ตอนที่ 22 เผชิญความจริง

วันต่อมา...ณ คฤหาสน์หลังใหญ่

          ก๊อก! ก๊อก! เสียงประตูห้องนอนใหญ่ถูกรบกวน

          “คุณหนู คุณหนูตื่นหรือยังคะ สายแล้วนะคะ”

          เงียบ...

          แกร๊ก! ประตูถูกเปิดในเวลาต่อมา

          “คุณหนู”

          “ค่ะ...ป้าน้อย...” เสียงอันแหบแห้งแผ่วเบาขานรับ

          “คุณหนูไม่ไปเรียนหรือคะ นี่ก็สายแล้วนะคะ”

          “พระพายมีเรียนบ่ายค่ะป้าน้อย...”

เมื่อคืน...กว่าที่นันท์นลินจะกลับมาจากบ้านหลังใหญ่นั้นก็ปาไปเกือบตีสอง การเริ่มใช้หนี้ของเธอนั้นเล่นเอานันท์นลินหมดแรงเลยทีเดียว เธอแอบย่องมาในตอนที่เขาหลับ เพราะนันท์นลินไม่อาจเผชิญหน้ากับเขาในตอนเช้าได้

          “เมื่อคืนคุณหนูกลับมาดึกหรือคะ”

กาญจนากวาดสายตามองใบหน้าอันซีดเซียวไร้เครื่องสำอางของคุณหนูเธอ อดสงสารคุณหนูของเธอไม่ได้ อายุเพียงเท่านี้กลับต้องรับภาระอันยิ่งใหญ่ทั้งที่ตัวเองไม่เคยได้ก่อมาด้วยซ้ำ

          “ค่ะ...ป้าน้อย...เอ่อ...เขา”

          “เขาทำร้ายคุณหนูของป้าน้อยหรือเปล่าคะ”

ร่างอวบท้วมรีบเดินเข้าไปหาคุณหนูของเธอทันที

          “ไม่ค่ะป้าน้อย...แต่เขา...เขาตกลงให้พระพายใช้หนี้สัญญาหนึ่งปีค่ะ...โดยพระพายต้อง...เอ่อ...ไปนอนกับเขาค่ะป้าน้อย”

          “อุ้ย...ตายจริง...คุณหนู! นี่คุณพ่อรู้หรือยังคะ”

          “ยังไม่ทราบเรื่องสัญญาค่ะป้าน้อย แต่คุณพ่อก็คงจะรู้อยู่แล้วค่ะ ว่าคุณพริษฐ์เขาไม่ยอมเรื่องนี้แน่นอนค่ะ คุณพริษฐ์ให้ผ่อนผันหนี้สินเดือนละสองล้านค่ะ ใช้เวลาหนึ่งปี แต่ในระหว่างหนึ่งปี ถ้าพระพายทำตัวให้เขาพอใจ เขาก็อาจจะให้พระพายเพิ่มอีกค่ะป้าน้อย”

นันท์นลินพึ่งแน่ใจตัวเองว่าจะสามารถใช้หนี้ได้อย่างแน่นอน เพราะในช่วงบทรักครั้งหลังนั้นมันไม่ได้เจ็บปวดทรมานเหมือนกับครั้งแรก ในทางกลับกันนันท์นลินกลับชอบบทรักนั่นไปอีก เธอมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันไม่ได้เกิดจากความรักเลยสักนิด

          “โถ...คุณหนูของป้า...”

มืออันอวบอูมลูบไล้ไปที่ศีรษะเล็กเบาๆ กาญจนาสงสารคุณหนูเหลือเกิน ตั้งแต่เล็กก็ถูกพรากจากผู้เป็นแม่ โดยไม่รู้เลยสักนิดว่าทั้งหมดทั้งมวลนั้นเกิดจากผู้เป็นพ่อ

          “พระพายทำได้ค่ะป้าน้อย...แต่มีอย่างหนึ่งที่พระพายกังวลที่สุดตอนนี้ก็คือพี่วีร์ค่ะป้าน้อย...พระพายไม่รู้จะบอกกับพี่วีร์ยังไง...พระพายกลัวค่ะ”

นันท์นลินรู้ว่าถ้าความจริงของเรื่องนี้ รู้ถึงหูคนรักของเธอเมื่อไหร่ เรื่องมันจะต้องร้อนเป็นไฟอย่างแน่นอน

          “เรื่องคุณวีร์ป้าคิดว่าเอาไว้ทีหลังนะคะ...มีเรื่องหนึ่งที่ป้าจะถามคุณหนูตรงๆ นะคะ คือ...เอ่อ...คุณหนูมีอะไรกับคุณพริษฐ์แล้ว...และคุณหนูได้ป้องกันหรือเปล่าคะ ป้าน้อยหมายถึงคุณหนูได้ทานยาหรือป้องกันอะไรไว้หรือเปล่าคะคุณหนู”

          “ค่ะ...ป้าน้อย...เรื่องนี้พระพายป้องกันเรียบร้อยค่ะ ป้าน้อยไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พระพายไม่พลาดแน่นอนค่ะ”

นันท์นลินจะใช้ยาฉุกเฉินทุกครั้งไม่ได้แน่นอน เธอคงต้องหาวิธีป้องกันแบบอื่น ถ้านันท์นลินพลาดไปเมื่อไหร่ เขาอาจจะคิดว่าเธอจะจับเขาอย่างแน่นอน เงื่อนไขสำหรับเธอกับเขานั้นมันแค่การใช้หนี้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

          “โล่งอกไปที...ป้าน้อยก็กังวลกลัวว่าคุณหนูจะไม่ได้ป้องกันซะอีก...ป้าน้อยห่วงคุณหนูนะคะ ป้าเองก็ไม่รู้จะช่วยคุณหนูได้ยังไง”

          “ไม่เป็นไรค่ะป้าน้อย พระพายคิดว่าระยะเวลาแค่ปีเดียวมันไม่นานเลยค่ะ ถ้าพระพายใช้หนี้ให้เขาหมดแล้ว พระพายก็จะเป็นอิสระค่ะ”

          “โธ่...คุณหนู”

.....................

