เมื่อแต่งงานกันมาได้ 5 ปี ทางครอบครัวของพิทยาเริ่มพูดเรื่องการมีทายาทให้ตระกูล เอาไว้สืบต่องานที่สร้างเอาไว้แล้วจะได้ใช้ชีวิตอิสระในบั้นปลายชีวิตเหมือนพวกเขาตอนนี้
“เมื่อวานคุณแม่โทรมาจากฮาวายพูดเรื่องมีลูกอีกแล้วล่ะ”
“ก็เห็นพูดมาตลอดตั้งแต่เราแต่งงานกันใหม่ ๆ นี่คะ”
“นั่นสิ ไม่เบื่อหรือไงนะ”
“ท่านคงอยากมีงานอดิเรกเพิ่มนอกจากเที่ยวรอบโลกมั้งคะ”
ฟ้ากำลังทำอาหารเช้าให้สามีทานก่อนไปทำงานในเช้านี้ ช่วงนี้เธองดรับงานเอาไว้ก่อนเพราะอยากอยู่กับคนรักให้มากที่สุด เพราะเขาเพิ่งจะมีเวลาว่างอยู่บ้านกับเธอ
“ไม่จริงหรอก แค่อยากจะหาทายาทเอาไว้สืบทอดงานที่หนักนี่มากกว่า”
“ทำไมคะ สงสารลูกเหรอ”
“ก็มีบ้างนิดหน่อย แต่ถ้าไม่มีเลยก็ดูจะเหงา ๆ เหมือนกันนะ”
“อย่างนั้นเหรอคะ อยากมีลูกเป็นของตัวเองว่างั้นเถอะ”
“แล้วแต่คนอุ้มท้องเลยนะ ไม่ต้องซีเรียส”
ฟ้าแค่ยิ้ม ๆ เขาก็ยังคงรอการตัดสินใจร่วมกันของเธอเสมอ เพราะเธอยังไม่อยากมีลูกในเวลานี้เพราะงานที่รักด้วย และยังไม่อยากให้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วของตัวเองเวลาตั้งครรภ์
แต่ทางครอบครัวของเขาก็ดูอยากจะมีหลานกันมากเหลือเกินจนเธอเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ เพราะถ้ามีลูกเวลาทั้งหมดที่เฝ้ารอให้เขากลับมาบ้านก็จะแบ่งไปให้ลูกน้อยที่อาจจะซนเสียจนเธอไม่มีเวลานั่งกังวลเรื่องเขาเลยก็ได้
“ถ้าคิดว่าพร้อมแล้วจะมีก็ได้นะคะ”
“พูดจริงใช่ไหม”
เขาดูดีใจที่เธอยอมให้ความร่วมมือในการจะมีทายาทให้กับเขาแล้ว ชายหนุ่มมีสีหน้ามีความสุขเขาทานอาหารเช้าจากภรรยาแล้วออกไปทำงาน ส่วนฟ้าอยู่บ้านเพื่อทำความสะอาดบ้านและนำภาชนะที่ใช้ในการทำอาหารไปล้าง
วัน ๆ หนึ่งถ้าได้อยู่บ้านเธอไม่ได้หยุดเลยก็ว่าได้ทำงานตลอดเวลา มันเหนื่อยกว่าการออกไปทำงานข้างนอกเสียอีก แล้วถ้าในอนาคตจะต้องอุ้มท้อง เลี้ยงลูกจะเป็นยังไงนะ
อีกสองอาทิตย์ต่อมา ฟ้าต้องเดินทางไปฮาวายพร้อมกับสามีเพราะคุณพ่อของพิทยาอยากพบลูกสะใภ้มาก ไม่ได้เจอกันนานเพราะว่าพวกท่านชอบไปเที่ยว ไม่ชอบอยู่บ้านเลย
ไปถึงที่นั่นก็มีที่พักอย่างดีเตรียมรอรับเอาไว้แล้ว ส่วนพวกท่านก็บินไปที่อื่นต่ออย่างไม่ได้ใส่ใจว่าลูกสะใภ้จะมาถึงเมื่อไหร่
“อ้าว ไปเที่ยวที่อื่นแล้ว จะเรียกให้มาทำไมกันนะ” ฟ้ารู้สึกไม่เข้าใจพวกท่านมาก
“คงอยากให้เราได้อยู่ด้วยกันละมั้ง” ลูกชายคนเดียวของพวกท่านเหมือนจะเข้าใจอย่างดี
เมื่อช่วยกันสร้างบรรยากาศกันขนาดนี้แล้ว ลูกชายผู้ที่รู้ใจพ่อกับแม่มากที่สุดคงไม่อยากขัดศรัทธาท่านทั้งสอง และคงเตรียมชื่อหลานเอาแล้วแน่ ๆ
