บทที่ 8 ขึ้นเขาไปเก็บยา

หลังจากเช็ดหน้าให้นางหยูแล้ว ซูจื่อหังก็เปลี่ยนเสื้อผ้า แบกตะกร้าขึ้นหลังแล้วพูดกับถูซินเยว่ว่า "เจ้ารออยู่ที่นี่ หากว่าพวกท่านย่ามาระรานเจ้าอีก เจ้าก็ลงกลอนประตูซะ บนโต๊ะมีไข่ไก่อยู่สองฟอง เจ้าก็กินซะเถอะ ท่านแม่บาดเจ็บอยู่กินไข่ไม่ได้"

ถูซินเยว่พยักหน้าอย่างว่าง่าย มองดูซูจื่อหังที่แบกตะกร้าอยู่ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า "เจ้าจะไปไหน"

"ไปบนเขา" ซูจื่อหังไม่ปิดบังเธอ กล่าวต่อว่า "ท่านแม่เสียเลือดมาก ข้าจะไปดูว่ามีอะไรพอจะมาบำรุงท่านแม่ข้าได้บ้าง"

ถูซินเยว่ชะงัก "เจ้าจะขึ้นไปบนภูเขา?"

ซูจื่อหังเป็นลูกกตัญญูจริง ๆ แต่ปกติเขาคุ้นเคยอยู่แต่กับการใช้เวลาอยู่ในห้องหนังสือ ขึ้นไปบนเขาคนเดียวจะไม่มีปัญหาจริง ๆ หรือ?

ถูซินเยว่แสดงความสงสัยเมื่อมองดูรูปร่างซูบผอมของอีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าซูจื่อหังกำลังจะเปิดประตูออกไป ถูซินเยว่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "ข้าไปกับเจ้าด้วย"

"เจ้าจะไปด้วย?" ซูจื่อหังเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แล้วพูดหลังจากนั้นชั่วครู่ "บนภูเขาไม่มีอะไรน่าสนุก แถมปีนเขาก็เหนื่อย ข้าว่าเจ้า...."

"ไม่ ข้าจะไปด้วย" ถูซินเยว่กล่าวอย่างหนักแน่น

โดยไม่รอให้ซูจื่อหังตอบ เธอก็กลับไปเปิดหีบใส่ของของตน จากนั้นซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่านเปลี่ยนเอากระโปรงลายดอกไม้ออก ใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ที่สะอาดสะอ้าน แล้วรีบเดินออกไปมา

เสื้อผ้าคับไปนิด ถูซินเยว่ดึงกางเกงของตนก็เห็นว่าซูจื่อหังยังมีสีหน้าไม่เห็นด้วยนัก เธอจึงพูดว่า "ท่านแม่คงอีกสักพักกว่าจะตื่น พวกเรารีบไปรีบกลับ ไม่เป็นไรหรอก"

ซู่จือหังไม่ได้กังวลว่าจะไม่มีคนดูแลนางหยู แต่เขากังวลว่าหากถูซินเยว่เกิดเหนื่อยขึ้นมาระหว่างทาง และเดินต่อไม่ไหวจะทำอย่างไร แต่เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของเธอ ซูจื่อหังจึงไม่อยากปฏิเสธ จากนั้นจึงพยักหน้า "งั้นเจ้าก็ตามมา"

ไม่แน่ว่าเดินไปได้ครึ่งทาง ถูซินเยว่อาจจะบ่นเหนื่อย และเปลี่ยนใจเดินกลับมาเองก็ได้

เมื่อเห็นว่าเขาเห็นด้วย ถูซินเยว่ก็ยิงฟันยิ้มร่า

เดิมทีซูจื่อหังอยากจับมือเธอเดินออกมา แต่เห็นหญิงสาวฟันเหลืองเต็มปาก จึงมุ่นปากอย่างลังเล ก็เห็นว่าถูซินเยว่เดินสะบัดก้นออกไปราวกับเสือกระโจน

แม่เฒ่าตระกูลซูและซูเฟิ่งอี๋ไม่อยู่บ้าน ทั้งสองคนจึงปิดประตู เดินออกไปจากลานบ้านตระกูลซู

