บทที่ 28 ทุกสิ่งทุกอย่างหมุนวน

บทที่ 28

วันหยุดยามบ่ายของวันอาทิตย์ ฝนตกยังพรำลงมาตั้งแต่เช้ามืด ร่างบอบบางยืนนิ่งตรงหน้าต่างห้องนอน มองบ้านเก่าหลังเล็กของพสุธา

สภาพภายนอกทรุดโทรมจนแทบเข้าไปไม่ได้ มือเรียวกำขอบหน้าต่างครุ่นคิดข้อตกลง ประโยคยังดังก้องอยู่ในหัวไม่สามารถสลัดมันออกไปได้

รุนแรงและป่าเถื่อน! ระยะเวลาหนึ่งปี!

และที่เธอแปลกใจอีกอย่างคงจะความร่ำรวยของพสุธาที่เขาต้องแลกมาเพื่อให้ได้ตัวเธอ ซึ่งอันที่จริงมันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเธอเองก็รู้ตัวดีว่าเธอพร้อมเสมอสำหรับพี่แทน

ร่างเล็กโอบกอดตัวเอง ริมฝีปากหนาร้อนแรงแผดเผา ไม่มีความอ่อนหวานหลงเหลือ ตอนนี้เธออายุยี่สิบเจ็ด เธอรู้ว่าพสุธาต้องการอะไร

ร่างบอบบางนั่งลงที่ขอบเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มาจากบนโต๊ะเล็ก เลื่อนเบอร์โทรศัพท์ที่เธอขอมาจากป้าพรพิศแล้วพิจารณาอีกครั้ง

ถ้าเธอกดเบอร์โทรออกนั่นหมายความว่าบางอย่างกำลังเปลี่ยนเธอไปตลอดกาล แต่ถ้าเธอเลือกที่จะไม่กด เธอจะอยู่ที่เดิมกับความเปลี่ยวเหงาในยามค่ำคืน

ใจนึกภาพในอีกหนึ่งปีนับจากนี้ ข้างกายเธอจะมีพี่แทนอยู่เคียงข้างให้ความอบอุ่นบนเตียง เธออาจเก็บเกี่ยวความทรงจำไว้เพื่อในวันที่เธอเปลี่ยวเหงาเธอจะมีบางสิ่งให้ระลึกถึง

ติ๊ด ติ๊ด!!

ฝ่ามือชื่นเหงื่อกำโทรศัพท์แน่น พยายามควบคุมสติไว้ให้มากที่สุด

“สวัสดีครับ”

เสียงทุ้มต่ำในโทรศัพท์ก้องกังวาลกว่าปกติ

“ฉันเองค่ะ ฉันโทรมาบอกว่าเรื่องที่คุยไว้..”

“ว่าไง”

“ฉันตกลง”

“ดี พรุ่งนี้ย้ายของมาอยู่ที่โรงแรมได้เลย”

“ไม่ ไม่ได้ ฉันมีป้าพิศและน้องสาวที่ต้องดู”

“ไม่ บัวต้องย้ายออกมา พี่ไม่ยอมให้แม่พี่รู้เด็ดขาดว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่”

เธอเม้มปากนิ่งไม่พอใจ แต่อำนาจต่อรองของเธอช่างน้อยนิด

“ถ้างั้นบัวขอกลับมานอนบ้านอาทิตย์ละครั้ง”

“ได้ อ้อ บัวต้องออกจากงานแล้วมาอยู่กับพี่เต็มเวลา”

“แต่ฉันต้องทำงาน ฉันมีรายจ่ายที่ต้องจ่าย!”

“บ้าน่ะสิ นี่บัวคิดว่าพี่จะยอมให้ผู้หญิงของพี่ต้องออกไปทำงานอย่างนั้นเหรอ สิ่งที่พี่ต้องการจากบัวคือ เต็มเวลา นั่นหมายความว่าเมื่อไรที่พี่แข็งโด่ขึ้นมาอย่างเช่นตอนนี้แค่ได้ยินเสียงบัว พี่ก็แข็งจนเจ็บเป็นบ้าแล้ว พี่ยังต้องรอให้บัวทำงานเสร็จแล้วถึงค่อยเอากันอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง!! บัวต้องออกจากงาน พี่จะจัดการค่าใช้จ่ายในบ้านเอง”

เสียงทุ้มดังก้องพูดยืดยาวจนเธอแทบจับใจความไม่ได้ แต่โดยรวมที่เขาหมายถึงก็คือให้เธออกจากงานและเขาจะออกค่าใช้จ่ายของบ้านหลังนี้เอง

“ฉันไม่อยากรบกวนคุณ เอาแบบนี้แล้วกัน ฉันทำงานบนสำนักงานก็ได้”

“บัว!! พี่ไม่ใช่พวกสมภารกินไก่วัดหรอกนะ ที่พอพักเที่ยงก็รีบพาเลขาสาวขึ้นห้องอย่างเร่งรีบ ออกจากงานสะ! แล้วพรุ่งนี้เก็บเสื้อผ้ามาอยู่ที่โรงแรม พี่พูดแค่นี้”