ในยามค่ำบรรยากาศริมทะเลของฮาวาย มันมีความสวยงามของธรรมชาติสร้างสรรค์อยู่แล้ว อีกอย่างพอเห็นทะเลแบบนี้ทำให้ฟ้าคิดถึงคืนแรกของเธอกับคนรักที่ภูเก็ตเลย
“มานั่งมองทะเล มองฟ้าอะไรตรงนี้ครับเข้าไปข้างในเถอะ” เขาออกมาตามเพราะหลังจากทานข้าแล้วไม่เห็นคนรักอยู่ในบ้านเพราะเขาไปรับโทรศัพท์จากเพื่อนที่จะมาฮาวายในอีก 3 วันข้างหน้า
“คิดถึงเรื่องราวที่มันนานมาแล้วน่ะค่ะ”
“เรื่องไหนกัน” เขาทำหน้าสงสัย แล้วนั่งตรงข้าง ๆ
“เรื่อง...ที่ภูเก็ต”
“เอาช่วงเวลาไหนล่ะ มันประทับใจเยอะมาก”
“ผู้หญิงเขาก็มักจะชอบอะไรที่มันเป็นครั้งแรกไงคะ”
ชายหนุ่มมองใบหน้าหญิงสาวแล้วนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างออก เขายังไม่เคยบอกเลยนี่ว่าจริง ๆ แล้วพวกเขามีครั้งแรกด้วยกันไม่ใช่ที่ภูเก็ตแต่เป็นที่คอนโดของเขาเอง และยังเหมือนกับว่าเขาซื้อบริการเธอเสียด้วย อืม...ถ้ารู้นี่เขาจะโดนตีไหมนะ
“เออ มีเรื่องจะสารภาพเรื่องหนึ่งล่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ”
ฟ้ามองอย่างคาดโทษเพราะถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้ขุ่นใจ โดนดีแน่
“เอ่อ...จริง ๆ แล้วครั้งแรกของเรามันไม่ใช่ที่ภูเก็ต”
“เดี๋ยวพูดอะไรของคุณคะ”
“คือว่า...วันนั้นผมยังไม่ใช่คนที่พยายามอยากเป็นคนที่ดีขึ้นเหมือนตอนนี้นะคุณต้องเข้าใจก่อนเรื่องนี้” เขาเว้นไปสักครู่รอดูปฏิกิริยาของฟ้าที่มองมาด้วยความสนใจ
“คือแบบนี้นะ ผมเคยขอให้เพื่อนไปติดต่อโมเดลลิ่งที่มีพริตตี้ชอบทำงานหาค่าเทอมพิเศษมาให้ แล้ววันนั้นมีงานเลี้ยงแล้วมีผู้หญิงจากหลาย ๆ ที่มาอยู่ในงานรวมทั้งคุณด้วย”
ฟ้าคิดถึงงานแรกที่เธอรับในวันนั้นเพราะมันไม่ใช่เรื่องปกติของเธอที่จะรับงานนี้ แต่เพราะเกิดปัญหาในชีวิตช่วงนั้นพอดีเลยรับงานแบบนั้นไปแล้วเธอก็เมาจนแทบจำอะไรไม่ได้เลย ความทรงจำขาด ๆ หาย ๆ ไปหลายช่วง
“ในงานมีคนเดียวที่ผมรู้สึกว่าตรงสเปคที่สุดแล้วตอนนั้นผมชอบที่จะพาใครก็ได้มานอนด้วย ปกติผมจะเลือกโรงแรมนะ แต่วันนั้นผมเลือกพาเขามาที่คอนโดของผมเองเพราะมันสะดวกสบายและผมคุ้นเคยมากที่สุด อีกอย่างบางทีเขาอาจจะมีความสำคัญอะไรกับผมบางอย่าง แล้วเราก็...จนเกือบเช้าในคืนนั้น แล้วผมก็ลองหาตัวจริงของเธอมาตลอดจนเพื่อนผมอยากโปรโมทโรงแรมที่ภูเก็ตแล้วเราก็ได้เจอกันอีกครั้งนั่นแหละ”
ฟ้ามองหน้าเขานิ่ง จนเขาเริ่มกลัวคิดว่าฟ้าน่าจะโกรธมากเพราะวันนั้นทั้งที่เธอมีสติไม่ครบสมบูรณ์แล้วยังพาเธอมา แล้วยังจ่ายเงินซื้อความสุขชั่วคืนกับเธออีก