          [ห้องทำงานกวินกานต์]

          “พ่ออยากให้วีร์ไปพบเธอหน่อย...เธอเป็นบริษัทคู่ค้ากับเรานะ...ต่อไปเราจะต้องติดต่อเรื่องนี้กับบริษัทของเธอบ่อยๆ อยู่แล้ว”

ภากรพยายามโน้มน้าวบุตรชาย เขาต้องการแยกลูกชายออกจากลูกสาวของนายเจนภพ ซึ่งตอนนี้เขารู้มาว่าทางนั้นเกือบล้มละลายหมดตัวแล้ว

          “ทำไมผมต้องไปพบด้วยครับพ่อ จริงๆ ให้เลขาไปก็ได้นี่ครับ...เธอเป็นใครมาจากไหนหรือครับ”

กวินกานต์ได้ครุ่นคิดถึงแต่เรื่องของคนรักเพียงอย่างเดียว เขาจะต้องหาวิธีช่วยคนรักเขาให้จงได้

          “พ่ออยากให้วีร์ไปเจอเธอหน่อย ไม่นาน...อีกครึ่งชั่วโมงเธอจะมาที่นี่ พ่อนัดเธอมา และพ่อเตรียมห้องรับรองไว้แล้ว ยังไงวีร์คงไม่ทำให้พ่อเสียหน้านะ เรื่องการวางโครงสร้างของอุตสาหกรรมที่จะเปิดใหม่ของบริษัทเรา พ่ออยากให้วีร์หารือกับเธอหน่อย”

          “ตกลงครับพ่อ”

กวินกานต์รู้ทันพ่อของเขา พ่อต้องการให้กวินกานต์คบผู้หญิงคนใหม่ ครอบครัวของนันท์นลินตอนนี้อยู่ในขั้นวิกฤตน่าจะล้มละลายในไม่ช้า เขาจะต้องรีบหาวิธีที่จะช่วยคนรักให้ได้

          ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

          “เชิญค่ะ...ท่านประธานรอด้านในแล้วค่ะ”

          “ขอบคุณค่ะ”

พรินทร์ตอบกลับเลขาสาวสวยออกไป วันนี้เธอมาติดต่อพบปะลูกค้าคนสำคัญของเธอ เขาคนนี้คือคนที่เธอแอบปลื้มมานาน หลายครั้งหลายคราที่เธอเจอเขา เธอเก็บความรู้สึกชอบนี้ไว้เพียงฝ่ายเดียว จนกระทั่งพรินทร์ได้มีโอกาสติดต่อร่วมการทำธุรกิจกับบริษัทคุณภากร และเขาก็เป็นลูกชายจึงทำให้เธอได้เจอเขาในวันนี้

          แกร๊ก!! ประตูห้องทำงานใหญ่เปิดออกโดยเลขา

          “ท่านประธานคะ...คุณพรินทร์ตัวแทนบริษัทอัครกิจวัฒนามาแล้วค่ะ”

          “เชิญ”

          “สวัสดีค่ะ” พรินทร์กล่าวคำทักทายชายหนุ่มตรงหน้าเธอ โดยไม่ได้ยกมือไหว้แต่อย่างใด เพราะเธอรู้ว่าผู้ชายที่อยู่หน้าเธอนั้น อ่อนกว่าเธอสองปี ดังนั้นพรินทร์คิดว่าคงไม่จำเป็นที่จะต้องทำแบบนั้น

          “สวัสดีครับ...คุณพรินทร์...เชิญนั่งครับ”

กวินกานต์ลุกขึ้นกล่าวคำทักทายตอบกลับไป พร้อมกับผายมือเชื้อเชิญคนที่พ่อของเขาหมายมั่นให้กวินกานต์สานสัมพันธ์ฉันท์คนรัก

          “ขอบคุณค่ะ”

พรินทร์ตะลึงกับชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ใกล้กับเธอแค่เอื้อม ปกติพรินทร์เคยเห็นหน้าเพียงไกลๆ ไม่คิดว่าเธอจะได้อยู่ใกล้กันขนาดนี้ ใจของเธอเต้นรัวเร็วขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน เมื่อสบตากับดวงตาคมเข้าอย่างจัง

          “บริษัทของเรามีความสนใจที่จะเปิดสาขาใหม่ในอีกไม่ช้า เพราะฉะนั้นการวางฐานระบบของอุตสาหกรรมของบริษัทคุณที่เสนอมานั้น ทางบอร์ดของบริษัทลงมติกันเรียบร้อยแล้วครับ ว่าเราจะเลือกบริษัทของคุณ”

กวินกานต์เปิดฉากการเจรจาทางธุรกิจทันทีไม่รอช้า เขาต้องการให้งานนี้ผ่านพ้นไปโดยเร็ว เพราะเสร็จจากงานนี้เขาจะต้องไปหาหวานใจของเขาต่อ

          “ค่ะ...ทางบริษัทเราได้นำเสนอโปรเจกต์มาด้วยค่ะ เป็นไฟล์วีดีโอนำเสนอมา ไม่ทราบว่าคุณได้รับชมหรือยังคะ?”