ตอนที่ 23 ตัวแทนความแค้น

ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังใบหน้าคมหล่อ เขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีมาก จมูกของเขาโด่งเป็นสัน ปากได้รูปสวยออกสีชมพูระเรื่อราวกับคนสุขภาพดี ไหล่หนากว้างที่ตั้งตรงดูผึ่งผาย ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลเป็นอย่างมาก พรินทร์เคยเจอเขาครั้งแรกในงานนิทรรศการของบริษัทเมื่อปลายปีที่แล้ว เธอติดตามเขามาตลอด ส่องไอจี ส่องเฟส แต่ก็ไม่ค่อยพบความเคลื่อนไหวใดๆ มากนัก

          “ดูเรียบร้อยแล้วครับ...ทางบริษัทเราพอใจในด้านความเป็นมืออาชีพของบริษัทคุณ และอีกอย่างเราเคยร่วมงานกับบริษัทของคุณมาก่อนแล้ว เพราะฉะนั้นทางผู้บริหารของฝ่ายเราเลยตัดสินใจที่จะเลือกบริษัทของคุณครับ”

สายตาคมกวาดไล่ไปยังดวงหน้าสวยเก๋ของอีกฝ่าย ‘เธอคนนี้สินะ...ที่พ่อของเขาหมายหมั้นให้เขาชอบพอกับเธอ’ ริมฝีปากหนายกยิ้มที่มุมปากอย่างลืมตัวกับความคิดของตัวเอง

          “เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณมีอะไรหรือเปล่าคะ ดิฉันเห็นคุณ...”

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยในรอยยิ้มของเขา ที่แสดงอาการเยียดอย่างชัดเจน จนพรินทร์รู้สึกได้ หัวใจของเธอกระตุกวาบอย่างแรง

          “อ๋อ...ไม่มีอะไรครับ...ขอโทษครับ พอดีผมนึกถึงเรื่องอื่นนะครับ ไม่ได้เกี่ยวกับคุณครับ ต้องขอโทษด้วยครับ”

กวินกานต์ตกใจกับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า เขาไม่คิดว่าเธอคนนี้จะใส่ใจมองเขาอย่างละเอียดขนาดนี้ ‘แม้กระทั่งรอยยิ้มของเขา’

          “ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะนำสัญญาของบริษัททั้งสองฝ่ายเข้าร่วมลงนามกันภายในสิบห้าวันนะคะ ส่วนเวลาและสถานที่ดิฉันจะแจ้งคุณอีกทีค่ะ”

พรินทร์พูดรวดเดียวจบ ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันแตกต่างจากครั้งแรกเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ชอบเธอหรืออย่างไร สายตาของเขากับรอยยิ้มที่เขาแสดงเมื่อครู่มันทำให้พรินทร์รู้สึกใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม วันนี้เธอตั้งใจที่จะมาพบเขาเป็นพิเศษ โดยก่อนหน้านี้พรินทร์ได้รับการติดต่อจากคุณภากรพ่อของเขา และแรงเชียร์จากคุณภากรที่อยากให้เธอได้คบกับลูกชายของตัวเอง แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่เสียแล้ว สังเกตจากแววตาอันนิ่งเฉยของเขาแสดงออกชัดเจน ว่าไม่ได้สนใจเธอเลย

          “โอเคครับ...คุณมีอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าครับ”

          “ไม่มีแล้วค่ะ งั้นดิฉันคงต้องขอตัวนะคะ”

พรินทร์รู้สึกหน้าชาชั่วขณะ เธอไม่คิดว่าตัวเองจะโดนตอกกลับด้วยความรู้สึกและคำพูดจากชายคนที่พรินทร์แอบปลื้มและหมายตาเขามาตลอด พรินทร์เก็บเขาเอาไปฝันหวานทุกค่ำคืน เธอไม่คิดว่าตัวเองจะต้องอกหักทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ

          “งั้นเชิญครับ เดี๋ยวผมไปส่งครับ”

กวินกานต์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร้อยแปดสิบสองเซนติเมตร พร้อมกับผายมือไปด้านหน้าและก้าวเดินนำไปที่ประตู

          แกร๊ก! ประตูบานใหญ่เปิดออก

          “วีร์”

          “คุณพ่อ!” กวินกานต์ชะงัก เมื่อเขาเปิดประตูออกไปก็พบกับผู้เป็นพ่อที่ยืนรออยู่หน้าประตูราวกับต้องการที่จะจับผิดเขา

          “หนูธารา” ภากรหันไปทักทายกับว่าที่ลูกสะใภ้ของเขา ภากรรู้จักบุตรชายของเขาเป็นอย่างดี เขาเลยต้องใช้แผนสองเพื่อต้องการมัดลูกชายตัวดีของเขาให้อยู่หมัด

          “สวัสดีค่ะคุณอาภากร”

พรินทร์ยกมือไหว้ด้วยอาการมึนงงกับปฏิกิริยาของสองพ่อลูก

          “พ่อจะมาทักทายหนู และชวนหนูทานไปทานมื้อกลางวันด้วยกันสักหน่อย...พ่อจองร้านอาหารไว้เรียบร้อย หนูธาราไปด้วยกันนะ”

          “เอ่อ...ค่ะ” พรินทร์หันไปมองกวินกานต์ เธอไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกเช่นไร เมื่อโดนผู้เป็นพ่อมัดมือชกแบบนี้

          “แต่ผม...”