“เฮ้ออออ คิดและรู้สึกแย่กับเรื่องครั้งนั้นมานานมาก แต่เพราะเงินก้อนนั้นทำให้ฉันลืมมันไปคิดเพียงว่าเป็นเรื่องซื้อขาย แล้วชีวิตไม่ได้ว่างที่จะต้องมานั่งเสียใจกับมันด้วย และยังสงสัยมาตลอดว่าในคืนนั้นฉันนอนกับใครทั้งคืน ที่แท้มันเป็นคุณเองเหรอ”
“ใช่คุณกับผมเราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้เพราะหลังจากที่เรานอนด้วยกันผมก็ไม่มีเวลาไปหาคนอื่นอีกเลยเพราะว่า...งานเยอะมากน่ะ”
“โอเค กำลังจะปลื้มเลยว่าเราทำให้ผู้ชายคนหนึ่งหลงรักจนไปหาคนอื่นไม่ได้”
ฟ้าเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อจะเข้าบ้าน พิทยาเห็นว่าภรรยางอนแล้วจึงรีบเดินตามมาด้วย แล้วรีบเข้าไปกอดเอาไว้
“ตอนนั้นก็คือตอนนั้นสิ ตอนนี้ผมมีแค่คุณและรักคุณมากจริง ๆ นะ”
ฟ้าถอนหายใจออกมาเพราะเธอรู้ว่าเขาเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ถึงแม้ว่าช่วงเวลานั้นความชอบมันยังไม่ได้ฝังจิตฝังใจอะไรขนาดนั้นก็ตามที คนที่เขาเลือกก็คือเธออยู่ดีไม่ใช่หรือ จะไปโกรธเรื่องเก่า ๆ ไปทำไมกันล่ะ
“โอเค ปล่อยได้แล้วค่ะ”
สองคนจึงหันกลับมามองใบหน้าซึ่งกันและกัน ในเวลานี้ควรจะเชื่อกันและกันได้แล้วล่ะว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันต่อไปอย่างแน่นอน
เมื่ออยู่ใกล้กันนระยะนี้เป็นไปไม่ได้ที่พีทจะไม่คิดจะจูบคนที่เขารัก ใบหน้าสวยหวานของภรรยาที่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะดูแย่ได้เลยสักวัน เพราะผิวของฟ้านั้นทั้งขาวและเนียนใสมากเหมือนในวันแรก ๆ ที่พบกัน
ริมฝีปากอิ่มสีเชอรรี่รับจูบจากสามีอย่างเต็มใจ เขามักจะแสดงความรักกับเธอแบบนี้บ่อย ๆ ร่างหนารั้งร่างบอบบางให้เข้ามาใกล้ชิดมากขึ้น และเริ่มจูบหนัก ๆ ให้คนรักรู้ว่าเขาไม่ได้เพียงต้องการแค่จูบกับเธอเท่านั้น ทำให้ร่างบอบบางจะหายใจไม่ออกแล้วจึงตีไปที่หลังของเขาเพื่อขอให้เขาหยุดสักครู่ก่อน
“เข้าห้องกันเถอะ”
“อื้ม” เธอตอบรับทั้งใบหน้าที่แดงจัด
ในห้องนอนที่แสนอบอุ่น ที่พักที่นี่ทำสถานที่ขึ้นมาให้เป็นรีสอร์ท ทำเหมือนเป็นสถานที่ให้คนที่มาพักผ่อนแล้วได้ผ่อนคลายและดูสบาย ๆ จนทำให้ดูเหมือนห้องนอนที่แสนน่ารักและอบอุ่นสำหรับครอบครัว
คนที่เลือกสถานที่แห่งนี้น่าจะเป็นคนที่อยากอยู่กับคนรักที่ใกล้ชิดตลอดเวลาเหมือนพ่อกับแม่ของพิทยาที่รักกันมาก และรักกันยาวนาน 30 ปีได้แล้ว
บนเตียงนุ่มนิ่มที่มีร่างเล็กของหญิงสาวที่นอนลงไปแล้วเห็นใบหน้าของชายที่ตนรักอยู่เบื้องหน้า มือสวยลูบไปที่แก้มของเขาเบา ๆ อย่างรักใคร่
เขาจับมือของเธอแล้วจูบเบา ๆ เหมือนตอบรับความรู้สึกนั้นเหมือนกัน
