ตอนที่ 7

ช่วงเช้าทุกคนยังคงทำงานอยู่ และฟ้ายังคงต้องลงมาทำงานในความเพลียของตัวเองแบบนั้น ทำให้พี่เลี้ยงที่ตามมาสงสัยกับอาการแปลก ๆ ของเธอ ร่องรอยที่ปรากฏให้เห็นจาง ๆ นั่นก็มีคนตั้งข้อสังเกตแต่ก็ไม่ได้โฟกัสมันเท่าไหร่เพราะต่างคนต่างก็รู้อยู่แล้วว่าวงการนี้มีหลายรูปแบบ

พวกเขาถ่ายงานกันจนเสร็จแล้วจึงปิดกองแล้วพากันไปเก็บของเตรียมตัวบินกลับในคืนนี้ ฟ้าวันนี้ทั้งวันยังไม่เห็นพิทยาเลย จนมีทีมงานบอกว่าเขาบินกลับไปแล้วตั้งแต่ตอนบ่าย

แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าถึงอย่างไร เธอเองก็แค่ของเล่นยามที่เขาไม่มีใครเท่านั้น เมื่อทำงานจบแล้ว ได้รับค่าจ้างมาแล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้

หลังจากนั้นฟ้ากลับมาอยู่ในโลกความเป็นจริงของตัวเอง เมื่อชีวิตรักมันไม่สมหวังก็คงต้องพึ่งพาโซเชียลให้ความรักวิ่งเข้ามาหา คนเราเมื่อต้องอยู่คนเดียวก็ชอบคิดอะไรฟุ้งซ่านแบบนี้

เสาร์อาทิตย์ที่เธอว่างจึงลองหาทะเลที่สวย ๆ สงบ ๆ ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ บ้าง สมัยมัธยมฟ้ามีเพื่อนกลุ่มเดียวกันอยู่ และครั้งนี้มีเพื่อนคนหนึ่งที่ไปเรียนไกลถึงเชียงใหม่อยากไปเที่ยวทะเล จึงลองนัดเพื่อน ๆ กลุ่มเดียวกันไปและฟ้าที่ยังคงอยู่ในกลุ่มนั้นด้วยถึงแม้ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรมานาน แต่ยังคงคอยติดตามกันอยู่ตลอด

รีสอร์ทที่ติดทะเลแห่งหนึ่งในเกาะทางตะวันออก

“ฟ้า ฉันว่าเธอผอมไปนะ” เพื่อคนหนึ่งทักขึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อนในชุดว่ายน้ำทูพีชสีชมพูสดมานั่งข้างสระด้วยกัน

“ก็ช่วงนี้มีอาการกินข้าวไม่ได้ นอยด์ ๆ นิดหน่อย”

“เรื่องอะไรเล่าให้ฟังได้นะ”

“ไม่รู้สิ ฉันว่ามันแปลกที่รู้สึกแบบนี้น่ะ”

เรื่องราวที่เกิดขึ้นของฟ้าถูกเล่าออกไปให้เพื่อนคนนี้ฟัง พวกเธอสนิทกันมาตั้งแต่มัธยมแล้วจึงไม่คิดจะปิดบัง เพื่อนที่สนิทอีก 3 คนที่เพิ่งขึ้นจากน้ำเข้ามาร่วมวงด้วยก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ เพื่อน ๆ ในกลุ่มนี้มีชีวิตรักที่ย่ำแย่ไม่ต่างกันเลย

ทุกคนต่างรู้สึกเห็นใจเพราะเคยเห็นข่าวเพื่อนผ่าน ๆ เหมือนกันเพราะฝ่ายชายที่เลิกรากันไปก่อนหน้านี้ก็เป็นคนมีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่ตอนนี้สิเพื่อนเหมือนคนขายตัวไปแล้วโดยปริยายซึ่งถามว่ามันเลวร้ายมากไหม เพื่อนต่างเข้าใจในอีกมุมของเพื่อนที่ว่า ไม่ได้มีใครมันก็ไม่ผิด แต่อีกฝ่ายน่ะสิที่ไม่ได้มีใจแม้แต่นิดเดียว

ตลอดสองวันที่เที่ยวกันอยู่นั้น ทั้งกลุ่มที่มาก็พากันสนุกสนานโดยที่ไม่มีใครห้ามใคร ทุกคนต่างมาจากที่อื่นไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยทำให้มิตรภาพต่าง ๆ กลับมาให้ระลึกถึงอีกครั้ง