ตากลมโตมองโทรศัพท์ที่พสุธาวางสายไปแล้วหลังจากทิ้งคำสั่งสุดท้ายไว้

บ้าจริง

คนร่างเล็กสบถในใจอีกแล้วทั้งที่ไม่เคยทำ เพราะเขาคนเดียว พี่แทน

แต่ในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว เธอควรออกจากเกราะกำบังที่ใช้ป้องกันตัวเอง ในเมื่อเวลานี้ไม่มีอะไรจะเสีย ไม่ว่าชื่อเสียงหรือเงินทอง มีแต่ได้กับได้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะเดินหน้าต่อไปเป็นไงเป็นกัน

เวลาเดิมของเช้าวันจันทร์ที่บุษยามักมาทำงานเป็นประจำไม่เคยขาดมาหลายปีแล้ว เพียงแต่วันนี้เธอหอบหิ้วกระเป๋ามาด้วยหนึ่งใบสำหรับการอยู่หนึ่งสัปดาห์แล้วตั้งใจว่าจะกลับไปซักที่บ้านในวันอาทิตย์

“อ้าว พี่บัวคะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อเดินมาถึงหน้าแผนกต้อนรับ เธอโทรศัพท์ขึ้นไปหาพสุธาแล้วแต่เขาไม่รับสาย

“พะ พี่มีธุระกับคุณพสุธา รู้ไหมเขาอยู่ห้องไหน”

บุษยากัดฟัน ซึ่งอันที่จริงคราแรกเธออยากจะเข้ามาอย่างเงียบ ๆ  แต่เมื่อคิดไปคิดมาอย่างไรเสียคนในโรงแรมย่อมรู้อยู่ดี ฉะนั้นเธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปถามเลยจะดีกว่า

“อ้อ นายหัวสั่งไว้แล้วค่ะ”

มือเล็กรับกุญแจมาจากน้องแผนกต้อนรับพวงแก้มแดงก่ำ แล้วรีบเดินตรงไปยังลิฟต์ทันที มองเลขบนกุญแจห้องแบบคีย์การ์ด เป็นห้องชั้นบนขนาดใหญ่มีห้องรับแขกในตัว

ก้าวเท้าเข้าลิฟต์หัวใจเต้นรัวจนต้องยกมือขึ้นทาบตรงหน้าอกด้านซ้ายขณะที่กดชั้นบนแผงควบคุมภายในลิฟต์ เลือดสูบฉีดทั่วร่างเมื่อลิฟต์พาเธอขึ้นสู่ที่สูง

ติ๊ง!

ประตูลิฟต์เปิดออกเธอจึงพาร่างผอมบางและกระเป๋าเดินไปห้องพัก หยุดยืนหน้าห้องเพียงครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเคาะประตูแทนการใช้คีย์การ์ด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

เงียบสนิท

คิ้วเรียวสวยขมวดครุ่นคิด หรือว่าเขาจะไม่อยู่ข้างในห้อง บุษยาจึงใช้คีย์การ์ด เวลาห้านาฬิกายังเช้ามืดเกินกว่าที่พระอาทิตย์จะตื่นนอน แสงภายในห้องแทบไม่มี เครื่องปรับอากาศเดินเงียบ แต่เธอได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบามาจากทางห้องนอน

พี่แทนหลับสนิท!

บุษยาวางกระเป๋าลงที่พื้นหน้าห้องแล้วปิดประตูถอดรองเท้าออก เดินเท้าเปล่าตรงไปยังห้องนอนที่อยู่ถัดไปแบบไม่มีประตูกั้นห้อง

ร่างของชายร่างสูงใหญ่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง กายแกร่งนอนกระสับกระส่ายไปมา เธอเห็นแผ่นหลังเขาขยุกขยิกและมีเสียงร้องในลำคอ

เพ่งมองให้ดีจึงเห็นว่าร่างแกร่งกำลังละเมอและค่อนข้างฝันร้าย  ตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ด้วยความอยากรู้กระทั่งใกล้กับตัวเขา ผ้าห่มเลื่อนลงจากลำตัวคลุมสะโพกสอบเปลือยเปล่า แผ่นหลังกว้างสีเข้มเลือนลางท่ามกลางความมืดสลัว

มือเล็กเปิดไฟหัวเตียง หน้าคมเข้มบิดเบี้ยวคล้ายเจ็บปวด คิ้วขมวดเป็นปม ไรผมชื้นเหงื่อแม้ว่าเครื่องปรับอากาศทำงานจนเย็นฉ่ำ ไหล่กว้างของเขาสะท้านขึ้นลง ดวงตาหวานคมกวาดสายตามองเหงื่อไหลลงบนบ่าไปบนแผ่นหลังที่มีแต่รอยแผลเป็น