ทันทีที่ออกมา ถูซินเยว่ก็สัมผัสได้ถึงทิวทัศน์ธรรมชาติของชนบทท่ามกลางหุบเขา ชาติก่อนขณะที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ ก็เคยอาศัยอยู่ในชนบท อย่างไรก็ตามพื้นที่ชนบทหลายแห่งได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของเขตเมืองไปแล้ว จึงไม่ใช่ชนบทที่สมบูรณ์อีกต่อไป ตอนนี้เมื่อเห็นทิวทัศน์ที่สวยงาม ภูเขาเขียวน้ำใสตรงหน้า เธอรู้สึกราวกับกำลังล่องลอยอยู่

แน่นอนว่าถ้าดูจากน้ำหนักตัวของถูซินเยว่แล้ว เธอคงลอยไม่ขึ้นอย่างแน่นอน

หมู่บ้านต้าเย่ล้อมรอบด้วยภูเขาและแม่น้ำ บ้านของตระกูลถูอยู่หัวหมู่บ้าน ส่วนตระกูลซูอยู่ท้ายหมู่บ้าน หากจะบังเอิญเจอกันภายในหมู่บ้านนั้นไม่ใช่เรื่องยาก ในตอนนี้ถูซินเยว่และซูจื่อหังเพิ่งจะเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ก็เจอเข้ากับคนของตระกูลถู

แต่ทว่า คนที่บังเอิญเจอนั้นไม่ใช่พ่อแม่ของถูซินเยว่ แต่เป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลถู ซึ่งก็คือป้าของถูซินเยว่ นอกจากถูชิวหลานแล้ว ข้าง ๆ ยังมีหญิงสาวที่ดูบอบบางอ้อนแอ้นคนหนึ่งและชายหนุ่มหน้าตาค่อนข้างน่าเกลียดอีกคนหนึ่ง

หากถูซินเยว่จำไม่ผิด หญิงสาวที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกันน่าจะเป็นถูหมิงซวนลูกสาวของป้าคนโต และชายหนุ่มคนนี้ก็น่าจะเป็นเหลียงปิน คู่หมั้นของเจ้าของร่างที่เดิมทีถูกหมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่ยังเด็ก

ได้เจ้าสาวไปผิดคนเมื่อวาน ตระกูลซูโวยวายกันอย่างโกลาหล นางหยูก็ยังมาได้รับบาดเจ็บเช่นนี้อีก แต่ป้าของเธอกลับดูเบิกบานเปี่ยมไปด้วยความสุข ถูหมิงซวนเองก็คล้องแขนเหลียงปินอย่างรักใคร่ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าหวานชื่นกันขนาดไหน

ดูจากรูปการณ์นี้ หากบอกว่าพวกเขาไม่ได้วางแผนกันมาก่อนล่วงหน้า ก็ยากจะเชื่อ

การสลับเจ้าสาวผิดฝาผิดตัวครั้งนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นการวางแผนของพวกเขาก็ได้

มองดูถูหมิงซวนและเหลียงปินที่รักกันปานจะกลืนกินเช่นนี้ ถูซินเยว่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร อย่างไรแล้วเธอก็เป็นผู้ที่ย้อนอดีตเข้ามากลางคัน จึงไม่ได้อินกับอารมณ์ความรู้สึกต่าง ๆ ของเจ้าของร่างมากนัก ยิ่งกับผู้ชายที่ชื่อเหลียงปินนั่นแล้วเธอยิ่งไม่รู้สึกอะไรโดยสิ้นเชิง

แต่ไม่ใช่กับซูจื่อหัง

ซูจื่อหังเป็นคนฉลาด เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า คาดว่าก็เดาได้ทันทีว่าคงถูกสวมเขาเข้าให้แล้ว

ถูซินเยว่เกรงว่าว่าหากเผชิญหน้ากันจะเกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วน จึงคว้ามือของซูจื่อหัง พลางชี้ไปถนนเล็ก ๆ ข้าง "เราไปทางนั้นกันเถอะ"

ซู่จื่อหังเหลียวมองคนของตระกูลถูแวบหนึ่ง แล้วจึงพยักหน้า

เดิมทีพวกเขาทั้งสองตั้งใจจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า ในขณะที่กำลังจะเดินไปทางถนนสายเล็กนั้น ถูชิวหลานที่กำลังเดินมาทางพวกเขากลับมองเห็นพวกเขาแล้ว สายตาส่งประกาย รีบเดินสะบัดก้นเข้ามาหา

"เอ๊า นี่ไม่ใช่ซินเยว่หรอกรึ" ถูชิวหลานเหลือบมองซูจื่อหัง ทำทีเป็นพูดคุยกับถูซินเยว่

