20

“บอกแล้วว่าอย่าท้าทาย เพราะคุณอาจจะตายเพราะถูกจูบจนหายใจไม่ทันแบบนี้ไง!”

หน้าสวยสะบัดจนหลุดจากปลายนิ้วแกร่ง ภิณไลย์ญาอยากกรีดร้องด้วยความเจ็บความอายจนแทบแทรกแผ่นดิน คนตัวโตไม่ยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ เขาอยู่เหนือเธอ ร่างกายหนักอึ้งนั้นทำให้หญิงสาวร้อนผ่าวจนเนื้อตัวเป็นสีชมพูเข้ม อุ้งมือแกร่งอีกข้างยังกดข้อมือทั้งสองของเธอไว้เหนือศีรษะ หน้าคร้ามเข้มก้มลงไปหา อีกนิดเดียวที่ปลายจมูกโด่งเกือบชนแก้มเนียนสีกุหลาบ นิโคลัสยกยิ้มอย่างผู้ชนะเหมือนเคยแต่ในส่วนลึกเขากลับไม่ได้รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงแรงหายใจหอบหนักของเธอ ได้ยินเสียงกระแอมออกมาเล็กน้อย เมื่อครู่ถ้าเขาเผลอออกแรงกดลำคอระหง ภิณไลย์ญาอาจตายคามือเขาเพราะอารมณ์ชั่ววูบก็เป็นได้

เขาเกลียดชังเธอได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ...มันยังเป็นคำถามที่วนเวียนในใจ เขาคลายข้อมือบางในที่สุด แต่ก่อนจะขยับตัวลงจากร่างเล็กชายหนุ่มเผลอมองความผุดผาดบนเรือนร่างอ้อนแอ้น ภิณไลย์ญาตัวเล็กกว่าเขามากก็จริงแต่กลับเต็มไปด้วยสัดส่วนเย้ายวน นิโคลัสไม่ได้ตั้งใจหากทว่าทุกตารางความเป็นหญิงอวดเนื้อนวลเปล่งปลั่งราวกลีบดอกไม้กลางสายฝน

“คริสต์โทรมาหาคุณกี่ครั้งแล้ว”

เขาตั้งคำถามขณะผละจากร่างน้อยและเลื่อนตัวไปนั่งหันหลังให้ที่ขอบเตียง เขาบังคับตัวเองไม่ให้ใส่ใจ ขณะเดียวกันภิณไลย์ญาก็รีบคว้าผ้านวมมาปกปิดเรือนร่างเปล่าเปลือย หญิงสาวเกิดอาการสั่นสะท้านขึ้นมา เธอไม่เคยอับอายกับอะไรมากขนาดนี้มาก่อน

“ว่าไง! ผมถามว่าคริสต์โทรหาคุณกี่ครั้งแล้ว”

เขาถามเสียงดุดันโดยไม่ยอมหันกลับมามอง หญิงสาวนึกอยากเอาผ้าคลุมโปงแล้วทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้นแต่ก็ต้องตอบกลับไปเสียงแข็ง

“หลายครั้งแล้ว...แต่ฉันไม่เคยรับโทรศัพท์ของเขา”

“ท่าทางมันจะหลงคุณเอามาก ๆ เลยนะ”

คราวนี้เขาหันกลับมาและจ้องมองเธอด้วยสายตาเหยียดชัง ภิณไลย์ญารู้สึกราวกับว่าถูกนิโคลัสเฆี่ยนตีด้วยท่าทีหมิ่นแคลนของเขา

“หึ! จะไม่ให้มันหลงคุณถึงขนาดนี้ได้ยังไง ก็ในเมื่อคุณมันน่า...”