พอกลับมา ฟ้ายังคงต้องเรียนหนักและทำงานด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในเย็นวันหนึ่งที่กำลังจะเตรียมกลับที่พัก ฟ้าได้รับโทรศัพท์จากต้นสังกัดให้ไปพบคน ๆ หนึ่งเพื่อทานข้าวเป็นเพื่อน ซึ่งฟ้าเหนื่อยจากการไปเที่ยวมาจึงขอปฏิเสธไป ให้เขาไปหาคนอื่นแทน

หน้ามหาวิทยาลัยช่วงเวลาเย็น ๆ มีผู้คนเดินผ่านไปมามากพอสมควร ริมถนนที่มีรถจอดข้างทางเพื่อรอรับญาติหรือคนรักกลับบ้านของเหล่านักศึกษา และรถคันหรูที่สะดุดตาคันหนึ่งที่จอดสนิทอยู่คนในรถมองหาใครบางคนอย่างสิ้นหวังเขานั่งรออยู่ในรถมาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่ไม่เห็นคนที่ตัวเองอยากเจอเลย

เมื่อเขาตัดสินใจจะขับรถออกไปเพราะการจราจรแถวนี้เหมือนจะติดขัดแล้ว เขาจึงจะออกไปจากตรงนั้นแต่สายตาเห็นใครบางคนที่กำลังเดินออกมาจากมหาลัยที่เขามารอรับ

เขาจึงตัดสินใจลงจากรถเพื่อไปพบเธอ

“คุณฟ้า”

ฟ้าที่เห็นเขาตั้งแต่ลงจากรถแล้วจะถอยหนีก็ไม่ทันเพราะเขาก้าวเท้าเร็วมาก และเพราะขายาวจึงมาถึงตัวเธอได้อย่างรวดเร็ว

“วันนี้ว่างใช่ไหม”

“ไม่ว่างค่ะ”

เธอปฏิเสธแล้วเตรียมจะเดินหนี

“ผมถามเอพริลแล้วว่าคุณว่าง”

“แล้วยังไงเหรอคะ”

“ไปด้วยกันได้ไหม”

“ไม่ไปค่ะ”

ชายหนุ่มได้แต่พยายามจะตื้อให้เธอไปด้วยกัน แต่วันนี้ดูจะใจแข็งและคงจะไม่สำเร็จอย่างแน่นอน จึงยอมปล่อยไปเพราะเขาไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอเลยในเวลานี้

ฟ้าเองอยากกลับมาจัดการกับตัวเองให้ได้ก่อนเพราะว่าความรู้สึกที่ให้เขาไปมันมีมาก ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้จริงจังกับใครเลยก็ตาม เมื่อเวลาที่เราอ่อนแอ เวลามีใครเข้ามาแล้วทำให้รู้สึกว่าตัวเองได้รับความรักมันก็รู้สึกดีด้วยกันทั้งนั้น แต่เขาไม่ได้ให้มันกับเธอเลยต่างหาก เป็นการคิดไปเองทั้งหมด

เมื่อฟ้าเดินทางฝ่าจราจรที่ติดขัดอย่างมากจนถึงห้องพักที่เป็นคอนโดที่อยู่ห่างออกมาจากศูนย์กลางเมืองหลวง เพราะด้านในนั้นมีแต่คอนโดราคาแพงซึ่งเธอเองเช่าไม่ไหว เธอตัดสินใจออกจากบ้านมาพักที่นี่เพราะเกรงใจที่บ้านที่บางวันกลับดึก และบางวันไม่ได้กลับบ้านเพราะติดงาน ติดทำงานส่งหรือไปเที่ยวกับเพื่อน

การที่เป็นพริตตี้ในสังกัดเล็ก ๆ ไม่ได้ทำให้เธอมีความเป็นอยู่ที่ดีนักหรอก เพียงแค่วันไหนมีงานก็สามารถมีเงินพอที่จะใช้จ่าย และแบ่งทางบ้านได้บ้าง ทำให้การพลิกผันตัวเองให้ทำงานอย่างอื่นแฝงอย่างที่เธอทำ จนทำให้เอาความรู้สึกเข้าไปเล่นด้วยแบบนี้