หูของถูซินเยว่ถูกเสียงแหลมของอีกฝ่ายบาดหูจนรู้สึกอึดอัด เธอหยุดเดินและหันไปทางถูชิวหลาน สีหน้าบึ้งตึง

เมื่อเห็นว่าเธอไม่พูดอะไร ก็อดไม่ได้ที่จะทำทีแสร้งหัวเราะ "ซินเยว่ เมื่อวานพักอยู่ที่บ้านตระกูลซูเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้เจ้าเป็นสะใภ้บ้านนั้นแล้ว ต่อไปต้องสงบสติอารมณ์หน่อยนะ ได้ยินมาว่าแม่สามีเจ้าเกือบตกคันนาตายรึ? หวังว่าคงไม่ใช่เพราะถูกเจ้ายั่วโมโหเอาหรอกนะ เฮ้อ เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านตระกูลถู ข้าก็ว่าแล้วว่าเจ้าน่ะเป็นตัวกาลกิณี ดูท่าตอนนี้ก็คงเป็นเพราะ..."

ถูชิวหลานพูดน้ำไหลไฟดับไม่หยุด จนซูจื่อหังที่อยู่ข้าง ๆ นิ่วหน้า ใครที่ไหนกันพูดจาแบบนี้กับหลานสาวตัวเอง

กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็เห็นว่าถูซินเยว่ที่เมื่อครู่ยืนอยู่ดี ๆ จู่ ๆ ก็นั่งยอง ๆ ลงไปพร้อมกับยิ้มอย่างคนเสียสติ ตักโคลนขึ้นมาจากคันนาแล้วเดินเอาไปยัดเข้าใส่ในปากของถูชิวหลานโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว

ถูซินเยว่ปัดมือ หัวเราะคิกคักชอบใจ "สนุกจังเลย ๆ ท่านป้า กิน...กินขี้..."

ถูชิวหลานกำลังจะพูดอย่างออกรส ทันใดนั้นก็ถูกก้อนโคลนป้อนเข้าเต็มปากจึงกรีดร้องออกมาทันที แต่น่าเสียดายที่ปากของนางถูกดินโคลนอุดไว้อยู่ จึงไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ได้แต่เอามือยัดเข้าไปในปากเพื่อควักเอาโคลนออกมา ส่งเสียงแหวะ ๆ พยายามจะแกะเอาโคลนออกมา

ถูหมิงซวนเองก็ตกใจใหญ่ รีบเข้ามาประคองถูชิวหลาน กว่าจะบ้วนโคลนออกจากปากหมด เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นถูซินเยว่ลากซูจื่อหังกึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไปตั้งนานแล้ว

"นางอ้วนอัปลักษณ์สมควรตาย สมน้ำหน้าที่เป็นบ้าไปทั้งชาติ" ถูชิวหลานสาปแช่ง เมื่อจำได้ว่าลูกเขยคนใหม่ยังยืนอยู่ใกล้ ๆ จึงรีบฉวยโอกาสพูดขึ้นว่า "ภรรยาแบบนี้ใครได้ไป ก็โชคร้าย ไม่เหมือนหมิงซวน เหลียงปิน ต่อไปเจ้าต้องดูแลหมิงซวนของพวกเราไว้ให้ดีนะ"

"แน่อยู่แล้ว" เหลียงปินพูดด้วยรอยยิ้ม ดวงตามองข้ามไปยังร่างอ้วนของถูซินเยว่ที่อยู่ไม่ไกล แววตาแสดงความรังเกียจเดียดฉันท์

เขาคว้าเอวของถูหมิงซวนแล้วพูดปนรอยยิ้ม "ไป กลับบ้านกันเถอะ"

เอวของภรรยาคนใหม่นั้นนั้นนุ่มนวลและคอดเล็ก เขาต้องรีบกลับบ้านไปเอาอกเอาใจนาง

ขณะนี้ เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง ถูซินเยว่ก็นึกถึงท่าทางของถูชิวหลานที่มีโคลนอยู่เต็มปาก อดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

"สะใจจริง ๆ คนเลว ๆแบบนี้ก็สมควรโดนแบบนี้แหละ ดูซิว่าต่อไปยังจะมีหน้าเดินก้นบิดมาโอ้อวดต่อหน้าข้าอีกไหม"