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”พอเธอจะไปจริง ๆ พิทยารั้งเธอเอาไว้ให้เดินไปด้วยกัน ซึ่งฟ้าเองก็ไม่อยากจะทำแบบนี้แต่เขาไม่ยอมปล่อยมือที่เอื้อมมาจับมือเธอเอาไว้ทำให้ขยับไปไม่ถนัดนักทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน“เดี๋ยวคุณ นั่นไม่ใช่...”“ไปด้วยกันนี่แหละ”ดีที่ในลิฟต์ไม่มีใครอยู่เลย จึงทำให้พิทยากล้าจะกอดรวบตัวของฟ้าเอาไว้ทั้งตัว ไม่ให้เธอหนีเขาไปได้ แล้วพาเธออกมาจากลิฟต์ด้วยกัน