33

“จริงเหรอคะ...อืม...แดดี๊คงงานยุ่งมาก”

“เนเน่รู้ได้ยังงายคะว่าแดดี๊ยุ่งมาก”

“ก็แดดี๊เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่มาก ๆ งานก็ต้องเยอะมากตามนะสิคะ แต่จริง ๆ แล้วแดดี๊รักและเป็นห่วงราชินีเมร่ามากเลยนะคะ”

“บางครั้งแดดี๊ก็ดุมาก แดดี๊ไม่เคยพาหนูไปเที่ยวที่ไหนเลย”

“แล้ว...โซอี้อยากไปไหนล่ะคะ”

“หนูอยากไปเที่ยวที่ตึกหลาย ๆ ชั้น มีของเด็กเล่น มีเสื้อผ้าเยอะๆ มีขนมอร่อยๆ ด้วย”

“เขาเรียกห้างสรรพสินค้า ถ้ามีโอกาสลองขอแดดี๊ไปดูสักครั้งซีคะ”

พอเธอพูดจบหนูน้อยก็มีสีหน้าตกและตอบเสียงเศร้าๆ ขณะส่ายหน้าเล็ก ๆ ไปมา

“แดดี๊ม่ายเคยพาหนูไปไหนเลยค่ะ หนูอยากไป...ห้างสรรพสินค้า”

“แต่ลูกก็ไม่เคยบอกแดดี๊เลยนะว่าอยากไป” เสียงที่แทรกเข้ามาทำให้ทั้งภิณไลย์ญาและโซอี้หันไปมองพร้อมกัน นิโคลัสก้าวเข้ามาและหยุดยืนข้าง ๆ เด็กหญิงที่เงยหน้ามองด้วยสีหน้าประหลาดใจก่อนที่เขาจะย่อตัวลงนั่งเพื่อพูดคุยในระดับความสูงที่เท่า ๆ กับหนูน้อย ชายหนุ่มลูบเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายยามต้องแดดนุ่มลื่นเบา ๆ นัยน์ตาสีทองแดงเข้มบนใบหน้าคร้ามคมอ่อนโยนยามจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้า โซอี้เอียงคอและพูดว่า

“แดดี๊ว่ายังงไงนะคะ”

“แดดี๊พูดว่าลูกไม่เคยบอกแดดี๊เลยว่าอยากไปที่ไหน เมื่อกี๊แดดี๊ได้ยินว่าลูกอยากไปห้างสรรพสินค้าใช่ไหม”

โซอี้พยักหน้า “ช่ายค่ะ แต่แดดี๊ม่ายเคยพาไปเลย”

“อยู่บนเกาะนี้กับเลลานีลูกก็มีความสุขแล้วไม่ใช่หรือ แดดี๊จำลองทุกสิ่งทุกอย่างมาไว้ที่นี่เพื่อลูกยังไม่พอหรือจ๊ะ”

“ม่ายค่ะ...หนูอยากมีเพื่อน”

“เลลานีเป็นเพื่อนของลูก”

“เลลานีแต่งตัวตุ๊กตาไม่สวยเลย และก็...ต่อเลโก้ม่ายเป็นด้วย”

“โอเค...ลูกอยากไปเที่ยวว่างั้น”

“หนูรู้ว่าแดดี๊จะไม่พาหนูไป”

นิโคลัสนิ่งเงียบไปทว่านัยน์ตาของเขาที่จับจ้องดวงหน้าเล็กของโซอี้เปล่งประกายระยับก่อนเขาจะดึงร่างน้อยมากอดและจูบบนแก้มเบาๆ

“พอดีว่าเสื้อผ้าของแดดี๊เก่าและแดดี๊อยากได้ชุดใหม่ ไม่รู้ว่าลูกจะว่างไปเลือกชุดสูทเนี๊ยบ ๆ กับแดดี๊ที่ห้างสรรพสินค้าด้วยกันไหม”

“ห๊า! จริงหราคะ...ว่างๆๆๆ...หนูว่าง...หนูจะไปช่วยแดดี๊เลือกชุด”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ลูกต้องไปเตรียมตัวนะ ให้เลลานีเลือกชุดสวยใส่กระเป๋า เพราะพรุ่งนี้แดดี๊จะพาลูกล่องเรือจากเกาะนี้แล้วเดินทางด้วยเครื่องบินเจ็ทไปกรุงนิวยอร์คซิตี้”

“เย้ๆๆๆ...หนูรักแดดี๊ที่สุดเล้ย...เนเน่...หนูจะไปบอกเลลานีให้เตรียมชุดเยอะ ๆ เลย”

โซอี้ร้องลิงโลดและกระโดดเหมือนตุ๊กตาติดปริงก่อนวิ่งกลับไปที่บ้าน นิโคลัสยืดลำตัวขึ้นยืนเต็มความสูงของเขาขณะภิณไลย์ญาที่นั่งคุกเข่าก็ยืนขึ้นเช่นกัน แม้วันนี้เธอจะตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ และยังลบภาพร่างกำยำเปล่าเปลือยของนิโคลัส ซาเวียร์ ผู้ชายเลือดเย็นที่เร่าร้อนแทบละลายยามอยู่บนเตียงจากสมองน้อย ๆ นั่นไม่ได้แต่ก็จำต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอมองไปยังบ้านพักตากอากาศของมหาเศรษฐีหนุ่มและหันมาเอ่ยกับเขา

“คุณจะพาโซอี้ไปนิวยอร์คอย่างนั้นเหรอคะ”

“โซอี้อยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยวมานานแล้ว และผมคิดว่าควรถึงเวลาเสียทีที่จะพาเธอไปยังโลกใบใหม่แม้ว่าใจจริงผมไม่อยากทำอย่างนั้นก็ตาม”

“คุณจะไปกี่วันคะ”

“ไม่มีกำหนดที่แน่นอน”

“ขอให้พาโซอี้เที่ยวให้สนุกนะคะ”

“ผมไม่ได้พาโซอี้ไปแค่คนเดียว” ร่างสูงรั้งแขนหญิงสาวที่กำลังจะเดินออกไปเอาไว้และดึงเธอเข้าไปชิดอกกว้าง ภิณไลย์ญาจ้องเขาไม่เข้าใจ

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ก็หมายความว่าผมจะพาคุณไปด้วย...งานแต่งของคริสต์กับลาริสาเสร็จสิ้นแล้วตั้งแต่เมื่อคืน”

คำบอกเล่าของนิโคลัสทำให้หญิงสาวผงะนิ่ง เมื่อคืน...มันคือห้วงเวลาของคนที่เธอเคยรักเข้าพิธีแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่และสำหรับเธอมันคือห้วงเวลาที่เธอได้สูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตลูกผู้หญิงให้กับผู้ชายอีกคน ทุกอย่างล้วนอยู่บนทางคู่ขนานและเธอก็ไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดินได้เลย หญิงสาวเม้มปากก่อนพูดว่า

“คุณจะให้ฉันกลับบ้านแล้วอย่างนั้นใช่ไหมคะ”