วันนี้ท้องฟ้ายามเย็นที่แฝงด้วยความเศร้าเพราะจิตใจที่เริ่มห่อเหี่ยว ใครให้โหยหาที่อยากจะมีรักเพื่อตัวเองจะได้ไม่เหงากันล่ะ ซึ่งแบบนี้เหงาจัดจนไม่อยากอยู่คนเดียวเลยให้ตายเถอะ

เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมาหลังจากที่ไม่ได้หยิบมาใช้เลยตลอดการเดินทางมายังที่พัก สายเรียกเข้าหลายสายที่โชว์บนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้เธอตกใจ

“เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย”

เอพริลเจ้าของโมเดลลิ่งของเธอโทรมา และยังส่งข้อความเข้าแอปส่งข้อความยอดฮิตอีกมากมาย จนเธอต้องไล่อ่าน

“โอ้ย ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่ไป”

เธอบ่นอยู่คนเดียวแล้วก็รีบพิมพ์ตอบกลับ ทางฝ่ายนั้นยังถามอีกว่ายังจะรับงานแบบนี้ได้อีกไหมเพราะตอนนี้มีคนมาติดต่อเจาะจงให้เธอไปทานข้าวด้วยให้ได้

เธอจึงตอบกลับไปว่าช่วงนี้ไม่ว่างอ่านหนังสือสอบ ทำให้ทางนั้นเงียบไปได้ แล้วถามกลับมาว่าจะสอบเสร็จเมื่อไหร่จนทำให้ฟ้าสงสัยว่าคนจ้างให้เธอไปกินข้าวด้วยนี่นั่งอยู่ข้าง ๆ เอพริลเลยหรือเปล่า แต่ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับใครอีกจึงบอกปัด ๆ ไปก่อนว่าอีก 2 อาทิตย์

ทำให้ทางเอพริลเงียบไปส่งสติ๊กเกอร์ตอบว่าโอเค เธอถอนหายใจออกมาแรง ๆ จะเอาไงกับชีวิตต่อดีเพราะว่างานก็ต้องทำไม่อย่างนั้นเธอคงได้เรียนไม่จบแน่นอน ส่วนเขาคนนั้นขอเวลาช่วงนี้เผื่อจะลืมไปได้บ้าง แค่อยากจะจัดการกับความรู้สึกตัวเอง แล้วเมื่อในวันหนึ่งที่จะต้องเจอกันอีกครั้ง ภายในใจจะไม่มีคำว่าเสียใจกับเขาที่ไม่ได้มอบความรู้สึกรักกับเธอ

ฟ้าใช้เวลา 2 อาทิตย์เพื่อรีบจัดการตัวเอง และเมื่อภาระที่ต้องใช้เงินใกล้เข้ามาแล้วเธอจำเป็นต้องไปทำงานซึ่งงานก็มีเข้ามาพอดี คือเป็น MC งานขายสินค้าที่ห้างใหญ่แห่งหนึ่งในวันเสาร์และอาทิตย์นี้ งานนี้เป็นงานที่เธอมักจะได้เป็นประจำเพราะรูปร่างหน้าตาของฟ้านั้นเหมือนคนที่ใช่สกินแคร์แบรนด์ดังอยู่แล้ว และยังมีความรู้เรื่องสกินแคร์ดีมากด้วย ซึ่งเรื่องจริงนั้นเธอใช้ทั่วไปเลยไม่ได้มีแบรนด์ประจำอะไรอาจจะโชคดีเพราะเธอเกิดมาพร้อมหน้าตา และผิวพรรณที่ดีนั่นเอง

การทำงานก็เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้อย่างดี ทำให้เพิ่มยอดขายได้ตามที่ตั้งเป้าหมายได้ เพราะมีทั้งโปรโมชั่นและของแถมสมนาคุณมากมาย ทำให้ลูกค้าสนใจมาก พอเย็นวันอาทิตย์ที่จะเลิกงานแล้ว สายตาของฟ้าเหลือบไปเห็นลูกค้าหนุ่มคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในเคาท์เตอร์ที่ขายสินค้า และเริ่มสอบถามพนักงานถึงเรื่องสินค้าที่จัดโปรโมชั่นอยู่ เขาหันมาหาฟ้าแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปสนใจสินค้าต่อ

แล้วอีกครู่หนึ่งมีหญิงสาวที่คนเดินเข้ามาหาเขา เขาจึงให้หญิงสาวคนนั้นสอบถามและเลือกซื้อของต่อไปโดยที่เขาเดินไปอีกทาง