เขาก้มลงมาจูบลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง ค่อย ๆ ชิมความหวานจากปากงามแล้วเริ่ม ซุกไซ้ซอกคอขาวที่กำลังแหงนเงยให้เขาได้ จูบลงไปอย่างสะดวกมากขึ้น ดวงตาหลับพริ้มพร้อมยอมรับความสุขที่คนรักมอบให้อย่างเต็มใจชุดที่สวมใส่อยู่หายไปอย่างรวดเร็ว เขาซุกใบหล่อคมของเขาลงบนอกอวบที่เขาชื่นชอบมาตลอด ยอดของมันชันขึ้นเพราะเขาเป็นคนไปปลุกให้มันตื่นขึ้นสู้ลิ้นร้อนของเขา ดูดดึงจนมันเป็นรอยแดงเต็มไปหมด เสียงครางกระเส่าของหญิงสาวที่นอนอ่อนระทวย หายใจหอบใต้ร่างของเขายิ่งสร้างความกระสันในตัวภรรยาแสนงามมากขึ้นมือหนาลูบไล้วนไปทั่วทั้งตัว บนผิวนุ่ม ๆ ลื่นมือของเธอ ทุกส่วนล้วนเป็นของเขา เสียงแผ่วเบาที่ครางเครือเร่งเร้าให้ปฏิกิริยาของชายหนุ่มรุนแรงขึ้นตามลำดับขั้นของอารมณ์ที่พุ่งสูง ร่างกายท่อนล่างของหญิงสาวมีความชื้นแฉะจากสิ่งหล่อลื่นตามธรรมชาติที่จะมีออกมาเพื่อรองรับการเสียดสีของอวัยวะที่จะเข้ามาสำรวจภายในถ้ำฉ่ำน้ำเมื่อร่างกายทั้งสองคนเริ่มเชื่อมต่อกัน เสียงเฉอะแฉะของการกระทบที่ดังเป็นจังหวะ จากช้าไปจนถึงเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนร่างบางสั่นคลอนไปทั้งตัวพร้องส่งเสียงออกมาให้ยิ่งกระตุ้นให้ความรู้สึกของเขาจนเขาไม่คิดจะอ่อ
เมื่อแต่งงานกันมาได้ 5 ปี ทางครอบครัวของพิทยาเริ่มพูดเรื่องการมีทายาทให้ตระกูล เอาไว้สืบต่องานที่สร้างเอาไว้แล้วจะได้ใช้ชีวิตอิสระในบั้นปลายชีวิตเหมือนพวกเขาตอนนี้“เมื่อวานคุณแม่โทรมาจากฮาวายพูดเรื่องมีลูกอีกแล้วล่ะ”“ก็เห็นพูดมาตลอดตั้งแต่เราแต่งงานกันใหม่ ๆ นี่คะ”“นั่นสิ ไม่เบื่อหรือไงนะ”“ท่านคงอยากมีงานอดิเรกเพิ่มนอกจากเที่ยวรอบโลกมั้งคะ”ฟ้ากำลังทำอาหารเช้าให้สามีทานก่อนไปทำงานในเช้านี้ ช่วงนี้เธองดรับงานเอาไว้ก่อนเพราะอยากอยู่กับคนรักให้มากที่สุด เพราะเขาเพิ่งจะมีเวลาว่างอยู่บ้านกับเธอ“ไม่จริงหรอก แค่อยากจะหาทายาทเอาไว้สืบทอดงานที่หนักนี่มากกว่า”“ทำไมคะ สงสารลูกเหรอ”“ก็มีบ้างนิดหน่อย แต่ถ้าไม่มีเลยก็ดูจะเหงา ๆ เหมือนกันนะ”“อย่างนั้นเหรอคะ อยากมีลูกเป็นของตัวเองว่างั้นเถอะ”“แล้วแต่คนอุ้มท้องเลยนะ ไม่ต้องซีเรียส”ฟ้าแค่ยิ้ม ๆ เขาก็ยังคงรอการตัดสินใจร่วมกันของเธอเสมอ เพราะเธอยังไม่อยากมีลูกในเวลานี้เพราะงานที่รักด้วย และยังไม่อยากให้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วของตัวเองเวลาตั้งครรภ์แต่ทางครอบครัวของเขาก็ดูอยากจะมีหลานกันมากเหลือเกินจนเธอเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ เพราะถ้ามีลูกเวลาท
หลังจากกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว ฟ้าก็กลับมาเรียนเหมือนเคย ในปีสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยของเธอมันเกิดเรื่องราวมากมายที่น่าจดจำเสียเหลือเกิน ปีสุดท้ายนี้เธอพยายามอย่างมากเพื่อให้เกรดที่ดีมากพอกับความตั้งใจ เอาความสำเร็จนี้ให้ที่บ้านภูมิใจว่าเธอสามารถทำให้ตัวเองเรียนจนจบได้ในวันสำเร็จจการศึกษาของฟ้า ถึงแม้เธอจะเรียนในมหาวิทยาลัยเอกชน แต่ก็เป็นสถานที่ที่ทำให้เธอทั้งเรียนและทำงานได้ในเวลาเดียวกัน ถึงแม้จะหนักเอาการ ในวันรับปริญญาของเธอมีครอบครัวและเพื่อน ๆ ของฟ้า แล้วยังมีดอกไม้แสดงความยินดีช่อใหญ่มามอบให้เธอด้วยเพราะคนให้ไม่ว่างในวันนั้น เขาต้องไปประชุมที่แคนาดาพอดีหลังจากกลับมาเขาก็พาเธอไปฉลองกันสองคนที่ภูเก็ต เพื่อระลึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ในวันวานที่หวานซาบซ่านไปถึงทรวงจนแกะกันไม่ออกจากใจในครั้งนั้นทะเลหวานฉ่ำกันเลยทีเดียวพอเรียนจบมาแล้ว ตอนนี้ฟ้าอยากทำงานอย่างเต็มที่อีกครั้งขอเวลาจากคนรักเพื่อจะทำให้ตัวเองดูเป็นคนเอาการเอางานก่อนจะตกลงเรื่องอนาคตกับเขา เพราะทางเขาเองธุรกิจก็ยังไม่ได้มั่นคงนัก ยังต้องพัฒนาองค์กรก่อนฟ้าสร้างตัวตนของตัวเองในโซเชียลไว้มากแล้ว แค่กลับมาคืนวงการอีกครั้งด้วยกา
หลังจากนั้นพวกเขาก็ใช้เวลาเท่าที่จัดหาได้เพื่อมาพบกัน เพราะตัวของพิทยาเองไม่ได้ว่างที่จะมาตามหญิงสาวอยู่ตลอดเวลาเหมือนคนทั่วไป ถ้าจะพบกันเขาก็จะจัดหาสถานที่เอาไว้อย่างดีจนฟ้าเริ่มระแวงในวันหนึ่งเธอจึงถามเขาออกมา“ทำไมหาที่สร้างบรรยากาศเก่งจังคะ”“ก็ใคร ๆ เขาก็บอกว่าผมมันเพลย์บอยตัวพ่อไม่ใช่เหรอก็ต้องเอาใจผู้หญิงเก่งหน่อยสิ”“ใครให้ฉายานี้กับคุณกันนะ” ฟ้ามองเขาด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง“ก็คนที่ยังไม่รู้จักตัดสินตามที่เห็นไงครับ” เขาตอบแล้วยิ้มให้เธอใช่แล้วล่ะ ใคร ๆ ก็มองว่าพิทยาเป็นคนแบบนั้น เขาคบหากับผู้หญิงหลายคนก็จริงในช่วงเวลาที่เขาไม่ได้ต้องการใครเป็นพิเศษ หาคนแก้เหงาไปเรื่อย ๆ แต่เมื่อมาพบฟ้าเขาก็ไม่ได้พบใครอีกเพราะหลายปัจจัย หนึ่งในนั้นคือเขาชอบฟ้ามากและที่ปรึกษาของเขาที่คอยบอกว่าสถานที่นี้ดี ตรงนั้นอาหารอร่อยก็คือเพื่อนสนิทที่สุดสมัยเรียนมัธยมของเขาเอง คนนั้นสิที่เขาต้องยกตำแหน่งนี้ให้โดยไม่คิดลังเล เขาแค่เอาไอเดียของเพื่อนมาใช้เวลาอยู่กับหญิงสาวเท่านั้นเอง แต่เขาไม่ให้เครดิตมันหรอกนะ เดี๋ยวคนรักจะอยากรู้จักมันขึ้นมา เขาเองก็ไม่ไว้ใจเพื่อนนักหรอก มันชอบชมแฟนเขาว่าสวยมากตลอดเลย