“อย่ามาคิดอะไรบ้าๆ นะ!” ภิณไลย์ญาแหวกลับ “คุณมันก็ไม่ต่างจากพวกมีเงินที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น”

“ก็ถ้าผู้หญิงแบบคุณไม่เสนอตัวให้ไอ้เศรษฐีพวกนั้นเล่นมันจะพาคุณไปเล่นมั๊ย”

“ฉันไม่เคยขายตัวให้ใคร”

“แต่ผมก็ซื้อคุณได้”

“ฉันถูกบังคับ!” ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ภิณไลย์ญาสะกดตัวเองไม่ให้น้ำตาไหล เธอจ้องหน้าเขาไม่ยอมลงให้

“นิโคลัส...คนอย่างคุณไม่เคยเห็นหัวใคร ฉันได้แต่บอกตัวเองว่าคุณมันคนไม่มีหัวใจ ไม่อย่างนั้นคงไม่ดูถูกและใช้เงินซื้อชีวิตคนอื่นง่าย ๆ แบบนี้”

“ผมซื้อทุกอย่างที่อยากซื้อ หรือคุณคิดว่าเงินซื้อไม่ได้ทั้งหมด อย่างน้อยก็ชีวิตน้องชายของคุณ...อ้อ...คุณคงยังไม่รู้ความคืบหน้าเรื่องการรักษาน้องชายสินะ หมอแจ้งมาว่าอาการทางสมองของเขาดีขึ้นมาก จะไม่ขอบคุณผมสักคำเลยหรือสำหรับน้ำใจที่อุตส่าห์หยิบยื่นให้ เพราะดู ๆ แล้วผู้หญิงอย่างคุณคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า...เอาตัวเข้าแลกเงิน”

น้ำเสียงเยาะหยันเหมือนคมมีดกรีดซ้ำลงบนความเจ็บปวดของหญิงสาว ภิณไลย์ญานิ่งไปชั่วลมหายใจก่อนเค้นเสียงผ่านลำคอแห้งผาก

“ขอบ...คุณ”

จบคำนั้นใบหน้างามก็ผินไปทางอื่น นิโคลัสแสดงสีหน้าเหมือนว่าพอใจก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกือบร้อยแปดสิบเซ็นติเมตร หน้าคร้ามเข้มยังถมึงทึงและบรรยากาศรอบ ๆ ตึงเครียด ไม่ว่าอย่างไรความรู้สึกระหว่างภิณไลย์ญาและพี่ชายของคริสต์ก็ยังคงขมวดแน่นเหมือนเกลียวเชือกที่ยิ่งนับวันก็ยิ่งรัดแน่นจนคลายไม่ออก ร่างสูงระบายลมหายใจออกมาเบาๆ

“อีกไม่กี่วันคริสต์จะหมั้นกับลาริสา หวังว่าคุณคงจะไม่อัดอั้นจนต้องหาทางหนีออกไปจากที่นี่เสียก่อน และผมต้องขอแสดงความเสียใจล่วงหน้าสำหรับความคาดหวังที่คุณคงอยากเป็นคู่หมั้นของคริสต์มากกว่าจะแค่มาเป็น...ผู้หญิงของผม”

นิโคลัสทิ้งท้ายด้วยคำเหน็บแนมก่อนเดินออกไป ภิณไลย์ญาแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หญิงสาวเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่หล่นแตกกระจายบนพื้นเพราะฝีมือของจอมอสูรร้าย เธอได้แต่ข่มใจและอดทน คิดว่าเมื่อทุกอย่างผ่านไปเธอก็จะได้เป็นอิสระเสียที

ภิณไลย์ญาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ทั้งที่หลับ ๆ ตื่น ๆ ตลอดทั้งคืน เธอยังไม่ชินกับเสียงคลื่นทะเลที่สาดซัด แม้จะชอบทะเลมากแต่เมื่อต้องมานอนในบ้านใกล้ชายฝั่งกลับต้องนอนฟังเสียงคลื่นตลอดทั้งคืน ไหนยังจะเรื่องที่คิดไม่ตก เธอเป็นกังวลเรื่องครอบครัว แม่และน้องชาย และเรื่องที่เธอยังอดคิดถึงไม่ได้คือเรื่องของคริสต์