13

“นิโคลัส...นี่คุณจะทำอะไร”

“ตอนแรกผมคิดว่าจบงานจะเริ่มสัญญาที่ให้คุณชดใช้หนี้ แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ต้องกลับไปที่งาน... คุณต้องไปกับผมเดี๋ยวนี้!”

“นิโคลัส...อย่านะคะ!”

ภิณไลย์ญาพยายามยื้อสุดเรงด้วยการดึงแขนเสื้อของเขาไว้แน่นและขืนตัวเองไม่ยอมให้เขาลากตัวออกไปจากลิฟท์เมื่อประตูเปิดออกที่ชั้นใต้ดิน แต่ก็ดูเหมือนความพยายามนั้นจะไร้ผลเพราะมือหนาหนักราวคีมเหล็กของนิโคลัสมีพลังมากเกินกว่าหญิงสาวจะต้านไหว เขาดึงข้อมือบางจนร่างเล็กเซตามออกไป ชายหนุ่มแสดงความหยาบร้ายเหมือนกำลังฉุดกระชากผู้หญิงตัวเล็กที่ไม่มีทางสู้ และเมื่อออกไปด้านนอกร่างสูงก็เหนี่ยวภิณไลย์ญาไว้ในอ้อมแขน ตรึงเธอไว้ด้วยกำลังที่มีมากกว่าแม้ว่าร่างอรชรจะพยายามขัดขืนแต่เธอก็ได้เพียงเข่นเขี้ยวใส่

 “นิค...ไม่!...คนบ้า...ปล่อยฉันนะ!”

“หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้เลยเนเน่”

“คุณสั่งฉันไม่ได้”

“เป็นลูกหนี้อย่าบังอาจมาขัดคำสั่งผม!”

เสียงคำรามลั่นพร้อมกับที่เขาดันตัวเธอจนหลังชนผนังตึก นิโคลัสดันตัวเข้าหาและภิณไลย์ญามองข้ามไหล่กว้างเห็นชายร่างใหญ่สองคนยืนอยู่ที่รถสปอร์ตสีดำเป็นมันเงาห่างจากที่นั้นไม่ไกล เธอหอบหายใจขณะมือทั้งสองถูกตรึงไว้ด้วยมือหนาหนักจนแน่น เขากดข้อมือบางจนเจ็บร้าวขึ้นไปถึงหัวไหล่ หญิงสาวภาวนาให้มีใครสักคนผ่านมาหากก็ไม่เห็นเงาของใครนอกจาก คนของเขา นิโคลัสก้มหน้าลงไปจนปลายจมูกโด่งฝังลงบนแก้มซีด

“ยังมีข้อตกลงระหว่างเราอีกหลายอย่างและอย่างแรกคือการที่คุณต้องทำตามคำสั่งของผม”

“คุณทำเกินไปแล้ว...ทำเกินไปแล้วจริงๆ”

“ไม่เลย”

เขาคำรามลึกในลำคอและกดแนบริมฝีปากร้อนกับโหนกแก้มของภิณไลย์ญาที่ตอนนี้เมคอัพเลอะเลือนเพราะถูกเหงื่อกลบ ร่างน้อยสั่นเทิ้มนัยน์ตารื้นน้ำแดงก่ำ เธอได้ยินเสียงห้าวหัวเราะหยัน

“นี่มันยังน้อยเกินไป ยังไม่คุ้มกับเงินของผมที่เสียไปตั้งสามล้านดอลล่าห์ คุณควรทำตัวให้สมกับราคาค่าตัวสักหน่อย”

“คุณมองฉันเป็นอะไร เป็นสัตว์เลี้ยงราคาแพงที่คุณซื้อไปไว้ทรมานเล่นอย่างนั้นหรือนิโคลัส”

“ก็เลือกเอา! อยากเป็นสัตว์เลี้ยงราคาแพงหรืออยากจะเป็นทาสที่รู้จักเจียมตัวกันล่ะ ถ้าไม่เลือกทั้งสองอย่างคุณก็เป็นแค่สิ่งมีชีวิตแต่ไร้จิตวิญญาณก็เท่านั้น”

“แค่นี้ฉันก็เหมือนไม่ใช่คนแล้วนิโคลัส!”

ภิณไลย์ญาออกแรงผลักร่างสูงออกห่าง ชายหนุ่มถอยหลังไปสองสามก้าว เขากระชับเสื้อสูทราคาแพงระยับและมองร่างบางตรงหน้าอย่างเหยียดแคลนแม้ว่าเธอกำลังหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บแค้น ปากบางสั่นระริก เธอไม่เคยเกลียดใครมากขนาดนี้หากก็ต้องยอมจำนนด้วยภาวะบีบคั้นเกินจะต้านไหว ถ้าหากพิทย์ไม่เจ็บเจียนตาย ถ้าหากเธอไม่เจอกับคริสต์ก็คงไม่ต้องมาพบกับผู้ชายเลือดเย็นและหยิ่งผยองอย่าง  นิโคลัส ซาเวีย เขาเลิกมุมปากขณะสันกรามนูนขึ้น

“ผมคิดว่าคุณคงไม่โง่พอที่จะทิ้งโอกาสช่วยชีวิตน้องชายด้วยการปฏิเสธข้อเสนอของผมเพราะถึงยังไงคุณก็ต้องยอมก้มหน้ารับมันอยู่ดี!”

ร่างสูงสง่าคว้าข้อมือบางไว้อีกครั้งก่อนกระชากร่างเล็กให้เดินตามเขาไปที่รถสปอร์ตคันงามซึ่งมีบอดี้การ์ดร่างใหญ่ยืนคุมอยู่ที่นั่น คนของเจ้าพ่อธุรกิจยานยนต์ทั้งสามขยับออกห่างราวกับรู้หน้าที่เมื่อนิโคลัสเข้าไปเปิดประตูและบังคับให้พริตตี้สาวเข้าไปนั่งในรถด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เธอนั่งเกร็งและกำหมัดแน่นกระทั่งชายหนุ่มสตาร์ทเครื่องยนต์ดังกระหึ่มก่อนบึ่งออกจากชั้นจอดรถใต้ดินด้วยความเร็ว ภิณไลย์ญานั่งนิ่ง เธอเม้มปากเข้าหากันแน่นสนิท หลายต่อหลายครั้งที่ได้ยินเสียงระบายลมหายใจของคนหลังพวงมาลัยซึ่งเหยียบคันเร่งจนตัวเลขบอกไมล์บนหน้าปัดดิจิทัลทะยานขึ้นสูงแม้อยู่บนถนนกลางกรุงที่การจราจรยังหนาแน่น

“คงเห็นแล้วสินะเนเน่?”

เขาตั้งคำถามขึ้นเมื่อรถติดไฟแดงแรกหลังออกจากตึกออโต้โชว์ ภิณไลย์ญายังนั่งนิ่งและได้ยินเขาลั่นคำถามอีกครั้ง

“ผมถามไม่ได้ยินหรือไง?”

“คุณถามอะไร” เธอตอบเสียงสั่นแต่สายตายังจ้องไปเบื้องหน้าขณะตัวเกร็งตั้งแต่ลำคอถึงปลายเท้า

“คุณคงเห็นคู่หมั้นของคริสต์แล้วสินะ...ลาริสา...เธอเป็นลูกสาวของนักธุรกิจชื่อดังชาวรัสเซียและมีเชื้อสายเวียดนามกับฝรั่งเศส พึ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยเยล สถาบันการศึกษาชื่อดังด้านกฎหมายของอเมริกา”

“ค่ะ...เธอสวยมาก”

“และเหมาะสมมากกับคริสต์”