ร่างกายบอบบางลืมตาขึ้นเมื่อยามเช้ามาเยือน ถึงแม้ว่าจะเพลียมากก็ตาม แต่เธอไม่อยากอยู่บ้านคนอื่นนานจึงอยากรีบออกไปคน ๆ นี้ไม่ได้เห็นว่าเธอเป็นคนสำคัญขนาดนั้นด้วยเธอจึงมองหาเสื้อผ้าของตนงเองที่ถูกทิ้งไว้แล้วเอาตัวเองออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้น แต่ไม่เป็นผลเพราะว่าเขาไม่ยอมให้เธอไปแล้วยังกอดอยู่แบบนั้น จนเธอไม่สามารถไปไหนได้จึงจำเป็นต้องยอมอยู่อย่างนั้นเมื่อสายมากแล้วเขาจึงยอมลืมตาตื่นขึ้นมา ทำให้พบกับฟ้าที่กำลังมองเขาตาแป๋ว“คุณตื่นนานแล้วเหรอ”“ค่ะ ขอตัวเลยแล้วกันนะคะ”“อย่าเพิ่งไปได้ไหม”ฟ้าสงสัยทั้งที่หมดหน้าที่ของเธอนานแล้ว และเขาจะพยายามให้เธอต้องเจ็บแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่คะ”“ผมอยากถามคุณหนึ่งคำถาม”ฟ้าทำหน้าตาเหมือนรอฟังให้เขาพูดออกมา“คุณจำที่นี่ไม่ได้เลยเหรอ”“หือ อะไรนะ”“ผมเข้าใจแล้ว”เขาปล่อยให้เธอไปอาบน้ำอย่างที่เธอต้องการ เมื่อเธอออกมาเขาจึงเดินเข้าห้องน้ำไปบ้าง ฟ้ายังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาถามนั้นคืออะไร จึงลองเดินดูไปรอบ ๆ ห้อง ไม่มีในความทรงจำเลยมันเคยเกิดอะไรขึ้นหรือเขาจะล้อเล่นกับเธอเสียงเตือนข้อความพร้อมเงินจำนวนหนึ่งโอนเข้าบัญชี ตามเคยนั่นแ
“มันก็แล้วแต่พฤติกรรมของเธอด้วย”“ยังไงคะ”“อยู่ด้วยกันตลอดใน 3 ชั่วโมงนี้ห้ามคิดจะหนีออกไหนเด็ดขาดเพราะเธอเองก็ใช่ว่าจะปลอดภัยเห็นไหม”เขามองไปที่ด้านหลังมีชายหนุ่มอีกสามสี่คนที่มองมาทางพวกเขา ซึ่งพิทยายืนใกล้กับฟ้ามากแทบจะสิงร่างกันได้อยู่แล้ว แบบนี้ใครที่เห็นก็คิดว่าฟ้าเองก็ขายบริการพิเศษเหมือนกัน ทำให้ใครก็มีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ภายในเวลาที่กำหนด ถ้านอกเหนือจากนี้แล้วพวกเขาจะต้องรับผิดชอบเมื่อเกิดความเสียหายขึ้นตอนนี้ฟ้าอยากให้เพื่อนกลับไปอย่างปลอดภัยก่อนเพราะเชื่อว่าเหล้าที่น้ำเมยดื่มไปมันมีสารเสพติดบางอย่างผสมอยู่แน่ ๆเธอจึงจำเป็นต้องยอมตกลงที่จะอยู่ต่อแต่ขอพาเพื่อนกลับออกไปก่อน น้ำเมยหลับเหมือนไม่รู้สึกตัวในห้องน้ำหลังจากที่พามาพักเพื่อหลบคนที่จะฉวยโอกาสพวกนั้นด้วย“คุณจะพาน้ำเมยออกไปจากที่นี่ได้ยังไงคะ”“ตามผมมา”พิทยาอาสาพาไปเองด้วยเส้นทางพิเศษด้านหลังที่มีทางออกลับเอาไว้เพราะที่นี่ก็สร้างมาเพื่อคนเทา ๆ พวกนี้อยู่แล้ว พอพาออกมาสู่ทางเดินที่ทอดยาวไปด้านหลัง รถที่เขาให้มาจอดรออยู่แล้วมารับน้ำเมยที่หลับไปอย่างไม่รู้สึกตัวเลย“ไว้ใจได้ ทั้งสองคนนี้คนของผมเอง” เขาหันมาบอกให้ฟ้าวางใจ