มือเล็กยกขึ้นอุดปากตัวเองกลั้นเสียงร้องตกใจ ก้มลงไปใกล้ดูให้ถนัดตา รอยแผลเป็นริ้วใหญ่เล็กจำนวนมากแสดงว่าตอนที่ได้รับบาดเจ็บไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกวิธีหรืออาจจะปล่อยให้มันเป็นแผลติดเชื้อรุนแรง

นิ้วสั่นเทายกขึ้นแตะที่รอยแผล ใจเจ็บปวดเมื่อเห็นและรู้ว่าแผลพวกนี้คงเกิดขึ้นเมื่อตอนที่เขาลงเรือเถื่อน พ่อของเธอทำให้เขาเจ็บปวดซึ่งมันสมควรแล้วที่เขาจะโกรธแค้น

“ว้าย!!”

ร่างบางถูกคนร่างโตโอบเข้าเอวเหวี่ยงกลับลงที่นอนพร้อมกับมีดที่ยกขึ้นจ่อตรงลำคอระหง ตากลมเบิกกว้างตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก จ้องหน้าแกร่งบิดเบี้ยวตามแรงอารมณ์ มือสีเข้มกำมีดเล็กแน่นจนขึ้นเส้นเอ็น ฝ่ามืออีกข้างกดไหล่เล็กของเธอไว้จมลงฟูก มือเล็กจับข้อมือแกร่งสบตาสีฟ้าจัดเข้มข้น

“นายหัว”

เธอจ้องดวงตาที่กระพริบถี่ก่อนที่คนร่างโตจะสบถออกมาแล้วถอยออกจากร่างเล็กวางมีดไว้ที่หัวเตียงดั่งเดิม

พสุธายังนัยน์ตาพร่าเลือน ฝันร้ายเหมือนเช่นเคย ฝันที่ตามหลอกหลอนจากการอยู่บนท้องทะเลมานานเกินไป ในฝันเขากำลังจ้วงแทงมีดพกกรีดลงเนื้อแน่นมัดกล้ามหนึ่งในคนบนเรือที่มีชะตาเช่นเดียวกันกับเขา แต่เขาต้องแทงเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอดต่อไป

“พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ”

คนร่างเล็กลุกนั่ง ใบหน้าหวานแม้ยังตกใจแต่เธอห่วงใยคนร่างโตมากกว่า ขยับเข้าไปใกล้เอื้อมมือสัมผัสท่อนแขนเปียกเหงื่อ

“ไม่เป็นไรค่ะ บัวหายตกใจแล้ว”

สติเริ่มกลับมาอีกครั้ง นัยน์ตาสีฟ้ากวาดตามองแสงจากพระอาทิตย์ยามเช้าสีทอง ลมหายใจเริ่มกลับมาเป็นปกติ ก้มลงมองมือเล็กบนท่อนแขนกำยำ มือเล็กค่อนข้างหยาบ เขาจับมือเธอดึงแรงเข้ามาใกล้

“เดี๋ยวค่ะนายหัว”

“เลิกเรียกว่านายหัวได้แล้ว ทำไมมือบัวเป็นแบบนี้”

คนร่างเล็กขืนแรงดึงมือกลับแต่สู้แรงไม่ไหว ดึงจนเธอเกือบขึ้นไปนั่งบนตัก

“ปล่อยได้แล้วค่ะ มันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ก็แค่ สากนิดหน่อย”

เขาเงยหน้าขึ้นจากมือเล็ก ลูบไล้ทั่วฝ่ามือของเธอ ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบฝ่ามือของเธอจนทั่ว

กายแกร่งเปลือยเปล่าทั้งตัว มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวที่ห่อหุ้มสะโพกสอบอยู่ หน้าหวานแดงซ่านจนถึงลำคอรีบเบี่ยงตัวออก แต่คนร่างโตกลับโถมน้ำหนักลงบนร่างเธอทันทีจนนอนหงาย

“เดี๋ยวค่ะ นายหัว นี่มันเช้าแล้ว คุณต้องไปทำงาน”

“บอกให้เลิกเรียกนายหัวได้แล้ว”

ดวงตากลมเบิกกว้างไหวระริกยามใบหน้าแกร่งลอยอยู่ด้านบน ลมหายใจรดกันและกัน ผมหยักศกสีเข้มย้อยลงมาปรกใบหน้าคม ผมเขายาวกว่าที่คาดไว้ จมูกหักทำให้หน้าแกร่งดูกร้าวกระด้างแต่กลับส่งให้ใบหน้าหล่อดิบเถื่อน

ทุกอย่างพร่าเลือนยามใบหน้าเคลื่อนลงมา แสงจากโคมไฟสีเหลืองนวลทำให้เกิดเงาพาดหน้าคมเข้ม

จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็หมุนวนด้วยอารมณ์พิศวาสแรงกล้า ยามริมฝีปากหนาอุ่นจนร้อนครอบครองเธอทั้งหมด