          “ลูกต้องไป...วีร์” ภากรหันมาสั่งบุตรชาย

          “...” แววตาคมกริบสาดรัศมีแรงกล้า ไปยังบุคคลตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ทันที กวินกานต์ต้องการแสดงให้เธอคนนี้รู้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่พอใจกับการที่ตัวเองต้องโดนบังคับเพราะเธอ...

          [บริษัทอัครกิจวัฒนา]

          “ทางนายเจนภพติดต่อมา จะขอเจรจาเรื่องหุ้นของบริษัทที่เราถืออยู่เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์...คุณธัญญ์จะทำยังไงต่อดีครับ”

          “ผมไม่เจรจาครับคุณมนัส...นายเจนภพไม่มีสิทธิ์ในบริษัทนี้อีกแล้ว ยังไงคุณมนัสช่วยนัดหุ้นส่วนที่เหลือสามสิบเปอร์เซ็นต์ทั้งหมดประชุม ผมจะประกาศจุดยืนของบริษัทนี้ในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหญ่ครับ”

พริษฐ์ผ่อนปรนให้กับนายเจนภพมามากแล้วในส่วนของบ้าน และเขาจะไม่ยอมให้นายเจนภพมาต่อรองอะไรได้อีกแล้ว

          “ครับ...เดี๋ยวผมจะแจ้งให้คุณธัญญ์ทราบอีกทีนะครับ เกี่ยวกับกำหนดการทั้งหมด”

          “ขอบคุณ...คุณมนัสมากนะครับ ที่คอยดูแลและช่วยเหลือครอบครัวของผมมาตลอด”

ถ้าไม่ได้ทนายประจำตระกูลคนนี้คอยชี้แนะและช่วยเหลือ พริษฐ์ล่ะก็ ป่านนี้เขาและครอบครัวก็คงจะย่อยยับไปไม่มีเหลืออย่างแน่นอน

          “ไม่เป็นไรครับคุณธัญญ์ พ่อของคุณฝากให้ผมจัดการดูแลพวกคุณครับ...อีกไม่นานผมก็ต้องขออนุญาตเกษียณตัวเองแล้วนะครับ คุณธัญญ์กับคุณธาราโตเป็นผู้ใหญ่ และสามารถที่จะดูแลบริษัทได้เองอย่างสบายแล้วครับ”

          “เรื่องนี้ผมทราบจากผู้จัดการมาบ้างแล้วครับ ว่าคุณมนัสอยากพักผ่อน ผมได้เตรียมโบนัสและเงินสำหรับการเกษียณของคุณมนัสเรียบร้อยแล้วครับ...ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”

          “ครับ” มนัสมองเด็กหนุ่มที่เขาเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโตอย่างภาคภูมิใจ ถ้าคุณพุฒิพงศ์ยังอยู่ ก็คงจะดีใจไม่น้อยที่เห็นบุตรชายและบุตรสาวของเติบโตมาอย่างดี ถึงแม้จะมีความทุกข์ยากเข้ามาเป็นอุปสรรคแต่หัวใจนักสู้ของเด็กหนุ่มคนนี้ยังคงแข็งแกร่งไม่ยอมแพ้

…………………

          [มหาวิทยาลัยชั้นนำของเมืองไทย]

          “พระพายเป็นอะไร...วันนี้ดูหน้าซีดจัง ไม่สบายเหรอ”

‘นารารัตน์’ หรือ ‘เส้นด้าย’ เอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความแปลกใจ ที่เห็นเพื่อนของเธอดูไม่สดใสเท่าที่ควร

          “พระพายนอนน้อยน่ะ...เลยรู้สึกง่วงนิดหน่อย”

ความจริงมันไม่ได้เป็นเหมือนที่นันท์นลินบอกเพื่อนสาวเลย ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะเรื่องเมื่อคืน เขาร่วมรักกับเธออย่างดุเดือดโดยไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด แต่เธอสิเกือบไม่รอด

          “อืม...วันนี้เส้นด้ายจะชวนพระพายไปหาอะไรกินสักหน่อย สนใจมั้ยจ๊ะ เลิกเรียนแล้วเราไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้วนะ”

          “วันพรุ่งนี้ได้ไหมเส้นด้าย พอดีวันนี้พี่วีร์นัดกับพระพายไว้แล้ว...อีกสักพักคงจะมารับแล้วแหละ”

สิ่งที่นันท์นลินกังวลใจที่สุด ก็คือการเผชิญหน้ากับคนรัก เธอไม่รู้ว่าจะหาวิธีไหนที่จะบอกกวินกานต์เกี่ยวกับเรื่องของเธอได้